คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ ปฐมบท
ภายในคฤหาสน์หลังงามอันใหญ่โตที่ใครต่อใครผ่านมาก็อดคิดไม่ได้ว่าอยากจะเข้าไปเหยียบในคฤหาสน์หลังนั้นสักครั้งและจินตนาการว่าในนั้นก็คงจะเต็มไปด้วยสิ่งอำนวยความสะดวก มีข้าบริวารรับใช้มากมาย ทุกอย่างคงดูหรูหราและคิดต่ออีกว่าเจ้าของคฤหาสน์หลังนี้คงรวยมหาศาลถึงได้สร้างคฤหาสน์ที่ทั้งสวยอลังการแถมยังมีพื้นที่ไกลสุดลูกหูลูกตา
แต่ใครจะรู้ว่าภายในคฤหาสน์หลังงามนั้นแม้จะดูหรูหราแต่ถ้ามีใครรู้ว่าเจ้าของคฤหาสน์นั้นเป็นใคร...ไม่สิ เป็นอะไรต่างหาก! คงจะไม่มีใครหน้าไหนอยากเข้ามาอยู่ร่วมชายคาแน่
ภายในห้องๆหนึ่งของคฤหาสน์มีชายหญิงคู่หนึ่งกำลังคลอเคลียกันอยู่บนเตียงขนาดคิงไซส์ ซึ่งหญิงสาวคนนี้ชายหนุ่มเจ้าของนัยน์ตาสีครามไปตกมาได้จากผับแห่งหนึ่ง ฟังไม่ผิดหรอกไปตกมาได้จริงๆ เพราะด้วยรูปร่างหน้าตาเขานั่งอยู่เฉยๆทอดสายตามองใครสักคน ผู้หญิงคนนั้นก็จะเข้ามาทอดสะพานให้อย่างไม่รีรอ เขาก็เลยรับไว้
ทำไมล่ะ? เขาไม่ได้เสียหายอะไรนี้ อีกอย่างตอนนี้เขาก็กำลังหิวพอดี เหยื่อติดเบ็ดแล้วใครมันจะปล่อยไปล่ะ
“อืม~ มันจั๊กจี้นะ” หญิงสาวพูดขึ้นขณะที่ขายหนุ่มก้มลงซุกไซร้สูดดมกลิ่นที่ซอกคอขาว
“คุณหอมมากเลย รู้ตัวไหม” คำพูดของชายหนุ่มทำให้หญิงสาวอ่อนระทวยอยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่ม แต่แล้วอยู่ดีๆก็รู้สึกเจ็บแปล๊บๆที่ลำคอ หญิงสาวตกใจแต่ก็ไม่มีเรี่ยวแรงที่จะขัดขืนขึ้นมาซะดื่อๆ ประคองสติไว้จนทันได้เห็นชายหนุ่มที่สาระวนอยู่กับลำคอของเธอ ผละออกมาและเช็ดเลือดที่มุมปากเบาๆ ใช่เธอไม่ได้ตาฝาดแน่ว่าชายสุดหล่อที่เธอคิดจะมีความสัมพันธ์แบบฉาบฉวยชั่วข้ามคืนคนนี้ดูดเลือดของเธอ! ก่อนที่เธอจะหมดสติไป
“หึ หน้าตาก็ดีอยู่แต่รสชาติแค่พอผ่าน” ชายหนุ่มนัยน์ตาสีคราม หลังจากดูดกินเลือดหญิงสาวจนเป็นที่พอใจแล้ว ก็พละออกจากร่างไร้สติอย่างไม่ใยดี ก่อนจะเรียกพ่อบ้านให้จัดการกับร่างที่นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียง
เปล่า เขาไม่ได้ฆ่าเธอหรอกก็แค่ลบความทรงจำ เรื่องที่เขาดื่มกินเลือดมนุษย์จะได้ไม่แพร่ออกไป ถือว่าเป็นการตอบแทนที่ให้ดื่มเลือดก็แล้วกัน
โรงเรียน 07.30 น.
“นี่เธอคนนั้น แต่งตัวให้มันเรียบร้อยด้วยติดกระดุมคอซะ ไม่อายบ้างรึไงนะ” เธอหันมาค้อนตาใส่ฉันก่อนจะเดินไปโดยไม่สนใจคำเตือนของฉันเลยให้ตายสิ
ฉันนักเรียน ม.5 เป็นประธานโรงเรียนของโรงเรียนเมไมจิแห่งนี้ มีหน้าที่หลักๆคือต้องคอยดูแล ทำโทษและตักเตือนคนที่ทำผิดระเบียบของโรงเรียน พูดง่ายๆก็เหมือนอาจารย์ฝ่ายปกครองนั้นแหละ แล้วก็ยังมีหน้าที่สัพเพเหระมากมาย เนื่องจากฉันคอยทำหน้าที่อย่างสม่ำเสมอไม่มีขาดตกบกพร่อง อาจารย์ทุกคนก็ไว้ไจฉันเลยวางใจปล่อยทุกอย่างให้ฉันทำและตัดสินใจโดยไม่ต้องผ่านอาจารย์ก่อน ไม่สิ...เราต่างหากเพราะฉันมี เจย์ ที่เป็นทั้งรองประธานและก็เพื่อนสมัยเด็กคอยช่วยงานสภานักเรียนอยู่เสมอ
“อรุณสวัสดิ์ครับ ประธาน”
“อ๊าย~เธอนั้น มาร์ติน นี่นา หล่อมากมายอ่ะ ฉันอยากเป็นรองเท้าให้เขาเหยียบอ่ะแก” ทันทีที่มาร์ตินก้าวเขามาในโรงเรียนก็เรียกเสียงกรี๊ดจากสาวๆได้อย่างไม่ขาดสาย ไม่มีใครไม่รู้จักเขาเพราะเขาเป็นหนุ่มหล่อของโรงเรียนที่ทั้งหล่อและใจดีทุกคนรักเขา เออ แต่ไม่ใช่ฉันนะ -///-
“เออ...อรุณสวัสดิ์” ฉันตอบมาร์ตินเหมือนเพิ่งนึกได้ว่าควรจะทักทายกลับไป มาร์ตินยิ้มฉันก็เลยอดที่จะยิ้มตามไม่ได้ ก่อนที่ฉันจะเหลือบไปเห็นใครคนหนึ่งเดินผ่านประตูโรงเรียนมาหยุดยืนอยู่ข้างๆเขา เรียกสายตาของทุกคนให้หันมามองอย่างสนใจ เขาก็คือ จัสติน น้องชายของมาร์ติน
ทันทีที่เห็นเขา ฉันบอกได้เลยว่าเขามีรูปร่างหน้าตาที่ไม่มีใครปฏิเสธได้เลยว่าไม่น่าหลงใหล ใบหน้าได้รูป ผมสีดำสนิทที่ซอยรับกับใบหน้า นัยน์ตาสีคราม ที่ดูเข้ากันกับผิวขาวซีดของเขา ถ้าไม่ติดว่าหน้าของเขามันจะดูไร้อารมณ์ไปซักหน่อยฉันว่าสาวๆคงโหวตให้เขาเป็นหนุ่มที่หล่อที่สุดในโรงเรียนแทนพี่ชายเขาแน่ๆ ไหนจะการแต่งตัวที่จงใจปลดกระดุมเสื้อสามเม็ดบน พาดเนคไทน์ไว้ที่บ่า แค่นี้สาวๆแถวนี้ก็เคลิ้มตามกันไปหมดแล้ว
ถึงมันจะดูฮอตขนาดไหนก็เถอะ แต่นี้มันผิดระเบียบของโรงเรียนตั้งแต่หัวจรดเท้า!
“นี่นาย...นายนั้นแหละ” ฉันเรียกเขาอีกครั้ง เมื่อเจ้าตัวเดินมาตรงหน้าฉัน ชี้นิ้วเข้าหาตัวเองเหมือนจะถามเป็นนัยว่า เรียกเขาเหรอ ฉันพยักหน้าและรีบสาธยายทันที
“ใช่นายนั้นแหละ รู้รีเปล่าแต่งตัวแบบนี้มันผิดระเบียบของโรงเรียน ติดกระดุมสามเม็ดบนนั่นซะ เอาเนคไทน์มาสวมดีๆ แล้วก็ถอดต่างหูของนายออกมาให้ฉัน” ฉันพูดแล้วแบมือออกไปข้างหน้า ขณะที่เขาก็ยอมถอดต่างหูที่เหมือนเพรชเม็ดเล็กๆนั่นออก
“นี่ยัยประธานนักเรียนหน้าจืด” ยังไม่ทันที่เขาจะวางต่างหูลงบนมือของฉันก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาซะก่อน
“มีอะไร”
“ไม่มีใครเอาใช่ม่ะ ถึงได้มารังแกสุดหล่อของพวกเราอย่างนี้”
รังแก ฉันเนี่ยนะ
“ฉันก็แค่ทำตามหน้าที่”
“ต๊าย ทำตัวอย่างเนี่ยระวังจะขึ้นคาน!”
อยู่เป็นโสดไม่ถึงกับตายหรอกนะ ขึ้นคานอะไรนั้นฉันไม่เห็นจะสน แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไรออกไปคนตรงหน้าฉันก็ชิงพูดขึ้นมาเสียก่อน
“ไม่หรอก...เธอ”
“...”
“น่ารักนะ”
O_O
จบคำเขาก็วางต่างหูคู่นั้นลงบนมือฉันก่อนจะเดินจากไปพร้อมกับมมาร์ติน ว่าแต่อากาศตอนนี้ก็ไม่ได้เย็นอะไร
ทำไมต่างหูคู่นี้มันถึงเย็นนักล่ะ?
“วันวาน วันวาน Hey”
“ เจย์” ทำไมเจย์มาอยู่ตรงนี้
“ก็ใช่น่ะสิ เรียกตั้งนานเหม่อเหรอ”ฉันเหม่องั้นเหรอ
“เปล่า”ฉันตอบแบบไม่แน่ใจเท่าไร
“ไปเถอะ เราต้องไปทำหนังสือเรื่องระเบียบวินัยแจกนักเรียนใหม่อีกนะ”
เจย์พูดแล้วก็จับข้อมือของฉันให้เดินตามไปด้วย เพราะดูท่าจะให้เดินไปเองเจย์คงห่วงว่าจะไปไม่ถึง
มือข้างซ้ายฉันยังกำต่างหูคู่นั้นไว้แน่น
จนถึงตอนนี้ฉันก็ยังรู้สึกถึงไอเย็นๆอยู่เลย
ห้องสภานักเรียน
ตอนนี้ฉันกับเจย์กำลังวุ่นอยู่กับการเย็บเล่ม คู่มือ-ระเบียบนักเรียนอยู่ ให้ตายสิมันจะเยอะอะไรนักหนา ฉันรวมเล่ม เย็บกระดาษ ทำอย่างนี้ซ้ำๆเป็นร้อยรอบแล้ว แต่มันก็ยังไม่หมดไม่สิ้นซักที
ปึกๆ เสียงกระดาษกระแทกกับโต๊ะ จัดกระดาษให้เท่ากัน
กึบ กึบ แล้วก็เย็บเล่มด้วยเม็ก
ปึก ปึก~ กึบ กึบ
ปึก ปึก~ กึบ
“โอ๊ย!” เม็กทิ่มนิ้ว เจ็บอ่ะ -^-
“เป็นอะไร วันวาน”เจย์ที่คงได้ยินเสียงร้องที่ดังเกินเหตุของฉัน รีบเข้ามาดูอาการด้วยความเป็นห่วง
“เม็กทิ่ม”ฉันบอก แล้วยืนนิ้วที่เลือดออกซิปๆให้ดู
“โถ่ ยัยบ้า ร้องซะดังนึกว่าเป็นอะไรมากซะอีก”
“เป็นสิ เลือดออกเลยอ่ะ นายไม่เห็นเหรอ”
“เห็น ไปล้างแผลแล้วหยิบพลาสเตอร์มาปิดแผลไว้ก่อน แล้วก็มาช่วยฉันเม็กต่อ”อะไรกัน ไม่สงสารคนเจ็บบ้างเลย (แค่เม็กทิ่มเนี่ยนะ>>>นักเขียน)
“ค่า”ฉันรับคำก่อนจะเดินไปหยิบพลาสเตอร์ ส่วนล้างแผลฉันไม่ล้างเพราะขี้เกิยจเดินไปหาก๊อกน้ำ
ฉันเดินไปที่ฉันวางของ มองขึ้นไปบนชั้นที่อยู่สูงเลยหัวฉันขึ้นไปเกือบจะเป็นฟุต จำได้ว่าเก็บพลาสเตอร์ไว้ตรงนั้น เอาไงดีหยิบไม่ถึงอ่ะ เจย์ก็ยุ่งๆอยู่ด้วยสิ เอื้อมเอาก็หน้าจะถึง
ตัดสินใจได้ดังนั้นแล้วฉันก็ยืดมือสุดชิวิตแล้วก็ควานหาของที่ต้องการ ไม่นานก็เจอ ฉันก็คว้าหมับไว้ทันที
โอ๊ย!
อีกแล้ว! ฉันจะหยิบพลาสเตอร์ไหงได้คัตเตอร์แถมมาด้วยเนี่ย!!!
คราวนี้เลือดฉันออกเยอะกว่าเดิมเพราะโดนคัตเตอร์บาดฝ่ามือเป็นทางยาว เลือดสีแดงฉานไหลเป็นทางหยดลงพื้น
“เจย์ ฉันโดนมีดบาดทำแผลให้หน่อยสิ”ฉันพูดแล้วก็หันไปหาเจย์ที่คาดว่ากำลังเย็บเล่มอยู่ แต่...
ไม่มี O_O! เจย์หายไปตั้งแต่ตอนไหนเนี่ย แล้วใครจะทำแผลให้ฉันล่ะ ทำเองไม่เป็นซะด้วย จะรอจนเจย์กลับมาก็คงไม่ไหว ถึงตอนนั้นไม่แน่ฉันอาจจะเลือดออกหมดตัวจนตายไปเลยก็ได้
ไปห้องพยาบาล ใช่ ให้ครูประจำห้องพยาบาลทำให้ก็ได้หนิ ตอนนี้แผลเริ่มปวดแล้ว ฉันตัดสินใจอย่างรวดเร็วก่อนจะรีบวิ่งออกจากสภานักเรียน จุดหมายคือห้องพยาบาลไงล่ะ
.......................
"คุณหอมนะ"
"เธอหนะ...น่ารักนะ"
ความคิดเห็น