รักวุ่นๆในวัยเรียน

            บทนำ

        “กรี๊ด!!!!” ฉันสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงเพื่อนฉันตะโกนเสียงดัง ซึ่งเขาก็อยู่ข้างฉัน จึงทำให้แก้วหูของฉันเกือบแตก

        “เป็นอะไรของแกเนี่ย อยู่ดีๆก็มากรี๊ดใส่” ฉันตะโกนใส่อย่างอารมณ์เสีย

        “ก็นั่นไง พี่โจ๊กสุดหล่อของฉันนนน” แป้งพูดพร้อมทำหน้าฝันหวาน

        “เดี๋ยว! พี่โจ๊กเขาไปเป็นของแกตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย?” ฉันทำหน้าสงสัย

        “ก็เขาเป็นแฟนของฉันนิ แฟนฉันเนี่ย ทั้งหล่อ ทั้งเรียนเก่งอีก แถมยังเป็นประธานโรงเรียนอีกด้วย สุดยอดเลยอ่า ”

        “เดี๋ยว! แกเป็นแฟนเขาแล้ว แล้วแกถามเขาหรือยังล่ะ ว่าเขาเป็นแฟนกับแกหรือเปล่า?”

         “เต้ยอ่ะ! จะฝันหวานหน่อยไม่ได้หรือไง คอยดู ถ้าเต้ยมีคนชอบเมื่อไร แล้วเต้ยจะรู้ว่ามีความสุขแค่ไหนเมื่อได้มองเขา” แป้งพูดพร้อมยิ้มไปหาพี่โจ๊กอีกครั้ง

         “ฉันไม่มีวันที่จะชอบใครทั้งนั้นแหละ แล้วแกก็ไม่มีวันได้ล้อฉันหรอก แบร่!” ฉันพูดพร้อมแลบลิ้นใส่แป้ง แล้ววิ่งหนีไปเลย

         “ฝากไว้ก่อนเถอะเต้ย คอยดู!” แป้งพูดด้วยความโมโห

         อุ้ย! ลืมแนะนำตัวเลย สวัสดีค่ะ ฉันชื่อ นิภัสรา  เอื้องแก้ว  ชื่อเล่น เต้ย ค่ะ ฉันเรียนอยู่มัธยมศึกษาปีที่ 3/1 เพื่อนสนิทของฉันก็คือ แป้งนี่แหละค่ะ สนิทมาตั้งแต่ตอนเด็กๆแล้ว เราเรียนมาด้วยกันตลอด ตั้งแต่ประถมถึงมัธยมเลย เราจึงเป็นเพื่อนสนิทกันมากกกกเลยค่ะ 

        “เต้ย! วันนี้เวรแกนะ ทำเวรด้วย”

       “ จ้ะๆ จะทำเดี๋ยวนี้แหละจ้า” ฉันรีบปั่นงานให้เสร็จแล้วจึงรีบไปทำเวรต่อ

        “เต้ย! เดี๋ยวฉันไปเอาหนังสือที่ห้องวิทย์ก่อนนะ พอดีเราลืมของนะ”

        “อืมๆ แล้วเดี๋ยวแป้งรีบมานะ”

        “จ้า กลัวผีหรอ?” แป้งพูดพร้อมทำหน้าตาหน้ากลัว

        “หยุดเลยนะแป้ง! ไม่อย่างนั้นเราโกรธจริงแน่”

        “ก็ได้ ไม่หลอกแล้ว แต่ระวังด้วยนะ” แป้งพูดพร้อมทำเสียงหลอน

        “แป้งอ่า” ฉันพูดพร้อมหันซ้าย หันขวาดู ว่ามี(ผี)หรือเปล่า?

        กึก กึก กึก ฉันหันไปตามเสียงแต่ก็ไม่มีใคร ฉันกลัวมากจึงรีบกวาดขยะให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ แล้วรีบวิ่งไปที่ห้องวิทย์ให้เร็วที่สุด แต่ทันทีที่จะออกจากห้อง ก็มีมือใครบางคนมาจับฉันไว้ก่อน

        “กรี๊ด!!!!!!!” ฉันกรี๊ดสุดเสียง แล้วสลบไป

        เมื่อฉันตื่นขึ้นมาก็พบว่า ฉันอยู่ในห้องเรียนของฉันเองนั่นแหละ แต่...ฉันกำลังนอนอยู่บนตักของใครบางคน ฉันคิดว่าอาจจะเป็นแป้งก็ได้ เพราะแป้งชอบแกล้งฉันเรื่องผีประจำ แล้วคราวนี้ก็คงเป็นแป้งอีกนั่นแหละ แต่คงสำนึกผิดเลยช่วยฉัน(ละมั้ง)

        “นี่แป้ง รู้ไหมว่าเราตกใจมากเลยนะ อยู่ดีๆมาเล่นพิเรนทร์อะไรแบบนี้ ถ้าเราเป็นโรคหัวใจขึ้นมาล่ะจะว่าไง อย่างงี้ต้องลงโทษ!” ฉันบ่นโดยไม่ได้มองคนที่อยู่ตรงหน้าฉันแม้สักนิด แต่เมื่อมองเท่านั้นแหละ   (อึ้งเพราะตกใจและความหล่อ)
        “คุณจะลงโทษผมจริงเหรอ?” เขาพูดพร้อมตั้งเป็นคำถามนัยๆ

        “ขอโทษค่ะ ฉันนึกว่าเพื่อนของฉัน ฉันขอโทษจริงๆค่ะ ที่ไปว่าคุณแบบนั้น ขอโทษจริงๆ” ฉันพูดพร้อมยกมือขอโทษเป็นการใหญ่ ก็แน่ล่ะสิ หน้าแตกแบบหมอไม่รับเย็บขนาดนี้ใครจะอยู่ต่อไหว

        “งั้นผมจะลงโทษคุณ” เขาพูดพร้อมมองฉันอย่างใกล้ๆ ใกล้มากจนรู้สึกได้ถึงลมหายใจซึ่งกันและกัน

        “ลงโทษอะไรค่ะ?”ฉันพูดพร้อมเขยิบออกห่างๆเขาให้มาก มากเท่าที่จะทำได้

        “ผมจะจูบคุณ”

        “” ฉันตกใจกับพูดของเขาจนพูดอะไรไม่ออก ฉันสั่นหมดทั้งตัว แต่ฉันจะถอยหลังออก แต่เขาก็เอามือมากั้นเพื่อไม่ให้ฉันออกได้ ฉันไม่รู้จะทำอะไรจึงได้แต่หลับตาปี๋เพื่อไม่ให้เห็นภาพที่อยู่ด้านหน้า เขาค่อยๆขยับหน้ามาหาฉันทีละนิด จนจมูกเขาสัมผัสกับจมูกฉันได้

        “ทำอะไรกันนะ!” แป้งเดินถือหนังสือที่ลืมอยู่ในห้องวิทย์เข้ามาในห้อง แล้วเห็นภาพทุกอย่างหมดแล้ว แป้งยังคงอึ้งกับภาพที่อยู่ด้านหน้า 

      ฉันกับเขาตกใจจึงแยกออกจากกัน ฉันรีบวิ่งมาที่แป้งทันทีที่รอดจากเขาได้ ขอบใจมากนะแป้งที่ช่วยฉันออกจากปากนกเหยี่ยวได้ทันก่อนที่มันจะกินหนอนที่ร่างกายอ่อนแอคนนี้ ขอบใจมากเพื่อนรัก ขอบใจที่มาทันเวลา รักที่สุดในโลกเบย

        “รุ่นพี่ เพชร ค่ะ พี่ทำกับเพื่อนของฉันอย่างนี้ได้ไง” แป้งพูดพร้อมสีหน้าจริงจังกับเรื่องมาก

        “ทำไมพี่ถึงทำไม่ได้ล่ะ?”

        แป้งจะวิ่งไปหาเรื่องพี่เพชร แต่ฉันดึงตัวแป้งไว้ก่อน ก่อนที่จะมีเรื่องบานปลายไปมากกว่านี้

       "แป้ง เราว่าพอแค่นี้เหอะ ไปกันเถอะ”ฉันพูดพร้อมพาแป้งไปที่อื่น เมื่อออกจากเหตุการณ์ตะกี้ได้ ฉันจึงรีบถามแป้งทันที

        “แป้ง แกรู้จักรุ่นพี่คนนี้ด้วยหรอ?” ฉันตั้งประเด็นทันที เมื่อฉันกับแป้งออกมาจากสถานการณ์ตะกี้ได้

       “ใครๆ ก็รู้จักเขาคนนี้ทั้งนั้นแหละ เขาคือรุ่นพี่เพชร อยู่ ม.5/3 ห้องเดียวกับพี่โจ๊กของฉันนั่นแหละ เขาเป็นนักเลงประจำโรงเรียนเลยแหละ แล้วไม่มีใครจัดการเขาได้ แม้แต่อาจารย์ก็เถอะ เพราะเขาเป็นลูกของเจ้าโรงเรียนนี้ไง” แป้งพูดด้วยเสียงหนักแน่น

       ฉันถึงกับอึ้งไปเลย เพราะที่ผ่านมา ไม่เคยมีใครมาชอบฉัน หรือมาสนใจฉันเลยสักคน แต่นี่เป็นถึงนักเลงประจำโรงเรียนเลยนี่นะ ที่มาสนใจฉัน แล้วอย่างนี้ชีวิตฉันจะเป็นอย่างไรเนี่ย โอ้ย! ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว 

ขอบคุณมากนะค่ะ ที่มารับชม