คุณหนูเริ่ดเชิดกับคุณชายกวนหัวใจ

คุณหนูเริ่ดเชิดกับคุณชายกวนหัวใจ


       

         

                          บทนำ

           “เฮ้อ.... เซ็ง” ฉันบ่นกระปอดกระแปดอยู่คนเดียว ก็แน่ล่ะสิไอ้คนรับใช้ตัวดีของฉัน ไม่รู้มันหาย(หัว)ไปไหนแล้ว ~_~ +

           “ผมขอโทษครับ พอดีว่าผมเจอคนรู้จักเลยคุยนานไปหน่อย ขอโทษจริงๆครับคุณหนู”

           “ไม่เป็นไร พอดีว่าฉันต้องรีบไปร้านเสื้อผ้าซักหน่อย เดี๋ยวมีสุนัขบางตัวแอบคาบเสื้อผ้าของฉันไป”

           หลังจากพูดจบ ฉันก็รีบวิ่งตรงไปที่ร้านเสื้อผ้าซึ่งเป็นร้านประจำของฉันเลย ทันทีที่ฉันจะก้าวเข้าไปในร้านเท่านั้นแหละ

           ผละ!

             กรี๊ดดด!!!

           ทันใดนั้นฉันก็ไปสะดุดกับขาใครบางคนเข้าให้อย่างจัง จนสะดุดล้มพื้น โอ้ย! เจ็บชะมัดยาก คนมองมาที่ฉันเต็มมาก โกรธก็โกรธ อายก็อาย ไอ้คนที่ชนฉันเป็นใครนะ บังอาจมาทำให้ฉันเสียหน้าต่อประชาชีซะได้ ฉันจะฆ่ามัน! เมื่อฉันจะหันไปด่าต่อว่าเท่านั่นแหละ

           “โห! หล่อมาก” คนอะไรจะหล่อขนาดนี้ แต่ถึงยังไงก็ไม่ทำให้ฉันหายโกรธนายหรอกนะ เชอะ! O.O

           “อะไรนะ?”

           “ไม่มีอะไร ฉันจะบอกคุณต่างหาก ว่าคุณบังอาจมากที่ขวางทางเดินของฉัน”

           “คุณต่างหาก ที่มาขวางทางเดินของผม ผมกำลังจะไปร้านเสื้อผ้าฝั่งนู่น แต่คุณนะสิวิ่งมาจากไหนไม่รู้ แล้วมาชนผมแบบนี้อีก คุณต่างหากที่ผิด”

           “ฉันไม่ผิด คุณนะสิผิด ฉันเป็นลูกของคุณพ่ออภิชาตนะ หัดเจียมกะลาหัวตัวเองซะบ้าง”

             “ผมไม่ผิด อย่าคิดนะว่าเป็นลูกคนใหญ่คนโตแล้วผมไม่กล้าว่าคุณ”

           “แต่ยังไงๆคุณก็ผิด”

           “นี่คุณ ผมเนี่ยต้องเสียเวลาที่ไร้สาระกับคุณมามากพอแล้วนะ ผมไปละ” พอพูดจบ เขาก็รีบเดินชิ่งหนีจากตรงนั้นทันที

           “นี่นาย ฉันไม่ได้ไร้สาระนะ เดี๋ยวก่อนสิ ไอ้บ้า!” ฉันบ่นตามหลังเขา แต่เขาก็ไปไกลเกินกว่าที่ฉันจะวิ่งไปบ่นแล้ว ฝากไว้ก่อนเหอะ เจ้าบ้า!

           ดิฉันชื่อ นิสรา วงศ์เกษตรกุล ชื่อเล่น นิส ฉันเป็นคนที่รวยที่สุดในจังหวัดนี้ ใครๆต่างก็รู้จักฉันในฐานะลูกของคุณพ่ออภิชาต คนใหญ่คนโตประจำแถวนี้

             วันนี้ฉันกลับมาบ้านโดยที่ไม่มีอะไรติดไม้ติดมืออย่างกับเมื่อก่อน หลังจากที่ทะเลาะกับไอ้หมอนั่นก็ไม่มีอารมณ์ที่จะช๊อปปิ้งต่อทันที เลยกลับมานั่งเซ็งที่โซฟาที่ประจำของฉัน

           “อ้าว! ลูกนิสของพ่อ เป็นอะไรหรือเปล่าลูก วันนี้ไม่ได้ซื้ออะไรมาหรอ ทุกครั้งลูกจะมีอะไรติดไม่ติดมือมานี่นา ต้องมีอะไรแน่เลย” คุณพ่อเดินมาพร้อมมานั่งข้างๆฉัน

           “ก็มีคนบ้าที่ไหนไม่รู้ค่ะพ่อ มาว่านิสอ่ะ” ฉันพูดพร้อมกอดคุณพ่อ

           “คนบ้าที่ไหนลูก เดี๋ยวพ่อจะไปจัดการมัน”

           “ช่างมันเถอะค่ะ”

           “งั้นลูกต้องระวังตัวด้วยนะ ลูกก็รู้ว่าใครๆก็รู้จักลูกในฐานะลูกของพ่ออภิชาต เพราะฉะนั้นอันตรายก็สามารถเกิดขึ้นกับลูกได้เสมอ ระวังตัวด้วยนะลูก รักลูกนิสที่สุด” คุณพ่อพูดจบก็เดินจากฉันไป ปล่อยให้ฉันนั่งเบื่อเซ็งอยู่ที่โซฟาเพียงคนเดียว

           “ขึ้นด้านบนดีกว่า” ฉันพูดพร้อมเดินขึ้นไปด้านบนเพื่อเข้าเข้าห้องนอนส่วนตัวของฉัน

           เฮ้อ... น่าเบื่อชะมัด นอนดีกว่า ทั้งวันของวันนั้น ฉันก็นอนเล่นอยู่ในห้องอยู่อย่างนั้นตลอด