[SF SuJu] 00.00 am ช่วงเวลาของเรา //EunHae HaeEun//
"กลับมาแล้วนะทงเฮ ฉันกลับมาแล้ว ...หลับฝันดีนะ" เพียงแค่นี้เท่านั้น ขอให้เขาได้บอกคนที่เขารักหลับฝันดี เขาก็มีความสุขแล้ว
ผู้เข้าชมรวม
345
ผู้เข้าชมเดือนนี้
0
ผู้เข้าชมรวม
345
หมวด : แฟนฟิคอื่นๆ
อัปเดตล่าสุด : 27 ก.พ. 57 / 21:36 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้
00.00 am
นาฬิกาบนหัวเตียงสะท้อนตัวเลขเรืองแสงบอกเวลาในยามค่ำคืน
...ไม่ใช่ว่านอนไม่หลับ เขาหลับไปตั้งแต่สี่ทุ่มแล้ว
ร่างสูงโปร่งขยับกายจากที่นอนอุ่นมายืนรับลมที่ระเบียงยามค่ำคืน ลมหนาวพัดโชยกระทบผิวจนเย็นยะเยือก แต่ก็ไม่ทำให้อยากกลับไปนอนต่อ
...ใช่ ไม่อยากกลับไปนอนต่อ จนกว่าจะเห็นสิ่งที่เฝ้ารออยู่ทุกคืน
นาฬิกาบนหัวเตียงสะท้อนตัวเลขเรืองแสงบอกเวลาในยามค่ำคืน
...ไม่ใช่ว่านอนไม่หลับ เขาหลับไปตั้งแต่สี่ทุ่มแล้ว
ร่างสูงโปร่งขยับกายจากที่นอนอุ่นมายืนรับลมที่ระเบียงยามค่ำคืน ลมหนาวพัดโชยกระทบผิวจนเย็นยะเยือก แต่ก็ไม่ทำให้อยากกลับไปนอนต่อ
...ใช่ ไม่อยากกลับไปนอนต่อ จนกว่าจะเห็นสิ่งที่เฝ้ารออยู่ทุกคืน
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
00.00 am
นาฬิกาบนหัวเตียงสะท้อนตัวเลขเรืองแสงบอกเวลาในยามค่ำคืน
...ไม่ใช่ว่านอนไม่หลับ เขาหลับไปตั้งแต่สี่ทุ่มแล้ว
ร่างสูงโปร่งขยับกายจากที่นอนอุ่นมายืนรับลมที่ระเบียงยามค่ำคืน ลมหนาวพัดโชยกระทบผิวจนเย็นยะเยือก แต่ก็ไม่ทำให้อยากกลับไปนอนต่อ
...ใช่ ไม่อยากกลับไปนอนต่อ จนกว่าจะเห็นสิ่งที่เฝ้ารออยู่ทุกคืน
'บรืนนนน'
รถตู้สีดำสนิทวิ่งมาจอดบริเวณหน้าหอพักอย่างเงียบเชียบ เพียงไม่นานประตูข้างก็เลื่อนเปิดออกมาให้เห็นผู้โดยสารสองคนลงจากรถคันนั้น
...ดูนายเหนื่อยๆนะฮยอกแจ รึว่านายไปเจอเรื่องอะไรไม่ดีมานะ...
...กลับมาปลอดภัย ฉันก็ดีใจแล้ว...
เมื่อฮยอกแจและอีทึกเดินเข้ามาในหอพัก เขาจึงเลือกที่จะล้มตัวลงนอนบนที่นอนอุ่นของเขาอีกครั้งเมื่อความง่วงงุนเวียนกลับมา
...ฝันดีนะฮยอกแจ...
00.00 am
"เฮ้อ! ถึงสักที" ไม่รู้ว่าทำไมวันนี้เขารู้สึกเหนื่อยล้ากว่าปกติ ตอนจัดรายการเขายังตื่นเต้น กวนพี่อีทึกได้ตั้งเป็นชั่วโมง รึว่าเขานอนดึกติดต่อกันหลายคืน ร่างกายเลยเริ่มจะไม่ไหว
...ช่างเถอะ...
"บ่นเป็นคนแก่เชียวนะ รีบเข้าหอเถอะ วันนี้ก็รีบๆนอน พรุ่งนี้มีงานแต่เช้า สายพี่ไม่ปลุกนะ"
พี่ชายคนสนิทเตือนอย่างเอ็นดู เป็นธรรมดาที่เห็นน้องเหนื่อยก็ไม่อยากจะบ่นว่าให้เสียอารมณ์กันไปเปล่าๆ
"คร้าบบบบ"
ร่างโปร่งรีบเดินเข้าหอพักอย่างรวดเร็ว ทั้งเขาและพี่อีทึกขึ้นลิฟท์มาด้วยกัน แต่ก็แปลกใจที่ทำไมอีกฝ่ายไม่กดชั้นของตัวเอง
"นายจะช่วยชาติประหยัดพลังงานด้วยการเดินลงไปห้องตัวเองรึยังไง ทำไมไม่กดชั้นตัวเองด้วยล่ะฮยอกแจ"
"แวะแป้บนึงอ่ะพี่ แป้บเดียวจริงๆ"
"นายดูเหนื่อยๆนะวันนี้ ยังไงก็รีบไปพักผ่อนล่ะ ป่วยแล้วจะแย่ ยังมีอีกหลายงานที่นายต้องทำนะ"
"คร้าบๆ รู้แล้วคร้าบบบบบ"
...ฮึ่ยย เตือนไปก็เท่านั้น ไม่ดูสังขารตัวเองเลยรึไง แวะไปหาอยู่ได้ทุกคืน ไม่เจียมสังขารตัวเองเล้ยยย...
ฮยอกแจรีบเดินเข้าไปในห้องพักทันทีที่ลิฟท์เปิดออก ห้องพักที่ไม่ใช่ห้องของเขาเองแต่มาอยู่ทุกคืน
ในห้องนอนที่แยกตัวไปอีกฝั่งในห้องชุดมืดสนิท ถึงจะมืดเขาก็จำตำแหน่งทุกอย่างในห้องนี้ได้ดี จึงไม่มีทางที่จะชนสิ่งกีดขว้างในห้องได้แน่นอน
...ก็จะไม่ดีได้อย่างไรล่ะ ในเมื่อเจ้าของห้องชี้นิ้วสั่งเขาให้จัดห้องให้เองนี่นะ จำได้ก็คงไม่แปลก...
บนที่นอนสีฟ้ามีก้อนกลมๆขนาดใหญ่ขดอยู่ ใบหน้าขาวใสจมหายไปกับหมอนใบนุ่ม แสงสลัวจากดวงจันทร์สะท้อนภาพตรงหน้าให้เห็นเพียงลางๆ แต่กระจ่างชัดเพียงพอสำหรับเขา ที่พอจะเห็นแล้วรู้สึกสบายใจ
"กลับมาแล้วนะทงเฮ ฉันกลับมาแล้ว ...ฝันดีนะ"
เพียงแค่นี้ ขอให้เขาได้บอกคนที่เขารักหลับฝันดี เขาก็มีความสุขแล้ว
ร่างบางเพียงแค่นั่งลงอยู่ข้างๆเตียง จ้องมองใบหน้าคนที่เขารักสักพัก ก่อนจะยิ้มให้กับคนที่นอนหลับสนิทแล้วเดินกลับออกไปที่ห้องตัวเองที่ชั้นล่างอย่างเงียบเชียบ
นาฬิกาบนหัวเตียงสะท้อนตัวเลขเรืองแสงบอกเวลาในยามค่ำคืน
...ไม่ใช่ว่านอนไม่หลับ เขาหลับไปตั้งแต่สี่ทุ่มแล้ว
ร่างสูงโปร่งขยับกายจากที่นอนอุ่นมายืนรับลมที่ระเบียงยามค่ำคืน ลมหนาวพัดโชยกระทบผิวจนเย็นยะเยือก แต่ก็ไม่ทำให้อยากกลับไปนอนต่อ
...ใช่ ไม่อยากกลับไปนอนต่อ จนกว่าจะเห็นสิ่งที่เฝ้ารออยู่ทุกคืน
'บรืนนนน'
รถตู้สีดำสนิทวิ่งมาจอดบริเวณหน้าหอพักอย่างเงียบเชียบ เพียงไม่นานประตูข้างก็เลื่อนเปิดออกมาให้เห็นผู้โดยสารสองคนลงจากรถคันนั้น
...ดูนายเหนื่อยๆนะฮยอกแจ รึว่านายไปเจอเรื่องอะไรไม่ดีมานะ...
...กลับมาปลอดภัย ฉันก็ดีใจแล้ว...
เมื่อฮยอกแจและอีทึกเดินเข้ามาในหอพัก เขาจึงเลือกที่จะล้มตัวลงนอนบนที่นอนอุ่นของเขาอีกครั้งเมื่อความง่วงงุนเวียนกลับมา
...ฝันดีนะฮยอกแจ...
*****************************************
00.00 am
"เฮ้อ! ถึงสักที" ไม่รู้ว่าทำไมวันนี้เขารู้สึกเหนื่อยล้ากว่าปกติ ตอนจัดรายการเขายังตื่นเต้น กวนพี่อีทึกได้ตั้งเป็นชั่วโมง รึว่าเขานอนดึกติดต่อกันหลายคืน ร่างกายเลยเริ่มจะไม่ไหว
...ช่างเถอะ...
"บ่นเป็นคนแก่เชียวนะ รีบเข้าหอเถอะ วันนี้ก็รีบๆนอน พรุ่งนี้มีงานแต่เช้า สายพี่ไม่ปลุกนะ"
พี่ชายคนสนิทเตือนอย่างเอ็นดู เป็นธรรมดาที่เห็นน้องเหนื่อยก็ไม่อยากจะบ่นว่าให้เสียอารมณ์กันไปเปล่าๆ
"คร้าบบบบ"
ร่างโปร่งรีบเดินเข้าหอพักอย่างรวดเร็ว ทั้งเขาและพี่อีทึกขึ้นลิฟท์มาด้วยกัน แต่ก็แปลกใจที่ทำไมอีกฝ่ายไม่กดชั้นของตัวเอง
"นายจะช่วยชาติประหยัดพลังงานด้วยการเดินลงไปห้องตัวเองรึยังไง ทำไมไม่กดชั้นตัวเองด้วยล่ะฮยอกแจ"
"แวะแป้บนึงอ่ะพี่ แป้บเดียวจริงๆ"
"นายดูเหนื่อยๆนะวันนี้ ยังไงก็รีบไปพักผ่อนล่ะ ป่วยแล้วจะแย่ ยังมีอีกหลายงานที่นายต้องทำนะ"
"คร้าบๆ รู้แล้วคร้าบบบบบ"
...ฮึ่ยย เตือนไปก็เท่านั้น ไม่ดูสังขารตัวเองเลยรึไง แวะไปหาอยู่ได้ทุกคืน ไม่เจียมสังขารตัวเองเล้ยยย...
ฮยอกแจรีบเดินเข้าไปในห้องพักทันทีที่ลิฟท์เปิดออก ห้องพักที่ไม่ใช่ห้องของเขาเองแต่มาอยู่ทุกคืน
ในห้องนอนที่แยกตัวไปอีกฝั่งในห้องชุดมืดสนิท ถึงจะมืดเขาก็จำตำแหน่งทุกอย่างในห้องนี้ได้ดี จึงไม่มีทางที่จะชนสิ่งกีดขว้างในห้องได้แน่นอน
...ก็จะไม่ดีได้อย่างไรล่ะ ในเมื่อเจ้าของห้องชี้นิ้วสั่งเขาให้จัดห้องให้เองนี่นะ จำได้ก็คงไม่แปลก...
บนที่นอนสีฟ้ามีก้อนกลมๆขนาดใหญ่ขดอยู่ ใบหน้าขาวใสจมหายไปกับหมอนใบนุ่ม แสงสลัวจากดวงจันทร์สะท้อนภาพตรงหน้าให้เห็นเพียงลางๆ แต่กระจ่างชัดเพียงพอสำหรับเขา ที่พอจะเห็นแล้วรู้สึกสบายใจ
"กลับมาแล้วนะทงเฮ ฉันกลับมาแล้ว ...ฝันดีนะ"
เพียงแค่นี้ ขอให้เขาได้บอกคนที่เขารักหลับฝันดี เขาก็มีความสุขแล้ว
ร่างบางเพียงแค่นั่งลงอยู่ข้างๆเตียง จ้องมองใบหน้าคนที่เขารักสักพัก ก่อนจะยิ้มให้กับคนที่นอนหลับสนิทแล้วเดินกลับออกไปที่ห้องตัวเองที่ชั้นล่างอย่างเงียบเชียบ
***************************
00.00 am
"โอ้ย! หงุดหงิด ตื่นมาทำไมดึกดื่นวะเนี่ย โธ่เว้ย!"
"....กลับมารึยังนะ"
ร่างโปร่งเดินออกไปที่ระเบียงแสนหนาวเหน็บเช่นเดียวกับคืนที่ผ่านมา เพื่อรอคอยให้เห็นคนๆนั้นกลับมาอย่างปลอดภัย
ระหว่างที่ยืนรอ หิมะก็เริ่มโปรยลงมาทีละน้อย อากาศรอบตัวเย็นลงอย่างรวดเร็ว
"หนาววุ้ย...ทำไมวันนี้กลับช้าจัง" ความหนาวเย็นและเวลาที่ผ่านไปอย่างช้าๆเริ่มทำให้ดงเฮหงุดหงิด
...ตัวยิ่งแห้งๆ ป่วยขึ้นมาละน่าดู เชอะ...
'เอี๊ยดดดดด'
รถตู้สีดำคันเดิมจอดหน้าหอพักอย่างกระทันหันจนน่าแปลกใจ ทำไมอะไรๆมันถึงดูผิดปกติไปหมด ผู้จัดการที่ไม่เคยลงจากรถรีบวิ่งมาเปิดประตูข้างอย่างรีบร้อน สายตาเขาจับจ้องไปที่ร่างหนึ่งที่ถูกผู้จัดการอุ้มลงจากรถแล้ววิ่งเข้าหอพักอย่างรวดเร็วพร้อมหัวหน้าวงของเขา
ขายาวๆเริ่มก้าวออกจากห้องทันทีที่ร่างนั้นพ้นประตูทางเข้า เขารู้เพียงว่าตอนนี้เขาต้องไปให้เห็นกับตาว่าเกิดอะไรขึ้น
.....ทำไมถึงได้กลับมาสภาพนั้น รึว่านายบาดเจ็บมา....
....อย่าเป็นอะไรเลยนะ ขอร้อง......
สมาชิกทุกคนมารวมตัวกันที่หน้าห้องกันหมด ทุกคนต่างทำหน้าเคร่งเครียด ส่งผลให้ทงเฮกังวลมากขึ้นกว่าเดิม
"นายรีบไปดูเจ้าฮยอกหน่อย ฉันขอไปคุยกับคนอื่นข้างนอกหน่อย เราต้องหาคนแทนงานคิวที่เหลือของฮยอกแจแล้วล่ะ ดูท่าจะไม่ไหวจริงๆ"
อีทึกพยักหน้าเรียกคนอื่นๆให้เดินไปที่ห้องนั่งเล่นเพื่อประชุมกัน เหลือเพียงทงเฮที่อยู่ในห้องฮยอกแจเพียงลำพัง
ร่างโปร่งทรุดตัวลงข้างๆคนป่วยที่นอนสั่นอยู่บนเตียง ผิวขาวดูซีดกว่าปกติ ทงเฮกระชับผ้าห่มให้แน่ใจว่าอุ่นพอ มือหนากุมไปที่มือเย็นเชียบเพื่อหวังจะแบ่งความอบอุ่นให้เล็กน้อยก็ยังดี
"ไหนว่าจะดูแลตัวเองให้ดีๆ ไม่ให้ฉันต้องเป็นห่วงไง นายผิดสัญญา"
ดวงตาที่เคยหลับแน่นด้วยความทรมานเพราะพิษไข้ปรือขึ้นมองอีกฝ่ายอย่างทรมาน แต่พยายามมองหาอีกฝ่ายอย่างตั้งใจ แล้วยิ้มออกมาน้อยๆเมื่อเห็นหน้าอีกฝ่ายชัดเจนว่าเป็นใคร
"ดึกแล้วนะ นอนได้แล้ว" ฮยอกแจกระชับมืออีกฝ่ายเพื่อบอกให้อีกฝ่ายทำตาม
"ไอ้บ้า ใครเขาจะหลับลง ทำคนอื่นเดือดร้อนกันหมด รู้ตัวไหมเนี่ย"
"....ขอโทษ" สายตาดูอ่อนแรงหลุบต่ำลงด้วยรู้สึกผิด และเข้าใจว่าหากเขาป่วย ย่อมกระทบกับคนอื่นแน่นอน เพราะคิวงานที่แน่นเอี๊ยดในทุกๆวันของเขายังมีอีกยาวไปจนถึงสิ้นปีเลยทีเดียว หากเขาป่วย คนในวงก็ต้องรับผิดชอบ อาจจะไปแทนเขา รึอาจจะต้องยกเลิกงานนั้นไปเลยก็เป็นได้
"....."
"....."
"พักผ่อนเถอะ" ทงเฮผละมือออกจากอีกฝ่ายเพื่อกลับห้องตัวเอง แต่กลับต้องชะงักเมื่อมือที่เพิ่งปล่อยกำลังจับแน่นที่มือเขาอีกครั้งจนต้องหันกลับไปมอง
"...คิดถึงนะ" รอยยิ้มอันเป็นเอกลักษณ์ของเจ้าตัวเผยออกมาให้เห็นหลังจากพูดกับเขาด้วยเสียงแผ่วเบา
"....."
"นายไม่กลับห้องแล้วเหรอ" ฮยอกแจถามอีกฝ่ายอย่างแปลกใจเมื่อทงเฮล้มตัวลงนอนข้างๆเขาแทน ก่อนจะหันหน้ามามองเขานิ่งอยู่นาน
"...เหนื่อยไหม" คำถามสั้นๆที่ดูไม่มีอะไร กลับเรียกน้ำตาอีกฝ่ายให้ไหลลงมาอย่างง่ายดาย
...ใช่ เขาเหนื่อย เหนื่อยมากๆ จนเคยคิดอยากจะหนีไปให้พ้นสักพักหนึ่ง แต่ก็ไม่ทำ...
...ที่ไม่ทำ เพราะไม่อยากให้คนที่เขารักเสียใจ ไม่ว่าจะเป็นเหล่าเอลฟ์ พ่อ แม่ พี่สาว คนในบริษัท หรือสมาชิกในวง โดยเฉพาะคนตรงหน้าเขาตอนนี้....
"พักเถอะ ฉันอยู่ข้างๆนายนี่แหละ" ฝ่ามืออุ่นลูบศีรษะเล็กแผ่วเบา เขารู้ว่าฮยอกแจชอบที่เขาทำแบบนี้เสมอเมื่อยามที่ไม่สบายใจ
"นายไม่กลัวติดไข้รึไง"
"ดีสิ จะได้หายไวขึ้น ช่วงนี้ฉันไม่มีคิวถ่าย ว่างนอนป่วยเล่นได้"
"บ้าป่าวเนี่ย" แม้คำพูดจะเหมือนว่ากล่าว แต่ใบหน้ากลับยิ้มกว้างจนตาหายไปเลยทีเดียว
"นอนเหอะ นานๆจะนอนด้วยกันสักที เบียดกันหน่อยคงไม่เป็นไร อย่าถีบฉันตกเตียงก็พอ"
"เบียดอ่ะเบียดได้ แต่ถีบรึเปล่านี่ไม่แน่ใจนะ"
"...."
"เฮ้ยๆๆๆ ทำไรวะ อึดอัดนะเนี่ย" ร่างโปร่งเริ่มดิ้นพล่านเมื่ออีกฝ่ายกอดเขาแน่น พ่วงด้วยขาที่ก่ายมากลางลำตัวเต็มที่
"จะได้ไม่ดิ้นไง"
"ไอ้...."
"หลับเหอะ ง่วง"
"...."
"...."
...จุ๊บ...
จากที่หลับตาลงไปแล้วจนเริ่มเคลิ้มหลับ กลับสัมผัสบางสิ่งที่แตะเบาๆบนหน้าผากให้เขาต้องปรือตามองอีกครั้ง
"ฝันดีนะฮยอกแจ ฉันจะอยู่ข้างนายเสมอ เราจะไม่มีวันทิ้งกัน เพราะฉันจะไม่ทิ้งนายแน่นอน"
"...อืม ฝันดีทงเฮ ฉันรักนายนะ" ฮยอกแจซุกเข้าไปที่อกกว้าง แล้วหลับตาลงอีกครั้ง
"ฉันก็รักแก รักมาก รักที่สุดอย่างที่ชายคนนึงจะรักได้ ฮยอกแจของทงเฮ"
"..."
เสียงกระซิบบอกรักเบาๆข้างหูฮยอกแจขับกล่อมให้หลับฝันดี แล้วค่ำคืนที่หนาวเย็นกลับอบอุ่นในใจของทั้งสอง ทำให้ทั้งคู่หลับสนิทไปพร้อมกันอย่างมีความสุข
"โอ้ย! หงุดหงิด ตื่นมาทำไมดึกดื่นวะเนี่ย โธ่เว้ย!"
"....กลับมารึยังนะ"
ร่างโปร่งเดินออกไปที่ระเบียงแสนหนาวเหน็บเช่นเดียวกับคืนที่ผ่านมา เพื่อรอคอยให้เห็นคนๆนั้นกลับมาอย่างปลอดภัย
ระหว่างที่ยืนรอ หิมะก็เริ่มโปรยลงมาทีละน้อย อากาศรอบตัวเย็นลงอย่างรวดเร็ว
"หนาววุ้ย...ทำไมวันนี้กลับช้าจัง" ความหนาวเย็นและเวลาที่ผ่านไปอย่างช้าๆเริ่มทำให้ดงเฮหงุดหงิด
...ตัวยิ่งแห้งๆ ป่วยขึ้นมาละน่าดู เชอะ...
'เอี๊ยดดดดด'
รถตู้สีดำคันเดิมจอดหน้าหอพักอย่างกระทันหันจนน่าแปลกใจ ทำไมอะไรๆมันถึงดูผิดปกติไปหมด ผู้จัดการที่ไม่เคยลงจากรถรีบวิ่งมาเปิดประตูข้างอย่างรีบร้อน สายตาเขาจับจ้องไปที่ร่างหนึ่งที่ถูกผู้จัดการอุ้มลงจากรถแล้ววิ่งเข้าหอพักอย่างรวดเร็วพร้อมหัวหน้าวงของเขา
ขายาวๆเริ่มก้าวออกจากห้องทันทีที่ร่างนั้นพ้นประตูทางเข้า เขารู้เพียงว่าตอนนี้เขาต้องไปให้เห็นกับตาว่าเกิดอะไรขึ้น
.....ทำไมถึงได้กลับมาสภาพนั้น รึว่านายบาดเจ็บมา....
....อย่าเป็นอะไรเลยนะ ขอร้อง......
สมาชิกทุกคนมารวมตัวกันที่หน้าห้องกันหมด ทุกคนต่างทำหน้าเคร่งเครียด ส่งผลให้ทงเฮกังวลมากขึ้นกว่าเดิม
"นายรีบไปดูเจ้าฮยอกหน่อย ฉันขอไปคุยกับคนอื่นข้างนอกหน่อย เราต้องหาคนแทนงานคิวที่เหลือของฮยอกแจแล้วล่ะ ดูท่าจะไม่ไหวจริงๆ"
อีทึกพยักหน้าเรียกคนอื่นๆให้เดินไปที่ห้องนั่งเล่นเพื่อประชุมกัน เหลือเพียงทงเฮที่อยู่ในห้องฮยอกแจเพียงลำพัง
ร่างโปร่งทรุดตัวลงข้างๆคนป่วยที่นอนสั่นอยู่บนเตียง ผิวขาวดูซีดกว่าปกติ ทงเฮกระชับผ้าห่มให้แน่ใจว่าอุ่นพอ มือหนากุมไปที่มือเย็นเชียบเพื่อหวังจะแบ่งความอบอุ่นให้เล็กน้อยก็ยังดี
"ไหนว่าจะดูแลตัวเองให้ดีๆ ไม่ให้ฉันต้องเป็นห่วงไง นายผิดสัญญา"
ดวงตาที่เคยหลับแน่นด้วยความทรมานเพราะพิษไข้ปรือขึ้นมองอีกฝ่ายอย่างทรมาน แต่พยายามมองหาอีกฝ่ายอย่างตั้งใจ แล้วยิ้มออกมาน้อยๆเมื่อเห็นหน้าอีกฝ่ายชัดเจนว่าเป็นใคร
"ดึกแล้วนะ นอนได้แล้ว" ฮยอกแจกระชับมืออีกฝ่ายเพื่อบอกให้อีกฝ่ายทำตาม
"ไอ้บ้า ใครเขาจะหลับลง ทำคนอื่นเดือดร้อนกันหมด รู้ตัวไหมเนี่ย"
"....ขอโทษ" สายตาดูอ่อนแรงหลุบต่ำลงด้วยรู้สึกผิด และเข้าใจว่าหากเขาป่วย ย่อมกระทบกับคนอื่นแน่นอน เพราะคิวงานที่แน่นเอี๊ยดในทุกๆวันของเขายังมีอีกยาวไปจนถึงสิ้นปีเลยทีเดียว หากเขาป่วย คนในวงก็ต้องรับผิดชอบ อาจจะไปแทนเขา รึอาจจะต้องยกเลิกงานนั้นไปเลยก็เป็นได้
"....."
"....."
"พักผ่อนเถอะ" ทงเฮผละมือออกจากอีกฝ่ายเพื่อกลับห้องตัวเอง แต่กลับต้องชะงักเมื่อมือที่เพิ่งปล่อยกำลังจับแน่นที่มือเขาอีกครั้งจนต้องหันกลับไปมอง
"...คิดถึงนะ" รอยยิ้มอันเป็นเอกลักษณ์ของเจ้าตัวเผยออกมาให้เห็นหลังจากพูดกับเขาด้วยเสียงแผ่วเบา
"....."
"นายไม่กลับห้องแล้วเหรอ" ฮยอกแจถามอีกฝ่ายอย่างแปลกใจเมื่อทงเฮล้มตัวลงนอนข้างๆเขาแทน ก่อนจะหันหน้ามามองเขานิ่งอยู่นาน
"...เหนื่อยไหม" คำถามสั้นๆที่ดูไม่มีอะไร กลับเรียกน้ำตาอีกฝ่ายให้ไหลลงมาอย่างง่ายดาย
...ใช่ เขาเหนื่อย เหนื่อยมากๆ จนเคยคิดอยากจะหนีไปให้พ้นสักพักหนึ่ง แต่ก็ไม่ทำ...
...ที่ไม่ทำ เพราะไม่อยากให้คนที่เขารักเสียใจ ไม่ว่าจะเป็นเหล่าเอลฟ์ พ่อ แม่ พี่สาว คนในบริษัท หรือสมาชิกในวง โดยเฉพาะคนตรงหน้าเขาตอนนี้....
"พักเถอะ ฉันอยู่ข้างๆนายนี่แหละ" ฝ่ามืออุ่นลูบศีรษะเล็กแผ่วเบา เขารู้ว่าฮยอกแจชอบที่เขาทำแบบนี้เสมอเมื่อยามที่ไม่สบายใจ
"นายไม่กลัวติดไข้รึไง"
"ดีสิ จะได้หายไวขึ้น ช่วงนี้ฉันไม่มีคิวถ่าย ว่างนอนป่วยเล่นได้"
"บ้าป่าวเนี่ย" แม้คำพูดจะเหมือนว่ากล่าว แต่ใบหน้ากลับยิ้มกว้างจนตาหายไปเลยทีเดียว
"นอนเหอะ นานๆจะนอนด้วยกันสักที เบียดกันหน่อยคงไม่เป็นไร อย่าถีบฉันตกเตียงก็พอ"
"เบียดอ่ะเบียดได้ แต่ถีบรึเปล่านี่ไม่แน่ใจนะ"
"...."
"เฮ้ยๆๆๆ ทำไรวะ อึดอัดนะเนี่ย" ร่างโปร่งเริ่มดิ้นพล่านเมื่ออีกฝ่ายกอดเขาแน่น พ่วงด้วยขาที่ก่ายมากลางลำตัวเต็มที่
"จะได้ไม่ดิ้นไง"
"ไอ้...."
"หลับเหอะ ง่วง"
"...."
"...."
...จุ๊บ...
จากที่หลับตาลงไปแล้วจนเริ่มเคลิ้มหลับ กลับสัมผัสบางสิ่งที่แตะเบาๆบนหน้าผากให้เขาต้องปรือตามองอีกครั้ง
"ฝันดีนะฮยอกแจ ฉันจะอยู่ข้างนายเสมอ เราจะไม่มีวันทิ้งกัน เพราะฉันจะไม่ทิ้งนายแน่นอน"
"...อืม ฝันดีทงเฮ ฉันรักนายนะ" ฮยอกแจซุกเข้าไปที่อกกว้าง แล้วหลับตาลงอีกครั้ง
"ฉันก็รักแก รักมาก รักที่สุดอย่างที่ชายคนนึงจะรักได้ ฮยอกแจของทงเฮ"
"..."
เสียงกระซิบบอกรักเบาๆข้างหูฮยอกแจขับกล่อมให้หลับฝันดี แล้วค่ำคืนที่หนาวเย็นกลับอบอุ่นในใจของทั้งสอง ทำให้ทั้งคู่หลับสนิทไปพร้อมกันอย่างมีความสุข
************จบแล้วจ้า****************
ผลงานอื่นๆ ของ Lana.B ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ Lana.B
กำลังโหลด...
คำนิยม Top
ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
คำนิยมล่าสุด
เขียนคำนิยมยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
ความคิดเห็น