คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : =Chapter 4= ตอนที่ 4
4
ท้องฟ้าสีครามสดใสมีแสงแดดอ่อนที่ส่องกระทบลงมาทำให้เข้ากับสภาพแวดล้อมที่นี้เต็มไปด้วยพุ่มไม้สูงหนาสีเขียวที่ถูกตัดแต่งอย่างดี กลิ่นดอกไม้ลอยมาเป็นระยะๆ
.
.
.
.
.
.
.
เหมือนจะดูดี....
“ย้ากกกกก เอากางเกงในของอากอริล่ามาเดี๋ยวนี้น่อ” คางุระกำลังระดมกำลังฟาดฟันไปที่พุ่มไม้ที่ขยับได้เลื่อยไปฉกกางเกงในของคอนโดที่กำลังเดินชมวิวทิวทัศน์อยู่
“คุณคอนโดไม่ต้องห่วงนะครับผมจะเอากางเกงในของคุณคอนโดมาคืนให้ได้ครับ”โซโกะพูดกับคอนโดที่นั่งกอดเข่าตัวเองร้องไห้(?)ก่อนจะชักดาบออกมาแล้วฟาดไม่ยั้งไปที่พุ่มไม้นั้น คนอื่นๆที่ยืนมองอยู่ไม่คิดจะเข้าไปห้ามแต่กลับมองด้วยสภาพปกติ
“พวกคุณไม่คิดจะห้ามพวกเขาหน่อยรึไงคร้าบบบ ไหนบอกว่ามาเพื่อห้ามไม่ให้ทำลายแคมป์ไงครับบ”แน่นอนยกเว้นแว่นลอยได้(นี่มันจะมากเกินไปแล้วเฟ้ยยยยย //ชินปาจิ)
“ก็คางุระกับโซอิจิโร่คุงแค่พยายามจะเอากางเกงในของกอริล่าคุงมาคืนเท่านั้นเองไม่เห็นแปลกตรงไหนเลยนิ”กินโทกิยังคงพูดด้วยสีหน้าตายด้านและแคะขี้มูก
“อากอริล่าอั๊วเอากกน.ลื้อมาคืนได้เลี้ยวน่อ”คางุระกับโซโกะยื่นกกน.ของกอริลาคืนมาให้ซึ่งสภาพในตอนนี้เต็มไปด้วยรอยที่ถูกฟันและรอยไหม้จากกระสุนปืนกอริล่าเงยหน้าขึ้นมามองกกน.ตัวเองก็เห็นสองคนนั้นพร้อมแบ็กกราวด์ข้างหลังที่เหมือนผ่านสมรภูมิรบมาก็ไม่ปาน
“คือ...มะ...ไม่เป็นไรหรอกนะฉันไม่ใส่กางเกงในก็ได้น่ะ=_=”กอริล่าพูดก่อนจะยืนขึ้นแล้วเดินไปอยู่ข้างๆฮิจิคาตะ
“ให้ตายน่อ อากอริล่านี่เรื่องมากชะมัดยากคนอุสาห์ช่วยเอากางเกงในมาคืนแท้ๆเลยน่อ”คางุระพูดก่อนจะโยนกางเกงในไปโดนหน้าของโซโกะ แล้วเดินไปกับกินโทกิเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น โซโกะหยิบกางเกงในของกอริล่าออกจากหน้าก่อนจะเดินตามไปแว่นลอยได้ที่รั้งท้ายได้แต่ถอนหายใจกอ่นจะเดินตามไปแต่เดินตามไปได้แค่นิดเดียวก็ถูกพุ่มไม้อีกต้นลากขาไป
“คุณกินนนนน คางุระจังช่วยด้วยยยยยยย”ที่แขว่นพูดก่อนจะพยายามโบบกไม้โบกมือให้มาช่วยหน่อย
“นี่ ชินปาจิแค่แกจะเดินแกยังต้องขอให้คนช่วยอีกหรอไงห้ะ อะ..อ่าว ชินปาจิคุณกินหันไปแป๊ปเดียวแกก็ตัวเตี้ยลงเยอะเลยนะ เห้ออย่างว่าแหละนะ เด็กสมัยนี้ไม่ชอบกินนมกัน”กินโทกิพูดก่อนจะเอามือรองไว้ท้ายทอย
“มันใช่ที่ไหนล่ะเฟ้ยยยย ผมกำลังถูกไอพุ่มไม้นี้ลากไปไหนก็ไม่รู้ต่างหากล่ะครับบบบ”ชินปาจิพูดและพยายามดิ้นออกจากพุ่มไม้นี้แต่ก็ไม่เป็นผล
“แกไปเดินประสาอะไรให้พุ่มไม้พันขาล่ะเหวยยย”
โป๊ก!
ฮิจิคาตะที่มองดูเหตุการณ์มาซักพักทนไม่ไหวกับไอหัวหงอกนี้เลยตบไปที่หัวของกินโทกิแรงๆหนึ่งที
“ทำไมแกไม่ไปช่วยมันล่ะเฟ้ยยย”
“แกก็ไปช่วยสิฟะ-_-”ฮิจิคาตะทำหน้าอย่างช่วยไม่ได้ก่อนจะฟันไปที่พุ่มไม้นั้นจนขาดออก
“ว้ายยย” เสียงกรีดร้องดังมาจากทางพุ่มไม้ทำให้คางุระกับโซโกะที่ไม่ได้สนใจอะไรแต่แรกหันกลับมามอง
“เห้ยๆ ชินปาจิแกจะกลัวก็ไม่มีอะไรหรอกนะ แต่กรี้ดมันดูแต๋วไปว่ะ- -;”กินโทกิพูดก่อนจะทำหน้าเหยเก
“ผมไม่ได้กรี้ดนะครับ-_-;”ที่แขวนแว่นพูดพร้อมลุกขึ้นยืนก่อนจะหันไปมองที่พุ่มไม้ที่ฮิจิคาตะเพิ่งฟันไปเมื่อกี้ก็พบมือคนอยู่ “คือ ถ้าผมตาไม่ฝาดหรือสมองผมไม่เบลอหรือผมไม่เพี้ยนไปผม...เห็นมือคนนะครับ”
“จะบ้ารึป่าวน่อ อาชินปาจิอั๊วเห็นลื้อทำตัวแย่งซีนอยู่ตั้งแต่เมื่อกี้เลี้ยวน่อ มือเมออะไรไม่มีหรอกน่อ”คางุระพูดก่อนจะเตะมือที่ยื่นออกมากลับเข้าไป
“ก็คุณเธอเล่นเตะมันเข้าไปแล้วมันจะโผล่ออกมาได้ไงกันล่ะเฟ้ย!”พอชินปาจิพูดจบมือที่คางุระเพิ่งเตะเข้าไปก็คว้าเข้าไปที่เท้าของคางุระก่อนจะลากเข้าไปในพุ่มไม้
“เห้ยย ยัยหมวย!”ฮิจิคาตะรีบเข้าไปจับมือของคางุระก่อนจะดึง โซโกะที่เห็นแบบนั้นคิ้วของเขาก็กระตุกนิดน่อยก่อนจะวิ่งเข้าไปฟันพุ่มไม้ใหญ่ทั้งแถบให้ขาดออกเป็นสองท่อนทันทีเห็นตัวต้นเหตุทุกคนก็เดินหนีกันรวมถึงคางุระที่ถูกจับเท้าอยู่ก็รีบถีบตัวเองออกมาแล้วขึ้นหลังซาดาฮารุทันที
“นี่ เดี๋ยวก่อนสิทุกคนนน ฉันมาเพื่อนำทางพวกเธอนะ”ซารุโทบิพูดก่อนจะพยายามวิ่งตามแต่ก็ไม่มีคนสนใจ “ฉันเป็นพี่เลี้ยงของพวกเธอนะ”
“ถ้าจะมาเป็นพี่เลี้ยงทำไมแกไม่โผล่มาดีๆล่ะเฟ้ยยยย”ชินปาจิหันมาแว้ด
“ก็แหม ตอนแรกกะจะจับคุณกินมาเล่นจ้ำจี้ด้วยหน่อยนี่หน่าาาแต่แว่นหล่นก็เลยรีบคว้ามาก่อนนะสิ>//<”ซารุโทบิที่พอเห็นทุกคนหยุดก็รีบวิ่งมาเกาะแขนกินโทกิทันที ส่วนกินโทกิก็ได้แต่สะบัดแต่ก็ไม่ออก
“นี่หล่อนจะนำทางก็รีบนำ เดี๋ยวพ่อยิงทิ้งเลย” โซโกะพูดก่อนจะหยิบบาซูก้าออกมา (เดี๋ยวๆแกเอามาจากไหนฟะ//ไรท์)ซารุโทบิลากกินโทกิให้ไปเดินนำหน้าด้วยกันเดินกระหนุงหนิง(?) แต่จู่ๆก็มีตุ๊กตาหมีขนปุยสีน้ำตาลอ่อนดูนุ่มน่าสัมผัสมาขวางทางแต่ตัวมันออกจะใหญ่ไปหน่อยนะ
“เฮ้ ยัยแว่นนั้นอะไรน่ะ”คอนโดถามซารุโทบิ
“ตุ๊กตาหมีที่แคมป์เตรียมมาต้อนรับนิดหน่อยน่ะค่ะ เราเดินกันต่อเถอะค่ะอีกนิดนึงจะถึงตัวแคมป์แล้วล่ะค่ะ ไปกันเถอะค่ะคุณกินน>///<”ซารุโทบิพูดก่อนจะเดินและลากกินโทกิไปด้วยแต่ก็ถูกหมีนั้นปิดทางไว้อีก
“เฮ้ ฉันจะเดินนะยะ”ซารุโทบิพูดก่อนจะเงยหน้าไปหาเรื่องตุ๊กตาหมีตัวยักษ์
“บ๊อกๆๆ”ซาดาฮารุเห่าเพราะบังอาจมาใหญ่กว่าตัวมันซะได้อนจะพุ่งเข้าใส่ตุ๊กตาหมีทำให้คางุระหล่นลงมาจากหลังซาดาฮารุ
“อาซาดาฮารุ”คางุระที่ลูบก้นป่อยๆยังยืนขึ้นไม่ได้เพราะก้นระบมอยู่ฮิจิคาตะเลยช่วยพยุงให้ยืนขึ้น
“โอ้ย ทำไมเรื่องมันเยอะจังวะเนี่ยคุณกินง่วงแล้วนะเหวยยย”กินโทกิจับดาบไม้ของตัวเองก่อนจะกระโจนฟาดไปที่กลางตัวของตุ๊กตาหมี นุ่นที่ถูกยัดไว้ในตุ๊กตาหมีกระจายออกมาหล่นเป็นหิมะที่ตกลงในฤดูใบไม้ผลิ
“งั้นเราก็ไปกันต่อเถอะนะครับ”แว่นลอยได้พูโก่อนจะเดินไปแต่ก็ถูกตุ๊กตาหมีขวางอีกอยู่ดีถึงแม้จะถูกฟันที่กลางลำตัวแต่ก็ไม่เป็นผลเพราะมันเป็นแค่ ‘ตุ๊กตา’
“นี่มันไม่ตายงั้นหรอ จะว่าไปมันเป็นตุ๊กตานี่หน่า=_=”
“งั้นเดี๋ยวผมจัดการเองครับ”โซโกะหยิบปืนจ่อไปที่ฮิจิคาตะ
“ผิดทางแล้วฟะ...”ฮิจิคาตะที่พูดยังไม่ทันจบประโยคก็ถูกโซโกะยิงใส่ก่อน “ไอบ้ามันใช่เวลามั้ยยย ยิงไปที่ตุ๊กตานั้นสิเฟ้ยยย!”
“ผมคงเบลอนิดหน่อยน่ะครับ แหะๆ”
“แหะๆ บ้านแกสิ!-_-”
โซโกะเล็งไปที่ตุ๊กตาหมีเขากำลังจะยิงแต่ก็ถูกมันปัดปืนซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่ลั่นไกไปแล้วเลยทำให้ยิงไปทางฮิจิคาตะ เขากระโดดหลบอย่างหวุดหวิด
“เห้ยยย นี่ทำไมต้องมาที่ตรูอย่างเดียวล่ะฟะ!”ฮิจิคาตะพูดก่อนจะชักดาบออกมาแล้วฟาดไปที่ขาของตุ๊กตาหมีทำให้มันล้มลงไป
“จบแล้วสินะเรารีบไปกันเถอะค่ะเมื่อกี้หัวหน้าแคมป์เรียกฉันแล้วด้วยเดี๋ยวจะถูกด่าเอา”ซารุโทบิพูดก่อนจะรีบพาทุกคนเดินออกจากเขาวงกตนี้อย่างรวดเร็ว
หลังจากที่ออกมาจากเขาวงกตได้ซารุโทบิก็แยกตัวออกมายืนฝั่งพี่เลี้ยงแคมป์ส่วนคนอื่นๆก็มานั่งรวมกับผู้เข้าร่วมแคมป์คนอื่นๆ
“ขั้นแรกนะครับ ฮานะจังจะขอแจ้งข่าวร้ายว่ามีผู้เข้าร่วมบางคนเกิดการหายระหว่างทางซึ่งพี่เลี้ยงของเราไม่สามารถช่วยเหลือได้ทัน”ทันทีที่จบประโยคก็มีเสียงฮือฮาดังขึ้น โซโกะที่ได้ยินแบบนั้นก็รู้สึกว่าแคมป์นี้แปลกๆพิกลแต่ก็ไม่ได้คิดมากอะไร “ส่วนเรื่องที่สองผมจะขอแจกใบตารางเกี่ยวกับการเข้าแคมป์ในแต่ละวันนะครับเราจะอยู่ด้วยกันทั้งหมดเจ็ดวันนะครับวันที่1- 2จะเป็นวันที่กระชับมิตรกันนะครับ วันที่3-5 จะเป็นวันที่ฝึกกันนะครับ ส่วนวันที่6จะเป็นวันที่ทดสอบเพื่อคัดเลือกผู้รับตุ๊กตาตัวนี้ไปนะครับ” ฮานะจังหยิบตุ๊กตากระต่ายสีขาวใส่สูทสีดำผูกไทสีแดงถือนาฬิกาอันใหญ่สีแดงและใส่หมวกสีดำขึ้นมาชูให้ทุกคนดูแลเมื่อทุกคนที่เห็นก็เกิดความอยากได้มากขึ้นอีก “วันที่ 7จะเป็นวันที่เราจะจัดงานเลี้ยงกันนะครับเป็นงานเลี้ยงเล็กๆซึ่งวันนั้นเราจะมีเซอร์ไพรส์ให้กัยทุกคนด้วยนะครับ แต่ผมจะไม่ขอบอกหรือใบ้แต่อย่างใดนะคร้าบบบ ตอนนี้ผมจะให้ทุกคนไปพักผ่อนกันก่อนนะครับเพราะตอนนี้ก็ 6 โมงแล้วเราจะนัดกินข้าวกันตอนหนึ่งทุ่มนะครับ ตอนนี้แยกย้ายครับ”และฮานะจังก็หายตัวไป...ด้วยการเดินออกจากเฟรมไป
“คางุระ...เธอมานอนกับฉันได้นะ”กินโทกิพูดขึ้นมาเพราะความเป็นพ่อที่อยู่ในกระแสเลือดอย่างช่วยไม่ได้
“งั้นอั๊ว...”
“ห้ามย้ายบ้านนะครับ ถ้าทางเราจับได้เราจะจับคุณไปอยู่กับตุ๊กตาหมียักษ์นะครับ”เสียงฮานะจังพูดผ่านไมค์ออกมาในเวลาที่เป๊ะเหมือนกับติดเครื่องดักฟังไว้ในตัวแต่ละคน
“งั้นคางุระมาใกล้ๆสิ”กินโทกิกวักมือเรียยกคางุระ คางุระก็เดินเข้าไปหากินโทกิ
“ถ้าโซอิจิโร่ทำไรเธอเธอก็อัดมันไปเลยนะ ผู้ชายน่ะถ้าจะอัดต้องอัดให้ตาย”กินโทกิกระซิบ
“ไม่เป็นไรหรอกน่อ อั๊วไม่มีวันยอมให้อาตี๋มาล่วงเกินอั๊วล่ายแน่นอนน่อ อีกอย่างอั๊วมีอาซาดาฮารุอยู่ล่วยน่อ”คางุระพูดเสียงดังทำให้โซโกะที่ยืนถือกระเป๋ารอคางุระอยู่นั้นตะโกนกลับมา
“ใครมันจะไปทำอะไรหล่อนลงกันแค่มองหน้าฉันยังหมดอารมณ์เลย”
“หุบปากไปน่ออาตี๋ปากเหม็น! งั้นอั๊วไปก่อนน่อเลี้ยวเจอกันตอนเจี๊ยะน่อ”คางุระโบกมือให้กินโทกิ เขาหันหลังเดินไปกับชินปาจิแต่เขายังรู้สึกไม่วางใจเลยเรียกคางุระอีกครั้ง
“ถ้ามีอะไรรีบตะโกนเรียกคุณกินเลยนะเหวยยย”คางุระพยักหน้าแล้วโบกมือ
“อั๊วรู้เลี้ยวน่อ”
“ถ้าหิวอะไรยังไงก็บอกคุณกินได้นา”
“อั๊วรู้เลี้ยวน่อ!”
“ถ้า..”กินโทกิที่ยังพูดไม่จบก็ถูกที่แขวนแว่นขัดขึ้นมาก่อน
“นี่! แกจะห่วงลูกสาวก็เอาให้มันพอดีหน่อยสิเฟ้ยอยู่ใกล้ๆแค่นี้แกจะเดินไปหากันก็ได้เฟ้ยยยย-_-++”ชินปาจิพูดจบก็ลากคอกินโทกิกลับบ้านพักไป
“นี่ ยัยหมวยเธอจะให้ฉันรอไปถึงเมื่อไหร่เนี่ยยุงกัดนะ”โซโกะทักขึ้นมาทำให้คางุระหันไปหาโซโกะทันที
“รู้เลี้ยวน่อๆไปกังเถอะน่ออาซาดาฮารุ” คางุระคว้ากระเป๋าตัวเองก่อนจะเดินไปที่บ้านพักตัวเองบ้างพอไขประตูเข้าไปคางุระก็รีบไปเปิดไฟและดิ่งไปที่ตู้เย็นทันที บ้านพักถูกออกแบบมาเป็นบ้านโทนญี่ปุ่นแบบค่อนข้างใหญ่ข้างหลังบ้านมีต้นไม้นิดหน่อยและมีกรวดหินที่ถูกจัดเรียงไว้เป็นอย่างดี แต่ละห้องถูกแบ่งเขตไว้เป็นอาณาเขตอย่างดี พอเดินเข้ามาในตัวบ้านก็จะเจอกับห้องนั่งเล่นที่มีทีวีเครื่องเล็กๆตั้งอยู่และมีโซฟายาวไว้ให้นั่ง ถ้าหากมองเข้ามาจากหน้าบ้านจะมีประตูกั้นไว้อีกบานมันคือห้องนอนและข้างหลังห้องนอนก็คือหลังบ้านนั้นเองในห้องนอนนั้นจะเป็นห้องอาบน้ำซึ่งห้องอาบน้ำนั้นมีเพียงห้องเดียวในบ้านนี้ ที่ฝั่งขวาของห้องนั่งเล่นมีประตูกั้นไว้อีกเช่นกันมันคือห้องครัวที่เงียบสงบ ถ้าเกิดสนใจบ้านหลังนี้ติดต่อ.... (มันใช่ที่ไหนล่ะเฟ้ยยยย-_-++//ชินปาจิ)
“ให้ตายเถอะน่อ ทำไมเขาไม่มีของกินในตู้เย็นเลยล่ะน่อ”คางุระหันมาพูดกับโซโกะที่เพิ่งเดินเข้ามาในบ้านพัก
“เขาคงไม่อยากให้คนอย่างเธอกินล่ะมั้ง”โซโกะพูดก่อนจะเดินไปที่ประตูทางเข้าห้องนอนแล้วเปิดประตูเข้าไปก่อนจะวางกระเป๋าไว้ที่ข้างๆตู้เสื้อผ้า คางุระที่เดินสำรวจทุกๆห้องเสร็จก็มาอยู่ที่ห้องนอนกับโซโกะ
“แย่เลี้ยวน่ออาตี๋...” คางุระพูดเสียงเบาก่อนจะขมวดคิ้วโซโกะที่หันไปมองหน้าคางุระก็ขมวดคิ้วตาม
“มีอะไรล่ะห้ะหรือว่าเธอจะบอกว่า ‘อั๊วเจอแมลงสาบตัวใหญ่ในบ้านนี่มากินด้วยกันมั้ยน่อ’ ฉันบอกเลยละกัน ไม่! ”โซโกะยังคงกวนคางุระและหันกลับไปจัดเสื้อผ้าใส่ตู้เหมือนเดิม
“มันใช่ที่ไหนกังน่อ!!”คางุระกระโดดถีบไปที่โซโกะแต่โซโกะก็หลบได้
“แล้วมันเรื่องอะไรล่ะยัยหมวย”โซโกะหยิบอุปกรณ์อาบน้ำเดินเข้าไปวางไว้ในห้องน้ำ
“กะ...ก็ที่นี้มังมีห้องนอนแค่ห้องเลียวเองน่อ!”คางุระเดินตามไปตะโกนใส่โซโกะในห้องน้ำ
“แล้วไงล่ะ”โซโกะหยุดเดินเท้ามือไว้กับอ่างล้างหน้าก่อนจะหันไปมองหน้าคางุระตรงๆ
“อั๊วไม่มีวันนอนกับลื้อแน่นอนและอั๊วก็จะไม่มีวันไปนอนที่โซฟาล่วยเหมือนกังน่อ!”คางุระพูดก่อนจะชี้ไปที่ห้องนั่งเล่น
“นี่ๆ ฉันก็ไม่มีวันออกไปนอนที่โซฟาเหมือนกันนั้นแหละยังไงฉันก็จะนอนในห้องนี้เหมือนกัน!”
“อั๊วจะนอนในห้องนี้น่อ!”คางุระพูดก่อนจะเดินไปที่เก็บฟูกกางออกมาก่อนจะนอนลงไป
“ฉันก็จะนอนนะยัยหมวย!”โซโกะที่ไม่สบอารมณ์ในเรื่องนี้เดินไปหยิบฟูกมากางแล้วนอนบ้าง
“อั๊วไม่ให้นอนน่อลื้อต้องออกไปนอนที่โซฟาน่อ!”คางุระเด้งตัวขึ้นมานั่งคุกเข่า
“ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้นแหละยัยหมวย!”โซดกะพูดก่อนจะหยิบผ้าปิดตาขึ้นมาปิดตา
“นี่อาตี๋! ลื้อนอนตรงนี้ไม่ล่ายน่อๆๆ”คางุระพูดแล้วเขย่าตัวโซโกะ
“ฉันจะนอน!”
ก๊อกๆๆ
เสียงเคาะประตูดังขัดจังหวะที่ทั้งสองคนกำลังทะเลาะกันอย่างมุ้งมิ้ง(?)
โซโกะลุกขึ้นเดินไปเปิดประตู
“คุณโอคิตะไปกินข้าวกันเถอะครับ”แว่นลอยได้พูด โซโกะมองเลยไปข้างหลังก็เห็นทุกคนยืนคุยกันอยู่
“เดี๋ยวผมตามไปผมขอไปเรียกยัยหมวยก่อนนะครับ”โซโกะเดินกลับไปในห้องนอนก็เห็นคางุระจัดเสื้อผ้าเข้าตู้เสร็จพอดี
“นี่ ยัยหมวยไปกินข้าวกันได้แล้ว”
“ถึงเวลาเจี๊ยะข้าวเลี้ยวหรอน่อ ไปกังเถอะอาซาดาฮารุ”
“นี่เธอจะเอาเจ้าหมายักษนี่ไปกินข้าวด้วยรึไง”
“ใช่เลี้ยวน่อ อั๊วจะไม่ปล่อยอาซาดาฮารุไว้คนเลียวแน่นอนน่อ!”
“จะบ้ารึไงถ้าเธอพาไปทุกคนก็ตกใจกันพอดี เผลอๆเขาจะจับหมายักษ์เธอไปข้างนอกด้วย”โซโกะพูดก่อนจะเดินไปหยิบอาหารหมาที่คางุระพกมมาด้วยเทใส่ชามข้าวของซาดาฮารุ
“งั้นอาซาดาฮารุ เดี๋ยวอั๊วกลับมาน่อ”คางุระวิ่งออกไปจากบ้านไปรวมกลุ่มกับทุกคนโซโกะที่เดินออกมาที่หลังปิดประตูแล้วเดินตามออกมา
หลังจากกินเสร็จทุกคนก็เดินออกมาย่อยกันที่สนามเด็กเล่นเล็กๆที่อยู่แถวๆบ้านพัก
“อิ่มสุกๆไปเลยน่อถ้ารู้ว่าแคมป์มันลีแบบนี้อั๊วจะไปทุกแคมป์เลยน่อ!”
“คางุระหล่อนจะไปทุกแคมป์ก็ได้นะแต่ต้องชวนคุณกินไปด้วย”กินโทกิพูดก่อนจะยกนิ้วขึ้นแคะขี้ฟัน
“อั๊วชวนลื้อตั้งแต่แรกแล้วแต่ลื้อไม่ยอมไปกับอั๊วน่อ อั๊วเลยไปชวนอามายองเลอร์อามายองเลอร์ลื้อเป็นคนดีจริงๆเลยน่อ!”คางุระพูดก่อนจะเดินไปตบไหล่ฮิจิคาตะที่นั่งอยู่ตรงม้านั่ง
“ยัยหมวยฉันจะกลับแล้วนะ”โซโกะพูดก่อนจะเดินออกจากสนามเด็กเล่นนี่ไป
“นี่โอคิตะคุงดูแลลูกสาวฉันดีๆนาเหวยยย”กินโทกิตะโกนไล่หลังโซโกะที่เดินไปแล้วส่วนคางุระเพิ่งวิ่งตามไปเมื่อกี้
“ได้เลยครับลูกพี่”โซโกะหันมาตะโกนตอบกินโทกิ
“ลื้อดูแลอั๊วไม่ล่ายหรอกน่อ คงต้องเป็นอั๊วที่ต้องดูแลลื้อมากกว่าล่ะมั้ง”คางุระพูดแขวะโซโกะอย่างอดไม่ได้ โซโกะที่ไขประตูอยู่หันมาทำหน้ากวนใส่คางุระ
“ใครกันน้า ที่ทำแก้วแตกจนบาดนิ้วน่ะ”โซโกะทำเสียงสูงใส่ก่อนจะผลักประตูเข้าไปข้างใน
“อะ..อั๊วไม่เห็นรู้เรื่องเลยน่อ”คางุระที่จับนิ้วตัวเองเอาไว้เพราะไม่มีใครรู้เรื่องนี้แล้วอาตี๋นี้รู้เรื่องนี้ได้ไงกัน
“เธอโกหกฉันไม่ได้หรอกหน่า”โซโกะปิดประตูก่อนจะจับแขนคางุระลากไปเข้าห้องน้ำ
“ลื้อจะทำอะไรอั๊วน่อ อั๊วไม่ล่ายโดนบาดซักหน่อยน่อ ลื้อมโนไปเองเลี้ยวน่อ”คางุระพูดมือก็ยังกำนิ้วไว้อยู่อย่างนั้น
“ล้างแพ้ซิไม่ล้าง หล่อนก็ได้กลายเป็นโรคบาดทะยักพอดี”โซโกะแกะนิ้วของคางุระออกแล้วเปิดน้ำก๊อกให้ผ่านนิ้วไป คางุระที่ได้แต่ชักดิ้นชักงอเพราะรู้สึกปั่นป่วนที่ท้องพอเวลาน้ำไหลผ่านแผล
“ลื้อแกล้งอั๊วรึป่าวน่อมังไม่หนุกเลยน่อ!”คางุระทำหน้าบูดหน้างอโซโกะปล่อยมือจากคางุระก่อนจะโยนผ้าขนหนูใส่
“อาบน้ำซะสิ”โซโกะเดินออกจากห้องนอนไปนั่งที่ห้องนั่งเล่นแทนเขาเปิดทีวีดูเพื่อจะได้เลิกคิดเรื่องฟุ้งซ่านที่มันอยู่เต็มหัวเขาในตอนนี้
‘ที่เขาบอกว่ายิ่งดึกยิ่งฟุ้งซ่านคงจะจริงแฮะ’
10 นาทีผ่านไป
คางุระเดินออกมาในชุดนอนและปล่อยผมให้ลู่ลงกับหลังแทนที่จะมัดจุกสองจุกเหมือนในตอนเช้า เธอเดินไปที่ห้องนั่งเล่นเพื่อจะให้โซโกะไปอาบน้ำต่อจากหล่อน
“นี่อาตี๋อั๊วอาบน้ำเสร็จเลี้ยวน่อ ลื้อไปอาบน้ำสิน่อ”คางุระผ่านโซโกะไปที่ห้องครัวเพื่อจะไปหยิบสาหร่ายดองที่เธอวางเอาไว้มากิน
“อืม เรื่องที่นอนน่ะเดี๋ยวฉันนอนที่โซฟาเองก็ได้ แล้วอย่าคิดว่าฉันทำเพราะหล่อนซะละ ฉันแค่ขี้เกียจทะเลาะกับหล่อนเท่านั้นแหละ”โซโกะพูดเสร็จก่อนหยิบผ้าขนหนูแล้วเข้าห้องน้ำไป ทิ้งให้คางุระยืนเอ๋ออยู่ที่ห้องครัว
คางุระเดินเข้าไปในห้องนอนหลังจากกินสาหร่ายดองเสร็จก็กะว่าจะนอนเลยแต่โซโกะก็ออกมาจากห้องน้ำด้วยสภาพที่เปลือยท่อนบน
“เฮ้ ยัยหมวยเธอเข้ามาในห้องนี้เพราะอยากดูฉันหลังอาบน้ำเสร็จรึไงกัน”โซโกะเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าและหยิบชุดนอนออกมา
“อะ...อั๊วจะออกไปข้างนอกเดี๋ยวนี้แหละน่อ อั๊วไม่อยากให้ตาอั๊วเห็นภาพทุเรศหรอกน่อ อี๋”คางุระพูดเสร็จก็รีบลุกจากฟูกไปที่ห้องนั่งเล่นและปิดประตูทันที โซโกะที่เห็นแบบนั้นก็ยิ้มกับตัวเองก่อนจะใส่ชุดนอนไปด้วย
‘ทำไมต้องช่วงที่ฉันฟุ้งซ่านแบบนี้ด้วย ทำหน้าแบบนั้นทำไมกันคิดว่ามันน่ารักมากใช่มั้ย?...ใช่’
“นี่ยัยหมวยฉันจะนอนละเธอก็ไปนอนได้แล้วพรุ่งนี้มีกิจกรรมนะ”โซโกะพูดแล้วนั่งบนโซฟา ส่วนคางุระก็พยักหน้าแล้วก็วิ่งเข้าห้องนอนไปโซโกะปิดไฟก่อนจะล้มตัวนอนไป
-kagura talk-
อั๊วเป็นไรกังน่อรู้สึกเหมือนหน้าจะระเบิดตั้งแต่อาตี๋พูดจาบ้าๆนั้นเลี้ยวน่อ
อั๊วปิดไฟก่อนจะล้มตัวนอนที่ฟูกที่ปูไว้แต่เมื่อตอนเย็น อั๊วนอนมองซาดาฮารุที่หลับไปตั้งแต่หัวค่ำเลี้ยวก่อนจะเบนสายตาไปที่พระจันทร์ที่ส่องเข้ามาที่หน้าต่างห้องนอน
แสงของพระจันทร์สีนวลส่องลงที่ข้างๆตัวของอั๊ว อั๊วนอนคิดเรื่องสัพเพเหระทั้งๆที่อยากจะนอนใจจะขาดแต่ก็นอนไม่ได้เพราะรู้สึกคาใจอยู่หนึ่งเรื่อง
'อาตี๋อีจะนอนได้จริงหรอน่อ'
พอคิดแบบนั้นอั๊วก็รีบเด้งตัวจากที่นอนไปเกาะประตูทันที นี่อั๊วจะเปิดประตูไปเพื่อดูอาตี๋จริงๆหรอน่อ ถ้าเปิดไปแล้วอาตี๋ยังไม่หลับล่ะน่อ อาตี๋ต้องล้ออั๊วแหงเลย แต่ถ้าอั๊วไม่เปิดอั๊วคงนอนไม่หลับแหงๆเหมือนกัน
ฟึบ
อั๊วแง้มประตูให้พอดีกับตาอั๊วก็เห็นว่าอาตี๋ใส่ที่ปิดตาไปเลี้ยว การหายใจเข้า-ออกอย่างสม่ำเสมอของอาตี๋เป็นตัวบอกว่าอีนอนหลับสนิทไปเรียบร้อยเลี้ยว อั๊วปิดประตูเงียบๆด้วยความสบายใจ
‘อย่างงี้อั๊วก็จะล่ายไม่รู้สึกผิดกับอาตี๋อีกที่ทำให้อีต้องออกไปนอนข้างนอก ถ้าอั๊วไม่เปิดไปดูอั๊วคงนอนไม่หลับเพราะรู้สึกผิดแหงๆเลย’ หลังจากคิดเสร็จคางุระก็ตกสู่ห้วงนิทราไป....
มาแย้ววววว
ตอนนี้ย้าวยาววว55555555555
พอดีมันแล่นก็เลยไม่หยุด555555
คอมเม้นท์หน่อยไรท์จิได้มีกำลังใจนา55555
ตรงไหนไม่ดีบกพร่องตรงไหนบอกมาเลยไรท์จะได้นำไปปรับปรุงนา
เขียนผิดประการใดขอกราบประทานโทษตรงนี้ด้วยค้าบบบ>/\<
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r
ความคิดเห็น