คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : [LuMiN] Love is not Allowed ... บทที่ 15
“นายคงยังไม่ได้บอกเรื่องนั้นกับมินซอกใช่มั้ย?”
ผมเริ่มเปิดประเด็นทันทีเมื่อการทักทายของเราจบลงถึงมันจะเป็นการทักทายที่ไม่ค่อยดีนักสำหรับเพื่อนเก่าของผมก็เถอะ
“เรื่องอดีตของฉันกับพวกนายน่ะหรอ? ถึงฉันไม่บอกเดี๋ยวหมอนั่นก็รู้เองล่ะ”
“รู้เอง? หมายความว่ายังไง?”
ผมเลิกคิ้วให้กับจงอินที่นั่งจิบกาแฟร้อนอยู่ตรงหน้าของผมอย่างสบายใจ
“ก็ถ้าเรื่องของนายกับมินซอกดังขึ้นมามากกว่านี้ละก็...นายก็คงจะรู้ใช่มั้ยว่าคนอื่นจะไม่อยู่เฉยแน่”
เมื่อจงอินพูดจบ ผมก็ต้องนั่งนิ่งไปสักพักเพื่อทบทวนสิ่งที่จะเกิดขึ้นหลังจากนี้ ถ้าเกิดเรื่องมินซอกดังขึ้นมากกว่านี้ ทั้งแฟนคลับที่คลั่งไคล้ในแบบผิดๆ ก็จะทำอันตรายมินซอกมากขึ้น และแน่นอนว่าถ้าดังจนไปถึงหูของผู้อำนวยการล่ะก็...มันต้องแย่มากแน่ๆ
“ฉันเคยเตือนมินซอกแล้วเกี่ยวกับเรื่องของนายนะลู่ฮาน...ว่าอย่าเข้าไปยุ่ง!”
คำพูดเพียงนิดเดียวของเพื่อนเก่าพร้อมสายตาที่ดูจริงจังนั้นเริ่มทำให้ผมหายใจไม่เป็นจังหวะ ก่อนที่ประโยคที่ผมไม่อยากได้ยินจะหลุดออกมาจากปากคนตรงหน้า...
“เลิกยุ่งกับมินซอกซะ ก่อนที่มันจะเหมือนกับเรื่องเมื่อตอนเราอยู่เกรดสิบ!”
“ฉันทำไม่...”
“นายก็น่าจะเห็นแล้วนี่ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง ถึงกรณีของนายจะไม่ตรงกับกรณีนั้นไปบ้าง แต่สิ่งที่ตามมามันก็เสี่ยงเกินกว่าที่นายจะเอาชื่อเสียงของนายมาแขวนไว้กับด้ายที่กำลังจะขาด รวมทั้งชีวิตของมินซอกด้วย”
ประโยคเหล่านั้นต่างเข้ามาทิ่มแทงหัวใจของผม มันเจ็บเหลือเกิน...สิ่งที่จงอินพูดมันถูกทั้งหมด ทุกสิ่งทุกอย่างของผมจะแย่ลงมาก แต่ก็ไม่เท่ากับมินซอกที่จะต้องเสี่ยงแม้กระทั่งชีวิตของตัวเองเพื่อความเห็นแก่ตัวของผม ความลังเลใจเริ่มมีมากขึ้น ยิ่งคิดก็ยิ่งเห็นแต่ความเสี่ยง แต่ถ้าผมออกมาจากชีวิตของมินซอกแล้วล่ะก็...
“ฉันตัดสินใจแล้ว...”
ผมพูดขึ้นพร้อมกับก้มใบหน้าลง
“หึ! สุดท้ายนายมันก็แค่คนเห็นแก่ตัวนั้นแหละลู่ฮาน นายไม่มีทางเอาชื่อเสียงของนายมาเสี่ยงกับคนธรรมดาอย่างมินซอกหรอก ซึ่งนี่ก็เป็นส่วนหนึ่งที่ฉันไม่ให้มินซอกยุ่งกับนาย!”
เมื่อจงอินพูดจบเขาก็ต้องชะงักไปทันที เพราะผมที่เงยหน้าขึ้นพร้อมสายตาที่เฉียบขาด
“ใครบอกว่าฉันจะทิ้งเขาไป นายนี่มันไร้มารยาทจริงๆ นะจงอิน คนเขายังพูดไม่จบเลยแท้ๆ”
ผมยกยิ้มขึ้นอย่างสะใจ ทำให้คนตรงหน้าได้แต่กัดฟันกรอดเพราะการตอกกลับของผม
“ฉันจะไม่ทิ้งมินซอก และฉันจะปกป้องเขาให้ได้ด้วยตัวของฉันเอง!”
เมื่อพูดจบผมก็มองดูนาฬิกาข้อมือของผมที่บอกว่าตอนนี้ผ่านมานานมากแล้ว เพราะกลัวว่าร่างเล็กที่อยู่บนเตียงจะตื่นมาไม่เจอผม ผมจึงตัดสินใจลุกออกจากเก้าอี้ ก่อนจะสาวเท้าเดินออกไปจากที่ตรงนั้น แต่ก็ต้องหยุดเดิน เพราะเสียงของคนที่นั่งอยู่ฉุดตัวผมไว้
“งั้นก็ระวังมินซอกไว้ให้ดี เพราะถ้าคราวนี้เพื่อนฉันเป็นอะไรไปอีก ฉันจะจัดการนายแทนคนที่มาทำร้ายเพื่อนของฉัน!”
ผมพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะเดินออกไปจากคาเฟ่นี้ เพื่อไปหามินซอกที่นอนอยู่ภายในห้องเพียงคนเดียว ผมกึ่งเดินกึ่งวิ่งเพราะห่วง และกลัวว่ามินซอกจะตื่นขึ้นมาไม่เจอผม ผมรีบกดลิฟต์อย่างรวดเร็ว ก่อนจะรีบกดปุ่มไปชั้นที่ต้องการและปิดประตูทันทีเมื่อประตูลิฟต์เปิดออกมา
ติ๊ง!
เมื่อลิฟต์ถึงชั้นที่ต้องการประตูลิฟต์จึงค่อยๆ เปิดออก แต่ผมก็ต้องประหลาดใจกับภาพตรงหน้า เพราะสิ่งที่ผมเห็นคือมินซอกที่ตอนนี้เหงื่อเริ่มซึมออกมาตามผม
พรึ่บ!
เมื่อประตูลิฟต์เปิดจนสุด จู่ๆ มินซอกที่ยืนอยู่หน้าประตูก็วิ่งเข้ามากอดผมที่อยู่ข้างในที่ตอนนี้มีเพียงแค่เราสองคนเท่านั้น ทำให้ตัวผมได้ยินเสียงลมหายใจที่เหนื่อยหอบนั้นอย่างชัดเจน
“นายหายไปไหนมา อย่าหายไปแบบนี้อีกนะ...”
ผมกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นก่อนจะใช้มืออีกข้างหนึ่งลูบไปที่กลุ่มผมสีส้มนั้นเพื่อให้ร่างเล็กที่อยู่ในอ้อมกอดรู้สึกผ่อนคลาย
“ฉันไปคุยธุระมานิดหน่อยน่ะ ฉันจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วล่ะ กลับห้องกันเถอะนะ”
“นายพูดแล้วนะ อย่าหายไปแบบนี้อีกนะ”
“ครับผม...”
ผมคลายอ้อมกอดออกก่อนจะจับมือร่างเล็กแล้วเดินกลับห้องไปพร้อมๆ กัน...ผมที่ตามหามินซอกตั้งแต่กลับมาที่เกาหลีจะให้ผมทิ้งเขาไปง่ายๆ แบบนั้นได้ยังไงกันล่ะ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมก็จะไม่จากคนที่ผมรักไปไหนอีกแล้ว...ผมสัญญา...
-Minseok-
“มินซอกอ่า วันนี้เราจะไปไหนกันดี? นายออกจากโรงพยาบาลวันนี้นี่นา”
ลู่ฮานพูดพร้อมเกาะแขนของผม ในขณะที่เรายืนอยู่ในลิฟต์ด้วยกันสองคน ตอนนี้เขาเหมือนกับเด็กที่ตื่นเต้นกับการที่จะได้ออกไปเที่ยว หลังจากที่อยู่ในห้องแคบๆ กับผมเพียงแค่หนึ่งวัน กับอีกหนึ่งคืน
“ลู่ฮาน นี่ผมพึ่งก้าวออกจากห้องได้ไม่เท่าไหร่เองนะ”
“ก็ได้ๆ มินซอกอ่า ใจร้าย”
ครืด...
เสียงลิฟต์ถูกเปิดออก ก่อนที่ผมกับลู่ฮานจะออกมาจากลิฟต์พร้อมๆ กัน คิดดูอีกทีมันก็น่าจะตอบแทนกับทีเขาต้องมาเสียเวลากับผมอยู่นะ ถึงตอนนี้ผมจะอยากหาที่เงียบๆ อยู่ แล้วจิบกาแฟชิวๆ ก็เถอะ
“แล้วผมบอกตอนไหนล่ะว่าจะไม่ไปน่ะ”
ผมหันไปยิ้มให้กับร่างสูงที่เกาะแขนผมอยู่ ก่อนที่ใบหน้าที่เคยบูดบึ้งของลู่ฮานจะเปลี่ยนเป็นรอยยิ้ม
“นายบอกเองนะ งั้นเราไปนั่งจิบกาแฟกันเถอะ ฉันคิดว่านายน่าจะอยากกินกาแฟนะ”
“หืม? นายรู้ได้ยังไง นายอ่านใจผมหรอ!?”
“ใช่ ฉันอ่านใจนาย ไม่ใช่แค่อ่านนะ เห็นเลยล่ะ เห็นว่าฉันอยู่ข้างในนั้นไง”
ลู่ฮานพูดขึ้นพร้อมเอานิ้วชี้ไปที่ตัวเองที่ยิ้มหน้าละลื่นอยู่
“จะ เจ้าบ้า! เดินนำไปเลยนะ แล้วไม่ต้องพูดอะไรด้วย ผมอยากกินกาแฟแล้ว!”
“คร๊าบๆ”
ผมกับลู่ฮานเดินมาจนถึงร้านกาแฟแห่งหนึ่ง ก่อนที่จะเดินไปที่เคาน์เตอร์เพื่อสั่งกาแฟ และเค้กมากินกัน แล้วจึงเดินไปนั่งที่โต๊ะติดกระจก แต่ยังไม่ทันที่ผมจะนั่ง ผมก็รู้สึกอยากเข้าห้องน้ำทันที
“ลู่ฮาน เดี๋ยวผมมานะ ผมขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อน”
“ให้ฉันไปด้วยมั้ย?”
“ไม่ต้องเลยนะนาย! ตัวไม่ได้ติดกันซะหน่อย ไปละ”
เมื่อพูดจบผมก็สะบัดก้นของตัวเองเดินไปเข้าห้องน้ำทันที โดยไม่คิดจะฟังเสียงเรียกของคนข้างหลัง ก่อนที่จะทำธุระให้เสร็จโดยเร็ว แล้วเดินออกมาจากห้องน้ำ
ปึก!
“อะ โอ๊ย ขอโทษครับผมคงจะรีบเกินไป”
เพราะความรีบร้อนกลัวคนที่นั่งอยู่อย่างลู่ฮานจะรอนาน ผมจึงไม่ได้มองว่ามีคนเดินสวนทางมา ทำให้ผมเดินชนเขาเข้าเต็มๆ ผมรีบก้มหัวขอโทษคนๆ นั้นอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเงยหน้าขึ้น แต่ก็ต้องเบิกตากว้างทันที เมื่อคนตรงหน้าของผมในตอนนี้คือ...
ใครกันนะที่มินซอกเดินชน!? รอติดตามกันได้วันศุกร์นี้นะค่ะ
แล้วก็ต้องขอบคุณคนอ่านทุกๆ คนนะค่ะ ที่ติดตามกันมาจนถึงตอนนี้ รักนะ จุ๊บๆ //โดนลีดตบ เพราะกลัวโดนจุ๊บ
ความคิดเห็น