fic reborn all27 นภาที่จากไป

ลำดับตอนที่ #2 : the strom of vongola

ผู้พิทักษ์แห่งวายุ

"โกคุเทระ ฮายาโตะ"

ณ ห้องของผู้พิทักษ์เเห่งวายุ

ร่างสูงนอนอยู่บนเตียงเหม่อออกไปนอกหน้าต่าง 
'วันนั้นที่เสียนภาไป.....วันนั้นที่เกิดการปะทะกันระหว่างวองโกเล่และมิฟิลโอเล่..ทั้งทั้งที่บอสทั้ง2มาห้ามแล้วแท้ๆ...แล้วทำไมถึงได้สูญเสียเธอไปอีกละ!!!'
ยิ่งคิดน้ำตาก็ยิ่งไหล
ภาพบอสแห่งวองโกเล่ปรากฏขึ้นภาพที่เธอวิ่งเข้าไปขว้างระหว่างมิฟิลโอเล่และวองโกเล่
ภาพที่เธอถูกยิง
ภาพที่บอสแห่งมิฟิลโอเล่ร้องไห้
ภาพที่เธอยิ้ม
ภาพที่เธอตาย
ยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บใจทั้งๆที่มีเขาอยู่ด้วยทั้งๆที่เป็นถึงมือขวา
.....แต่กลับไร้ประโยชน์......
ร่างสูงชกไปที่กำแพงอย่างเจ็บใจชกจนเลือดซึม
....ชกทั้งน้ำตา
เขาไม่เห็นแสงสว่างที่จะนำทางเขาเลย
เปียโนที่วางอยู่ข้างกายเขานึกถึงมัน
นึกถึงความทรงจำที่มีเธอ
-----------------------------------
--------------------------------------------------
------------------------------------------------------------------
----------------------------------------------------------------------------------
โกคุเทระที่เพลอหลับไปเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ฝันเห็นตัวเองเขานั่งมองตัวเองตอนที่แต่งเพลงๆหนึ่ง.......มันเป็นเหมือนความทรงจำหนึ่งที่เขาลืมงั้นหรอ?ทำไมถึงคิดไม่ออกละ
"โธ่!เว้ย"เสียงของชายหนุ่มที่นั่งอยู่ที่เปียโนดังขึ้น
"จะแต่งไงต่อดีเนี่ย"ชายหนุ่มสทบเบาๆ
แล้วชายหนุ่มก็เริ่มบรรเลงเพลงใหม่
'เพลงนี่คุ้นๆนะ..เหมือนเคยเล่นที่ไหน'โกคุเทระที่นั่งมองตัวเองแต่งเพลงคิด
"อืม...ตรงนี้ต้องเล่นอย่างนี้สินะ"
ระหว่างที่ชายหนุ่มแต่งเพลงอยู่นั้น....
"ว้าว!!เพราะจังเลยฮายาโตะ^-^"
"รุ่นที่10!!"
สาวน้อยผมสีน้ำตาลยาวถึงกลางหลังหน้าตาสะสวยคนหนึ่งเดินเข้ามาเธอคือ ซาวาดะ สึนะโยชิ
"แต่งเพลงอยู่หรอจ๊ะ"
"ครับผมแต่งเพลงอยู่-///-"
"แต่งให้ใครหรอจ๊ะ?"
"เอ่อคือ-///-....ผมแต่งให้...รุ่นที่10...หนะครับ"
"ว้าว!จริงหรอขอบคุณนะ"
"ไม่เป็นไรครับ"
"เล่นให้ฟังหน่อยสิ"
"เอ่อ.....ผมยังแต่งไม่เสร็จครับ"
"ไม่เป็นไรจ๊ะ..เล่นเท่าที่แต่งได้นั่นแหละ^-^"
ร่างบางส่งยิ้มที่อ่อนโยนและอบอุ่นมาให้
หลังจากที่เล่นเพลงเท่าที่แต่งได้เสร็จ
"เพราะมากเลยจ๊ะฮายาโตะ"
"ขอบคุณครับ"
ร่างบางเอื้อมมือไปจับมือของร่างสูงขึ้นมาแนบที่แก้มซึ่งร่างสูงเองก็ไม่ได้ปฏิเสธแต่อย่างใด
"มือของเธอไม่เหมาะที่จะจับระเบิดเลยนะฮายาโตะ"ร่างบางพูดพร้อมน้ำตาที่ไหลออกมา
"รุ่นที่10ร้องไห้ทำไมครับ!!"โกคุเทระถามอย่างตกใจแม้แต่ร่างสูงที่มองดูยังตกใจด้วยเช่นกัน
"ไม่มีอะไรหรอกจ๊ะ^-^.....นี่ฮายาโตะมือของเธอหนะ..."
"ทำไมหรอครับ"
"มือของเธอไม่ควรที่จะเปื้อนเลือดเลยนะ"
"ไม่ครับถ้าเพื่อปกป้องรุ่นที่10ละก็ถึงจะต้องฆ่าคนมากเท่าไหร่ผมก็จะทำ!!"
โกคุเทระพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจังแต่นั่นทำให้บอสแห่งวองโกเล่น้ำตาคลอเบ้อ'ไม่ใช่เพราะดีใจแต่เป็นเพราะโศกเศร้า'
"อย่างนั้นชั้นไม่อยากได้หรอกโกคุเทระ"
"ทะ...ทำไมละครับ"
"ก็เพราะชั้นไม่อยากให้เธอฆ่าคนหนะสิ.....ถ้าเธออยากปกป้องชั้นละก็เธอสามาถรทำได้ทุกแต่ว่านะ....อย่าฆ่าคนอย่าฆ่าใคร......เพื่อชั้น  สัญญานะฮายาโตะ"
"คะ...ครับ"
"แล้วก็นะ.....อย่าหักโหมละหมู่นี้เธอเหมือนเหนี่อยๆนะฮายาโตะ"
"ผม...ไม่เป็นไรครับ"
"อย่างนั้นชั้นก็ไม่อยากได้......เธอหนะอยากหักโหมให้มากดีกว่านะ"
"คะ...ครับ"
"แล้วอีกอย่างนึ่ง.....2มือนี้ของเธอหนะชั้นอยากจะขอให้เป็นมือที่ปกป้องและคุ้มกันให้วองโกเล่ไม่ใช่เพื่อทำลาย"
"..................."
"มือของเธอไม่เหมาะกับเลือดหรอกนะ....ฮายาโตะ"
น้ำตาของร่างบางไหลลงมาบนหลังมือของร่างสูง ร่างสูงเองก็ทำหน้าเศร้าที่ทำให้ร่างบางเป็นแบบนี้
ร่างสูงเอื้อมมืออีกข้างมาเช็ดน้ำตาให้ร่างบาง
"ผมสัญญาว่าจะดูแลวองโกเล่ให้ดีที่สุดครับและจะคอยปกป้องรุ่นที่10ด้วย....ผมจะไม่ทำลายและฆ่าใคร...ผมสัญญา"
"อื้ม...ขอบคุณนะ...แล้วก็อย่าทำร้ายตัวเองละ"
"ครับ"ร่างสูงจับมือของร่างบางขึ้นมาจูบอย่างนุ่มนวลร่างบางเองก็ไม่ได้ปฏิเสธแต่อย่างใดเพราะทั้ง2คิดว่า'สิ่งที่ทำอยู่นั้นมันคือสัญญาชั่วนิรันด์'
ร่างสูงที่มองดูทั้ง2สองคนอยู่ก็นึกถึงคำพูดของบอสวองโกเล่ก่อนจากไป

"จงปกป้องสิ่งที่ตนรัก"

คำพูดสุดท้ายของเธอ
-------------------------------------------
----------------------------------------------------------------------
---------------------------------------------------------------------------------------------
"เฮ้ย!!"โกคุเทระตกใจตื่นขึ้นมานี่เขาฝันงั้นหรอ?
นึกออกแล้ว
วันนั้นหลังจากที่.....รับตำแหน่งผู้พิทักษ์อย่างเต็มรูปแบบ
วันที่เขาแต่งเพลงนั้นเพื่อเธอ
โกคุเทระนึกถึงคำพูดของสึนะในวันั้นเขาเริ่มเข้าใจเเล้วว่าทำแบบนี้ต่อไปคนที่เสียใจก็คือ สึนะ นั้นเอง
"ต่อไปนี้ผมจะแข็งแกร่งและทำให้วองโกเล่ยิ่งใหญ่...ผมจะปกป้องวองโกเล่....เพื่อคุณ....รุ่นที่10"
โกคุเทระเริ่มเห็นแสงสว่างใจของเขาเอง

วายุที่บ้าคลั่งเริ่มสงบลงแล้ว
อาจเป็นเพราะคำพูดของนภาที่เคยพูดทิ้งไว้
"จงแข็งแกร่งขึ้น....และจงปกป้องสิ่งที่ตนรัก"

โกคุเทระมองออกไปนอกหน้าต่าง
ฟ้าเริ่มสดใสแล้ว
'เหมือนกับรอยยิ้มที่อ่อนโยนของใครบ้างคนที่จากไป.....ยิ้มให้เขา'
"ผมสัญญาครับ"
โกคุเทระลุกขึ้นแล้วเขาไม่เศร้าอีกต่อไปเพราะเธอไม่ได้จากไปเลยเธอยังคงอยู่ในความทรงจำของเขาชั่วนิรันด์
ร่างสูงลุกขึ้นยืนแล้ววิ่งออกจากห้องไป
วิ่งไป.....ไปยังที่...แห่งนั้น

-------------------------------------------------------------------------------------------------------
เม้นด้วยนะ


^-^