ซากุระสีเลือด

ซากุระสีเลือด
ตอนที่ 1

'ว้าว! นั่นคนหรือเทพบุตรจำแลงกายมาให้เห็นเป็นบุญตากันหนอ? คนอะไรหล่อเหลาปานนี้ โชคดีจังแฮะเรา ปรกติเห็นแต่สาวๆ ใส่ชุดกิโมโนจนชินตา ไม่ค่อยมีโอกาสเห็นผู้ชายญี่ปุ่นแแต่งชุดโบราณเดินตามถนนหนทางกันสักเท่าไหร่แต่พี่คนนี้แก 'จัดเต็ม!' จริงๆ แหม...อดเสียดายไม่ได้ ทำไมกล้องถ่ายรูปเราต้องแบตเตอรี่หมดตอนนี้ด้วยนะ?ไม่งั้นจะถ่ายรูปไปอวดยายเก๋กับยายติ๊ดติ่่งให้ต่อมอิจฉาจุกอกไปเลย'

แพรหวานรำพึงกับตัวเองในห้วงความคิด ทั้งเพลิดเพลินกับการแอบมองชายหนุ่มในชุดญี่ปุ่นโบราณที่ยืนเหม่ออยู่ตรงมุมระเบียงไม้ราวกับเฝ้ารอคอยใครบางคนอย่างใจจดใจจ่อกระทั่งไม่สนใจไยดีต่อทุกสิ่งรอบกาย

'เขาอาจจะนัดแฟนไว้? นั่นสิ ต้องมีแฟนแล้วแน่ๆ ก็พี่แกหล่อปานนั้น ใส่ชุดโบราณแบบนี้ยิ่งดูสง่าน่าเกรงขามเข้าไปใหญ่ ดาบที่เหน็บไว้นั่นก็ดูเหมือนดาบจริงเอามากๆ กางเกงกรมท่าสีเข้มจนเกือบดำยาวกรอมเท้า เสื้อสีขาวตัวโคร่งสะอาดสะอ้านไร้ที่ติ ว่าแต่เอ... แต่งชุดย้อนยุคแบบนี้ พี่เขาถึงขั้นต้องโกนผมตรงกลางกระหม่อมให้โล่งเตียนอย่างผู้ชายญี่ปุ่ยสมัยก่อนด้วยเหรอ? จะลงทุนมากเกินไปหรือเปล่านี่? จะว่าเป็นวิกก็ไม่น่าใช่ นั่นพี่เขาโกนผมตรงกลางจริงๆ เลยนะนั่น แล้วยังมัดจุกเหมือนคนสมัยก่อนอีกด้วยแฮะ!'

แพรหวานเหม่อมองชายหนุ่มในชุดโบราณราวกับตกอยู่ในภวังค์ ด้วยไม่เคยพบเห็นผู้ชายญี่ปุ่นแต่งกายย้อนยุคมาเดินตามสถานที่สาธารณะบ่อยนัก สำคัญกว่านั้นชายหนุ่มผู้นี้ก็ทั้งรูปงามและสูงสง่าจนสาวใดได้เพ่งพิศแล้วก็ย่อมยากจะละสายตา

แต่แล้วโดยไม่คาดคิด!ทันใดนั้น ชายหนุ่มผู้เหม่อมองไปอย่างไร้จุดหมายกลับหันขวับมาที่แพรหวานโดยที่เธอไม่ทันตั้งตัว


โลกทั้งใบคล้ายหยุดหมุน กาลเวลาหยุดนิ่ง บรรยากาศรอบกายนิ่งสงัดทั้งที่มีนักท่องเที่ยวแวดล้อมมากมายทุกสิ่งเงียบงัน ไร้กระทั่งเสียงหายใจของตัวเธอเองจนแพรหวานรู้สึกราวกับว่าตัวเธอคงหยุดหายใจไปแล้ว

มากมายเหลือเกิน...มีความรู้สึกมากมายที่ส่งมาจากแววตานั้นจนเธอไม่อาจถ่ายทอดออกมาเป็นคำพูดใด

มากกว่าความโศกเศร้า...
หนาว...เหน็บหนาวกว่าคืนเหมันต์
เจ็บปวดรวดร้าวยิ่งกว่าถูกคมดาบศัตรูนับร้อยพันรุมฟาดฟัน !

'เหตุใดจึงทำกับข้าฯ เยี่ยงนี้ ท่านหญิง!หากแม้นท่านกรอกยาพิษข้าฯ ให้ตายดับในชั่วพริบตา บั่นคอข้าฯ ให้ขาดหลุดลอย หรือชักมีดขึ้นปักอกข้าฯ แล้วกรีดมันตัดขั้วหัวใจ ข้าฯ ยังมิโกรธเคืองท่านแม้สักน้อยนิด...แต่การที่ท่านทรยศ หักหลังข้าฯ เยี่ยงนี้ข้าฯ มิอาจให้อภัยท่านได้เลยท่านหญิง! ข้าฯ จักทำให้ท่านเจ็บยิ่งกว่าที่ข้าฯ เจ็บ ร้าวรานไปทั้งดวงวิญญาณ หนาวเหน็บเย็นยะเยือกและทรมานกับการรอคอยไร้จุดสิิ้นสุด ติดกับอยู่ในค่ำคืนอันมืดมิดไร้แสงตะวัน โปรดรอรับการลงทัณฑ์จากข้าเถิด ท่านหญิง!

'ด้วยความรัก เคารพ เทิดทูนบูชา ด้วยความซื่อสัตย์และความจงรักภักดีที่ข้าฯ อุทิศแด่ท่านเสมอมา ทั้งหมดทั้งมวลนั้นได้กลายเป็นเชื้อไฟแห่งความโกรธเกลียดอาฆาตที่พร้อมพยาบาทจองเวรท่านให้ทุกข์ทนยิ่งกว่าข้าฯ ทบเท่าพันทวี

'รอรับการลงทัณฑ์จากข้าฯ เถิด ท่านหญิงผู้น่ารังเกียจ ท่านหญิงผู้โหดเหี้ยม อำมหิต เลวทราม

'ข้าฯ จักตอบแทนท่านอย่างสาสม ท่านหญิงสุมิดะ!'



...โปรดติดตามตอนต่อไป...