คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : everything. 1 (100%)
Chapter1.
ก็เพราะว่าเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก เลยไม่คิดอะไรเลยสักนิด
“เฮ้ยมึง กลับบ้านกัน”
เซฮุนสะลึมสะลือออกมาจากการหลับกลางวันหลังห้อง เจ้าตัวขยี้ตาเล็กน้อยก่อนจะหันไปเจอกับเพื่อนสนิทของตัวเองที่กำลังนั่งหน้าเซ็ง โอเค เซฮุนหาวฟอดใหญ่แล้วลุกขึ้นเก็บของใส่กระเป๋า
“ไหนวันนี้มึงบอกว่าจะไปตีกับโรงเรียนอื่น..”
จงอินยักไหล่แล้วหยิบกระเป๋าสะพายหลัง เจ้าตัวเกาหัวเหมือนใช้ความคิดเล็กน้อย ก่อนจะร้องอ่อออกมาเบาๆ
“ยกเลิกวะ แม่งมีปัญหาในแก๊งกัน”
“สบายเลยดิมึง”
“เออ มึงก็รีบๆเก็บของเหอะ”
เซฮุนยกกระเป๋าขึ้นพาดบ่าแล้วเดินนำออกนอกห้อง ระหว่างทางก็มีแต่คนมองมาที่พวกเขาสองคน ไม่ใช่สิ มองมาที่คิมจงอินคนเดียวมากกว่า ใครๆก็รู้เรื่องกิตติมศักดิ์การไปตีโรงเรียนอื่นของแก๊งจงอิน ส่วนเซฮุนก็ได้แต่พ่วงหน้าที่เพื่อนเท่านั้นแหละ ไม่ได้ไปตีอะไรกับเขาหรอก
“เออเดียวมึง กูมีประชุมแก๊งวะ”
“อ่อ เออไปดิ เดียวกูกลับละ”
“ไปด้วยกันดิ กูขี้เกียจกลับบ้านคนเดียว”
ไม่ทันที่เซฮุนจะตอบอะไร ข้อมือเล็กก็โดนลากไปหลังโรงเรียนทันที ความจริงมันไม่น่าถาม แต่ทำไงได้ละ สายตาหลายคู่หันมามองระหว่างจงอินกับเซฮุนที่เดินถือแขนกันไปมา ตลอดทางเดินก็มีแต่คนมอง ความจริงก็เฉยๆกับการที่ถูกจงอินถูกเนื้อต้องตัวละนะ แต่ว่า มันจะเขินเพราะสายตาคนอื่นมองนี่แหละ
“มึงเป็นเรื่องของแก๊งมึง เดียวเขาก็หาว่ากูเสือกอีก”
“เออน่า มึงไปเหอะ ยืนรอกูข้างนอกก็ได้”
เซฮุนถอนหายใจ โอเค ไปก็ได้วะ เรื่องแก๊งของจงอินค่อนข้างจะน่ากลัวนิดหน่อยจนเขาไม่อยากเข้าไปยุ่ง ในหัวหน้าแก๊งที่ชื่อยุนโฮก็ดูน่ากลัวจนเขาแทบจะวิ่งหนีเวลาที่มองมา รองหัวหน้าแก๊งนั่นอีก อะไรไม่รู้เต็มไปหมด แถมยังมีอิทธิพลมากที่สุดในโรงเรียนด้วย ชอบหาเรื่องชาวบ้านไปทั่ว แม้แต่ครูก็ไม่เว้น แต่ว่า มันก็มีข้อดีละนะ
“เห้ยมึง ถอยไปดิ้”
จงอินตะคอกใส่คนที่ยืนต่อแถวซื้อน้ำอยู่หน้าโรงเรียน ก่อนจะเดินแทรกเข้าไปทันทีทั้งๆที่มือยังคงไม่ปล่อยข้อมือของเซฮุน นี่แหละ ข้อดีของแก๊งของจงอินที่เซฮุนว่ามันเข้าท่าที่สุด คือ เอาไว้ขู่คนอื่น
“กูจ้างมึงไปยืนรอกู”
แก้วชานมถูกยื่นมาตรงหน้า เซฮุนได้แต่ยืนเกาหัวเอ๋อๆแล้วรับมากินก่อนจะเดินตามจงอินไป ความจริงแล้วจงอินก็เป็นแค่สมาชิกในแก๊งนั้นเท่านั้นแหละ แต่ทว่าไอ้ความโหดของมันนี่แหละที่กลายเป็นประเด็นทำให้ทุกคนในโรงเรียนกลัว
แล้วเซฮุนต้องกลัวไหมละเนี่ย
เซฮุนยืนอยู่ไกลๆโต๊ะกลุ่มใหญ่นั้น มีทั้งผู้หญิงผู้ชายเต็มไปหมด แถบนั้นไม่มีใครผ่านกันสักคน ยืนดูดชานมแล้วมองไปรอบๆ หยิบไอพอดขึ้นมาฟังเพื่อไม่ให้ได้ยินเสียงอย่างอื่น อย่างที่บอกไป เขาไม่ได้อยากยุ่งกับแก๊งก๊วนของจงอินสักเท่าไหร่หรอก ไม่กล้าแม้แต่จะไปมอง
แล้วเรื่องมันก็เกิดจากตรงนี้
“ไงเซฮุน”
คำทักทายถูกส่งมาจากที่โต๊ะ เซฮุนได้แต่เงยหน้าขึ้นมายิ้มๆแล้วก้มหัวให้คนที่โต๊ะนั่น ขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่าสมาชิกในโต๊ะนั่นกำลังเดินมาหาเขา เอ๋ ชื่ออะไรนะ .. คุ้นๆ
อ่อ ปาร์คชานยอล
“พวกฉันมีเรื่องจะรบกวนนายหน่อยนะ..”
เซฮุนกระพริบตาปริบๆ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา ไม่นานจงอินก็เดินมาสมทบ ชานยอลยังคงเกาหัวด้วยท่าทีเคอะเขิน(?)หรือเปล่าละนั่น เซฮุนเหลือบไปมองที่โต๊ะนั่น ทุกคนกำลังมองมาที่เซฮุน ชานยอล กับจงอินราวกับรอความหวังอะไรสักอย่าง
“คืองี้ เราอยากได้หนอนบ่อนไส้”
“..หนอนบ่อนไส้?”
ประมาณนั้น แค่ไปตีสนิทกับคนของโรงเรียนนู้น .. แล้วก็สืบข่าว”
นี่มันไม่ใช่เรื่องง่าย เซฮุนเบิกตาขึ้นแล้วหันไปมองหน้าจงอินราวกับขอความช่วยเหลือ ให้ตายเถอะ ความจริงแล้วเซฮุนโคตรจะเป็นคนไม่มีมนุษสัมพันธ์กับคนอื่นเลย แล้วจะให้ไปตีสนิทอะไรกับใครละนั่น..
“ไม่เอาอะ ไม่ทำ”
เซฮุนใส่หูฟังเหมือนเดิมแล้วทำท่าจะเดินหนี แต่ทว่าแรงดึงที่ไหล่ทำเขาถึงกับกระตุก ไม้หน้าสามที่จ่อลงที่ต้นคอทำเซฮุนถึงกับอ้าปากค้าง ชานยอลถือไม้หน้าสามจ่อลงที่ต้นคอของเซฮุนแล้วส่งยิ้มออกมา
“ฉันถามอีกที.. จะทำไหม?”
ดวงตาใสเบิกกว้าง ก่อนจะหันไปมองหน้าจงอินที่ทำท่าจนปัญญาจะช่วย คือ— เซฮุนปล่อยถ้วยชานมลงกับพื้นแล้วกระพริบตาปริบๆ รู้สึกขาสั่นขึ้นมาทันที
“แล้ว—ต้องทำยังไง”
น้ำเสียงสั่นๆถูกส่งมา เซฮุนหน้าซีดเผือกลงทันที ชานยอลวางไม้ลงก่อนจะยื่นมือไปลูบหัวของเซฮุนราวกับเอ็นดู .. หรือขู่กันแน่?
“ไม่ต้องไปทำอะไรมาก แค่ตีสนิทกับไอ้คริสก็พอ”
แม่เจ้า – คริส ไอ้คริสอู๋ฟานประธานโรงเรียนฝั่งนู้นนะหรอ
.
.
.
เลิกเรียนวันนี้ไม่มีความสุขอย่างที่คิด
จงอินอาสาขับมอไซต์ไปส่งเซฮุนที่ข้างๆโรงเรียนNที่เป้าหมายของเขาต้องไปตีสนิท เซฮุนถอนหายใจออกมา หน้าตาของคนชื่อคริสใช่ว่าเขาจะเคยเห็นตัวจริงๆ รู้แต่ว่ามันหล่อ หล่อมาก หล่อจนผู้หญิงในห้องของเขากรี๊ดกันเป็นวันๆ
“ไม่ต้องห่วง เดียวกูอยู่ดูมึงห่างๆเอง”
จงอินพูดขึ้นพร้อมกับตบลงที่บ่านั้น เซฮุนกัดปากตัวเองน้อยๆก่อนจะมองไปที่หน้าโรงเรียน เอาตรงๆเขากลัว แถมกลับไปคิดเรื่องนี้ตลอดทั้งคืน นี่มันเสี่ยงชีวิตกันชัดๆ
“เฮ้ยมึง กูไม่ทำได้ปะวะ”
“กูก็ไม่ได้อยากให้มึงทำนักหรอก แต่นะ ยืนรอนี่แปบละ”
แล้วจงอินก็บิดมอไซต์ไปไหนแล้วไม่รู้ ปล่อยให้เซฮุนยืนนิ่งอยู่คนเดียว เด็กชุดโรงเรียนNเริ่มจะหันมามองเขาแล้วด้วย เซฮุนถอนหายใจออกมาจนสุดแล้วมองไปรอบๆ เอาวะ – เซฮุนตัดสินใจเดินไปนั่งที่ม้านั่งข้างๆก่อนจะหยิบไอพอดออกมากด เริ่มเหงื่อตกเมื่อเห็นคนเริ่มมองมาที่ตัวเองมากขึ้น โอเค เข้าใจว่ากางเกงนักเรียนสีไม่เหมือนกัน แต่อย่ามองแบบนั้นได้ไหมกูกลัว
“เฮ้ย เด็กโรงเรียนkหรอมึงอะ”
เซฮุนสะดุ้ง แต่ก็ยังนั่งเงียบๆไว้ กดไอพอดต่อทำท่าเหมือนไม่ได้ยินอะไร
“หยิ่งด้วยวะมึง”
ถึงแม้จะเร่งเสียงสุดเท่าไหร่ สุดท้ายก็เล็ดลอดเข้าไปในหูของเซฮุนอยู่ดี ถอนหูฟังนั่นออก ทำใจดีสู้เสื้อหันไปมอง เป็นผู้ชายตัวสูงไม่มากสี่คนกำลังยืนมุงเซฮุนอยู่ รู้สึกมือสั่นจนต้องกลืนน้ำลาย เซฮุนขมวดคิ้วหน่อยๆก่อนจะเม้มปาก
“อะไร?”
“กูไม่ชอบโรงเรียนมึง หมั่นไส้วะ”
เซฮุนเบิกตากว้างกำไอพอดแน่น ชิบหายละไง .. ลุกขึ้นยืนก่อนจะหันไปมองข้างๆ ไม่มีใครอยู่แถวนี้เลย จงอินมันมาปล่อยเขาไว้ที่นี้ทำไมละเนี่ย กลืนน้ำลายตัวเองก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นแล้วมองไปรอบๆ คนเริ่มมุงมากขึ้น และ เป็นเด็กโรงเรียนNซะมากกว่า
“คือ .. คือ”
เซฮุนเริ่มกัดปากตัวเอง เมื่อยิ่งคนพวกนั้นเดินเข้ามาใกล้มากขึ้น จนเซฮุนล้มลงไปนั่งกับเก้าอี้นั่นอีกรอบ ดวงตาเรียวเริ่มสั่นมากขึ้น จงอินไปไหน ! จงอินเว้ย !!!
“ทำไรกัน?”
เสียงทุ้มดังขึ้นข้างหลังเซฮุนจนเจ้าตัวต้องหันไปมอง ผู้ชายใบหน้าหล่อเหลาผมสีทองพร้อมกับใส่แว่นตานั่นกำลังยืนนิ่ง เซฮุนถอนหายใจออกมาเมื่อคนพวกนั้นเริ่มถอยออกห่าง
“คริส”
คริสหรอ ? เซฮุนเงยหน้าตัวเองขึ้นเมื่อรู้ว่าคนข้างหลังเป็นใคร พร้อมๆกับคนที่เริ่มเดินห่าง ดวงตาใต้กรอบแว่นนั่นเข้มเสียจนเซฮุนต้องขนลุกซู่ ความสูงที่ห่างกันจนเซฮุนต้องเงยหน้า หล่อจริงๆ เป็นครั้งแรกที่เซฮุนรู้สึกชมผู้ชายด้วยกันเอง
50%
“ขอบคุณ”
คำพูดสั้นๆเมื่อคริสส่งน้ำเปล่ามาให้เขาแล้วนั่งลงข้างๆ ส่วนไอ้คนพวกนั้นนะหายไปแล้วเพราะคริสนั่นแหละ ส่วนคิมจงอินนะหรอ หายไปไหนแล้วไม่รู้ หงุดหงิด มาทิ้งกันไว้แล้วหายไปเฉยๆ
“เด็กโรงเรียนนายไม่ควรมาเดินแถวนี้นะ..”
นั่นสิ เขาไม่ควรมาเดินแถวนี้จริงๆนั่นแหละ อันที่จริงควรจะวิ่งหนี หรือไม่ก็หายตัวไปซะ(ถ้าทำได้)
“พอดีมารอเพื่อนนะ..”
“อ่อ”
อยากจะหันไปถามว่า มานั่งข้างๆทำไมแต่เกรงใจ เขาอุตส่าห์มาช่วยแถมเลี้ยงน้ำอีก เซฮุนนั่งมองทางไปเรื่อยๆ เด็กโรงเรียนNก็เหมือนจะมองมาที่เซฮุนกับคริสมากขึ้น แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น ประเด็นคือ คิมจงอินหายไปไหน
“นายชื่ออะไร?”
“เซฮุน โอ เซ ฮุน”
“ฉันชื่อคริส”
อยากจะบอกว่ารู้แล้ว แต่ช่างเถอะ เซฮุนกินน้ำนั่นไปเรื่อยๆ คริสก็ยังคงนั่งข้างๆเขาจนเขาเริ่มไม่แน่ใจซะแล้วว่ามานั่งข้างๆทำไม
“คือ นาย”
นายอะไรดี เซฮุนหันมาหาคริสที่ขมวดคิ้วมองหน้าเขาอยู่ โห หล่อมาก แล้วก็หันกลับ ไม่ปฏิเสธเลยแหะว่าคริสหล่อมากจริงๆ ขนาดเขานั่งอยู่ข้างๆยังอึ้งเลย
“รอนายเจอเพื่อนก่อนค่อยไป เดียวนายโดนดักตีขึ้นมาแล้วจะเสียชื่อโรงเรียนฉัน”
เซฮุนพยักหน้าหงึกหงักแล้วนั่งพิงกับเก้าอี้ ท้องฟ้าเริ่มกลายเป็นสีส้มอ่อนๆแล้ว เขาควรจะกลับบ้านไปหาอะไรกินสักหน่อย แต่ จงอิน ไปไหน บอกจะมาแล้วหายไปเลยแหะ เซฮุนหยิบโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมาก่อนจะมองไปที่ข้อความเข้าจากจงอิน
ออกมาได้แล้ว
บางทีเขาน่าจะหยิบมันขึ้นมาอ่านให้เร็วกว่านี้ เซฮุนรีบเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าแล้วลุกขึ้น คริสถอดแว่นออกมาแล้วมองเขา โห ขนาดถอดแว่นยังหล่อ
“เพื่อนมาแล้ว ไปละ”
“โชคดี”
เซฮุนพยักหน้าแล้วส่งยิ้มให้ เอากระเป๋าสะพายหลังแล้วรีบเดินออกมา ก่อนจะได้ยินเสียงตะโกนดังขึ้น เซฮุนหันหลังกลับก่อนจะหันไปมองคริสที่เดินตามมา พอได้มายืนใกล้ๆก็ต้องช็อค นี่สูงกว่าเขาเยอะเลยแหะ
“เดียว!!”
“อะไรนะ?”
“นายอยู่โรงเรียนKปีไหน?”
คริสถามเขางั้นหรอ ? บอกไปหน่อยก็ได้มั้ง ใส่หูฟังไอพอดของตัวเองก่อนจะยิ้มออกมา
“ปีสอง ห้องสาม”
คริสไม่ตอบอะไรนอกจากพยักหน้า เซฮุนโค้งหัวให้นิดหน่อยก่อนจะวิ่งห่างออกไป ว่าแต่ จงอินอยู่ไหนละเนี่ย เซฮุนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนจะกดเบอร์ล่าสุดแล้วโทรออก ยืนได้ไม่นานเจ้าตัวก็รับ
“อยู่ไหนวะ”
“กูมาซื้อชาไข่มุกให้มึงอะ แต่เห็นมึงนั่งกับไอ้คริสเลยไม่กวน”
“แล้วตอนนี้มึงอยู่ไหน”
“ข้างหลังมึง”
โทรศัพท์ถูกดึงออกจากหู เซฮุนขมวดคิ้วแล้วหันหลังกลับไป เห็นจงอินกำลังยืนทำหน้าเซ็งแล้วยื่นชาไข่มุกมาให้เขา ถึงจะไม่เหลือน้ำแข็งแล้วก็เถอะ แต่ยังไงก็กินได้อยู่ดี
“รีบไปเหอะ กูไม่อยากอยู่แถวนี้นาน คันตีน”
“มึงนั่นแหละหายไป”
“เออ กูแวะไปซื้อไข่มุกให้มึงไง กูขอโทษ เดียวไปส่งบ้านไถ่โทษ เคปะ?”
เซฮุนยิ้มออกมาก่อนจะหัวเราะ หน้าจงอินตอนนี้บูดซะยิ่งกว่าอะไร เซฮุนจับไหล่ของจงอินให้หันไปที่รถมอไซต์ของตัวเอง แล้วตบบ่าเบาๆ
“เออ เร็วๆ กูหิว แม่บ่นแล้วเนี่ย”
“ไอ้สัส บ่นยิ่งกว่าเมีย”
เซฮุนเบ้ปากก่อนจะตบหัวจงอินแรงๆ แล้วหัวเราะออกมา จงอินชี้หน้าเซฮุนอย่างคาดโทษก่อนจะก้าวขาขึ้นมอไซต์ อย่างน้อยวันนี้เขาก็ได้รู้จักคนชื่อคริสละวะ ไม่ต้องโดนแก๊งจงอินเล่นงานแล้ว
มั้ง
“ไม้หน้าสามพร้อม สนับมือพร้อม”
รุ่นพี่ยุนโฮพูดขึ้นเบาๆแล้วลูบอาวุธไปเรื่อยๆ เซฮุนได้แต่มองตาค้าง มันเป็นครั้งแรกที่เขาต้องมาอยู่ในแก๊ง— อะไรแบบนี้นะ ส่วนคนอื่นๆได้แต่ยืนกอดอก เท่าที่รู้ว่าวันนี้โรงเรียนของเขาจะไปตีกับโรงเรียนของคริสนี่แหละ แล้วบังเอิญจริงๆที่เขาต้องไปด้วย
อยากจะถามเหมือนกันว่าไปทำไม
แต่เห็นอาวุธแล้ว เงียบไว้ดีกว่า
“แล้วผู้หญิงที่จะเอาไปแลกอะ มึงไปซื้อมายัง”
เสียงทุ้มหนึ่งดังขึ้น เขาน่าจะชื่อท็อป เห็นเป็นรองแก๊งไรนั่นด้วยแหะ ส่วนผู้หญิงคนอื่นๆก็เริ่มแต่งหน้ากันแล้ว เซฮุนได้แต่นั่งตัวเกร็ง เขาไม่เคยเข้ามาอยู่ในเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน แต่ก็พอได้ยินมาบ้าง ไอ้เวลาที่ตีกันแพ้แล้วจะแลกผู้หญิงกันเนี่ย
“แล้วพวกพี่จะเอาไอ้ฮุนไปทำไรวะ”
จงอินถามขึ้นแล้วลูบไม้เบสบอล ขมวดคิ้วหน่อยๆ สมาชิกคนอื่นๆก็ต่างถูอาวุธตัวเอง ยุนโฮฉีกยิ้มขึ้นมาแล้วเดินมาตบบ่าจงอินเหมือนกับมันเป็นเรื่องธรรมดาเสียอย่างนั้นแหละ
“เอาไปเฉยๆ ทำไม? หวงหรอวะ? ฮ่าๆ”
เซฮุนหัวเราะแห้งๆแล้วกดไอพอดตัวเองต่อ ส่วนจงอินก็ร้องโหขึ้นทันที ความจริงก็กลัวอยู่หรอก แต่ไปหน่อยก็ไม่เป็นไร แค่ไปกับเขาแล้วก็ชิ่งขึ้นแท็กซี่กลับบ้านก็เป็นพอ กลัวอะไรละ
“มึงกลัวปะ”
จงอินเงยหน้าขึ้นมาถามเซฮุน นั่นสิ กลัวหรือเปล่า? เซฮุนส่ายหัวแล้วมองไปรอบๆ ที่นี้เป็นหลังโรงเรียน ถูกตั้งให้เป็นที่ประชุมของแก๊งนี้ ไม่ค่อยมีคน(กล้า)ผ่านเท่าไหร่ ผู้หญิงแก๊งนี้ส่วนมากก็สวยๆกันทั้งนั้น แต่อันตรายกันทุกคน เห็นมีเป็นดาราอยู่คนนึง แต่ว่าพ่อค่อนข้างเป็นคนใหญ่โตของประเทศ เลยกลบเรื่องมีปัญหากับคนอื่นซะมิดชิด
“เออดีละ มีไรโทรหากูนะ เดียวแม่มึงว่ากูไม่ดูแลมึง”
เซฮุนพยักหน้าแล้วฟังเพลงในไอพอดต่อ บรรยากาศแปลกๆเมื่อทุกคนเริ่มมองมาที่ระหว่างเขากับจงอิน เซฮุนขมวดคิ้วแล้วถอดหูฟังออกมาข้างนึง
“จงอินกับเซฮุนคบกันหรอ?”
แทบสำลัก เมื่อพี่สาวคนนึงถามขึ้น เซฮุนส่ายหัวตัวเองรัวแล้วรีบยกมือปฏิเสธ พอๆกับจงอินที่ลนลานจนอาวุธแทบตก เรียกเสียงหัวเราะจากแถบนั้นได้ดี
“คบกันก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่เลิกกันรู้ใช่ไหมจะเจออะไร”
ชานยอลพูดขึ้นแล้วยิ้ม เซฮุนพยักหน้า ก็รู้แค่ว่า คบกับใครในแก๊งนี้ พอเลิกกันนี่ปางตาย เข้าไอซียูโดยตำรวจไม่ถามว่าใครเป็นคนทำ ถึงแม้จะไม่ใช่ฝ่ายบอกเลิกก็เถอะ ถึงบอกไง ว่าแก๊งนี้เลี่ยงได้จะดีที่สุด
แต่ช้าไปละมั้ง
“อีก5นาที ไปเตรียมตัวที่รถ เราจะไปแล้ว..”
เสียงทุ้มกังวานของยุนโฮดังไปทั่วบริเวณ ทุกคนเงยหน้าขึ้นแล้วแสยะยิ้มออกมา มือของแต่ละคนมีอาวุธครบมือ แอบเห็นผู้หญิงบางคนถือมีดสปาต้าไว้ด้วย เซฮุนกลืนน้ำลายตัวเองเฮือกใหญ่ รู้สึกขนลุกซู่ขึ้นมาทันที
เขาไม่ควรจะยุ่งกับพวกนี้จริงๆนั่นแหละ
“โอเซฮุน อย่าลืมหน้าที่ของนายละ”
เซฮุนพยักหน้าให้กับยุนโฮ ไม่อยากจะบอกว่าลืมไปแล้ว แต่ช่างเถอะ .. ไอ้แค่ไปสืบเรื่องอะไรแบบนี้ ถามคนในโรงเรียนนั้นก็ได้มั้ง
มั้ง
ทำไมเขาถึงได้รู้สึกว่าตัวเองกำลังจะซวยๆแบบนี้วะ
เสียงซุบซิบดังขึ้นตลอดทาง แต่เหมือนจะไม่เข้าหูคริสสักนิด ร่างสูงยังคงเดินหน้าไปที่ห้องเก็บของโรงเรียนเรื่อยๆ รู้สึกหงุดหงิดในใจเมื่อโดนขัดคำสั่ง มือหนาเปิดประตูแล้วเดินเข้าไปภายในห้องโดยไม่สนใจว่ามีสายตามองอยู่
“จะไปตีกับโรงเรียนNอีกแล้ว?”
ชางมินเลิกคิ้วตัวเองขึ้นเมื่อเห็นคริส มือหนาวางอาวุธของตัวเองลงแล้วหัวเราะออกมาเบาๆ
“อ่าหะ ลมอะไรพัดคุณประธานนักเรียนมาได้ละครับเนี่ย”
“จะทำอะไรก็เก็บเรื่องให้ดีๆละ อย่าให้โรงเรียนเสียชื่อ”
“ค้าบๆ เออวะ ฝากปิดครูให้หน่อยดิ้ เดียวกลับบ้านพี่เลี้ยงขนม”
คริสยักไหล่ตัวเองแล้วเดินหันหลังกลับ น้องชายเป็นประธานนักเรียน พี่ชายเป็นหัวหน้าแก๊งอันดับหนึ่งของโรงเรียน สนุกละงานนี้
talk : เบลอ งงละ แม่งจะคริสฮุนหรือ
ความคิดเห็น