คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Sec 6 / Don't make me confused
เช้าที่อากาศอบอุ่นผ้าพันคอผมเลยหมดสิทธิ..ตอนนี้บนลำคอผมมีพลาสเตอร์ติดอยู่ตามรอยที่จางลง แต่ก็มองเห็นได้อยู่ดี...นอกจากมีพาสเตอร์ที่ลำคอแล้ว ยังมีที่นิ้ว...นิ้วนางข้างซ้าย....ไม่ให้ถอดก็ไม่ถอด...แต่แค่ทำไม่ให้ใครเห็นแค่นั้นเอง...พลาสเตอร์ลายปิกาจูพันรอบปิดแหวน ให้ดูเหมือนว่าพันรอบนิ้วที่ด้านในเป็นแผล ถึงแม้จะมีอะไรนูน ๆ ขึ้นมาก็ตาม ก็คงดีกว่าจะโชว์หราไปอย่างนี้...
“ น้องแบมแบม มึงกล้าท้าทายอำนาจมืดมาก”
“...............”
“ มึงไปปิ้งปั้ง กับเฮียแจ็คสันตอนไหนวะ!”
“ ปิ้งปั้งเตี่ยมึงสิ...”
“ ฮูย! ล่อถึงเตี่ยกูเลย….แต่..เมื่อวานแมร่ง กูใจหายแว๊บเลย มึงชกเฮียปั๊บ..มีดเฉียดหัวแบบ...บรึ๋ยย!!” ไอ้หมากหอมทำท่าขนพอง ตอนนี้อาจารย์กำลังสอนเกี่ยวกับไมโครคอนโทรลเลอร์ ผมจ้องบอร์ดบ้าง หันมองพวกมันบ้าง ......ขนาดอาจารย์สอนไอ้มาวินก็ยังหลับนกได้หน้าตาเฉย...ส่วนไอ้ยูคยอมเล่นไลน์แบบเงียบๆ ไอ้ยองแจเหล่ ๆ มองผมกับไอ้หมากหอมคุยกัน
วื้ดด ปึก!
“ มาวิน เมื่อคืนไปทำอะไรมา! ผมยืนปากเปียกปากแฉะสอนคุณ แต่มันไม่เข้าสมองคุณเลยใช่ไหม!”
“ เข้าครับจารย์...” ที่ว่าเข้า ผมว่าน่าจะเป็นปากกาอาจารย์มากกว่า...ทุกคนตั้งตัวตรงหลังจากที่มาวินผู้โชคร้าย ถูกอาจารย์โชคชนะอาจารย์ที่ปรึกษา อายุรุ่นพ่อพวกผมปาปากกาโดนหัวอย่างกับจับวาง...เสียงหัวเราะจากเพื่อน ๆ ในห้องดังขึ้นจนอาจารย์ต้องหันมองให้เงียบ...ไม่อยากจะบอกว่าอาจารย์กับเด็กช่างเป็นอย่างนี้ประจำ ...กรณีนี้คือพูดเพราะแล้ว.. ถ้าวันไหนเด็กมึน ๆ อาจารย์ก็หลุดมึงกูเหมือนกัน...
“เข้ายังไง ก็ผมเห็นคุณหลับ!”
“เข้าแบบแว่ว ๆ แต่บทนี้ผมอ่านมาแล้วเลยเข้าใจง่ายครับ” ทุกคนถึงกับหลุดขำพรืด กับคำแก้ตัวกาก ๆ ของเพื่อนผม...อาจารย์ยิ้มแบบแปลก ๆ ก่อนจะให้มันลุกขึ้นไปยืนหน้าห้อง
“ สอนเพื่อนหน่อยสิ รู้สึกว่าเพื่อนคุณยังไม่เข้าใจ...เก่งหนิ..สอนแทนหน่อย”
“เอ่อ...ก็จารย์เอาปากกาปาหัวผมตะกี้ เลย..ลืมแล้วครับ..”
“ งั้นเหรอ ยืนอยู่ตรงนี้แหละทั้งชั่วโมงแล้วจ้องที่ผมสอนให้ดี”
“ ครับจารย์” สรุปว่าไอ้มาวินก็ยืนอยู่หน้าห้องจ้องบอร์ดทั้งคาบ ลับหลังอาจารย์มันก็ทำล้อเลียนบ้างทะเล้นบ้าง...สร้างความเฮฮาทั้งชั่วโมง...จนกระทั่งจะหมดคาบถึงได้ให้เข้ามานั่ง...
“ ทราบกันรึยัง เรื่องงานที่จะเกิดเร็ว ๆ นี้”
“ ไม่ครับ!”
“ ดีมาก ...ไม่สนใจอะไรกันเลย ผมติดประกาศหน้าบอร์ดประชาสัมพันธ์แผนก ไม่เคยแวะอ่านกันเลยใช่ไหม”
“ใช่ครับ!” เสียงดังฟังชัดกันทุกคน...อาจารย์ถอนหายใจก่อนจะปิดเครื่องฉายสไลค์....เดินอ้อมไปอ้อมมา...เหมือนกับตรวจความเรียบร้อยไปด้วย ก็คงจะเจอนั่นแหละ ไม่ว่าจะเป็นใส่ช็อปมาทั้งที่วันนี้ต้องใส่ชุดนักศึกษา รองเท้าผ้าใบผิดระเบียบ...ตัดคะแนนก็แล้ว ยึดก็แล้ว...ถ้าผมเป็นอาจารย์ก็จนปัญญาเหมือนกัน...
“ งั้นก็ไปอ่าน แล้วพรุ่งนี้ก็มาให้คำตอบผม...ตกลงไหม ใครไม่มีไอเดีย จะให้ไปยืนคิดกลางแดดตอนเที่ยงพรุ่งนี้!”
“คร๊าบบบ!”
หลังจากปล่อยตัวพวกผมออกมา ทุกคนก็เดินผ่านบอร์ดประชาสัมพันธ์ ของแผนก มุงกันอยู่พักนึงก่อนจะสลายตัว พร้อมกับเสียงวิพากษ์วิจารณ์กันไปต่างๆ นา ๆ ส่วนพวกผมนั่งเล่นแถว ๆ หน้าบอร์ดก่อนเพราะไอ้ยองแจปวดท้องเข้าห้องน้ำอยู่...
“ กูว่างานนี้เละแน่เลยว่ะ มึงดูชื่อสถาบันแต่ละที่”
“ กูจำได้ว่าปีที่แล้ว ตอนไปเรียน รด. เด็กเซนโซเทียร์แต่งตบอาร์มกู”
“สุดท้ายเฮียแจ็คสันตบแมร่งทั้งช็อปทั้งหัวเข็มขัด โคตรสะใจ” ผมว่างานนี้มีเละอย่างพวกนี้ว่า...การตีรันฟันแทงดูเหมือนจะเป็นเรื่องปกติสำหรับเด็กช่าง การยึดสัญลักษณ์ของสถาบันของฝ่ายตรงข้าม หรือที่พวกผมเรียกว่าการ “ตบ” การตบช็อป ตบหัวเข็มขัด เป็นเรื่องของการหยามเกียรติ...และแสดงให้รู้ว่าเหนือกว่า เพราะจะตบได้ก็ต่อเมื่ออีกฝ่ายแพ้และยอมจำนน...
งานที่จัดขึ้นที่ติดประกาศ คืองาน เกี่ยวใจไหว้พ่อ ซึ่งพ่อในที่นี้.....ไม่ใช่พ่อที่บ้าน...แต่เป็นองค์วิษณุกรรม ที่เป็นสัญลักษณ์ของการสร้าง..อย่างที่รู้ว่าแค่อุปกรณ์ที่พ่อถือยังเป็นประเด็นทะเลาะกัน ขึ้นชื่อว่า งานไหว้พ่อ แน่นอนว่าต้องเป็นเด็กช่างล้วน ๆ ที่สำคัญจัดที่สถานบัน ที่ไอ้มาวินพูดถึงว่าตบอาร์มหรือโลโก้สถาบันติดแขนชุด รด. ของมันคือ..
...เซนโซเทียร์...
สิ่งที่พวกผมต้องหาคำตอบไปให้อาจารย์โชคชนะคือ... ...วิทยาลัยเทคโนโลยีเอ็กซ์โซคลัสจะแต่งกายยังไงในวันงาน.... ผมว่าคำถามพวกนี้ขอความคิดเห็นและดักคอพวกชอบมีเรื่อง อย่างน้อย ๆ ก็ละเว้นการตบของที่ระลึกของต่างสถาบันได้...คงจะรวบรวมคำตอบไปประชุมกันอีกทีรึเปล่า...
“ ใส่ชุดมาสคอทแพนด้าดีไหม”
“ ถ้ากูเป็นพ่อ กูจะสาปมึง ห่า ใส่ชุดมาสคอทไปไหว้พ่อ”
“ ชุดอะไรล่ะ ทำไมไม่ใส่ช็อปเต็ม เข็มขัดเด่น เอาธงกีฬาสีประจำแผนกไปด้วย...ตบกันให้มันไปเลย...ใครได้มากที่สุดจะเป็นคนได้ขึ้นไปอัญเชิญพานไหว้พ่อ”
“ เลิกฟุ้งซ่านเถอะ คิดอะไรสร้างสรรค์ไว้ ไม่งั้นพรุ่งนี้มึงได้ไปยืนล่อสาวกลางแดดแน่ ไอ้ยองแจแมร่งตายคาส้วมแล้วมั้งสัด!” ผมเป็นผู้ฟังที่ดี ปล่อยให้สามเสือมันคุยกันไปทะเลาะกันไป...
“ น้องแบมแบมรึเปล่า”
“ ใช่ครับเพ่เหม่ย มีไรกับเพื่อนผมเหรอพี่”
“ กูถามเพื่อนมึง ไม่ได้ถามมึง ได้เควี่ยย!”
“ ยูคยอมครับพี่เหม่ย!” ผมมองผู้หญิงที่รูปร่างหน้าตาถือว่าใช้ได้ ไม่ถึงกับสวยแต่ก็ไม่ขี้เหร่ คงเพราะไม่แต่งตัวอะไรมาก ใส่ช็อป ปวส. ตัดผมสั้นเหมือนผู้ชาย...ใส่รองเท้าผ้าใบเหยียบส้น...
“ เออ กูรู้...น้องแบมแบมอ่ะ เพื่อนพี่ฝากมาให้...”
“ เพื่อนพี่เหม่ยใครค๊าบบ”
“ พ่อมึงมั้ง!”
“ อูยเล่นแรง!”
“ เบอร์โทรข้างในนะ โทรคุยกันเอง”
“ คะ ครับ” ผมรับถุงขนมเซเว่นมาถือไว้ ก่อนจะมองผู้หญิงที่ใส่ช็อปแผนกเดียวกับผม...
“ อ่ะ”
“ จริงเหรอวะ”
“อืม” ...ผมพยักหน้ารับหลังจากโยนถุงขนมไปให้พวกมัน...ไม่สนใจแม้แต่เบอร์โทรที่พี่เหม่ยบอกว่ามีอยู่ในถุง...
“ เชี่ย! พี่ซัม..เสน่ห์เหลือล้นอ่ะมึง..ทำให้ทอมสนใจได้ หรือพี่แกจะเปลี่ยนใจเป็นหญิงเพราะไอ้แบมแบมวะ...” ไอ้มาวินอ่านกระดาษที่ติดมากับห่อขนมก่อนจะทำท่าตกใจ...
“...จริงเหรอวะ...แมร่งพี่ทอมซัม..กูเป็นผู้ชายแท้ ๆ ยังว่าแกหล่อเลย..กูว่าแกไม่เปลี่ยนใจหรอก แต่พวกนี้เป็นพวกประเภทเห็นของน่ารักสวย ๆ งาม ๆ แล้วมีอาการอยากควง...มีของดีป่ะ น้ำมันพรายอาจารย์ไหน..ดูแต่ละคน เฮียแจ็คสันนี้ พี่ซัมอย่างนี้ แต่ละคน ถ้าสาวรู้ ดักตีหัวมึงแน่..นี่ถ้าไอ้เฮียเจบีฝั่งยูนิคอนมาอีกคนนะ..แล้วเกิดพวกนั้นเกิดอยากเปิดตัวมึงขึ้นมาพร้อมกันทั้ง 3 คน...แบมแบมเอ๋ย...เตรียมตัวลาออกได้ ไม่งั้นเจอเครื่องคิดเลขสาวบัญชี รองเท้าสาวการตลาด เจอมีดเด็กคหกรรม..เจอสายแลนสาวไอทีรัดคอตาย...บรึ๋ยยย!..”
..สลิ่มยูคยอม..พูดซะผมขนลุก...แล้วจะกล้าบอกพวกมันไหมว่า เฮียเจบี อะไรนั่น...มันบุกถึงบ้านผมแล้ว...แค่ไม่รู้แค่นั้นเองว่าพวกมันต้องการอะไรจากผมกันแน่...
0.............................................0
ยกมือให้ไอ้ยูคยอมที่เดินเดินออกไปขึ้นเมล์สายแกงค์เพราะรถเข้าอู่ ส่วนคนอื่นๆ ขับรถส่วนตัวกลับกันไปแล้ว.. มีรุ่นพี่ในแกงค์ยืนส่งอยู่หน้าสถาบัน ส่วนผมนั่งรอลุงจันทร์อยู่ที่สวนหย่อมหน้าโรงเรียน หยิบหนังสือการ์ตูนที่เอาติดกระเป๋ามาด้วยขึ้นมาอ่าน...ในใจก็คิดถึงเรื่องแหวนที่ยังอยู่ในกล่องบนโต๊ะคอม...แล้วไหนจะแหวนที่ใช้พาสเตอร์พันไว้อีก...
“นั่งด้วยคนได้ไหมครับ”
“ ครับ “ ผมเงยหน้ามองคนที่มาขอนั่งด้วย...ผมว่าผมรู้นะว่าใคร...รู้ทั้งที่ไม่เคยเห็นหน้านี่แหละ...อยากจะลุกหนีจากเรื่องพวกนี้มันจะผิดมากรึเปล่า..
“ รอคนมารับเหรอครับ”
“ ครับ “ ส่งยิ้มบาง ๆ ให้คนถามก่อนจะก้มอ่านหนังสือต่อ...เสียงห้าว ๆ กับหน้าหล่อ ๆ ออกแนวหวาน ๆ ....ซื้อหวยผมรวยแน่...
“ พี่ชื่อซัมนะ ยินดีที่ได้รู้จักครับ เราเรียนแผนกเดียวกัน เห็นแบมแบมเดินผ่านทุกวันเลย”
“ พี่ไม่ได้ชอบผู้หญิงเหรอครับ”
“ ...................”
“ ถ้าพี่จะจีบ ผมไม่เล่นด้วย ถ้าจะแค่พี่น้องก็โอเคครับ” แค่ไอ้สองคนที่มันปั่นหัวผมอยู่นั่นก็คงพอแล้ว ไม่อยากจะหาอะไรมาใส่หัวอีก พี่ซัมอึ้งไปกับคำพูดของผม...แต่สุดท้ายพี่แกก็ยิ้มออกมา...
“ ครับ พี่จะจีบน้อง...พี่ชอบผู้หญิง แล้วพี่ก็ชอบน้องด้วย..” มองมือข้างซ้ายตัวเองที่ถูกมือพี่ซัมยื่นมาจับแบบถือวิสาสะ รู้สึกโมโหอย่างบอกไม่ถูก.... ถึงแม้จะรู้ว่าพี่แกเป็นผู้หญิง แต่ก็ไม่อยากจะถูกทำอย่างนี้...ถึงจะรูปร่างหน้าตาหน่อมแน้ม แต่ยังไง ผมก็คือผู้ชายเต็มตัว...คงไม่ดีและไม่ชอบ ..ถ้ามีคนมาทำเหมือนสาวน้อยน่ารัก...
“ ผมไม่ใช่ผู้หญิง...ถ้าพี่จะชอบผม พรุ่งนี้ใส่กระโปรงแต่งตัวแต่งหน้า ใส่ส้นสูงมานะครับ แล้วผมจะพิจารณาอีกที..”
“ รวมทั้งกูด้วยป่ะ...”
“.....................” ....เชี่ย....อยากจะกัดลิ้นให้ตาย...เมื่อเห็นคนที่เดินเข้ามายืนอยู่ข้างหลังพี่ซัมกำลังเลิกคิ้วให้ผม...ผองเพื่อนมันเดินไปส่งเด็กสายแกงค์หน้าสถาบัน
“ มีอะไรท่านหัวหน้าแกงค์”
“ มึงจีบ?”
“ แล้วไงเจบี มึงมีปัญหาป่ะ!” รู้สึกว่าพี่ซัมแกจะไม่กลัวคนมาใหม่เหมือนใครหลาย ๆ คนกลัว...ลุกขึ้นยืนเผชิญหน้ากับหัวหน้าแกงค์ยูนิคอน...ข้างๆ เป็นน้องชายมันและน่าจะเป็นรุ่นใหญ่อีก 4 คน...ผมว่าเริ่มเด่นตั้งแต่พี่ซัมเข้ามาแล้ว...
“ ไม่มี ”
“...................” ก้มหน้าก้มตาเก็บหนังสือเข้ากระเป๋า หลังจากที่ผมจะเด่นมากไปกว่านี้ จริงๆ แล้วก็ยังกลัว ร้องเท้า เครื่องคิดเลข มีด หรือสารพัดของ ของพวกสาวพาณิชย์อยู่...
“ แหวนที่กูให้ล่ะ” คนร่างสูงเดินมาดักหน้าผมไว้ หลังจากที่ตัดสินใจก้าวขาออกจากม้าหินอ่อน..ตาคมจ้องมือผม ก่อนจะหยุดที่นิ้วที่มีพาสเตอร์พันอยู่...
“ ..ของกูป่ะ?...”
“ ..ของกู...”
“......................” เอาเข้าไป...ชีวิตจะหาไม่เข้าไปทุกที....เสียงทุ้มที่ดังจากด้านหลังแกงค์ยูนิคอน....ทุกคนหันมอง... ก่อนที่จะเห็นอีกแกงค์ยืนอยู่เกือบสิบคน...เฮียแจ็คสันพูด ก่อจะเดินเข้ามายืนประกบข้างหลังผม พร้อมกับจ้องหน้าอีกคนด้านหน้า..
....ตอนนี้ผมเด่นสุด อะไรสุด...เด่นจนอยากจะมุดดิน หรือหายตัวไปจากตรงนี้...พร้อมกับอารมณ์หงุดหงิดก็มีเพิ่มเข้ามา...คราวหลังจะอยู่บนชอปจนกว่าลุงจันทร์จะมารับ...ล็อคห้องแมร่ง...
“ทำอะไร..นิ้วเป็นแผลเหรอ..”
“ไอ้เฮีย! มันเจ็บ!” บิดมือตัวเองที่เฮียแจ็คสันยื่นมาจับขึ้นไปพิจารณาดู พาสเตอร์ที่พันรอบแหวนแกงค์เพการ์....
“ ขอดู “
“ ปล่อย!”
“ ก็ปกติหนิ”
“ ไม่ต้องแปะอะไรมากวนลูกกะตากูอีก” ทุกคนเงียบกันหมด โดยเฉพาะหัวหน้าแกงค์ยูนิคอน ที่ถึงจะทำท่านิ่ง ๆ แต่แววตาดูน่ากลัวอย่างบอกไม่ถูกเมื่อมองเห็นแหวนที่นิ้วผม....
“ รู้แล้วปล่อยซักที!”
“ เดี๋ยวกูไปส่ง ”
“ไม่ต้อง! นี่!”
“ พวกมึงไปส่งน้องขึ้นรถ ไม่ต้องตาม”
“ เชี่ยแจ็ค! มึงอย่าทำรุนแรงนักได้ไหม เขายิ่งว่าแกงค์เพการ์แมร่งเถื่อน” เฮียโจพูดแล้วแยกย้ายออกไปหน้าสถาบันที่มีสายแกงค์ยืนคอยรถเมล์กันอยู่เป็นกลุ่มใหญ่ ส่วนผมก็เซแทดๆ ตามแรงลากออกจากกลุ่มที่ยืนกันอยู่...โดยที่ผมก็ไม่ได้สนใจเหมือนกันว่าใครเป็นยังไง...
“ ไม่ยักรู้นะ ว่าหัวหน้าแกงค์เพการ์นิยมการบีบบังคับ”
“เรื่องของกูไหม?” เฮียแจ็คสันหยุดยืนนิ่ง แต่ก็ยังดูเท่เมื่อยามต้องเผชิญหน้ากับหัวหน้าแกงค์ยูนิคที่เดินมาขวางทางที่ผมจะถูกลากถูลู่ถูกังไป...เจบีมองหน้าผมก่อนจะยกยิ้มกับคำถามกลับ.. สีหน้าไม่ยี่ระหรือหวาดกลัวต่ออะไร...พวกนี้มันจะเท่ไปเพื่อใครกัน...
...อย่าตีกันตอนนี้นะ ผมไม่พร้อมจะเป็นเหยื่อถูกลูกหลง...
“กูก็ไม่ว่าอะไร...ก็แค่สงสัยกูผิดรึไง”
“ หยุดเจบี ถ้ามึงไม่อยากจะมีปัญหาส่วนตัวกับกู” เสียงนิ่ง หน้านิ่งทั้งคู่ รู้สึกว่าบรรยากาศเย็นๆ แต่มือที่ยังจับข้อมือผมอยู่กลับร้อนขึ้นมา...คนที่อยู่แถวนั้นเริ่มมุงกันเป็นแพ...ดังแล้วมึงแบมแบม...
“ แน่นอนว่ากูไม่...แต่กูพร้อม...”
“....................” ผมไม่เข้าใจว่าสิ่งที่เจบีพูด หมายความว่าอะไร ไม่อยากมีเรื่อง แต่พร้อม แต่ผมว่าเฮียแจ็คสันเข้าใจดี เพราะแรงบีบที่ข้อมือมันหนักขึ้นจนผมรู้สึกได้
สองหัวหน้าแกงค์จ้องตากันอยู่พักนึง ก่อนที่เจบีจะโบกมือให้สัญญาณคนในแกงค์ว่าให้ออกจากตรงนั้น...แกงค์ยูนิคเดินเลี่ยงออกไปในที่สุด...ผมถึงกับได้ยินเสียงถอนหายใจเพราะความโล่งใจของใครหลายคนแถว ๆ นั้น...
“..ไปกับกู..”
“ ที่บ้านผมมารับ!เฮียอย่ามาอารมณ์เสียใส่ผมนะ!”
“ รู้แล้ว เข้าไป”
“ ....................” ยื้อแขนตัวเองกลับ ทำตีมึนไม่ขึ้นรถ จ้องหน้าไอ้คนที่เอะอะก็ลาก ก็ฉุด...ดูก็รู้ ถึงจะทำหน้านิ่ง แต่ก็หัวเสียเพราะอีกแกงค์อยู่แน่ ๆ...
“ ...หรือจะเอา..ชอบเห็นคนตาย!..”
“ จะฆ่าใครก็ไปฆ่าเถอะครับ ไม่ต้องขู่!” …มันเริ่มจะไม่ศักดิ์สิทธิ์ถ้ายกมาขู่เรื่อย ๆ ถ้าใจมันจะเหี้ยมได้ขนาดนี้ ก็ทำไปเลย...
“อยากถูกข่มขืน”
“ไอ้โรคจิต!”
“ถ่ายคลิปส่งให้ที่บ้านให้ พ่อ แม่ มึงดู”
“................” จ้องหน้าหัวหน้าแกงค์ที่ทำหน้านิ่ง แต่คำพูดกลับกำลังข่มขู่ผม แม้แต่เรื่องขู่ก็ยังไม่พ้นเรื่องบัดสี จับฉลากมาเป็นรึไงไอ้หัวหน้าแกงค์กระหรั่ว!
“ รึจะเอา..กูกำลังอารมณ์ไม่ดี.. ”
“...............” ..เอาบ้าอะไรกัน! ใจมันค้านสุดติ่งขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน.. แต่ผมก็ก้าวขึ้นไปนั่งบนรถคันสีดำเมื่อมเงาวับ กระแทกตัวนั่งลงอย่างไม่สนใจว่ารถมันจะแพงแค่ไหน กระแทกประตูปิดอย่างไม่กลัวประตูรถหลุด...ร่างสูงก้าวขึ้นมานั่งบนรถ ก่อนจะค่อย ๆ เคลื่อนรถออกจากลานจอด
รถของหัวหน้าแกงค์เพการ์ที่ตอนนี้จอดอยู่แถวทางออก คิดว่าจะขับออกไป แต่กลับจอดนิ่ง ตรงบริเวณที่ลุงจันทร์มาจอดรถผมทุกวัน...
“ รถผมมาแล้ว”
“ ไปบอกว่าจะไปบ้านเพื่อน “
“ ไม่! ผมจะกลับบ้าน!”
“ หรือจะให้กูลงไปด้วย ถ้ากูลงไปรถมึงบึ้มนะ”
“ ก็ลองสิ เฮียคิดว่ากฎหมายมันไม่มีอยู่รึไง ต้องการอะไรก็บอก!” ผมถามคนที่กระชากแขนผมไว้ หลังจากที่กำลังจะเปิดประตูเมื่อเห็นรถลุงจันทร์มาจอดซ้อนท้ายรถที่ผมนั่ง...
“ งั้นอยากเสียตัวบนรถไหม มันส์ดีนะ”
“ ถามว่าต้องการอะไร!” พูดออกมาอย่างไม่อาย แต่สายตาที่ส่งมาทำให้ขนลุกจนผมต้องนิ่ง....ไม่แน่ใจ แค่คิดว่าคนอย่างหัวหน้าแกงค์เพการ์..กล้าทำอย่างที่ตัวเองพูด..
“ ไปคอนโดเป็นเพื่อนกู...วันนี้จะไปนอนด้วย”
“นอนด้วย?”
“ ใช่”
“ จะบ้าหรือไง! ทำไมต้องไปนอนกับผม หรือว่าเฮียตระเวนนอนตามบ้านเด็กในแกงค์อย่างนี้เหรอ..” ...เบิกตาโตมองคนที่บอกว่าจะไปเก็บเสื้อผ้าแล้วไปนอนกับผม...หัวสมองมันต้องไม่ปกติแน่ ๆ ผมต้องตั้งสติให้มากกว่านี้...
“ เปล่า ไม่เคยไปนอนบ้านใคร”
“แล้วทำไม”
“ ลงไปบอกคนที่บ้านมึงได้แล้ว อย่าพึ่งถามได้ไหม...ถ้าไม่ให้กูไปนอนบ้านมึง...งั้นมึงไปนอนคอนโดกู..”
“ ผมไม่ เข้าใจ ..ทำ มะ..”
“ อย่าพูดมาก กูรำคาญ! ลงไปแล้วรีบขึ้นมา”
กำมือแน่น แต่ก็ทำอะไรไม่ได้....เดินลงไปหาลุงจันทร์ก่อนจะบอกให้กลับไปก่อน ผมจะไปซื้อของกับเพื่อนแล้วจะรีบกลับ...ก่อนจะเดินเข้ามานั่งในรถคันเดิม...รถสีดำถึงได้ออกตัว วิ่งฉิวบนท้องถนน...ก่อนจะไปจอดใต้คอนโดสูงที่หางจากสถาบันพอสมควร...
“ เข้ามา แล้วไปเก็บเสื้อผ้าให้กูด้วย”
“ อธิบายมาก่อน ว่าทำไมเฮียถึงทำอย่างนี้” เดินเข้ามาในห้องที่ถูกตกแต่งอย่างหรูหรา แยกห้องนอน นั่งเล่น.. เหมือนกับเจ้าของห้องเป็นเจ้าของกิจการใหญ่โต แต่จริงๆ กลับเป็นแค่เด็กช่างยังเรียนไม่จบ...บ้านก็ใหญ่โตทำไมไม่อยู่ มาอยู่ทำไมที่นี่...
“ ไม่มีคำอธิบายตอนนี้...ถึงบ้านมึงแล้วจะอธิบายให้ฟัง”
“ จะเอาอะไรบ้าง กี่ชุด ชุดอะไร”
“ มึงจะใส่อะไรบ้างล่ะ เวลาไปค้างบ้านเพื่อน นู่นห้องกู พรุ่งนี้กูใส่ช็อป กางเกงในเอาสีขาว บ็อกเซอร์สีดำสองตัว”
“....................” มองหน้าคนสั่งแบบเคือง ๆ ก่อนจะเดินเข้าห้องนอน...เตียงใหญ่เบ่อเร่อ...เดินตรงไปหาตู้เสื้อผ้า เลื่อนเปิดก็เห็นเสื้อผ้าทั้งชุดนักศึกษาและชุดธรรมดายี่ห้อแพง ๆ ทั้งนั้นแขวนเรียงรายอย่างเป็นระเบียบ กลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มอ่อน ๆ ลอยแตะจมูก
“ ดมกางเกงในกูอยู่รึไง”
“..................” ..หันมองคนที่โผล่หน้ามาดูผม...ก่อนจะกระชากกระเป๋าลากใบเล็กที่อยู่แถวนั้น จับยัดเสื้อช็อปที่แขวนอยู่ใส่ลง เสื้อยืดสีขาว ตามด้วยกางเกง...เปิดลิ้นชักเอากางเกงในสีขาว และบ็อกเซอร์สีดำตามสั่ง...ทำไปก็นึกแช่งในใจใส่เสื้อผ้าพวกนี้..ขอให้มันเรียนไม่จบ...ไม่ได้สิถ้าเรียนไม่จบ ผมต้องเจอกันเพิ่มขึ้นอีกปี...
...ขอให้มัน..เป็นหมัน..ไม่มีทายาทสืบสกุล...
“ เลิกทำหน้าภูมิใจที่ได้จับเสื้อผ้ากูซักที คนแรกและคนเดียวนะมึง”
“..................” ...ทำหน้าแหยง ๆ อยากจะอ๊วกใส่น่ะสิ..นั่งนิ่งๆ บอกทางคนขับหลังจากที่จัดการเรื่องบนคอนโดเรียบร้อยแล้ว...จนกระทั่งรถจอดหน้าบ้านรอประตูเปิด ผมถึงได้ชะเง้อคอมองเห็นย่าแว่บ ๆ ยืนรออยู่...
....ผมว่าผมมีรางสังหรณ์บางอย่างที่ลืม ๆ ไป...แต่มันกำลังจะเป็นเรื่อง...คือเรื่อง...
“ รู้จักกับเจบีรึเปล่า ที่วันเสาร์มาส่งแบมแบมที่บ้าน” นั่นแหละ! ใช่เลย คุณย่าถามตรงประเด็นสุด ๆ หลังจากที่ลงจากรถมาทักทายแนะนำตัวกันเรียบร้อยแล้ว..
“ ครับคุณย่า..ผมรู้จัก รู้จักเป็นอย่างดี”
“ งั้นเหรอ ตามสบายนะ เห็นแบมแบมมีเพื่อนย่าก็สบายใจ ขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะลูกแล้วค่อยลงมาทานข้าว..”
“ ขอบคุณครับคุณย่า” เหลือบมองคนที่เดินตามผมขึ้นห้อง...รู้สึกขนลุกแปลก ๆ ...จนกระทั่งถึงห้อง..ผมถึงได้ยืนจังก้าหันไปมองคนที่กำลังตามเข้ามาในห้อง...
“ มันมาถึงบ้าน?”
“ ก็มาส่ง..ว่าแต่เฮียจะบอกได้รึยัง ว่ามาทำไม..”
“ มานอนบ้านแฟนตัวเองมันผิดตรงไหน”
“ ฮะ!” อุทานจนโทรศัพท์ล่วงใส่ที่นอน....ผมฟังผิดหรือเฮียแกพูดผิด...มองหน้าหล่อ ๆ นั่น ใบหน้าผมเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม...
“ กูมานอนบ้านแฟนตัวเองไง...แต่มึงกล้าให้ชายอื่นเข้าบ้าน..วันนี้กูจะเคลียร์”
Tlak: สกรีมฟิค #Ficbloodsch Twitter: @Namtal1a
ความคิดเห็น