เพลงรักนักดนตรี

     ผมมีชื่อว่า "อาร์ม" ลักษณะการแสดงกิริยาท่าทางภายนอกของผมอาจจะมีเหมือนเป็นคนที่เย็นชาต่อทุกสิ่งทุกอย่าง แต่ถ้าได้เข้ามาสัมผัสตัวตนที่แท้จิงของผมนั้นอาจจะผิดไปจากที่คิดเลยก็ว่าได้ เพราะที่จริงแล้วผมเป็นคนที่ เฮฮาปาร์ตี้ ตลกขบขันและก็กวนๆบ่างเล้กน้อย..... ผมเป็นนักดนตรีของโรงเรียน เอกเครื่อง คลานิเนต(Clarinet) ยิ่งกว่านั้นคือผมเป็นหัวหน้า เครื่องดนตรีประเภทวูสวิลทั้งหมดหรือเรียกอีกอย่างนึงว่าเครื่องเป่าลมไม้

เหตุการณ์ที่1
    ก่อนที่ผมจะขึ้นมาศึกษาต่อในระดับชั้นมัธยมศึกษาปีที่6 หรือ ม.6 นั้น ผมโดนอาจารย์อยู่คนนึงที่คอยจ่องจะบีบคั้นและกดดันผมอยู่ตลอดเวลา จนผมวางมือจากการเป็นดุริยางค์ แล้วหันมาใช้ชีวิตแบบนักเรียนชั้น ม.6 ธรรมดาๆคนนึง แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าผมจะไม่กลับไปเล่นดนตรีอีกเพราะว่ามีอาจารย์อยู่2คนที่ไม่อนุมัติให้ผมวางมือจากการเป็นนักดนตรี
      ต่อมาอิก2อาทิตย์...มีอาจารย์จากห้องดุริยางค์ ลงมาขอร้องให้ผมกลับไปเล่นดนตรีอีกครั้ง แล้วผมก็ได้ตอบตกลง และรับปากกับอาจารย์ไว้ว่า "พรุ่งนี้เช้า ผมจะขึ้นไป" แล้วอาจารย์ก็เดินกลับไปที่ห้องดุริยางค์..........
     พอเช้าวันรุ่งขึ้นผมก็เตรียมอุปกรณ์และเครื่องดนตรีส่วนตัวของผมไปที่ห้องดุริยางค์ และวันนั้นเองเป็นวันที่ผมได้มาพบกับน้อง ม.1 คนนึง ที่ทำให้หัวใจของผมเต้นแรงและไม่เป็นจังหวะ........และในระหว่างที่ซ้อมดนตรีอยู่นั้นสายตาของผม จ่องมองแต่น้อง ม.1 คนนั้นอยู่ตลอดเวลาและแอบมองอยู่ห่างๆโดยที่ไม่ให้รู้ตัว ทุกครั้งที่ผมนั่งมองอาจจะคิดว่าผมนั่งอ่านโน้ตเพลง แต่แท้จริงแล้วสายตาของผมไม่ได้อยู่ที่โน้ต แต่สายตาขอผมเพร่งมองไปที่น้อง ม.1 คนนั้นที่กำลังนั่งเป่าเครื่อง ฟลุต(Flute) ส่วนผมเล่นคลาลิเนต(Clarinet)........ทุกครั้งที่ได้พบกับน้องคนนี้หัวใจของผมมันก็เต้นแรงทุกครั้ง ยิ่งเข้าใกล้มากเท่าไหร่หัวใจก็ยิ่งเต้นแรงมากขึ้นเท่านั้น แต่ผมก็เก็บอาการนั้นไว้ภายในใจและทำท่าทางเย็นชาเพือกลบเกลื่อนอาการต่างๆ และไม่ให้ถูกจับได้ แต่ตอนนั้นผมก็ทำได้แค่แอบมองจริงๆ เพราะว่าตอนนั้นน้องเค้าไม่มีทีท่าว่าจะสนใจหรือเอะใจสักเท่าไหร่ว่าผมแอบมองอยู่......
     พอวันเวลาผ่านมาได้1เดือนกว่าๆ ตอนนั้นเริ่มเข้าช่วงกีฬาสี และผมก็ได้รับหน้าที่เปนประธานสี ยังไม่เพียงแค่นั้นยังมีอีกหน้าที่นึงที่เหมือนว่าจะนำพาและเปิดโอกาสให้ผมได้เขาใกล้น้อง ม.1 ที่ผมแอบรักมาตลอด เพราะว่าผมเปนมือกลองประจำสีด้วย ทั้งนี้แม่สีที่ดูแลนั้นก็เปนครูที่ปรึกษาของห้องน้องคนนั้น ทุกครั้งที่ผมเดินเข้าไป สิ่งแรกที่ผมทำคือมองหาน้องคนนั้นแล้วผมก็ยกกลองออกมาจาห้องเพื่อไปซ้อมเพลงกับกองเชียร์ พอซ้อมเสร็จผมก็จะยกกลองกลับไปไว้ที่เดิมและก็จะยืนรอน้องคนนั้นกลับเข้าห้องแล้วผมก็ค่อยเดินกลับห้องเรียนของตัวเอง.....
     แตก็มีอยู่วันนึงที่ผมได้เอาเส้นไหมพรมสีชมพูและสีขาวมานั่งถักตุ๊กตา ตุ๊กตาที่ผมนั่งถักนั้นเป็นตุ๊กตาลิงสีชมพู พอถักเสร็จผมก็เอามาเป็นที่แขวงโทรศัพ

เหตุการณ์ที่2
     หลังจากนั้นก็เหมือนเป็นจุดเริ่มต้นจุดเล็กๆจุดนึงที่ตุ๊กตาลิงตัวนี้นำพาผมกับน้องที่ผมแอบรักได้เข้ามาอยู่ใกล้ๆกัน ผมจะห้อยตุ๊กตาลิงไว้นอกกางเกงแล้วน้องคนนี้มาเหน ผมสังเกตุได้ว่าน้องเค้าน่าจะชอบตุ๊กตาลิงตัวนี้เอามากๆ และเราทั้ง2ก็ได้เริ่มพูดคุยกัน ในระหว่างที่นั่งคุยกันนั้นผมก็จะมองตาน้องเค้าตลอดเวลาเลยหละคับ
     ในใจลึกๆของผมรู้สึกดีใจมากๆเลยที่ได้อยู่ใกล้ชิดกันแบบที่ไม่เคยคิดมาก่อน ณ ขณะนั้นทำให้ผมอยากจะรู้จักน้องเค้าให้มากขึ้นและผมก็อยากให้น้องเด้รู้จักตัวตนจริงๆของผมเช่นกันน้องคนนี้มีชื่อว่า"แป้ง"ผมได้รู้ชื่อน้องคนนี้ตอนที่เห็นน้องเค้านั่งคุยกับเพื่อนกลุ่ม และตอนนั้นผมก็นั่งเขียนโน้ตเพลงอยู่พอดี
     ทุกวันที่ได้เจอกับน้องแป้ง น้องแป้งมักจะอ้อนขอตุ๊กตาลิงสีชมพู-^_^-เป็นเด็กผู้หญิงที่น่ารักมากเลยล่ะคับ ผมคิดว่าน้องแป้งน่าจะสังเกตุเห็นได้ว่าผมจะส่งยิ้มให้ทุกครั้งเวลามองไปที่เธอ ก็ผมรักน้องแป้งนี่นา แต่จะให้ทำยังได้อ่าน้อจริงๆแล้วผมเองก็เป็นคนขี้อายซ่ะด้วยซิคับ แหะๆ เลยอ้ำอึงๆไม่กล้าพูดออกมาซ่ะทีว่า"พี่รักแป้งนะ"แต่สุดท้ายแล้วผมก็ทำได้แต่เก็บอาการนั้นไว้.....
      จนกระทั่งใกล้ถึงวันกีฬาสีโรงเรียนช่วงนี้ผมจะกลับบ้านดึกมากเลยคับ เพราะว่าไหนจะเรื่องจัดสแตนเชียร์ จัดสถานที่แต่ช่วงนั้นก็เหมือนหลายๆสิ่งหลายๆอย่าง ที่เหมือนกับว่าเป็นพรมลิขิตเลยก็ว่าได้น๊า เพราะวันนั้น พี่ชายของแป้งต้องอยู่ทำงานด้วย แต่ผมก็ตกใจนิดหน่อยเพราะว่าพี่ชายของน้องแป้งเป็นเพื่อนรุ่นน้องที่อยู่ในกลุ่มเดียวกับผม *-* แต่ก็น่ะ...ทุกวันที่ผมทำงานผมก็จะกลับบ้านประมาณ2ทุ่มกว่าๆ จนกระทั่งถึงวันกีฬาสี เป็นวันที่เหนื่อยที่สุดวันนึงเหมือนกัน แต่ก็ผ่านไปได้ด้วยดี
     พอหลังจากวันกิจกรรมกีฬาสีได้ผ่านพ้นไป ก็เริ่มเข้าสู่ช่วงเวลาของการใช้สมองกันล่ะ และช่วงนี้ผมก็ได้ใช้เวลาอยู่กับหัวใจของผมซึ่งหัวใจของผมนั้นก็คือ "น้องแป้ง" ผุ้หญิงที่ผมรัก

เหตุการณ์ที่3
     ช่วงเวลาต่จากนี้คือ ช่วงเวลาที่หัวใจของผมนั้นได้เริ่มเปิดกว้าง ผมเริ่มจากชวนน้องแป้งมาเล่นในกลุ่มด้วยกัน ชวนมานั่งทานข้าวด้วยกัน ทุกครั้งเวลาที่นั่งทานข้าวด้วยกัน ผมก็จะนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับน้องแป้งและขณะที่กำลังทานข้าวผมก็จะนั่งมองน้องแป้งอยู่ตลอดเวลาเลยละครับ บอกได้ว่าผมต้องแอบยิ้มนิดๆไว้ที่มุมปาก แต่ให้ทำยังไงได้อะนะ ก็คนมันเขิลๆนี่นา