[SF VKook] Specials Happy White Day!!

ข้อมูลเบื้องต้น

      

Just one Day

 

เนื้อเรื่อง

               

               “ทำไมช้าแบบนี้นะ....” ผมยืนกอดอกก้มมองนาฬิกาที่บ่งบอกเวลาว่ามันสายมาเกือบ 20 นาทีแล้ว แต่คนที่กำลังรอก็ยังไม่มาซะที

             ตอนนี้ผมยืนอยู่ในใจกลางห้างแห่งหนึ่ง ซึ่งยืนแบบนี้มานานมากแล้ว เพราะรอแฟนตัวเองที่นัดไว้อยากดิบดีว่าวันนี้จะพามาเดทตอบแทนเนื่องในวันไวท์เดย์ แต่ตัวเองกลับมาช้าซะเอง มาเมื่อไหร่จะงอนให้ดูเลย!

              “จองกุก....”  นั้นไง....ไม่หัน ไม่คุยด้วยหรอก!

               “………”

               “ฮยองขอโทด......” ไม่ต้องมาทำเสียงหง่อยๆเลย ไม่คุยด้วยหรอก

              “……….”

               “จะไม่คุยกับฮยองจิงๆหรอ?” อยู่ๆวีฮยองก็เดินมาข้างน่าผมแล้วดึงมือสองข้างผมไปจับไว้ ทำเอาผมเปลี่ยนสีน่าแทบไม่ทัน

               “……….” เก็กไว้ก่อน

              “ก็ได้.....งั้นเดทวันนี้จองกุกคงไม่อยากแล้ว ยกเลิกแล้วกันเนอะ.......” พอวีฮยองพูดจบก็คอตก แล้วปล่อยมือผม

              “เด๋วซิ!” พอเห็นอีกคนกำลังกลับหลังหันเดินไปผมเลยเรียกแล้วจับแขนไว้

              “ยอมคุยกับฮยองแล้วหรอ?” พอได้ทีวีฮยองก็หันมายิ้มแหย่ให้ผม

              “ไม่ต้องมายิ้มเลย ผมงอนฮยองอยู่นะ! ผมอุตส่ารอฮยองตั้งนาน แล้วฮยองจะมายกเลิกเดทง่ายๆแบบนี้น่ะหรอ!? ไม่มีความรับผิดชอบเลย!” ผมพูดแล้วกอดอกก่อนจะเชิดน่าไปทางอื่น

             “ฮยองรู้ ฮยองขอโทดนะคนดี ฮยองจะไม่ทำอีกแล้วนะครับ หายงอนน้าาา~” แทฮยองดึงมือผมไปกุมไว้สองข้างอีกครั้งแล้วปล่อยลูกอ่อนที่ตัวเองถนัดออกมาใช้ ผมมองการกระทำคนตงน่าซักพักก่อนจะถอนหายใจออกมา

              “ก็ได้....” ก็แฟนน่ารักขนาดนี้ผมคงงอนต่อไปไม่ไหวหรอก

              “รักกุกกี้ที่สุด! >3<”

              “แต่ว่า....” ผมยกมือขึ้นบังคนตงหน้าที่พุ่งตัวจะเข้ามากอด พอได้ยินคำว่าแต่วีฮยองก็หุบยิ้มทันที

              “วันนี้ทั้งวันฮยองต้องเป็นคนเลี้ยงผมนะ ผมจะไม่ออกตังตัวเองเลยซักบาท” พอผมพูดจบวีฮยองก็กลับมายิ้มน่าบานอีกครั้ง

              “เรื่องนั้นไม่ใช่ปัญหาเลย ขอแค่แฟนหายงอนเป็นพอ >_<” พูดจบก็พุ่งตัวมาเกาะแขนทันที

               “ครับพ่อคนรวย วันนี้ผมจะทำให้ฮยองตังหมดเลย” ผมพูดแล้วผลักหัววีฮยองที่ก้มมาพิงไหล่อยู่ออกเบาๆ

              “แฟนอย่าเยอะ วันนี้วีเอาเงินค่าขนมสำหรับหนึ่งอาทิตย์มาเองนะ” ฮยองเปลี่ยนสรรพนามในการเรียกก่อนจะทำหน้าคิดหนัก ผมเลยหัวเราะ เงินค่าขนมวันหนึ่งของฮยองก็ปาไปเกือบห้าพันแล้วนะ

             “ก็เป็นการทำโทดที่วีทำให้แฟนต้องรอนานไง” ผมพูดแล้วเดินนำไปดูโปรแกรมหนัง วีฮยองก็เดินตามมา

              “ก็ได้ เพื่อแฟน วันนี้วีให้หมดทั้งตัวทั้งใจเลย” วีฮยองพูดแล้วหันมายิ้มให้ผม ก่อนจะคว้ามือผมไปจับไว้

              “แค่วันนี้หรอ??” ผมเหล่ตาถาม แล้วอมยิ้มรอฟังคำตอบ

              “ทั้งชีวิตวีมีแค่แฟนนะ วีเคยบอกแล้วว่าจะใช้มันเพื่อแฟนเท่านั้น” วีฮยองพูดแล้วกระชับมือผมให้แน่นขึ้น ผมจึงกระชับมือตอบเช่นกัน การกระทำและคำพูดของชายข้างกายที่ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ทำให้อบอุ่นได้เสมอ ไม่ว่าตอนไหนก็ทำให้ใจเต้นแรงได้ทุกครั้ง และผมก็เชื่อว่าวีฮยองพูดจิงเสมอ

              หลังจากเลือกหนังเสดวีฮยองก็ออกตัวทำให้ผมทุกอย่าง ทั้งซื้อตัว ซื้อน้ำ ซื้อขนม ผมก็ได้แต่นั่งรอเฉยๆ ขนาดตอนดูผมบอกว่าอยากกินอมยิ้ม วีฮยองก็รีบออกไปซื้อให้ทันทีเลย เขาทำอย่างที่พูดจิงๆ แต่ก็เกินไปนั้นแหละ พอดูหนังเสดก็ไปกินข้าวกัน เป็นร้านอาหารธรรมดาเนี้ยแหละครับ แต่หรูมาหน่อยตงที่มันอยู่ในห้างชั้นสี่แล้วเป็นอาหารตะวันตกด้วย ที่ตัวร้านมีระเบียงยื่นออกมาสำหรับลูกค้าที่เลือกมานั่งกินลมชมวิวด้วยผมเลยเลือกมานั่งกินข้างนอก มีชุดโต๊ะอยู่สองสามตัวสำหรับนั่งสองคน พอเลือกที่นั่งได้ผมก็สั่งอาหารกับพนักงาน พอมองราคาก็แอบขำนิดๆไม่ใช่ว่าราคามันถูกนะครับ แต่มันแพงมากต่างหาก วีฮยองเป็นคนเลือกร้านเองด้วย นี่เขาจะจ่ายจนหมดจิงหรอเนี้ย??

                “แฟนสั่งน้ำซิ ดื่มไร?” วีฮยองที่นั่งฝั่งตงข้ามถามผมหลังจากสั่งของตัวเองเสดแล้ว

                “น้ำส้มก็ได้” ผมพูด แล้ววีฮยองก็หันไปสั่งกับพนักงานให้ เขาทวนรายการอาหารให้ฟังอีกครั้งก่อนจะเดินไปทำหน้าที่ต่อ

                “กินเสดแล้วแฟนอยากทำไรอีกป่าว?” วีฮยองถามขึ้น ผมที่นั่งมองวิวอยู่ก็หันมาทำน่าคิด

               “อืมมมม ไม่รู้อ่ะ ไปได้หมดแหละ แล้ววีอ่ะอยากไปไหนป่าว?” ผมถามกลับเพราะคิดว่าคนชวนเดทก็น่าจะคิดสถานที่เที่ยวไว้แล้วบ้าง

                “ไปไหนก็ได้ที่มีแฟนอยู่อ่ะ ไม่ว่าจะที่ไหนวีไปได้หมดแหละ :)” ผมมองหน้าคนพูดที่กำลังยิ้มอยู่ แล้วเขาก็เอามือผมที่วางอยู่บนโต๊ะไปจับไว้

                “คนปากหวาน.....เขาว่าขี้โม้” ผมพูดแล้วพยายามดึงมือกลับ แต่วีฮยองก็ยกมือผมขึ้นไปทาบแก้มตัวเอง

               “วีพูดจิงนะ แฟนเชื่อวีดิ่” พูดแล้วก็เอามือเรารูปแก้มตัวเองไป.....ฮึ้ย! เขินวุ้ย! -////-

               “วี...ปล่อยมือแฟนก่อน” ผมบอกแล้วพยายามดึงมือกลับอีกครั้ง พอออกแรงดึงนิดเดียว คนจับก็กระชับแน่นกว่าเดิมอีก

               “ทำไมง่าาา? จับเฉยๆไม่ได้อ๋ออ? มือแฟนนิ๋มนิ่มมม ><” พูดแล้วก็จับๆลูบๆมือเราไป....ยัง..ยังไม่หยุด >///<

                “แบบนี้เรียกว่าจับเฉยๆทีไหนล่ะ!? >//<” ผมพูดประท้วงแล้วออกแรงดึงอีก

                “หอมด้วยยย ><” พูดแล้วก็หอมมือไป ยังนะ.....ยังไม่เลิกเล่น -///-

                “พอแล้วววว ><” ผมออกแรงเฮือกสุดท้ายแล้วดึงมือออก วีฮยองเลยหัวเราะชอบใจที่แกล้งผมได้ ผมก็กอดอกแก้มป่องจ้องน่าคนขี้แกล้งตาโต (คงกลัวอ่ะ - -)

                “แฟนทำน่าให้วีสำนึกหรือให้วีหมั่นเขี้ยวหราาา??” พูดแล้วก็เอือมมือมาบีบแก้มผมเป็นการให้คำตอบ

                “ทำไมวีขี้แกล้งแบบนี้ฮะ!?” ผมถามแล้วปัดมือวีฮยองออก

                “แล้วทำไมแฟนต้องทำตัวน่าแกล้งด้วยล่ะ” วีฮยองพูดแล้วท้าวคางจ้องน่าผม

                “แฟนก็อยู่เฉยๆแล้วนี่ไง” ผมพูดแล้วนั่งกอดอกจ้องน่าวีฮยองกลับ แต่อีกฝ่ายก็ยังคงยิ้มปกติอยู่

                “เอ่อ....คุณลูกค้าครับ อาหารที่สั่งได้แล้วครับ” พนักงานที่เดินมาเสิร์ฟอาหาร มองพวกผมแบบเก้ๆกังๆ แล้วก้มหัวให้ก่อนที่เมนูอื่นๆจะทยอยมาเรื่อยๆ....เรื่อยๆ....เด๋วนะ ส่งผิดโต๊ะรึป่าว? ทำไมมันเยอะขนาดนี้อ่ะ ผมสั่งแค่สองอย่างเองนะ สลัดผักกับสเต็กธรรมดาเฉยๆอ่ะ แล้วที่เหลือนี่มาจากไหนเนี้ย??

               “วี....นี่ของวีหมดเลยหรอ?” ผมถามแล้วมองน่าวีที่ยังนั่งยิ้มอยู่เหมือนเดิม

               “อื้ม ^_^”

               “ =0=;…..”

               “อย่าทำน่างั้นซิ วีสั่งมาให้แฟนโดยเฉพาะเลยนะ” วีฮยองพูดแล้วจิ้มไปที่จานอาหารจานหนึ่งให้ผมดู

               “ไม่อ่ะ แฟนไม่กิน วีสั่งมาก็กินเองล่ะกัน กินให้หมดด้วย” ผมพูดแล้วเริ่มหยิบมีดกับซ้อมขึ้นมาเตรียมกินของตัวเอง แล้วรอบมองคนตงข้ามที่เริ่มกินของตัวเองเหมือนกัน

               “อีกนานมั้ยอ่ะ? แฟนกินหมดนานแล้วนะ” ผมดูดน้ำส้มแล้วมองคนตงน่าที่ทำท่าเหมือนจะกินไม่ไหวแล้ว ก็คิดแล้วว่าไม่หมด จะสั่งมาเยอะเพื่ออะไรเนี้ย? แต่ก็ตกใจนะที่เหลือน้อยแบบนี้กินไปซะเยอะเลยซิ ก็ควรจะพอได้แล้วแหละ

               “แฟนนน~ ช่วยวีกินหน่อยจิ่ วีไม่ไหวแล้วอ่าาา ><” วีฮยองพูดแล้วทำท่าพะอืดพะอมเหมือนจะปล่อยอาหารในท้องออกมาเดินเล่น

                “ไม่เอาอ่ะ กินไม่หมดก็พอเถอะ”

                “ไม่ได้! เหลือนิดเดียวเองเสียของหมด แพงด้วย -3-“ วีฮยองพูดแล้วก็ยู่ปาก

                “แล้วทำไมสั่งมาเยอะงี้เนี้ย” ผมพูดแล้วมองจานอาหารตงน่าวีฮยอง

                “แฟนไม่ต้องกินก็ได้ ไม่เป็นไร....” วีฮยองพูดแล้ววางซ้อมกับมีดลง

                “งั้นไปเถอะ”

                “เด๋วๆ!” พอผมจะลุกออกจากโต๊ะวีฮยองก็เรียกไว้ก่อน

                “??”         

                “ป้อนวีหน่อยยยยยจิ่ น้าาาา~ >3<”

                “=_=;”

               “น้าาาา~ *0*”

                “เฮ้อ~ ก็ได้ๆ” ผมถอนหายใจก่อนจะนั่งลง แล้วยกจานมาไว้กับตัวเองแทน

                “อ้ามมม >0<”

                “นี่...วี” ผมเรียกแล้วป้อนสปาเก็ตตี้ใส่ปากเขา เขาก็ตอบรับในลำคอเพราะกำลังเขี้ยวอยู่

                 “อยากให้แฟนทำงี้แต่แรกทำไมไม่บอกอ่ะ ไม่งั้นก็ไม่ต้องมานั่งเสียตังเสียเวลาแบบนี้หรอก :)” ผมจิ้มซ้อมลงจานแล้วม้วนเส้นสปาเก็ตตี้ก่อนจะเอาเข้าปากตัวเอง

                 “ก็วีกลัวแฟนงอแงไม่ทำให้นี่นา” วีฮยองบอกก่อนจะอ้าปากแล้วกินสปาเก็ตตี้ที่ผมป้อน

                 “ทีหลังก็ลองบอกแฟนก่อนดิ่ วียอมแฟน แล้วทำไมแฟนจะไม่ยอมวีล่ะ? ^^” ผมบอกแล้วป้อนคำสุดท้ายไปให้ก่อนจะส่งน้ำให้วีฮยอง

                  “ทำไมแฟนน่ารักจัง” วีฮยองถามแล้วเอือมมือมาบีบจมูกผมเบาๆ

                  “ก็อยากให้รักไง” ผมบอกแล้วดึงมือวีฮยองมาจับไว้
 

                   “วีมีอะไรจะให้ แปปนะ” วีฮยองพูดแล้วลุกออกไปจากโต๊ะ ก่อนจะไปคุยกับพนักงานร้านแล้วก็เดินกลับมา แต่ก็ไม่วายหันหลังกลับไปปิดประตูระเบียงด้วย

                    “แฟนลุกมาตงนี้แปปนึงจิ่” วีฮยองเรียกให้ผมไปยืนตงที่ตัวเองยืนอยู่

                     “มีอะไรหรอ??” ผมลุกไปตามที่วีฮยองบอก

                     “หลับตาด้วย”

                     “??”

                     “เชื่อวีดิ่ ไม่มีไรหรอก” แทฮยองยิ้มให้แล้วเดินอ้อมไปข้างหลังผม ผมก็หลับตาตามที่เขาบอก ผ่านไปซักพัก ผมก็รู้สึกเหมือนได้กลิ่นหอมๆแล้วก็มีอะไรไม่รู้ลอยมาโดนตัว

                      “วี! แฟนลืมตาได้รึยัง??” ผมถามออกไปซึ่งตอนนี้เจ้าของชื่ออยู่ไหนไม่รู้

                      “ลืมตาเลย…..” อยู่เสียงก็ดังขึ้นข้างๆหู ผมเลยลืมตาขึ้นมา

                      ภาพรอบตัวที่เห็นทำให้ผมไม่อยากเชื่อสายตา กลิ่นหอมๆนั้นคือกลีบกุหลาบหลากสีที่ล่วงโลยลงมาจากตงไหนก็ไม่รู้แต่มาตกที่รอบตัวผมและก็ดูเหมือนจะไม่หมดลงง่ายๆเลย แล้วรอบๆระเบียงที่ก่อนหน้านี้มีแค่ต้นไม้กระถางกับดอกไม้ธรรมดา แต่ตอนนี้กลับมีกุหลาบสีขาวกับชมพูเต็มไปหมด รวมถึงในแจกันโต๊ะที่ผมนั่งเมื่อกี้ด้วย สถานที่นี้ถูกจัดให้เหมือนอยู่ในฝันเลยแค่ชั่วเวลาเดียวที่หลับตา แต่พอลืมตาก็เจอกับที่ๆเหมือนฝันแบบนี้

                      “แฟนชอบป่าว? ^^” เสียงวีฮยองดังขึ้นข้างหลังตามด้วยแขนแกร่งที่โอบรอบเอวผมแล้วก็เอาหน้ามาเกยไหลผม

                      “ชอบดิ่ ชอบมากด้วย.....” ผมเอาแขนกอดรัดแขนของฮยองที่โอบรอบเอวตัวเองอยู่

                       “คนหรือสถานที่??” วีฮยองถามแล้วเอียงน่ามาถามผม

                       “สถานที่......” ผมพูดแล้วก็แอบอมยิ้ม

                       “อ่าว...” วีฮยองร้องออกมาเบาๆ แล้วเงียบไปซักพัก

                       “แต่คนนี้อ่ะรัก....” ผมพูดก่อนจะดึงมือวีฮยองออกแล้วหันหลังกลับไปหา ก่อนจะเขย่งเท้าแล้วจุ๊บปากคนตัวสูงไปหนึ่งที

                         “ขอบคุณฮะ ^^” วีฮยองนิ่งไปพักนึงก่อนจะคลี่ยิ้มออกมา

                        “ของอย่างอื่นได้ป่ะ??” วีฮยองพูดแล้วก้มลงมาประกบปากผมอีกครั้ง ผมไม่ได้ขัดขืนแต่จูบตอบเขาด้วยซ้ำ รสจูบของฮยองยังคงอ่อนโยนและนุ่มนวลเสมอ พอปล่อยให้วีฮยองตักตวงความหวานไปได้สักพักเขาก็ผละออกจากผม

                       “รักจองกุกนะ.....Happy White Day” วีฮยองพูดแล้วก้มลงมาจูบหน้าผากผมอย่างแผ่วเบาและเนินนาน

                        “ไวท์เดย์ต้องทำขนาดนี้เลยหรอ? วาเลนไทน์ไม่เห็นมีไรเลย??” ผมถามคนที่ยืนอยู่ข้างน่าด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

                        “ก็รวมทั้งต้นทั้งดอกเลยนั้นแหละ” วีฮยองบอกแล้วกอดคอผม เมื่อวันวาเลนไทน์วีฮยองติดงานเลยไม่วางไปไหนด้วย แต่ผมช็อกโกแลตไว้เลยฝากคนรู้จักไปให้

                    “อลังการมากเลย....นี่! มาช้าเพราะงี้หรอ?” ผมถามแล้วเอือมมือไปคว้ากลีบกุหลาบที่ลอยอยู่

                    “ก็ใช่อ่ะแหละ” วีฮยองยิ้มแห้งๆให้ผม

                     “วีน่ารักจัง” ผมพูดแล้วเขย่งเท้าไปหอมแก้มอีกคน

                      “แฟนก็รักวีให้นานๆนะ” พูดจบก็ก้มลงมาครอบครองกรีบปากผมอีกครั้ง เป็นการจูบที่เนินนาน และผมจะไม่ลืมช่วงเวลาที่ได้อยู่ด้วยกันแบบนี้ คนข้างน่าก็คงคิดเหมือนผม ไม่ว่าจะการกระทำหรือคำพูดก็บ่งบอกให้ผมรู้ว่าเขารักผมมากและผมก็รักเขามากเหมือนกัน......แล้วคุณล่ะ? ทำอะไรให้แฟนรึยัง?? ^^

Happy White Day!! อ่านให้สนุกนะคะ ถึงจะลงวันที่ 15 มีนาก็เถอะ >< ฝากติดตามผลงานด้วยค่าาา~