ลัดฟ้ามาหารัก
หากแม้เรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดเป็นเพียงความฝัน ในวันนี้...ขอได้ไหม? ให้มันเป็นความจริง
ผู้เข้าชมรวม
4,120
ผู้เข้าชมเดือนนี้
12
ผู้เข้าชมรวม
เนื้อเรื่อง
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ภายในห้องสี่เหลี่ยมของคอนโดแห่งหนึ่งใจกลางกรุงเทพมหานคร "นักรบ" หนุ่มไฟแรง
ที่กำลังประสบความสำเร็จในหน้าที่การงาน ชายหนุ่มผู้เพียบพร้อมในทุก ๆ ด้าน กำลังนั่งวาดภาพหญิงสาวคนหนึ่งที่เขาเองก็ไม่แน่ใจว่าเคยพบเจอเธอรึเปล่าหลายปีมาแล้วที่เขาใช้เวลาว่างหมดไปกับการวาดภาพของเธอ
"ขอให้ผมได้พบคุณสักครั้ง
ได้ไหม" ชายหนุ่มรำพันกับภาพที่เพิ่งวาดเสร็จ พรุ่งนี้เขาจะเอามันไปใส่กรอบ ภาพเธอทุกภาพที่เขาวาดเหมือนมีชีวิตจริง ๆ เธอดูสดใส อ่อนหวาน บางครั้งก็ดูขี้เล่น แสนงอน บางภาพเขาก็คิดว่าเธอออกจะดื้อกับเขาด้วยซ้ำไป เพราะกว่าที่เขาจะวาดภาพนั้นเสร็จก็ใช่เวลานานเหลือเกิน ตั้งแต่ที่เขาเริ่มวาดภาพเธอมาถึงตอนนี้มีภาพของเธอ แทบจะทุกอิริยาบถ ไม่ว่าจะนอน นั่ง หรือเดิน เขามีความสุขกับการมองภาพที่เขาวาด หรือเพราะในภาพ คือเธอกันนะ นี่เขากำลังหลงรักเธออยู่ใช่ไหม? ชายหนุ่มยิ้มกับความคิดของตัวเอง ก่อนที่จะเผลอหลับไป
"โอ้ย! เมื้อยจะแย่อยู่แล้ว นอนพักก่อนดีกว่า" อลิน ทิ้งตัวลงบนที่นอนนุ่ม รู้สึกเพลียกับการเดินทางจากอีกฝั่งของท้องฟ้ากลับมาเมืองไทย แต่ก็ต้องสะดุ้ง ดีดตัวขึ้นมาทันทีเมื่อรู้สึกเหมือน
ร่างบางนอนทับใครบางคนอยู่ หญิงสาวดึงผ้าห่มออก
"เฮ้!!~ นายเป็นใครน่ะ เข้ามาในนี้ได้ยังไง" นักรบตกใจไม่แพ้กัน แต่ไม่ใช่เพราะมีใครเข้าห้องนอนของเขาได้ในยามวิกาลแบบนี้ แต่เป็นเพราะ "เธอ" ต่างหาก
"คุณ!" ต่างคนต่างมองจ้องหน้ากัน ถึงจะรู้สึกคุ้นหน้าหมอนี่ แต่ไม่ใช่เวลาที่เธอจะมาต่อความยาวสาวความยืด ตอนนี้เธอเหนื่อย และง่วงมาก อยากจะพักผ่อน ซึ่งตรงกันข้ามกับ
ชายหนุ่มเหลือเกิน ที่ดูจะดีใจมากกว่าตกใจที่ได้เจอเธอ
"คุณจริง ๆ ใช่ไหม คุณมาหาผมแล้ว ผมดีใจที่ได้พบคุณนะ ถึงแม้จะในฝันของผมก็เถอะ" ชายหนุ่มกล่าวอย่างตื้นเต้น เขาได้พบเธอจริง ๆ เธอคนที่เขาเฝ้าฝันอยากพบเจอ
"พูดบ้าอะไรของคุณ ออกไปจากห้องของฉันเดี๋ยวนี้นะ" เสียงที่แสดงความเป็นเจ้าของบ่งบอกอารมณ์ของคนพูดได้เป็นอย่างดี แต่ทว่าชายหนุ่มกับยิ้มหวานให้หญิงสาวตรงหน้า
ถึงแม้เธอจะไม่ได้ดูอ่อนหวาน เหมือนภาพที่เขาวาด แต่คงเป็นเพราะเขาและเธอเพิ่งจะเจอกันล่ะมั๊ง ชายหนุ่มคิด
"ห้องของคุณ อะไรกันครับสาวน้อย ที่นี่ห้องของผมนะครับ" เขาอธิบาย
"อย่ามามั่วหน่อยเลย ที่นี่เป็นคอนโดที่แด๊ด ซื้อไว้ฉัน และทุกครั้งที่กลับเมืองไทย ฉันก็มาพักที่นี่"
"พักที่นี่!" นักรบทำตาโต "ตั่งแต่เมื่อไหร่ครับ" หญิงสาวเงียบไป นั่นสิ ตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมฉันถึงจำอะไรไม่ได้เลยล่ะ
"ว่าไงครับสาวน้อย" หญิงสาวครุ่นคิดอยู่ในใจ
"ไม่รู้ อาจจะเมื่อวาน หรือ 2 วัน 3 วัน ที่ผ่านมา เมื่อปีที่แล้ว " เสียงใสกล่าวเบาๆ เหมือนจะอยากให้ได้ยินแค่เธอ เขาหัวเราะเบา ๆ
"คุณนี่ท่าจะเพี้ยน ผมอยู่ที่นี่มา 4 ปีแล้วครับ"
"คุณพูดจริงหรือ" อลินเดินสำรวจทั่วห้อง และหยุดอยู่มุมขวาของห้องที่ชายหนุ่มใช้สำหรับเป็นมุมวาดภาพของเขา หญิงสาวกวาดสายตาไปรอบ ๆ สะดุดอยู่กับภาพขนาดใหญ่ตรงหน้าเดินเข้าไปใกล้ๆ เห็นได้ชัดว่าหญิงสาวที่เขาวาดคือเธอนั่นเอง
"รูปนี้มัน!"
"รูปคุณ หรือไม่เธอก็เหมือนคุณ เพราะผมเองก็ไม่รู้จักเธอ" นักรบเดินเข้ามาใกล้ เปิดภาพผ่านไปแต่ละหน้า ล้วนแต่เป็นภาพของหญิงสาวในอิริยาบถที่แตกต่างกันออกไป เกิดอะไรขึ้น
กับเธอและชายหนุ่มผู้นี้
"เรารู้จักกันหรือเปล่าคะ" หญิงสาวถามขึ้นเมื่อเขาเปิดถึงภาพเธอที่ยืนมองท้องฟ้า เขารู้ได้อย่างไรว่าเธอชอบมองท้องฟ้าโดยเฉพาะท้องฟ้ายามค่ำคืนที่ริมทะเล
"ไม่รู้สิ คุณว่าเราเคยรู้จักกันมั้ย" นักรบเริ่มเล่าเรื่องราวของเขาที่เข้ามาอยู่ที่นี่และครั้งแรกที่เขาลงมือวาดภาพของเธอ และวาดมาเรื่อย ๆ โดยไม่รู้สึกเบื่อ เขามีเวลาไม่มากนักกับอาชีพนักธุรกิจ แต่ก่อนนอนเขาก็จะมานั่งวาดภาพ และทุกครั้งจะต้องเป็นภาพของเธอ อลิน ตั้งใจฟังเธอรู้สึกว่าภาพทุกภาพที่เขาวาดมันคือชีวิตของเธอ แต่ทำไมพอเขาถามกลับมาที่เธอ เธอถึงจำอะไรไม่ได้เลยล่ะ ช่วงเวลาที่ขาดหายก่อนที่เธอจะมาที่นี่คืนนี้ โอ้ว! ไม่นะ มันเกิดอะไรขึ้นกับเธอ สีหน้าของหญิงสาวซีดลง
"เป็นอะไรรึเปล่าครับ"
"ฉันตายไปแล้วใช่ไหมคะ ฉันจำอะไรไม่ได้เลย เวลาของฉันขาดหายไปไหน"
"ตบหน้าผมทีสิครับ ผมอยากรู้ว่าผมฝันไปรึเปล่า เพราะที่ผมรู้สึกตอนนี้มันไม่ใช่ความฝัน" อลินตบหน้านักรบเบา ๆ ให้เขาพอแค่รู้สึก ใช่เขาเจ็บจริง ๆ ปู๊น ปู๊น ปู๊น เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น อ้าว! ฝันไปหรือเนี่ยเราเขายังรู้สึกงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น และตั้งแต่คืนนั้นนักรบก็ได้พบกับอลินทุกคืน เหมือนฝันแต่ไม่ใช่ฝัน เขาเชื่อว่าเขาไม่ได้เพียงแค่ฝันไปแน่นอน วันเวลาทำให้ทั้ง 2 ผูกพันกันมากขึ้น
"ทำอะไรอยู่คะ ดูคุณเครียดจัง" อลินโผล่หน้ามาใกล้
"งานที่บริษัทครับ มันมีปัญหานิดหน่อย"
"อลินเห็นคุณนั่งอยู่ตรงนี้ ตั้งแต่เมื่อกลางวันแล้ว ไม่ขยับไปไหนเลย" เธอรู้สึกเป็นห่วง
"คุณเห็นผมด้วยเหรอ" หญิงสาวพยักหน้าไม่ว่าจะที่ไหน ๆ เธอก็เห็นเขาได้เสมอเพียงแต่ไม่สามารถแสดงตัวให้เขาเห็นได้เท่านั้น อาจจะดูแปลกเธอไม่มีร่าง เป็นเหมือนวิญญาณ เธออาจจะตายไปแล้วจริง ๆ
"ดีจัง" นักรบยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ๆ หญิงสาวจนรู้สึกได้ถึงไออุ่นของลมหายใจ อลินมองสบสายตาเขาความรู้สึกแปลก ๆ เกิดขึ้นกับเธอ ลมหายใจอุ่น ๆ ของเขาใกล้เข้ามาจนเธอรู้สึกร้อน
นักรบจูบที่หน้าผากของหญิงสาวเบา ๆ ก่อนจะเลื่อนมาประกบที่ปากสวยได้รูป อลินตกใจกับสัมผัสของเขาแต่ก็ปล่อยให้เขาทำตามใจ ชายหนุ่มถอนริมฝีปากออก ใบหน้าเขาอยู่ใกล้เธอแค่ฝ่ามือ
เขามองลึกเข้าไปในดวงตาคู่นั้น ก่อนจะบอกถ้อยคำนั้น
"ผมรักคุณ อลิน" หัวใจของอลินเต้นแรงผิดปกติ ก่อนที่ร่างเธอจะเลือนหายไปจากตรงนั้น
"อย่ากลัวไปเลยคนดี ออกมาเถอะครับ ผมอยากเห็นหน้าคุณ" เมื่อได้สตินักรบก็เดินไปทั่วห้องเรียกให้อลินออกมา
"ผมจะไม่ทำอย่างนั้นอีก อลิน" อลินโผล่อีกครั้งตรงหน้านักรบ เขาไม่ทำอย่างเมื่อคู่แต่ตอนนี้เขากอดเธอไว้แน่น
"ไหนว่าจะไม่ทำคะ" หญิงสาวติงเบา ๆ เมื่ออยู่ในอ้อมกอดของเขา
"ก็ไม่ได้ทำนี่ครับ แค่กอดไว้เฉย ๆ อย่าหายไปแบบนั้นอีกนะครับ"
"แล้วถ้าวันนึง
อลินหายไป
แล้วไม่กลับมาล่ะ นักรบจะคิดถึงอลินมั้ย" ชายหนุ่มสูดเอาความหอมจากเส้นผมสลวย
"พูดอะไรแบบนั้นครับ"
"นักรบ อลินรู้สึกแบบนั้นจริงๆ นะ ยิ่งอลินอยู่กับคุณมากเท่าไหร่ ก็เหมือนเวลาของ
อลินเหลือน้อยลงไปทุกที อลินกลัว"
"โธ่! อลิน" ชายหนุ่มยังคงกอดปลอบขวัญหญิงสาว
"ไม่มีอะไรมาพรากเราจากกันอีกแล้ว เชื่อผมนะอลิน"
"อลินเชื่อนักรบ อลินจะรอคุณ รอจนกว่าอลินจะรอไม่ไหว" ชายหนุ่มจูบที่ผมเธออีกครั้ง พร้อมกระชับอ้อมกอดแน่น
1 สัปดาห์ผ่านไปที่นักรบไม่กลับเข้ามาคอนโดอีก อลินก็ไม่สามารถสื่อสารกับเขาได้ เหมือนเขาอยู่ไกลเกินกว่าที่เธอจะสื่อจิตถึงเขา และตอนนี้เหมือนว่าเธอกำลังจะแตกสลาย
ดับสูญไปในไม่ช้า
"คุณอยู่ไหนนะ นักรบได้โปรดกลับมาหาอลินเถิด อลินคิดถึงคุณ อลินยังไม่ได้บอกคุณเลย ว่าอลินรักคุณ รักนักรบ"
ณ โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง ในประเทศอังกฤษ
ร่างของผู้หญิงคนหนึ่งถูกพันธนาการด้วยอุปกรณ์ช่วยชีวิตของโรงพยาบาล นักรบมองดูร่างไร้วิญญาณของหญิงสาวรู้สึกหดหู่ใจ เขาเดินทางมาประเทศอังกฤษเพื่อตามหาครอบครัว ของอลิน หลังจากที่เขาค้นหาประวัติของเธออยู่หลายวัน ไม่ใช่เรื่องง่ายที่เขาจะขอพาร่างที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงผู้ป่วยกลับเมืองไทยแต่เขาก็ทำสำเร็จชายหนุ่มอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นให้ครอบครัวของเธอฟัง จนพวกเขายอมให้ในสิ่งที่ชายหนุ่มต้องการ และวันนี้เขาจะพาเธอบินลัดฟ้ากลับเมืองไทย
"รอผมนะ อลิน" ชายหนุ่มพึมพำกับตัวเองขณะอยู่บนเครื่องบินพาร่างของอลิน บินลัดฟ้ากลับเมืองไทย
@@...สวัสดีคร้า ^-^ อยากความคิดเห็นของทุก ๆ คนที่เข้ามาอ่านหน่อยนะคะว่าควรจะแต่งต่อให้เป็นเรื่องยาวรึเปล่า?...@@
ผลงานอื่นๆ ของ เจ้าหญิงแบบนี้ก็มีด้วย ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ เจ้าหญิงแบบนี้ก็มีด้วย
ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
ความคิดเห็น