ไอ่เกลอ ตอนที่ 1 : แตกหัก

ผมไม่เคยเขียนนิยานมาก่อน รูปการเขียนของผมอาจจะดูเหมือน script หรือ บทหนัง เพราะจริงๆ แล้วมันคือบทหนังของผมที่ผมเขียนทิ้งไว้แต่ไม่มีโอกาสได้ผลิตมันสักที ขออภัยด้วย แต่อยากมาแชร์ให้เพื่อนๆได้อ่านขอบคุณครับ

เรื่องราวเริ่มขึ้นที่ตรอกซองแห่งหนึ่ง ระหว่างมีผู้คนเดินสวนกันไปมา มีชายคนหนึ่ง ถือข้าวของเอกสารเต็มไม้เต็มมือไปหมด อีกมือหนึ่งก็จับโทรศัพท์ไว้แนบหู มีชายอีกหนึ่งคนเดินสวนทางมาท่าทางเร่งรีบ สายตาทั้งคู่ไม่ได้มองที่ถนนเลย พวกเขาทั้ง 2 เดินชนกัน ชายที่ถือของนั้นเอกสาร ปลิวกระจายออกจากมือ แต่ชายอีกคน ดูท่าว่าจะไม่ได้สนใจ ขณะที่ชายอีกคนกำลังเก็บเอกสารอยู่นั้นเขาได้พูดขึ้นมาว่า

ชายถือเอกสาร : “นี่คุณไม่คิดจะเก็บกระดาษพวกนี้ช่วยผมหน่อยหรอ”

ขณะที่ชายคนหนึ่งดูว่ารีบร้อนเหมือนกำลังหนีอะไรบางอย่างมองไปดูข้างหลังอย่างถี่ๆ เหมือนกลัวอะไรที่ตามมา

ชายผู้เร่งรีบ : “อ๋ออ… ขอโทษครับบ...เดี๋ยวผมช่วยเก็บ”

เขาก้มหน้าลงเก็บอย่างเร่งรีบโดยที่ไม่ได้สนใจอะไร ชายอีกคนที่เห็นท่าทางเขาเร่งรีบเลยเอ่ยขึ้นว่า

สารถือเอกสาร : “นี่คุณถ้าคุณรีบก็ไม่เป็นไรเดี๋ยวเก็บก็ได้แค่คุณขอโทษผม ผมก็รู้สึกดีแล้ว”

ชายอีกคนเงยหน้าขึ้นมาเขากำลังจะเอ่ยคำขอบคุณที่ชายอีกคนให้อภัย เขาหันไปมองหน้าชายอีกคน แล้วเขาก็มองหน้ากันซักพัก ชายทั้ง 2 ก็อุทานขึ้นพร้อมกัน

“ไอ่ตั้ม!!!”

“ไอ่บิ๊ก!!!”

หน้าโรงเรียนแห้งหนึ่ง 16.00 น. เวลาเลิกเรียนพอดีมีกลุ่มชาย 3 คนนำโดย (ป๋อง,บิ๊ก,ตั้ม) เดินออกมาจากประตูโรงเรียน หยอกล้อกันสนุกสนานกัน พวกเขาพูดคุยกัน

“ตั้ม : เห้ยย!! ปิดเทอมนี้พวกมึงไปเที่ยวไหนกันวะ”

“บิ๊ก : ที่บ้านกูบอกว่าตะไปทะเลว่ะ”

“ป๋อง : อะไรของมึงเนี่ยบิ๊กปิดเทอมทีไรไปเที่ยวแต่ทะเล ไม่เบื่อบ้างรึไงวะ”

“ตั้ม : เออ.. นั้นดิไม่คิดจะไปที่อื่นบ้างหรอวะ”

“บิ๊ก : ทำไงได้วะ ที่บ้านกูเขาเลือก กูมีสิทธิ์ ที่ไหน ฮ่าๆๆ แล้วพวกมึงล่ะ มีโปรแกรมไปเที่ยวไหนกันวะ”

“ป๋อง : กูก็อยู่บ้านอีกเช่นเคยแหละ ฮ่าๆๆ”

“บิ๊ก : เหมือนเดิม!!! เหมือนเดิมเปะเลย ฮ่าๆๆ แล้วมึงล่ะตั้ม มีอะไรเปลี่ยนแปลงกะเขาไหม??”

“ตั้ม : กูก็อยู่บ้านเหมือนเดิมแหละเพื่อน ฮ่าๆๆๆ”

“บิ๊ก : นั้นไง พวกมึงก็ไม่ต่างอะไรจากกูเลยย ฮ่าๆๆๆ”

ทั้ง 3 คนเดินคุยกัน จนถึงทางแยก

“ตั้ม : เห้ยเพื่อน!! กูต้องไปแวะไปซื้อของให้แม่ว่ะ ไว้เจอกันนะ”

“ป๋อง : เห้ยตั้ม!!”

“ตั้ม : ห๊าาา!!”

“ป๋อง : พรุ่งนี้อย่าลืมมาบ้านกูนะเว้ย!! กูได้เกมส์มาใหม่ เดี๋ยวมาบวกกันกัน!!”

“ตั้ม : โอเคเพื่อนไว้เจอกัน บาย”

“บิ๊ก : อย่าลืมนะเว้ย!!! ไว้เจอกัน”

บิ๊กกับป๋องทั้ง 2 กลับถึงบ้าน ก็อาบน้ำกินขาวเสร็จเรียบร้อยก็ถึงเวลาที่พวกเขาจะมาสนทนาความโม้กันอีกทีพวกเขาได้ทั้งเกมแชทเอาไว้ในห้องแชท

“ป๋อง : ไงเพื่อน กินข้าวกันเสร็จรึยัง”

“บิ๊ก : เรียบร้อย!!!”

“ป๋อง : เอ้อ!! ไอ้บิ๊ก กูลืมถามแล้วมึง จะเดินทางวันไหนวะ มึงจะได้มาเห็นเกมใหม่กูไหมเนี่ย”

“บิ๊ก : โห่ยยย อีกนานกูไปแน่”

“ป๋อง : เออๆ ดีๆ อย่าพลาดนะมึง”

“บิ๊ก : โห่วว!! กูเคยผิดนัดหรอ”

“ป๋อง : ออกจะบ่อยครั้งไป ฮ่าๆๆ”

“บิ๊ก : ไอ่ป๋อง มึงก็พูดเกินไป”

“ป๋อง : ว่าแต่ไอ้ตั้มมันไปไหนของมันวะ”

“บิ๊ก : เออดิปกติป่านนี้มันน่าจะกินข้าวเสร็จแล้วไม่ใช่อ๋อวะ”

“ป๋อง : เออนั้นดิไปไหนของมันวะ”

“ตั้ม : มาแล้วจ้าา มาแล้วๆ”

“ป๋อง : มึงหายไปไหนมาวะ”

“ตั้ม : กูมานานแล้ว นั่งดูพวกมึงคุยกันสนุกดีเลยยังไม่อยากรบกวน

“บิ๊ก : ถรุ๊ยย!!!ไอ่สัส อย่ามาแถ”

“ป๋อง : เออ!! ช่างแม่งเหอะ อย่าไปเถียงกับมัน เล่นเกมเหอะ เสียเวลา!!”

“บิ๊ก : โอเคๆ”

“ตั้ม : โอเค เจอกันในเกมเพื่อน”

เช้าวันรุ่งขึ้น บิ๊กมาเคาะประตูบ้านป๋อง ตั้งแต่เช้า

“ป๋อง : โห่วว ไอ้บิ๊ก มึงมาเช้าจังวะ กูยังไม่อาบน้ำเลย”

“บิ๊ก : เอ้า!! กูกลัวกูสายไง”

“ป๋อง : เออๆ แล้วแต่มึงเหอะ มาๆ เข้ามาในบ้านก่อน มึงไปเปิดเครื่องเล่นรอไป เดี๋ยวกูไปอาบน้ำก่อน พอดีรอไอ้ตั้มมันด้วย”

“บิ๊ก : โอเคๆ”

เวลาเดินไปเรื่อยๆ ป๋องอาบน้ำเเต่งเสร็จเดินออกมาหาบิ๊ก

“บิ๊ก : โห่วววว ใช้ได้เลยวะ กูว่ากูต้องจัดซักเครื่องแล้ววว

“ป๋อง : เมื่อไหร่ไอ้ตั้มมันจะมาวะ”

“บิ๊ก : กูจะรู้ไหมเนี่ยกูก็นั่งอยู่กะเมิงงงง…..”

บิ๊กหันไปเล่นเกมต่อ

“ป๋อง : เห้ยๆ บิ๊กๆ”

“บิ๊ก : ห่ะ!!

“ป๋อง : มึงปิดเครื่องเกมก่อนดิ๊!!”

“บิ๊ก : ทำไมวะ กูกำลังมันส์เลยย”

“ป๋อง : ไปตามไอ้ตั้นที่บ้านเหอะ”

“บิ๊ก : เออๆ ไปก็ไป”

ปิดเครื่องเกมส์เสร็จเดินออกมานอกบ้านกำลังใส่รองเท้า บิ๊กทำหน้าสงสัย

“บิ๊ก : ไอ้ป๋อง!!”

“ป๋อง : อะไร!!”

“บิ๊ก : โทรศัพท์ มึงก็มีรึป่าววะ ไมไม่โทรหามัน….”

“ป๋อง : ไอ้บิ๊ก!!!! ทำไมมึงเพิ่งมาบอก”

“บิ๊ก : แห่ะๆ กูก็เพิ่งคิดออก”

“ป๋อง : ไอ้สัสเอ่ยย”

หลังจากนั้นทั้งสองก็ยิบโทรศัพท์แล้วมานั่งโทรหาตั้มอยู่ที่เก้าอี้หน้าบ้าน

“ป๋อง : ไอ้บิ๊กมึงโทรดิ๊”

“บิ๊ก : อ่ะๆ ได้ๆ ฮัลโหลลล!!”

“ป๋อง : ทำไมมันรับไวจังเลยวะ”

“บิ๊ก : ฮัลโหล มึงจะรับรึไม่รับ ไม่รับกูโกรธ นะเว้ยย”

ป๋องส่ายหน้า

“ป๋อง : ท่าทางเพื่อนกูจะไปใหญ่และ”

“บิ๊ก : เห้ยๆ ไอ้ป๋อง มันรับแล้วๆๆ”

“ป๋อง : มึงเปิดลำโพงดิ”

“ตั้ม : ฮัลโหลลล!!”

“ป๋อง บิ๊ก : มึงอยู่ไหน??

“ตั้ม : กูขับรถอยู่กูกำลังจะถึงบ้านมึงแล้ว”

“ป๋อง : โอเคร รีบมาเลยมึงงพวกกูรออยู่”

ตั้มตัดสายไป 1 ชั่วโมงผ่านไป

“ป๋อง : เมื่อไหร่มันจะมาวะเนี่ย”

“บิ๊ก : มึงใจเย็นๆ ก่อนดิ”

“ป๋อง : มันมาถึงเมื่อไหร่นะ กูจะตบแม่ง!!”

2 ชั่วโมงผ่านไป

“ป๋อง : ตกลงมันจะมาไหมเนี่ย”

“บิ๊ก : กูว่านะ มันอาจจะกลัวมึงตบก็ได้มันเลยไม่มา 5555”

“ป๋อง : กูไม่ตลกนะเว้ยย”

“บิ๊ก : มึงจะเครียดทำไมวะ”

“ป๋อง : มึงโทรหามันอีกรอบดิ”

“บิ๊ก : อะๆ ได้ๆ เพื่อความสบายใจของมึง”

(ไม่มีสัญญาณตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก กรุณาติดใหม่อีกครั้งค่ะ)

“บิ๊ก : เห้ยป๋อง มันไม่รับวะ”

ป๋องถอดหายใจ

“ป๋อง : กูว่าไปตามหามันที่บ้านเหอะ”

“บิ๊ก : เออๆ ไปๆ”

ทั้งสองขี่มอเตอร์ไซค์มาถึงหน้าบ้านตั้ม ป๋องกระโกน

“ป๋อง : ไอ้ตั้มมมม!!!!! ไอ้ตั้มมมม!!!!!ไอ้ตั้มมมม!!!!!ไอ้ตั้มมมม!!!!!”

แม่ของตั้มเดินออกมาจากบ้านมา

“แม่ตั้ม : มาแล้วจร้าาๆ มาหาตั้มหรอลูก”

“ป๋อง : ใช่ครับ”

“แม่ตั้ม : โห่ยยย ไอ้ตั้มมันยังไม่กลับบ้านตั้งแต่เมื่อคืนโน้นน!!”

ทั้งสองคนมองหน้ากัน

“บิ๊ก : แล้วแม่รู้รึป่าวครับว่ามันไปไหน

“แม่ตั้ม : แม่ไม่รู้หรอก โทรไปก็ไม่รับสาย แต่เดี๋ยวเย็นๆ คงกลับล่ะมั้ง แล้วลูกลองโทรหาตั้มแล้วรึยังล่ะ

“ป๋อง : โทรแล้วครับ มันไม่รับสาย”

“แม่ตั้ม : แม่ก็ไม่รู็จะช่วยยังไงแล้วล่ะลูก ก็คงต้องรอ”

“ป๋อง : โอเครครับแม่”

ป๋องมองหน้าบิ๊ก

“ป๋อง : เราคงต้องรอมันแหละ มั้ง”

บ้านหลังหนึ่งในตรอก

ปิ๊ดเพื่อนตั้ม : ตั้มๆ โทรศัพท์มึงดังว่ะ ไม่ได้รับตั้งหลายสาย

ตั้ม : เออๆ รอแปบๆ จะเสร็จแล้ว

ตั้มกำลังอาบน้ำอยู่ เดินออกมาจากห้องน้ำและมายิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู

(15 สายไม่ได้รับ ป๋อง)

ตั้ม : เห้ยเดี๋ยวกูแวะมาใหม่นะเว้ย

ตั้มเดินออกบ้านหลังนั้นในบ้านมีกลุ่มเพื่อนกำลังนั่งมั่วดื่มเหล้าและเล่นไพ่กันอยู่

ปิ๊ด : โอเคๆ เห้ยเดี๋ยวก่อนตั้ม

ตั้ม : อะไรวะ!

ปิ๊ดเพื่อนตั้ม : กูเห็นมึงเป็นเพื่อนนะ เลยให้มึงพักที่นี่ได้ มึงอย่าให้ตำรวจรู้นะเว้ยว่าพวกกูทำอะไรกันที่นี่

ตั้ม : เออน่า แค่กินเหล้า กะเล่นไพ่มึงกลัวอะไรนักหนาวะ รึมึงทำอะไรมากกว่านี้วะ

ปิ๊ด : เห้ยยย อย่าพูดมั่วๆ นะเว้ย

ตั้ม : กูล้อเล่นน่า ยังไงก็ฝากขอบคุณเฮียด้วยนะ

ปิ๊ด : ได้ๆ เออตั้ม และอีกอย่าง ถ้ามึงต้องการเงินไปรักษาแม่ เฮียช่วยมึงได้นะ เฮียกำลังหาคนมาทำงานให้อยู่

ตั้ม : ฝากขอบคุรเฮียอีกรอบด้วย กูต้องขอคิดดูก่อน เพราะอาก็มีงงานให้กูทำเหมือนกัน

ปิ๊ด : เห้ย แต่อันนี้งานทำไม่ยากๆ นะได้เงินดีด้วย

ตั้ม : โอเคๆถ้ากูสนใจ เดี๋ยวกูจะมาหามึงแล้วกัน ขอบใจมากเพื่อน ไว้เจอกัน

ปิ๊ด : โอเค ไว้เจอกัน อย่าลืมที่กูบอกนะเว้ย

ตั้ม : โอเคๆ

ตั้มเดินออกจากซอยนั้นยิบโทรศัพท์ โทรหาป๋อง ป๋องกับบิ๊กกับนั่งรอ

ป่อง : เห้ย ไอ่เชี้ย ตั้มกลับมาแล้วว่ะ

บิ๊ก : เดี๋ยวกูรับเอง ไอ่สัสตั้ม มึงหายไปไหนมาวะ โทรไปก็ไม่รับ ไปหาที่บ้านก้ไม่เจอ มึงอยู่ไหนเนี่ย

ตั้ม : (พูดขำไปด้วย) เห้ยไอ่เชี้ย จริงจังอะไรกันเนี่ยกูอยู่บ้านอา กำลังจะไปพวกมึงเนี่ย

บิ๊ก : เดี๋ยวมึงดูเวลาไหม นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วเนี่ย

ตั้ม : เชี่ย สายแค่นิดเดียวเองทำเป็นบ่นไอ่สัส

บิ๊ก : นิดเดียวเชี่ยอะไร นี่มันจะเย็นแล้วเนี่ย วันนี้มึงไม่ต้องมาแล้ว ไว้เจอกันพรุ่งนี้ ที่บ้านกูเวลาเดิม กูมาเคลียกัน อย่าหายหัวอีกนะมึง

ตั้ม : โอเคๆ ก้ได้ๆ ไม่หายน่า

บิ๊กวางสาย

ป๋อง : มันอยู่ไหนทำอะไรของมันวะ

บิ๊ก : มันบอกมันอยู่บ้านอามัน ทำเชี่ยอะไรของมันก็ไม่รู้

บ้านตั้มกำลังนั่งกินข้าวกับแม่

แม่ : ไงลูก ไปทำงานกับอา

ตั้ม : ก็ดีคับแม่ ได้เงินมาเยอะเลยน่าจะพอรักษาแม่ได้นะลุก

แม่ : จริงๆแล้วลูกไม่ตั้งลำบากขนาดนี้ก็ได้นะลุก ลูกตั้งใจเรียนเถอะ เดี๋ยวเรื่องเงินแม่จัดการเอง

ตั้ม : ไม่เป็นไรคับแม่ เดี๋ยวอาการแม่แย่ลงกว่าเดิม ผมตัดสินใจแล้วผมจะไม่เรียนต่อผมจะหาเงินมารักาษาแม่คับ

แม่ : ไม่นะลูก ลูกต้องเรียนต่อนะ เพื่ออนาคตที่ดีของลูก ลูกทำเพื่อแม่เถอะนะ

ตั้มนั่งครุ่นคิดซักพัก

แม่ : ลูกนะ ถือว่านี่เป็นของขวัญให้แม่ก่อนที่แม่จะ...

ตั้ม : แม่หยุดพูดแบบนี้ ซักทีเถอะ ยังไงแม่ต้องอาการดีขึ้นแน่ ผมจะทำทุกทางเพื่อให้แม่หายดี

แล้วตั้มก็เดินออกจากโต๊ะกับข้าวขึ้นห้อง

บ้านบีก บิ๊กกำลังเล่นเกมส์รอ

บิ๊ก : ไอ้เชี่ยตั้ม หายไปไหนของมันอีกเนี่ย

ป๋อง : นั้นดิ ทำไมมันเป็นแปลกๆวะ

ตั้มนอนคิดถึงเรื่องช่วยแม่ทั้งคืน

วันรุ่งคืน

ณ บ้านของบิ๊ก

บิ๊ก : นั้นงายๆๆๆ ไอ่ตัวมาสายมันมาแล้ว

บิ๊กกับป๋องหัวเราะ แต่ตั้มเดินมาด้วยความเศร้าหมอง

บิ๊ก : เห้ยๆ มึงเป็นเหี้ยของของมันวะนั้น มานั่งนี่ก่อน มีอะไรรึป่าวเพื่อน

ป๋อง : เห้ย มีปัญหาอะไรปรึกษาพวกกูได้นะ

ตั้ม : (พูดด้วยความเศร้า) กูมีเรื่องจะบอกพวกมึงว่ะ นับต่อจากนี้กู จะไม่ค่อยมีเวลามาหาพวกมึงเหมือนแล้ว

บิ๊ก : เห้ย ทำไมวะ

ตั้ม : กูต้องทำงานหางานว่ะ

ป๋อง : แล้วมึงจะไม่เรียนต่อรึไงเนี่ย

ตั้ม : ไม่แล้ววะ

แล้วตั้มก็เงียบซักพัก

ป๋องพูดขึ้น

ป๋อง : นี่มึงกลุ้มเรื่องที่แม่มึงป่วยใช่ไหม ที่มึงต้องทำงานคือมึงจะเงินมารักษาแม่ ใช่ไหม

บิ๊ก : เห้ยตั้มอย่าคิดมากน่า กูบอกมึงแล้วไงถ้ามีปัญหาเรื่องเงินเดี๋ยวพ่อกูช่วยเอง มึงไม่ต้องแบกโลกไว้คนเดียว

ตั้มยืนขึ้นพูด

ตั้ม : ยังไงก็ขอบใจนะ แต่นี่เป็นเรื่องในครอบครัวกู กูไม่อยากดึงพวกมึงมาเกี่ยวข้อง เพราะฉะนั้นแล้ว เดี๋ยวกูแก้ปัญหาเอง

แล้วตั้มก็เดินออกไป ป๋องตะโกนขึ้น

ป๋อง : นี่เรายังเป็นเพื่อนกันอยู่ใช่ไหม

ตั้มหันมามองแล้วก็เดินจากไปพร้อมกับพุดขึ้นในใจ

ตั้ม : (พูดในใจ) เป็นสิและจะเป็นตลอดไป แต่ไม่เยอะอยากดึงพวกมึงมาเกี่ยวข้องจริงๆ ไว้เจอกันนะเพื่อน

ภาพโดรนสูงขึ้นให้เห็นวิวเมือง แล้วก็ลงกลับมามุมเดิม

ณ ร้านกาแฟแห่งหนึ่ง บิ๊กกับตั้มนั่งคุยกัน

บิ๊ก : ไอ้ตั้ม ไม่ได้เจอกันนานมึงเป็นไงบ้านเนี่ย

ตั้ม : ก็ดีนะ แล้วมึงล่ะ เป็นไงบ้าง หอบเอกสารรุงรังจะรีบไปไหน

บิ๊ก : เอกสารของเจ้านายกูน่ะ

ตั้ม : ฮ่าๆๆ มีงานทำเยอะคงได้เงินใช้เยอะดิ

บิ๊ก : ไม่เยอะหรอกงานน่ะเยอะกว่าเงินใช้ ฮ่าๆๆ ชีวิตไม่สิ้นก็ต้องดิ้นกันไป อะไรที่ทำแล้วได้ตั้งก็ต้องทำแหละ งานการทุกวันนี้หายาก

บ้านหลังหนึ่งในตรอก ตั้มเดินไปเคาะประตู คนอยู่ในบ้านพูดขึ้น

ปิ๊ดเพื่อนตั้ม : ใครวะ

ตั้ม : กูเองตั้ม

คนในบ้านเปิดประตูแล้วเรียกพาตั้มเดินไปหาชายปริศนาที่อยู่ในบ้าน

ปิ๊ดเพื่อนตั้ม : เฮียครับ มันมาแล้วครับ

เฮียเต๋า : ดี พามันมาพากู

ตั้มเดินเข้ามาชายแปลกหน้าในห้อง นายแปลกหน้าทักก่อน

เฮียเต๋า : ไง ไอ่หลานชาย นั่งก่อนสิ

ตั้ม : คือ..ผมมีปัญหาเรื่องเงินน่ะครับ

เฮียเต๋า : เห้ย!! ใจเย็นๆ ก่อนไม่ต้องรีบร้อนเรื่องงั้นไม่มีปัญหา อะเอานี่ก่อน

ชายแปลกหน้ายื่นบุหรี่ให้ตั้ม ตั้มทำหน้างง

เฮียเต๋า : เอาน่านิดหน่อยจะได้ไม่เครียด