บ้านหลังใหม่กับพี่ชายของฉัน...

เนื้อเรื่อง

บ้านหลังใหม่กับพี่ชายของฉัน...

มือที่กำลังจะเอื้อมไปปิดโคมไฟที่หัวเตียงหยุดชะงักลงทันใดด้วยเสียงบางอย่างที่ดังมาจากชั้นล่างของบ้าน...ขโมย...ความรู้สึกแรกที่แวบเข้ามา  ด้วยความที่ไม่ยอมปล่อยให้ความสงสัยหลุดพ้นไป  ร่างเล็กๆก็เลยเดินออกจากห้องมายังต้นเสียง...ไม่มีใคร...ไม่เห็นใครเลย...ความคิดแปรเปลี่ยน  ไม่ใช่ขโมย  คงเป็นอย่างอื่น  เพื่อดับความกลัวที่กำลังก่อตัวขึ้นก็เลยต้องพิสูจน์ให้แน่ใจด้วยการเดินไปเปิดไฟ  หากแต่ยังเดินไปไม่ถึงสวิตช์ไฟด้วยซ้ำก็มีบางสิ่งบางอย่างโผล่ขึ้นมาดักทางข้างหน้าเอาไว้  อยากจะกรี๊ด  แต่กรี๊ดไม่ออก!!  อยากปิดตาไม่ให้รับรู้  แต่ตอนนี้ร่างกายไม่ยอมทำงานใดๆทั้งสิ้น  ส่วนไอ้ที่อยู่ข้างหน้าก็นิ่ง

เมื่อเริ่มตั้งสติได้  ตาที่ไม่สามารถปิดได้เมื่อกี้ก็มองตรงหน้าอย่างสำรวจ  หน้าเละตุ้มเป๊ะ  มีเลือดไหลย้อย  มีไฟส่องใต้คาง  ถ้ามองผ่านๆคงช็อกตาย  แต่ตอนนี้เธอไม่ได้มองผ่านๆ  เธอกำลังพิจารณา  หน้ากากยางที่ดูแล้วสยองขวัญ...พี่ชายคนใหม่คนใดคนหนึ่งแน่ๆ   ไม่อยากเล่นด้วย  เธอก้าวถอยหลังหันหน้ากลับ  จะเดินกลับห้อง  แต่กลับก้าวต่อไปไม่ออก  ไม่ได้กลัว...แค่ตกใจ  เธอโดนปิดทางไว้แล้วทั้งสี่ด้าน  ในระยะประชิด!!!

พี่ชายทั้งสี่ร่วมมือกันแกล้งเธอ  ทั้งๆที่เธอมาอยู่บ้านหลังนี้ได้ไม่ถึงสองวันแท้ๆ  ทำไมทั้งสี่คนถึงได้ร่วมมือกันแกล้งเธออย่างนี้  คราวนี้เธอยืนนิ่งอีกครั้ง  ไม่ได้ตกใจ  แค่คาดไม่ถึงและเหนือสิ่งอื่นใด  เธอไม่ถูกกับสภาวะแบบนี้  สภาวะที่มีผู้ชายล้อมรอบสี่ด้านในระยะประชิดตัว  แม้จะเป็นพี่ชาย  แต่เป็นพี่ชายหมาดๆ  เป็นพี่ชายแค่สองวันเองนะ  ฮือๆ

เมื่อร่างบางตรงหน้าทรุดฮวบลง  ทั้งสี่คนที่ล้อมกรอบสี่ด้านได้แต่มองหน้ากันเพราะคาดไม่ถึงว่าจะออกมาในรูปแบบนี้  คนที่อยู่ด้านหน้าเธอจึงก้มลงช้อนตัวเธอขึ้นมาแล้วพาไปยังห้องที่เตรียมไว้

เปลือกตาที่ปิดอยู่เริ่มขยับ  สักครู่ก็ลืมตาขึ้น  มองเห็นภาพพร่ามัวแล้วจึงแจ่มชัด  แขนของเธอสองข้างถูกยึดไว้ด้วยคนสองคนที่ยังสวมหน้ากากบ้าๆนั่นอยู่  ส่วนบนตัวเธอตอนนี้มีอีกคนนั่งคร่อมอยู่และถือมีดอยู่ในมือ  แล้วอีกคนล่ะ?  อีกคนยืนอยู่ข้างเตียงแต่ตอนนี้เธอมองไม่เห็นหรอก  กำลังช็อกกับมีดนั่น  ถ้าเป็นโรคหัวใจป่านนี้เธอคงไม่มีชีวิตรอดแล้วล่ะ

เมื่อทั้งสี่คนเห็นว่าเป้าหมายลืมตาแล้วก็หันมองหน้ากัน  พยักหน้าเชิงตกลง  แล้วหันสายตาทั้งสี่คู่มาสู่เธอ  มือที่ง้างมีดขึ้นทำเอาน้ำตาเธอไหลโดยไม่รู้ตัว

"กรี๊ดดดดดดดดดดด" แต่เพียงเดี๋ยวเดียวเสียงก็จางหายไปเพราะมือใหญ่ของคนข้างเตียงเอื้อมมาปิด พยายามดิ้นแต่ดิ้นไม่ได้ด้วยไม่สะดวกที่มีคนคร่อมทับอยู่

ดวงตาที่ปริ่มไปด้วยน้ำตาปิดลงเป็นปฏิกิริยาอัตโนมัติด้วยความตกใจเมื่อมีดที่ง้างสุดมือพุงลงมาสุดแรง

เหมือนมีอะไรโปรยลงบนใบหน้า  ลืมตาขึ้นมาเห็นกระดาษแก้วเล็กๆบางๆโปรยปรายลงมาจากลูกกลมๆข้างบน  แสงสว่างเกิดขึ้นรอบกาย  มีอะไรบางอย่างเป็นเส้นยาวๆวิบวับกลางแสงไฟ  แต่...ทั้งสี่คนยังประจำตำแหน่งเดิม

"ยินดีต้อนรับ"เสียงประสานจากทั้งสี่คนกล่าวด้วยน้ำเสียงแจ่มใส"สู่บ้านใหม่ใต้ชายคาเดียวกับพวกเรา"

และแล้วน้ำตาแห่งความแปลกใจ  ดีใจ  โล่งใจ  และสบายใจก็หลั่งออกมาอีกครั้ง

คนที่นั่งคร่อมเธอลงไปจากเตียงแล้วฉุดเธอให้ลุกขึ้นนั่ง  จากนั้นก็ถอดหน้ากาก  'พี่เบลล์' น้องสุดท้องแต่ยังอายุมากว่าเธอทั้งสองปี คนต่อไป 'พี่เบสท์' พี่ชายคนที่สาม คนที่จับมือขวา 'พี่เบ็นซ์' พี่ชายคนรอง และคนที่จับมือซ้าย 'พี่โบ้ท' พี่ชายคนโต

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

แบบว่าคิดได้แค่นี้แหละ  คิดไปคิดมา (อย่างขี้เกียจ) จบแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน