Ampere's love รักนี้ไม่มีตัวแปร

บทนำ
"โรงเรียนของเราไม่น่าอยู่ คุณครูแก๊แก่ทุกคน เด็กๆ เลยต้องซุกซน พวกเราทุกคนชอบหนึโรงเรียน ชอบหนีๆ โรงเรียน"
เสียงร้องเพลงบอกรักโรงเรียนดังออกมาจากริมฝีปากบางของชายหนุ่มร่างสูงโปร่ง ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนมองดูสิ่งแวดล้อมข้างกายอย่างอารมณ์ดี ขณะที่เรียวขายาวก็ค่อยๆ ก้าวไปข้างหน้าเรื่อยๆ ก่อนจะถูกขัดคอด้วยน้ำเสียงห้วนๆ ของใครอีกคนหนึ่งที่เดินตามหลังเพียงก้าวเดียว
"เก็บเพลงเพี้ยน ของนายเอาไว้ร้องให้เสาไฟฟ้าฟังดีกว่ามั้ง ขืนพวกคณะกรรมการนักเรียนมาได้ยินเข้านายได้กินไม้เรียวแน่"
"โอ๊ะ! กรรมการนักเรียนคนไหนมีสิทธิ์แจกไม้เรียวงั้นเหรอ" เจ้าของเพลงเพี้ยนแสร้งทำตกใจ
"เฮ้อ! นายนี่ล่ะก็" อีกฝ่ายถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย "เมื่อไหร่จะมีคนรู้สักทีว่าธาตุแท้ของนายปรากฏการณ์ อรุณมโนการคนนี้ไม่ได้น่าหลงใหลเหมือนอย่างที่เห็น"
"เฮ้ยๆ ยังไงฉันก็เป็นพี่ชายของนายนะโว้ย! ไอ้สัมพัทธภาพ อรุณมโนการ" คนถูกพาดพิงแหวใส่น้องชาย
"พี่ชายฉันมีแค่กัมมันตรังสี อรุณมโนการคนเดียว" เจ้าของเสียงห้วนขมวดคิ้วมุ่น "ถ้านายยังมีพฤติกรรมแบบนี้อีกก็อย่าเที่ยวบอกใครว่าเราเป็นพี่น้องที่คลานตามกันมาก็ละกันไอ้แอมแปร์"
"เออๆ ใครอยากมีน้องชายอย่างพวกนายสองคนบ้างวะ ไอ้โลหะเอ๊ย! ชื่อก็ประหลาด คน'ไรว้า"
เมื่อเห็นอีกฝ่ายทำเย็นชาใส่เขาก็อดแขวะเรื่องชื่อไม่ได้ แต่จะไปว่าน้องชายคนเดียวก็ยังไงอยู่ เพราะลูกชายบ้านอรุณมโนการไม่มีใครชื่อปกติกันตั้งแต่ชื่อจริงแล้ว เริ่มจากเขา นายปรากฏการณ์ อรุณมโนการ ชื่อเล่น แอมแปร์ น้องชายคนรอง นายกัมมันตรังสี อรุณมโนการ ชื่อเล่น เข็มทิศ และไอ้น้องตัวเเสบปากหมา นายสัมพัทธภาพ อรุณมโนการ ชื่อเล่น โลหะ
ถึงแม้ตอนนี้เขาจะโตจนอายุสิบแปดปีแล้ว แต่ก็ยังไม่เข้าใจพ่อแม่อยู่ดีว่าทำไมถึงต้องตั้งชื่อแต่ละคนอย่างกะตัวเองเป็นนักฟิสิกส์ ทั้งๆ ที่ความจริงก็เป็นแค่อาจารย์สอนฟิสิกส์ในมหา'ลัยเท่านั้น
"จะยืนบื้ออยู่อีกนานมั้ย เดี๋ยวก็เข้าเรียนสายกันพอดี" โลหะหันมาทำตาเขียวใส่พี่ชายที่ยืนพึมพำอะไรไร้สาระอยู่คนเดียว
"เออ! คำก็บื้อ สองคำก็บื้อ งั้นนายก็เป็นน้องไอ้บื้อด้วยสิ" คนถูกดุเดินไปบ่นไป ถึงแม้เขาจะเป็นพี่ชายคนโตที่แสนสมบูรณ์แบบในสายตาของคนอื่น แต่สำหรับน้องอายุสิบหกคนนี้เขาก็เป็นได้แค่ผู้ชายซ่าส์ ลั้ลลา และวายร้ายเท่านั้น แตกต่างกับเข็มทิศราวฟ้ากับเหว ในขณะที่เขาแค่นอนหายใจเฉยๆ ก็ผิด แต่ทีเข็มทิศเอาแต่ออกไปโปรยเสน่ห์ให้สาวๆ ทุกวันยังไม่เคยเห็นมีใครว่าอะไร ลำพังกะอีแค่ใช้ความเป็นอัจฉริยะมาตัดสินน่ะ เขาก็คงชนะไอ้น้องชายคนนี้ไปแล้ว แต่นี่มันติดอยู่ตรงที่ว่าหมอนั่นมันเป็นคนขยันตลอดไม่ว่าอยู่โรงเรียนหรือที่บ้าน หน้าที่ล้างจาน หุงข้าว ทำอาหาร และอีกสารพัดอย่างที่ต้องจ้างแม่บ้าน เข็มทิศก็จะทำได้ดีทั้งหมด ส่วนเขาน่ะ ถ้าเป็นเรื่องที่ทำไปแล้วไม่ได้หน้าก็อย่าหวังว่าแอมแปร์คนนี้จะเจียดเวลามายอมเหนื่อยเลย! ดังนั้นจึงไม่แปลกที่เขาจะเป็นทั้งประธานชมรมหนอนหนังสือและหัวหน้าห้องมอหกทับหนึ่งในเวลาเดียวกัน เพราะงานพวกนี้ทำให้เขาเป็นที่รู้จักไงล่ะ ไม่แน่ ถ้าหากโรงเรียนไม่ได้มีกฎห้ามให้นักเรียนมอหกลงสมัครเลือกตั้งเป็นประธานสภานักเรียนเขาก็คงจะควบตำแหน่งนี้สามปีซ้อนไปแล้ว!
"แล้วนี่ไอ้เข็มทิศมันจะมาเมื่อไหร่" แอมแปร์ก้มลงมองนาฬิกาข้อมือ
"พี่เข็มทิศไม่ใช่คนแบบนายแน่ เวลาเช้าๆ น่ะพี่เค้าก็ต้องเข้าไปนั่งอ่านหนังสือในห้องสมุดอยู่แล้วล่ะ ว่าแต่นายเถอะ เป็นประธานชมรมหนอนหนังสือแท้ๆ แต่ไม่ยักจะเคยเห็นเยื้องย่างไปที่นั่นเลยนี่" โลหะตวัดดวงตาสีเทาขุ่นมองพี่ชายอย่างไม่พอใจ นี่ถ้าแอมแปร์ไม่ได้เกิดมาหน้าตาดีก็คงไม่มีใครสนใจแน่ๆ ยิ่งถ้าได้รู้ว่าตอนอยู่บ้านนิสัยเป็นยังไงทุกคนคงลมจับไปตามๆ กันอย่างไม่ต้องสงสัย
"เวลาฉันไปนายไม่เห็นนี่ฟะ" แอมแปร์บ่นเบาๆ กับคำพูดกระแทกแดกดันของน้องชายคนเล็ก พลางใช้มือเสยเส้นผสีดำสนิทออกจากหน้าผาก เผยให้เห็นเม็ดเหงื่อเกาะพราว อากาศตอนเจ็ดโมงกว่าไม่ได้เหมาะกับผู้ชายบอบบางอย่างเขาเลยสักนิด ทั้งร้อน ทั้งอบอ้าว เหงื่อก็ออกจนเสื้อเปียกเกือบทั้งตัว ขืนสาวๆ ได้เห็นเขาในสภาพแบบนี้คงกรี๊ดกันจนเส้นเสียงขาดแน่ เขาไม่เข้าใจจริงๆ ว่าผู้หญิงจะกรี๊ดอะไรกันนักหนา กะอีแค่ผู้ชายหน้าตาดี เซ๋กซี่ มี่สตังค์อย่างเขาเนี่ยนะ
หรือว่าบางที่นี่อาจเป็นสาเหตุที่โลหะเคืองเขาก็ได้
...ใช่แล้ว เขาทั้งหล่อและสมบูรณ์แบบไงล่ะ
"นาย! จะไม่เข้าห้องเรียนหรือไง!"
"หืม?"
เสียงห้วนๆ ของโลหะทำให้แอมแปร์ได้สติ เมื่อหันกลับไปมองก็เห็นว่าเขาเดินเลยห้องตัวเองมาตั้งไกลพอสมควรแล้ว
"แหม ก็ไปส่งนายก่อนไง ฮะๆ"
"ไม่ต้องมากลบเกลื่อน" โลหะรู้ทันข้อแก้ตัวของพี่ชาย "กลับไปห้องนายเลย"
"เออๆ เกลียดพวกรู้มากแถมยังรู้ทันจริงๆ เลยฟุ้ย!" แอมแปร์บ่นเป็นเด็กๆ โลหะได้แต่มองตามแผ่นหลังของพี่ชายไปด้วยความเหนื่อยหน่ายใจ อีกไม่กี่เดือนหมอนั่นก็ต้องสอบเข้าเรียนต่อในมหา'ลัยแล้ว ขืนยังปล่อยให้ทำตัวไม่มีความรับผิดชอบแบบนี้อีกคณะนิติศาสตร์ที่ใฝ่ฝันคงหลุดลอยเคว้งคว้างกลางอากาศแน่ๆ เพราะงั้นในฐานะที่เขาเป็นน้องชายแท้ๆ จะให้อยู่เฉยๆ มองดูความล้มเหลวในครอบครัวอรุณมโนการน่ะเขาทำไม่ได้หรอก สิ่งเดียวที่เขาทำได้ตอนนี้คือต้องหาใครสักคนมาดัดสันดาน เอ๊ย! ดัดนิสัยพี่ชายคนนี้ซะแล้ว
หึๆ และใครสักคนก็ต้องเป็นคนนั้นคนเดียว...
...คนที่เคยเปลี่ยนแปลงโลหะจอมเกเรอย่างเขาให้กลายเป็นเด็กหัวกะทิของห้อง!