BTS [vkook] Bad love

Intro

บนถนนขาวโพลนภายใต้ราตรีที่เงียบงัน ยังมีนักเรียนชายประถมปลายสองคนเดินคุยกันอย่างสนุกสนานจนลืมเวลา แม้ว่าหนทางที่มืดมิดจะมีรถน้อยคันวิ่งผ่าน และมีแค่แสงไฟสลัว แต่มันไม่ได้ทำให้พวกเขาหวาดกลัวเลยแม้แต่น้อย ในเมื่อพวกเขาทั้งคู่ได้อยู่ด้วยกันกับเพื่อนรัก

เพื่อนที่สัญญาว่าจะไม่ทิ้งกันไปไหน..

“แทฮยอง นายให้ฉันถือก็ได้ ฉันไม่เป็นไร”  เด็กน้อยผิวพรรณสะอาดสะอ้าน มีดวงตากลมโตที่ดูใสซื่อบริสุทธิ์หันไปกล่าวกับเพื่อนเของตนที่ต้องแบกกระเป่านักเรียนใบใหญ่แบบทุลักทุเล

“ไม่เป็นไรหรอกหน่า ฉันแข็งแรง”  เด็กชายตัวเล็กซีดเซียว ใส่เสื้อผ้าสกปรกขาดวิ่น ลักษณะผอมแห้งแรงน้อยกล่าวพร้อมเบ่งกล้ามแบบนักกีฬาให้เพื่อนของเขาดู เขามีรอยยิ้มที่สดใสและไม่ได้มีท่าทีเหน็ดเหนื่อยเลย แม้ว่ากระเป๋านักเรียนใบใหญ่จะพ่วงทั้งหน้าและหลังของเขาจนแทบล้มทั้งยืน

“ขอบคุณครับ” เด็กน้อยตาโตยิ้มกว้างให้เพื่อนรัก

“จองกุก! ฉันบอกนายกี่ครั้งแล้วว่าไม่ต้องขอบคุณ ฉันทำให้นายได้ทุกอย่าง ตายแทนฉันก็ยอม นายรีบเดินเถอะ เดี๋ยวไม่ถึงบ้าน”  เด็กชายตอบอย่างหัวเสีย

“ครับผม” เด็กน้อยตาโตรีบเดินไปข้างๆเด็กชายตัวเล็กแล้วก็คว้ามือของเขาเอาไว้

“อะไรเนี่ย นายมาจับมือฉะ..” ไม่ทันได้พูดจบเขาก็ถูกหอมแก้มโดยคนตรงหน้า “เฮ้ยจองกุก นายทำอะไรเนี่ย”

“ตอบแทนไง”  เด็กน้อยยิ้มน่ารักตอบกลับมา

“ผู้ชายที่ไหนเขาตอบแทนแบบนี้”

“ก็ผมชอบหนิ”  พูดจบเขาก็ไปหอมแก้มอีกข้างหนึ่งของเด็กชายตัวเล็กอีกรอบ

“นายนี่มัน..”

“คิคิ”  เด็กหนุ่มหัวเราะชอบใจ ก่อนจะวิ่งหนีไปข้างหน้า

“นายหยุดเดี๋ยวนี้นะ”  เด็กชายตัวเล็กวิ่งตามไปแบบไม่คิดชีวิต แต่ด้วยความที่เขาตัวเล็กมากไป และยังมีกระเป๋านักเรียนใบใหญ่สองใบเป็นตัวถ่วงน้ำหนัก ทำให้เขาเกิดล้มไม่เป็นท่า

โครม!

โอ้ยย

เด็กชายที่วิ่งนำหน้าไปหันกลับมา และรีบวิ่งมาช่วยเพื่อนทันทีเมื่อรู้ว่าเพื่อนล้ม

“โอ๊ย”

“แทฮยอง นายเจ็บมากไหม”  เด็กน้อยตาโตมองเพื่อนด้วยความรู้สึกเจ็บปวดไม่แพ้กัน สภาพของเพื่อนรักตนตอนนี้มีแต่บาดแผลและรอยฟกช้ำ ถ้าเพื่อนไม่ต้องมาถือกระเป๋าให้เขา เพื่อนรักของเขาอาจจะไม่เจ็บตัวขนาดนี้ “ฉันขอโทษ ฮือๆ”

“จองกุก นายจะร้องทำไมล่ะ ฉันนะที่เป็นคนล้ม ฉันไม่เป็นไร”

“ผมขอโทษแทฮยอง ผมขอโทษ ฮือๆ ผมขอโทษ”  เด็กน้อยร้องไห้งอแงเหมือนเด็กเข้าไปโผกอดเพื่อนรักด้วยความเสียใจและรู้สึกผิดเป็นอย่างมาก

“ไม่เป็นไรๆ”  เด็กชายตัวเล็กที่เนื้อตัวมีแต่บาดแผลลูบหลังเพื่อนเป็นการปลอบโยน “อย่าร้องนะครับ”

“มา! ลุก เดี๋ยวผมช่วย”  เด็กน้อยขี้แงเอามือปาดน้ำตา แล้วจัดการเอากระเป๋ามาสะพายหลัง ก่อนที่จะพยุงเพื่อนตัวเล็กให้ลุกขึ้น แล้วเขาก็ต้องพบกับความแปลกใจ เมื่อเจอชายหนุ่มร่างใหญ่กำยำสามคนอยู่ตรงหน้า พร้อมไม้กระบองขนาดใหญ่คนละอัน

-0-

-0-

ใบหน้าของเด็กชายทั้งสอง..

“เอ่อ..” 

“เอ่ออ่ออะไรของแก มาทำอะไรดึกดื่นวะ ทำไมไม่กลับบ้าน”

“ผมไปเล่นบอลมาครับ -0-” เด็กน้อยหน้าตาผิวพรรณดีตอบด้วยความใสซื่อก่อนจะถูกตีที่แขนจากเพื่อนคนข้างๆ “โอ๊ย แทฮยอง ตีผมทำไมล่ะครับ” เด็กชายทำหน้าเบ้

“อย่าไปคุยกับคนแปลกหน้าสิ”  เด็กที่ชื่อแทฮยองบอกแบบกระซิบกระซาบ

“พวกแกไม่ต้องมาเถียงกันตอนนี้!!”  ชายหนุ่มกำยำหัวหน้าแก๊งตะคอกใส่เด็กชายทั้งสองจนเขาตัวแข็งทื่อด้วยความหวาดกลัว

“แก! ดูท่าทางสกปรก ถอยออกไปซะ”  หนึ่งในแก๊งโจรพูดใส่หน้าแทฮยองพร้อมใช้มือดันหน้าอกเขา หวังจะเข้าไปใกล้เด็กชายที่ดูใสซื่ออีกคน แต่ไม่สามารถทำได้เพราะมือของเด็กทั้งสองจับกันอยู่

“ถอยดิวะ!!” ชายหนุ่มไม่พูดเปล่า ซ้ำยังใช้ไม้กระบองที่ตนถืออยู่ฟาดที่หลังของเด็กชายคนนั้นอย่างสุดแรง จนเด็กชายตัวเล็กๆกระเด็นกระดอนแล้วนิ่งสลบด้วยความเจ็บปวด

“แทฮยอง!”  เด็กน้อยท่าทางใสซื่อพูดออกมาด้วยน้ำตา แต่เขาไม่กล้าแม้แต่จะขยับไปช่วยเพื่อน ได้แต่ยืนแข็งทื่ออยู่ตรงนั้น

“แกอย่าคิดแม้แต่จะขยับนะ” หนึ่งในแก๊งโจรเอากระบองมาจ่อท้ายทอยเด็กน้อยเพื่อข่มขู่

“มากับพวกฉันนิ่งๆ.. ตามมา”  เมื่อชายหนุ่มอีกคนพูดเสร็จ แก๊งโจรคนหนึ่งที่อยู่ข้างหลังเด็กน้อยก็ใช้ไม้กระบองดันหลังให้เขาเดินตามไป เขาได้แต่เดินไปนิ่งๆน้ำตานองหน้าด้วยความหวาดกลัว เขาไม่กล้าแม้แต่จะหันหลังไปมองเพื่อนของตนที่บาดเจ็บอยู่

“โอ๊ย”

อยู่ๆชายหนุ่มด้านหลังที่ถือไม้กระบองจ่อคอเด็กน้อยก็ร้องออกมา เมื่อทุกคนหันไป กลับพบว่าเด็กชายตัวเล็กๆที่โดนฟาดไปเมื่อครู่นำไม้กระบองจากข้างทางขนาดใหญ่มาตีผ่าหมากชายคนนั้น

เด็กชายตัวเล็กถลกเสื้อชายคนที่นอนจุกด้วยความทรมานขึ้นและหยิบปืนที่เจ้าแก๊งโจรพกประจำตัวออกมา เด็กชายนำไม้มาตั้งการ์ดแล้วเดินไปหาเพื่อนของตนช้าๆ พร้อมส่งปืนไปให้เพื่อนของตน

“จองกุก ยิงมัน”

“ไม่ได้นะแทฮยอง เราทำแบบนั้นไม่ได้”

“เร็วสิ มัวชักช้าอะไรอยู่”

“ไม่ได้ แทฮยอง ผมทำไม่ได้” เด็กน้อยพูดด้วยน้ำตานองหน้า โดยไม่ทันสังเกต ชายที่อยู่ข้างหลังที่โดนแทฮยองเล่นงานเมื่อครู่ได้ใช้กำลังเฮือกสุดท้ายลุกขึ้นมา แล้วใช้จังหวะนั้นนำแขนมาล็อกคอเด็กที่ถือปืน

ปัง!

ด้วยความตกใจของจองกุก ลูกปืนได้ถูกลั่นออกมา แต่ทิศทางของกระสุนปืนกลับไม่ได้เป็นอย่างที่หวังไว้.....

“แทฮยอง!!!!!”