เพื่อวันพรุ่งนี้

Intro # เพื่อวันพรุ่งนี้ 

อี ฮยอกแจ  แกมันคนไร้อนาคต.....

อี ฮยอกแจ  แกมันคนไร้อนาคต.....

อี ฮยอกแจ  แกมันคนไร้อนาคต.....

อี ฮยอกแจ  แกมันคนไร้อนาคต.....

อี ฮยอกแจ  แกมันคนไร้อนาคต.....

“อย๊ากกกกกกกกกกก ไม่ได้ไร้อนาคตเว้ย แค่กูยังหาม๊ายยยยยยยยยยเจอ........อีอนาคตเนี๊ย.....” แม่งเอ๊ย ชีวิต พ่อรูปหล่อพ่อรวย การศึกษาก็สู๊งงงงงงงง สูง กูจบปริญญาโทนะเว้ยยย  ทำมายยยยยยยยยยยยยยย ทำไม ชีวิตอีฮยอกแจถึงซวยซ้ำ ซวยซ้อน ซวยซ้อนเงื่อนแบบนี้ว๊า......

พลั๊วววว เสียงพิฆาตมาร ดังพลั๊ว แน่นอนมีบุคคลที่สองอยู่ในเหตุการณ์ ตบหัวอัยตัวประหลาดที่คิดว่าตัวเองหน้าตาดีซะเต็มประดา

“มึงจะครวญคางหากส้นตีนกูเหรอ??”  อยู่ๆ ก็แหกปากตะโกนขึ้นมา เป็นใครก็ต้องตบเพื่อให้หุบปากแหละนะ

“ก็...ก็ กูเครียด” ตอบเสียงอ่อยๆ มือยังคงลูบๆ จับๆ คลำ บริเวณที่โดนสกัดดาวรุ่งไปเมื่อกี้ ดาววว วิ๊งงงงเลยนะมึง!!~

“มึงจะเครียดไปทำไม.... ตอนนี้มันยังไม่ถึงจังหวะ ยังไม่ถึงเวลาของมึง มึงเชื่อกูซิ” ซองมิน ตบอกพลั๊กๆ เชื่อใจกู เชื่อใจกรู๊...(กูไม่เชื่ออ่ะ ตัวมึงก็ใช่ว่าจะดี) ฮยอกแจมองหน้าเพื่อนรัก กูไม่เชื่อใจมึงอ่ะ มึงมันเพ้อ ชีวิตโซซัด โซเซกว่าลูกปลาวาฬเกยตื่นฝั่งอ่าวไทยอีก กูม๊ายยยยยยยเชื่อใจมึงงงงง

“กูเครียดจริงๆ นะ ทำไมมึงไม่เข้าใจกูว่ะ กูอยากมีงานดีดีทำ มึงกูจบปริญญาโทนะ กูนะ เรียนก็เก่ง ความสามารถก็สูง แต่ทำไม ถึงไม่มีใครรับกูเข้าทำงาน ฮื่ออออออ ฮื่อ...” บ่อน้ำตาแตกครับท่าน โคตรเศร้า เหี้ยเอ๊ย กูเด็กเกียรตินิยมอันดับ 1 นะมึงงงง อีพวกโง่ ไม่เลือกกรู เลือกกู ขอให้บริษัทมึงเจ๊ง..... (เริ่มพาล)

“ฮยอกแจ มึงอยากให้กูตบมึงอีกทีใช่ไหม มึงจะร้องไห้หาส้นตีนอะไร มึงหยุดเดียวนี้” ไม่ได้ผลครับ ฮยอกแจยังคงบ่อน้ำตาแตกต่อไป

“ถ้ามึงไม่หยุด กูจะจับมึงปล้ำ ....” หากเป็นปกติซองมินขู่แบบนี้อีฮอกแจ หยุดชะงัก แต่คราวนี้ไม่ได้ผลแห๊ะ ฮยอกแจยังคงแหกปากต่อไป

“ฮื่อ...ฮือ...อึก...อึก..ฮื่อๆๆๆ” ยังคงสะอึกสะอื้น บ่อน้ำตาแตก

“มึงรู้ใช่ไหมที่นี่ที่ไหน มึงมาร้องไห้กลางห้างมึงคิดว่าดีใช่ไหม มึงปาดน้ำตาแล้วหันไปมองรอบๆ ซิ เขามองมึงตกใจกันหมดแล้ว ถ้ามึงยังไม่หยุดกูจะร้องไห้เป็นเพื่อนมึง ไม่องไม่อายแม่งแหละ เอาไง กูให้มึงเลือก....เอาละ กูจะนับ 1 – 3 มึงเลือกเอา 1.... 2.....ส...”

“ไม่ต้องๆ กูไม่ร้องแล้ว ก็กูบอกแล้วไง กูเครียด” ซองมินส่ายหน้า กูรู้นะมึงเครียด แต่กูว่ามึงร้องไห้ผิดที่วะ

“ป่ะ กลับบ้านกันซองมิน กูอยากกลับบ้าน” สองมือของคนตัวเล็กเก็บข้าวของโกยๆๆ สมบัติที่วางอยู่บนโต๊ลงกระเป๋สะพายใบโปรดอยากรวดเร็ว แม่ง กูไปปิดห้องร้องไห้ต่อดีกว่า

“.......” งง เพื่อน อะไรของมันวะเนี๊ย

“ฮยอกแจ กูถามมึงจริงๆ เหอะ มึงไหวปะเนี๊ย....” ซองมินเอานิ้วจิ้มๆ หน้าผากฮยอกแจ ประดุจคนเอามือจิ้มขี้ (//// * - * ////)

“เออ...ซองมิน กูเปลี่ยนใจแล้ว กูขอไปร้องเกะ มึงไปกะกูหน่อยจิ” สายตาอ้อนวอนประดุจ อย่าลูกหมาถูกทิ้งท่ามกลางสายฝน

“เอาดิ กูรู้มึงอยากระบาย”

///////////////////////////////////////////////

“ไป....ไป ไปลงนรกซะเถอะที่รัก ฉ๊านนนนนนนนนนนนจะลงโทษเธอ..........ป๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยปายยยยยยยยยยยยยยยย”

“เจ้าทุยอยู่ไหน เจ้าทุยอยู่หน๊ายยยยยยยยยย รู้บ้างไหม รู้บ้างม๊ายยยยยยย ไหนใครช่วยยยตอบบบหน๊อยยยยยยยยยย”

“เช็คเรทติ้ง ตะลิง ตะลิงงงงงง ตะลิงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงติงงงงงงงงงงงงงงงงงง”

“คงคิดว่าช๊านนนนนนนเสียดาย เละฉันเสียใจ ที่วันนี้เสียเธอให้เขา...บอกเลยรู้ไว้ ไม่มีทางจะเป็นฉ๊านนนนนนนนนนนนนน  แค่เสียผู้ชายห่วยยยยยยยยย ห่วย อย่างเธอ”

“รู้ว่าเสี่ยง ก็คงต้องขอลองงงงงงงง รู้ว่าเหนื่อย ถ้าอยากได้ของที่อยู่สูง ยังไงต้องขอลองดู๊ ซักกกกกกกกกกกกกกที๊..ฮี...”

“.....................................................” ซองมินนั่งเอามือท้าวคางมองเพื่อนรักแหกปากร้องเพลงมั่วไปหมด มึงบ้าเปล่าว่ะ ร้องเพลงมั่วไปหมด ไม่ร้องเพลงเกาหลีด้วยนะ ร้องแต่เพลงไทย มึงไปรู้จักมาจากไหนเนี๊ย

“...ซองมิน ร้องเพลงนี้กับเราเปล่า เราชอบ นี่อ่ะ.....” เอานิ้วกดโค้ดเพลง

-          ครึ่งหนึ่งของชีวิต แอมเสาวลักษณ์ –

   “เออ... ฮยอกแจ กูถามมึงอย่างดิ มึงรู้จักกับเพลงไทยพวกนี้ได้ไงว่ะ กู งง”

“อย่าลืมดิ กูกิ๊กเก่าหวาย กามิกาเซ่นะเว้ย....” หันมาตอบเพื่อนอย่างรวดเร็ว

“อ๋อ....แต่หวายเราพามึงมาร้องเพลงพวกนี้เหรอว่ะฮยอกแจ” ซองมิน งง ชิบหาย

“เปล่าอะ ห้องข้างๆ มันร้องเลยร้องตาม ชอบอะ จังหวะดี เนื้อหาดี”

“เนื้อหาดี พ่องงงมึงดิ แต่ละเพลงเนี๊ย”

“เออ..เออ นั่นแหละ เอาเป็นว่ากูชอบจบป่ะ” ฮยอกแจยักคิ้วคิดว่าตัวเองหล่อเต็มประดาให้เพื่อน 1 ที

“เออ จบ กูเพลียวะ” เพื่อนรักทั้งสองคนมองหน้ากันก่อนหัวเราะพร้อมกัน

                นี่แหละนะมิตรภาพของคำว่าเพื่อน เพื่อนแท้ เพื่อนรัก เพื่อนตาย อยู่เคียงข้างกันตลอด บางการกระทำของเพื่อน บางครั้งอาจมีไม่เข้าใจ หรือไม่มีทางเข้าใจ แต่ก็สามารถหัวเราะไปพร้อมๆ กันได้ เพื่อน.... เพื่อนรัก...

“สรุปมึงสบายใจขึ้นยัง” ซองมินถามเพื่อนรัก หน้ามึงระรื่นขึ้นเยอะนะ

“เอ่อ ดีขึ้นเยอะ ขอบใจวะ” ยิ้มกว้างงงงสุดๆๆ เลิศวะ ได้แหกปากแล้วสบายใจที่สุดในสามโลกอ่ะ

“ไม่ต้องขอบใจกู กูไม่หารกับมึงหรอกนะ ค่าเกะเนี๊ย แหกปากอยู่คนเดียว...กูไม่ได้ร้องซักเพลงหมดเวลาแล้วเนี๊ย” ซองมินทำน้ำเสียงประดุดสามี ทิ้งไปมีเมียใหม่ แต่นาทีนี้ฮยอกแจไม่มีอารมณ์กวนตีนเพื่อน เลยปล่อยๆ มันไป

“เออ.. กูรู้ เดี๋ยวกูจ่ายเอง แต่มึงเลี้ยงติมกูนะ กูอยากกินติมโคน เข้าใจป่ะ”

“ได้ดิ ไม่เกิน 10 บาทกูให้ได้สำเหม่อออออออออออออออ”

 To be Con. Past1