คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : into : รักเเรกพบ
27/9/56
ถูกชะตาตั้งแต่แรกพบ อยากรู้จักตั้งแต่แรกเห็น แบบนี้เขาเรียก “รักแรกพบ” หรือเปล่า
………….
ในเมืองใหญ่แห่งนี้มีผู้คนมากมายซึ่งต่างมีหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบกันทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็นคุณพ่อวัยกลางคนที่ต้องเลี้ยงดูสมาชิกในครอบครัว คุณแม่ที่ต้องตื่นแต่เช้ามาเพื่อเตรียมอาหารให้สมาชิกในครอบครัว หรือลูกที่ต้องแบกความหวังไปเรียนหนังสือเพื่ออนาคตในวันข้างหน้า ?
ทุกคนล้วนแต่มีกิจกรรมที่ต้องทำกันทั้งนั้นแต่จะมีก็แต่ “คิม จงอิน” หนุ่มผิวเข้มวัย
17 ปีที่กำลังนั่งเฉยๆบนเก้าอื้ในสวนสาธารณะมาเป็นชั่วโมงแล้ว ... ก็เขาไม่รู้จะทำอะไรดีนี่หน่า
“นี้แบคฮยอนวิ่งเร็วๆหน่อยสิ ” อยู่ๆนั้นก็มีเสียงใสๆดังขึ้นมา เอ่? เช้าๆแบบนี้มีเด็กหนุ่มมาออกกำลังกายกันด้วยหรอ ส่วนใหญ่ในเมืองนี้น่ะพอทุกคนตื่นมาก็ต้องรีบจัดแจงตัวเองเพื่อไปทำหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบกันทั้งนั้น เห็นก็แต่มีแต่พวกคนชราที่ชอบมาเดินออกกำลังกายกัน
จงอินหันไปทางต้นเสียงของเด็กหนุ่มก็ต้องหงุดชะงัก เหมือนโลกทั้งโลกกำลังหยุดหมุนลมหายใจของเขาเหมือนขาดเป็นห้วงๆ หัวใจที่ตอนแรกเต้นตามปกติตอนนี้เหมือนมันกำลังพองขึ้นเรื่อยๆ ... เรื่อยๆ
อา....นี้มันนางฟ้าเดินได้ชัดๆ
จงอินคิดเช่นนั่นก็ไม่รอช้า รีบเดินตามเด็กหนุ่มไปเขาเดินตามแบบช้าๆเพื่อที่เด็กหนุ่มจะได้ไม่รู้สึกตัวเขาเฝ้ามองการกระทำของเด็กหนุ่มทุกการกระทำ
“แบคฮยอนเดินเร็วๆดิ้”
“แฮ่กๆ เดี๋ยวสิพักแปป”
“ไออ้วนเอ้ย ฮ่าๆๆ” เด็กหนุ่มคนนั้นพูดพลางหัวเราะ
น่ารัก...น่ารักที่สุด
“เร็วแบค วันนี้แกต้องลดให้ได้3กิโลนะ”
“ไม่เอามันแล้วโว้ย”
“นั้นพี่ชานยอลกำลังมา !!”
“เห้ยงั้นวันนี้ฉันขอลด 10 กิโลเลย”
“ดีมากไอหมู” เด็กหนุ่มคนนั้นยิ้ม .. จนเผยให้เห็นปากที่เป็นรูปหัวใจอย่างชัดเจน
คนบ้าอะไรวะ..ทำไมน่ารักขนาดนี้
ตอนนี้หัวใจของจงอินกำลังพองโตแบบสุดๆแน่ๆ เขายืนค้างอยู่อย่างงั้นมองหน้าเด็กหนุ่มคนนั้นตาไม่กระพริบ
“เอ่อ..ฉันรู้สึกว่าไอตัวดำๆข้างหลังมันจะเดินตามพวกเรามานานแล้วนะ”
“อืม...รู้แล้ว”
“รู้สึกไม่ปลอดภัยเลยวะ” แบคฮยอนพูดจบเพียงเท่านั้น เด็กหนุ่มก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วยทั้งสองจึงตกลงกันรีบเดินออกไปจากสวนสาธาณะให้เร็วที่สุด
อ้าวชิพหายแล้ว .. คนน่ารักคนนั้นกำลังจะไป
จงอินคิดในใจก่อนที่จะวิ่งไปจับแขนเด็กหนุ่มร่างเล็กนั้นอย่างแรง .. เหมือนร่างกายมันจะเคลื่อนไหวไปเองโดยที่จงอินแทบไม่รู้ตัวว่าทำอะไรลงไป
“เห้ย !!! ไอโรคจิต” เด็กหนุ่มคนนั้นหันมาตะโกนใส่หน้าจงอินพร้อมทั้งพยายามบิดแขนออก เพื่อนตัวเล็กๆที่มากับเด็กหนุ่มก็พยายามเข้ามาตีจงอินเพื่อช่วยเพื่อนของตัวเอง .. ตีข้างซ้ายเบาๆ แล้วก็วิ่งหมุนไปรอบๆเพื่อตีข้างขวาเบาๆ ........ เพื่อไรวะ จงอินคิดในใจ
“ป่าวนะป่าว เราไม่ใช่โรคจิตซักหน่อย”
“ฉะ..ฉันเห็นหน้านายเดินตามฉันกับเพื่อนฉันมาตลอดน่ะ!! แบบนี้ไม่เรียกว่าโรคจิตแล้วจะให้เรียกว่าอะไร”
“เอ่อ…”
“นั้นไงโรคจิตจริงด้วยใช่มั้ยแบคฮยอน”
“ใช่แล้วแบบนี้เขาเรียกโรคจิต” แบคฮยอนพูดจบก็เชิดหน้าขึ้นเพื่อให้ดูน่าเกรงขาม แต่จงอินคิดว่ามันออกจะเหมือนหมาพุดเดิ้ลที่พยายามข่มหมาป่าอย่างเขาเสียมากกว่า
“ฉันจะโทรแจ้งตำรวจ” เด็กหนุ่มพูดพลางควักมือถืออกมาจากกระเป๋ากางเกง
“เดี๋ยวๆ เอ่อ..เราขอโทษนะที่ตามนายมา เราแค่อยากรู้จักนาย”
“อยากรู้จักฉันไปทำไม” เด็กหนุ่มขมวดคิ้ว ซึ่งภาพที่จงอินเห็นนั้นมันน่ารักเป็นบ้าเลย
“เราชอบนาย” จงอินพูดไปแบบตรงๆกริยาของเด็กหนุ่มคือนิ่งพร้อมแสยะยิ้มมุมปาก
จงอินไม่เข้าใจว่าทำไมเด็กหนุ่มน่ารักคนนี้ต้องทำหน้าเจ้าเล่ห์แบบนั้น แต่เมื่อเห็นอีกฝั่งเงียบเขาเลยพยายามที่จะทำความรู้จักต่อ (?)
“ขอรู้จักชื่อนายได้ไหม”
“หึ คยองซู....ฉันชื่อ คยองซู”
คยองซูพูดจบก็จับมือเพื่อนของตนเดินออกไปจากสวนสาธารณะทิ้งให้จงอินได้เเต่ยืนมองเเผ่นหลังเล็กนั่นเดินไกลไปเรื่อยๆจนลับตา
นางฟ้าของฉันหวังว่าเราจะได้พบกันอีกนะ...คยองซู
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ปิดเทอมเเล้วว่างจย้าไม่มีอะไรทำขอฝากฟิคเรื่องนี้ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจของทุกคนด้วยน้า
ความคิดเห็น