เสน่หาราเชนทร์

...เลือดข้าหลั่งสั่งฟ้าสุธาลั่น 

จิตข้ามั่นมิหวั่นกลัวตัวดับสูญ

ข้าสาปส่งเหล้าอ้ายอีเนรคุณ 

กาลเปลี่ยนหมุนจงลอยคอรอโทษทัณฑ์

...จวบข้าคืนเวียงพิงค์แห่งอิงฟ้า

โลหิตหลั่งหยาดศิลาถอดอาถรรพ์

องค์ราเชนทร์คืนคู่อยู่เคียงกัน

พวกสูนั้นจึ่งหลุดพ้นบ่วงมนตรา

*********************************

‘หลับหนาเจ้ายาใจ     

จงหลับใหลในห้วงหาว  

ราตรีนี้นานยาว       

เปี่ยมหมู่ดาวพราวนภา’

หลับเถิดเจ้าดวงใจ     

เก็บแรงไว้วันพรุ่งหนา

แม่จักเป็นจันทรา     

เฝ้ารักษาระวังภัย

วันพรุ่งรุ่งอรุณ         

คราแดดอุ่นกรุ่นแมกไม้

ปักษาขับเพลงไพร    

ปลุกขวัญไท้..นวมินทร์’

คิ้วเรียวของณิชาเลิกขึ้นสูงเมื่อในที่สุดก้าวเข้าไปหยุดอยู่หลังก้อนหินสูงถึงเอวซึ่งมีร่างเล็กของเด็กชายอายุราวห้าขวบซึ่งยืนหันหลังให้ เหมือนเจ้าของร่างนั้นจะรู้ว่ามีคนอยู่เบื้องหลังเพราะอึดใจต่อมาก็หมุนตัวกลับมาเผชิญหน้า

 หญิงสาวถือโอกาสนั้นไล่สายตากวาดมองร่างน้อยในชุดที่บ่งบอกว่าเป็นลูกหลานคนสำคัญของเชื้อพระวงศ์องค์ใดองค์หนึ่งอย่างสนอกสนใจ ชั่วขณะเธอคิดว่าเค้าหน้ากับนัยน์ตาคู่นั้นช่างละม้ายคล้ายกับดวงตาของใครคนหนึ่งซึ่งเคยเห็นมาก่อน ใครคนหนึ่งซึ่งเธอคุ้นเคยเหลือเกิน ใครคนหนึ่งซึ่ง..

‘พี่เชนทร์’ ริมฝีปากสั่นระริกพึมพำเรียกชื่อของชายคนรัก ขณะที่ตายังจับจ้องมองดวงหน้าเรียวเล็กนั้นแบบไม่กะพริบ

‘เสด็จแม่!!’ เจ้าของเสียงเล็กทว่าใสปานระฆังทองเหนือยอดปราสาทเรียกพร้อมกับโผเข้ามากอดเหมือนดีใจมากมายจนณิชาทำอะไรไม่ถูก หากก็ขยับมือขึ้นโอบกอดร่างนั้นกลับ แล้วก็ยิ่งเพิ่มแรงรัดของสองแขนเมื่อรู้สึกอุ่นวาบไปทั่วร่างกายเหน็บหนาวของตน

‘เสด็จแม่’ มือเล็กป้อมกอดรัดเธอแนบแน่นเหมือนกลัวสองร่างจะถูกฉุดกระชากออกจากกัน

‘เสด็จแม่’ ณิชาทวนคำที่อีกฝ่ายเรียกเธอถึงสองครั้งสองคราด้วยความรู้สึกงุนงง หากยังไม่ทันที่เธอจะหาคำตอบให้ตัวเองได้ เสียงร่ำไห้ปิ่มว่าจะขาดใจก็ดังขึ้นจากเจ้าของร่างเล็ก ความเจ็บปวดนั้นเหมือนจะแทรกลึกเข้ามาในหัวใจของเธอเพราะจู่ๆ ก็รู้สึกเจ็บแปลบเหมือนมีหอกดาบเป็นร้อยเล่มพุ่งเข้ามาหา

‘ชู่ววว์ อย่าร้องนะคะคนดี’ สัญชาตญาณของความเป็นแม่สั่งให้เธอกระซิบปลอบขวัญพร้อมกับลูบฝ่ามือกับแผ่นหลังบอบบางน่าทะนุถนอมนั้น

‘เสด็จย่าพระทัยร้ายเหลือเกล้าที่พรากเราสองคนจากกันอีกครา ไฉนเสด็จย่าถึงมิทรงรัก มิทรงอยากเห็นหน้านวมินทร์เช่นผู้อื่น นวมินทร์ทำผิดอันใดเสด็จย่าถึงเพียรพยายามทำลายล้างมิให้ได้ผุดได้เกิดทุกคราไป ฮือๆๆ’

คำตัดพ้อนั้นทำเอาหัวใจคนฟังร้าวราน เสียวแปลบในอกยามความทรงจำจากอดีตชาติหลั่งไหลเข้ามาอีกคราจนน้ำตาไหลลงมาเป็นสาย เพลงไพเราะเสนาะหูที่ได้ยินหนูน้อยในอ้อมแขนขับขานก่อนหน้า แท้จริงคือเพลงที่อุมาวตีแต่งแลเฝ้าขับขานกล่อมลูกน้อยในครรภ์แต่บรรพกาลซึ่งเคยตั้งใจว่าจักให้ชื่อ นวมินทร์

‘หยุดร้องเสียเถิดเจ้าขวัญนวมินทร์ แม้นเสด็จย่ามิทรงรักแลเสน่หา หากความรักของแม่ที่มีให้เจ้านี้หาที่สิ้นสุดมิได้ หากเจ้าใคร่รู้ว่ารักของแม่นี้ยิ่งใหญ่แลยืนยงเพียงใด ขอให้เจ้ามองดวงจันทราในราตรี แลดวงสุรีย์ยามทิวา นั่นแลหนาคือรักของแม่นี้ที่มีแก่เจ้า’ กอดกระชับร่างน้อยแน่นเหมือนอยากให้ซึมซาบเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายเพื่อที่เธอจะได้พิทักษ์รักษา

‘เสด็จย่าพระทัยร้ายนัก เสด็จย่าวพร่าผลาญชีวีลูกเป็นคราที่สอง ฮือๆๆ เสด็จย่าพระทัยร้าย เสด็จย่าพระทัยร้ายทรงสั่งฆ่าเสด็จแม่แลนวมินทร์ ฮือๆๆ’ เสียงนั้นพร่ำบอกซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนดังก้องไปทั้งโสตของคนฟังซึ่งสะอึกสะอื้นเมื่อรู้ซึ้งถึงความจริง

          ‘หยุดร้องเถิดนวมินทร์ หยุดร้องเถิดปิ่นดวงใจของแม่ น้ำตาของเจ้าจักทำให้แม่ขาดใจตายอยู่ในมิกี่อึดใจนี้แล้ว ฮือๆๆ แม่จักมิจากเจ้าไปไหน จักอยู่กับเจ้าเช่นนี้เรื่อยไป จักมิให้ใครมาพรากเราสองคนจากกันอีก หยุดร้องเถิดคนดี’

สนใจเวอร์ชั่นอีบุ๊ก ไม่มีการเซนเซอร์หรือตัดเนื้อหา ตามลิงก์ด้านล่างนะคะ 

ติดตามข่าวคราว/พูดคุยกับผู้เขียนได้ทางแฟนเพจนะคะ 

ขออนุญาตแจ้งไว้ล่วงหน้าว่าผู้เขียนจะอัพให้อ่านเพียง 70% เท่านั้นนะคะ เพื่อความปลอดภัยของต้นฉบับ เพราะทุกวันนี้มีแอพดูดเนื้อหานิยายผุดขึ้นเป็นดอกเห็ด