คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : [LuMiN] Love is not Allowed ... บทที่ 14
“ฮึ่ย จริงๆ เลย! ว่าแต่นายมีอะไรถึงได้มาหาฉัน!?”
ลู่ฮานขมวดคิ้วใส่ชานยอลที่พึ่งโดนลู่ฮานกระทืบไปเพื่อระบายอารมณ์ ก่อนที่ชานยอลที่นั่งอยู่บนโซฟาจะยิ้มแห้งๆ ให้ผมกับลู่ฮานสลับกัน
“ฉันก็แค่...จะมาทักทายเด็กใหม่ แล้วก็...มาคุยกับนายเรื่องการบ้านที่อาจารย์สั่งด้วย”
“แค่นี้อะหรอ???”
ลู่ฮานถึงกับเลิกคิ้วขึ้น เมื่อชานยอลพูดจบ ทำให้ร่างสูงที่นั่งอยู่บนโซฟาถึงกับต้องก้มหน้าหลบสายตาของลู่ฮานที่ตอนนี้เหมือนกำลังจะควักไส้เขาออกมาต่อหน้าต่อตาของผมที่นั่งดูสถานการณ์ทั้งหมดอยู่บนเตียง ชานยอลจึงค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมามองผมด้วยสายตาเชิงขอความช่วยเหลือ
“เอิ่ม...ลู่ฮาน นายเลิกดุชานยอลเถอะ”
ผมจับแขนเสื้อของลู่ฮานที่ยืนอยู่ข้างๆ ก่อนจะกระตุกมันสองสามทีเพื่อเรียกร้องความสนใจของเขาให้มาอยู่ที่ผมแทนคนที่นั่งหน้างออยู่ที่โซฟา
“ก็ได้ๆ เห็นว่านายออกปากขอร้องหรอกนะถึงได้ยอมน่ะ”
ลู่ฮานพูดขึ้นพร้อมเอามือขึ้นมาลูบหัวของผม ก่อนที่ทั้งผมและเขาจะเผยรอยยิ้มออกมา ผมชอบลู่ฮานที่อ่อนโยนมากกว่า ลู่ฮานที่ดูร้อนแรงอีกนะ
“อะแฮ่มๆ ฉันยังอยู่นะ”
ชานยอลที่เห็นว่าตัวเองเป็นเหมือนออกซิเจนภายในห้องจึงพูดขึ้นพร้อมกลอกสายตาไปรอบๆ
“แล้วนี่นายมาคนเดียวหรอ?”
ผมที่เห็นว่าลู่ฮานเริ่มมองชานยอลด้วยสีหน้าไม่พอใจอีกครั้งจึงตัดบทสงครามนี้ทันที แต่แทนที่คนที่นั่งอยู่โซฟาจะตอบกลับมาเป็นเสียงพูด เขากลับตอบมาด้วยความเงียบแทน
“มินซอกของฉันถามนาย นายไม่ได้ยินรึไง โยดา?”
ลู่ฮานที่เห็นว่าชานยอลเอาแต่นั่งเงียบจึงถามขึ้นอีกครั้ง ทำให้ชานยอลที่นั่งคิดอะไรคิ้วขมวดอยู่ รีบทำสีหน้ายิ้มแย้มทันที
“อ๋อ...คือ...ฉันมาคนเดียวน่ะ ถ้าฉันมากับคนอื่น ป่านนี้พวกนายก็คงเห็นแล้วล่ะ ฮ่าๆ”
คำพูดของชานยอลเหมือนคำพูดที่ฆ่าตัวตาย เพราะลู่ฮานที่เหมือนจะเย็นลงแล้ว เริ่มอารมณ์ร้อนขึ้นอีกครั้ง ทำให้ชานยอลได้แต่ลุกลี้ลุกลน แต่สักพักก็เหมือนร่างสูงที่นั่งอยู่ตรงโซฟาจะคิดอะไรดีๆ ออก เขาจึงรีบหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมา
“อ๊ะ! ที่รักของฉันโทรมาน่ะ สงสัยจะคิดถึงฉันมากแน่ๆ ฉันไปก่อนนะ ไว้ค่อยคุยกันใหม่นะเด็กใหม่!”
ไม่รอให้ใครตอบอะไรกลับทั้งสิ้น ชานยอลก็รีบยกก้นของตัวเองออกจากห้องอย่างรวดเร็ว ก่อนจะทิ้งความสงสัยหนึ่งไว้ให้ผม ที่รัก? คลาสเอสเขาห้ามมีความรักไม่ใช่หรอ? ผมชักจะงงๆ ซะแล้วสิ
“เฮ้อ ไปซะที เจ้าบ้านั่น”
ลู่ฮานที่เห็นว่าตัวปัญหาออกไปแล้วจึงหย่อนตัวลงนั่งข้างๆ ผมอย่างโล่งใจ
“ทำหน้าแบบนั้นคืออะไรน่ะ? อยากให้ชานยอลอยู่ต่อหรอ?”
ลู่ฮานถามผมที่นั่งทำหน้างงอยู่
“ปะ เปล่านะ! ผมก็แค่สงสัยน่ะ”
“สงสัย? สงสัยอะไรหรอ?”
“คลาสเอสเขาห้ามมีความรักไม่ใช่หรอ แล้วทำไมชานยอลถึงมีที่รักได้ล่ะ?”
ผมเอียงคอถามลู่ฮานด้วยความสงสัย ก่อนที่ลู่ฮานจะมองหน้าผมนิ่งๆ แล้วหัวเราะออกมา ผมถามอะไรผิดไปงั้นหรอ หรือว่าใบหน้าของผมมีอะไรติดอยู่กันนะ
“คลาสเอสก็คนนะ มีความรักก็ไม่เห็นจะแปลกอะไรนี่”
“แต่นั่นเป็นกฎไม่ใช่หรอ?”
“อะไรก็ห้ามไม่ได้หรอกนะ ถ้าเกิดเราจะรักใครสักคนน่ะ ก็เหมือนกับที่ฉันรักนายไง...มินซอก”
ผมชะงักไปพร้อมสีหน้าที่กำลังเปลี่ยนสีจากสีขาวอมชมพูเป็นสีแดงระเรื่อ ทำให้คนตรงหน้าเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมาทันที ผมจึงพยายามสบสายตากับร่างสูง เพื่อให้เขารู้ว่าผมไม่พร้อมจะเล่นอะไรตอนนี้นะ
แต่ความพยายามของผมก็ใช่ว่ามันจะได้ผล เพราะร่างสูงค่อยๆ เลื่อนหน้าลงมาหาผมช้าๆ ก่อนที่จะ...จะ...จะลูบหัวผมอย่างเบามือ แล้วเลื่อนใบหน้าหวานนั้นออกไป
ทำไมรู้สึกเสียดายจังนะ =…..,=
“นอนพักซะนะ พรุ่งนี้นายก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว”
“อืม...”
“อะไรกัน? ไม่พอใจรึไงที่ฉันไม่ทำอย่างอื่นที่มันมากกว่าลูบหัวน่ะ?”
“ปะ เปล่านะ! ผะ ผมจะนอนแล้ว!”
เมื่อพูดจบผมก็ผลักลู่ฮานที่ยืนอยู่ข้างๆ ด้วยแรงเท่าลูกแมว ก่อนที่จะรีบมุดตัวลงใต้ผ้าห่มแล้วหันหลังให้ลู่ฮานที่ยืนมองผมอยู่ทันที หลังจากนั้นผมจึงรู้สึกถึงสัมผัสที่นุ่มนวลและแผ่วเบาบริเวณแก้มที่เหมือนซาลาเปาของผม ก่อนที่สัมผัสนั้นจะผละออกไปช้าๆ พร้อมกับรอยยิ้มของผมที่เผยออกมา
“ฝันดีนะครับ...”
-Luhan-
เมื่อเห็นมินซอกหลับสนิทแล้ว ผมจึงเดินออกไปจากห้องโดยไม่ลืมที่จะปิดประตูให้เบาที่สุด เพื่อไม่ให้ร่างที่นอนอยู่บนเตียงตื่น ก่อนจะหยิบสมาทโฟนเครื่องสวยขึ้นมาและกดโทรออกไปหาเบอร์เบอร์หนึ่ง
“ฮัลโหล...นายออกมาเจอฉันหน่อย...ใช่ ตอนนี้...ฉันจะรออยู่ที่คาเฟ่ใกล้โรงพยาบาล”
เมื่อพูดจบผมก็กดวางสายทันที ก่อนจะเดินไปที่คาเฟ่ที่อยู่ไม่ไกลจากโรงพยาบาลนัก
กริ๊ง!
เสียงประตูร้านที่กระทบกับกระดิ่งที่ถูกแขวงไว้เหนือประตูดังขึ้นเมื่อผมผลักประตูร้านเข้าไป พร้อมกับกลิ่นของเมล็ดกาแฟที่โชยมาเตะจมูกของผม ผมมองไปรอบๆ ร้านเพื่อหาที่นั่งที่ว่างอยู่ ก่อนจะเดินไปนั่งเก้าอี้ไม้สานที่ว่างอยู่
ร้านนี้ถูกตกแต่งด้วยสีผนังที่เป็นสีขาวครีมถูกตัดกับสีของฟอร์นิเจอร์มากมายที่เป็นไม้ ทำให้รู้สึกผ่อนคลาย และสบายตา บางมุมเป็นกระจกที่สามารถมองลอดออกไปได้ ซึ่งแน่นอนว่ารอบนอกเป็นแผงกล้วยไม้ที่ถูกแขวนอยู่อย่างสวยงาม ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมร้านนี้คนถึงเยอะ
“มานานรึยัง?”
ผมที่กำลังมองร้านนี้อย่างเพลินตากลับต้องชะงักไปเมื่อร่างสูงที่ผมนัดไว้มาถึงเร็วกว่าที่คิด
“สักพักน่ะ นั่งสิ”
ผมเอ่ยปากพูด ก่อนที่ร่างสูงจะนั่งลงฝั่งตรงข้ามของผม
“มีอะไรก็รีบๆ พูดมาเถอะ”
“ไม่ได้คุยกันแบบจริงๆ จังๆ ตั้งนาน ทำไมนายถึงรีบจังล่ะ คิม จงอิน?”
ผมมองไปที่จงอินที่เอาแต่ทำหน้าตายใส่ผม ก่อนที่เขาจะหัวเราะในลำคอ...พวกเราสองคนไม่ได้คุยกันมานานมากแล้ว ตั้งแต่ที่เกิดเรื่องครั้งนั้น...เรื่องที่ทำให้ คิม จงอิน ต้องไปจากพวกเรา และ ‘คลาสเอส’
คาดว่าลีดหลายๆ คนคงสงสัยสินะค่ะว่าลู่ฮานของเรามีปมอะไรกับจงอิน
ฮ่าๆๆ ไม่บอกหรอกนะ!
เพราะประเด็นของเหล่าคลาสเอสกับจงอินจะถูกเปิดเผยในเรื่อง
[Kaihun] I Love Your Boyfriend
ซึ่งเรื่องนี้จะถัดจากเรื่องของ Lumin ค่ะ
ความคิดเห็น