คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : [LuMiN] Love is not Allowed ... บทที่ 16
จงแด...
“มินซอก...นาย มาที่นี่ได้ยังไง?”
จงแดที่ตอนนี้สีหน้าไม่ต่างจากผมถามขึ้น ก่อนที่ผมจะมองเขาที่ใส่ผ้ากันเปื้อนของร้านนี้เหมือนพนักงานคนอื่นๆ จนร่างสูงต้องถามขึ้นอีกครั้งเพราะเห็นผมมัวแต่มองเขาอยู่
“นี่ ฉันถามว่ามาที่นี่ได้ยังไง? นายควรอยู่โรงพยาบาลไม่ใช่หรอ?”
“อะ เอ่อ...คือ...หมอเขาให้ออกจากโรงพยาบาลแล้วน่ะ ผมเลยมาหากาแฟกิน เพราะเมื่อวานผมไม่ได้แตะมันเลยน่ะ ฮ่าๆ ว่าแต่นายรู้ได้ยังไงกันล่ะว่าผมเข้าโรงพยาบาล?”
ผมถามจงแดกลับเพราะความสงสัย แต่คำตอบกลับมาเพียงหน้าตาที่อ้ำๆ อึ้งๆ และความเงียบเท่านั้น ทำไมหมู่นี้ทั้งลู่ฮาน ทั้งจงแดถึงดูแปลกๆ ไปนะ...
“ทำไมฉันจะไม่รู้ล่ะ...” จงแดพึมพำออกมาเบาๆ แต่คงเป็นเพราะระยะห่างที่ไม่ไกลกันมากนัก และห้องน้ำที่อยู่หลังร้านที่เสียงของทางด้านหน้ามาไม่ค่อยถึง มันจึงทำให้ผมที่ได้ยินคำพูดนั้นยิ่งสงสัยเพิ่มมากขึ้นไปอีก
“หมายความว่ายังไงน่ะจงแด อย่าคิดว่าฉันไม่ได้ยินนะ”
“ก็ฉันกะว่าจะให้นายได้ยินอยู่แล้วนี่”
“ฉันเห็นนะ...นายกับลู่ฮานน่ะ ตอนอยู่ที่โรงพยาบาล”
เมื่อจงแดพูดจบดวงตาของผมก็เบิกกว้างอีกครั้งทันที ‘เขาเห็น!? เห็นตอนที่ลู่ฮานกำลังจูบผมน่ะหรอ? เป็นไปได้ยังไง ในเมื่อผมเห็นแค่ชานยอลเพียงคนเดียว!?’ ตอนนี้ในหัวของผมกำลังสับสนวุ่นวายไปหมด สิ่งที่เห็นกับสิ่งที่คิดกำลังตีกันในสมองจนน่าปวดหัว ผมค่อยๆ ข่มใจไม่ให้ฟุ้งซ่านก่อนจะเอ่ยปากถามไปว่า...
“เห็น? นายเห็นอะไรหรอจงแด?” ผมฝืนยิ้มให้จงแดที่ยืนอยู่ตรงหน้าอย่างเป็นธรรมชาติที่สุด ก่อนที่เขาจะขมวดคิ้ว แล้วผลักตัวผมให้ตัวติดกับผนัง และกันผมไว้ไม่ให้ออกจากแขนทั้งสองข้างของเขา นี่มันเริ่มไม่ดีซะแล้วสิ...
“จงแด! นายจะทำอะไรน่ะ”
“นายกับหมอนั่นคบกันจริงๆ น่ะหรอ?”
“คบ? ผมกับลู่ฮานเรายังไม่ได้คบกันซะหน่อย!”
“แต่ก็กำลังจะคบกันใช่มั้ยล่ะ...”
จงแดที่ก้มหน้าอยู่นานเงยหน้าขึ้นมาพร้อมน้ำตาที่คลออยู่ ก่อนที่มันจะไหลลงมาอาบแก้มทั้งสองข้างของเขา ทำให้ผมต้องชะงักไปครู่หนึ่ง...นี่มันเรื่องอะไรกัน...
“ทั้งๆ ที่ฉันเฝ้ามองนายมาตลอด ดูแลนาย และอ่อนโยนกับนายเสมอ...แต่ทำไม ทำไมนายถึงไม่เลือกฉันล่ะมินซอก...”
“จงแด...”
“ฉันรักนาย...”
ยิ่งพูดก็เหมือนยิ่งตอกย้ำจิตใจของตัวเอง จงแดในตอนนี้มีน้ำใสๆ ไหลลงมาไม่หยุด ทำให้ผมได้แต่กัดริมฝีปากของตัวเอง และด่าว่าตัวเองเพียงในใจเท่านั้น แต่ถึงจะด่าตัวเองหรือทำให้ตัวเองเจ็บสักแค่ไหน ยังไงหัวใจของผมก็ยังไม่เปลี่ยนอยู่ดี...ผมยังคงรักผู้ชายที่ชื่อ ‘เสี่ยว ลู่ฮาน’ อยู่เหมือนเดิม...
“ขอโทษนะจงแด...แต่ผม...”
“ฮึก...ไม่เป็นอะไรหรอก...นายไม่ต้องขอโทษฉันหรอก ฉันรู้อยู่แล้วละคำตอบนั้นน่ะ”
เมื่อจงแดพูดจบเขาก็ปลดปล่อยตัวผมให้เป็นอิสระ ก่อนที่จะเอื้อมมือมาลูบหัวของผมอย่างอ่อนโยน พร้อมกับเช็ดน้ำตาของตัวเองที่ไหลลงมาเปื้อนแก้มของเขาทั้งสองข้าง
“แต่ไม่ว่ายังไงฉันก็จะรอนะ J”
รอยยิ้มที่อบอุ่นปรากฏขึ้นบนใบหน้าของจงแดที่ตอนนี้เช็ดคราบน้ำตาออกหมดแล้ว ทำให้ผมเผลอยิ้มออกมาด้วยอย่างไม่รู้ตัว แต่มีหรอที่ว่ามันจะจบแต่เพียงเท่านี้? เพราะตอนนี้พวกเรากำลังถูกจ้องมองอยู่จากใครอีกคน ซึ่งคนคนนั้นก็คือ...
“จบแล้วใช่มั้ย? ฉันจะได้พามินซอกไปจากร้านนี้ซะที” เสียงของลู่ฮานดังขึ้น ทำให้ผมกับจงแดต้องรีบหันไปมองต้นเสียงอย่างรวดเร็ว ก่อนที่ลู่ฮานจะเดินตรงมาที่ผม และคว้าข้อมือของผมไป
“ถึงนายจะรอจนตายยังไง มินซอกก็ไม่เป็นของนายหรอก เพราะฉันไม่คิดจะปล่อยมินซอกไปแน่นอนอยู่แล้ว”
-100%-
เมื่อลู่ฮานพูดจบเขาก็จับข้อมือของผม พร้อมกับเดินออกมาจากตรงนั้น ก่อนจะเรียกพนักงานคนอื่นมาเก็บเงิน แล้วจูงมือผมออกไป
“นายจะพาผมไปไหนน่ะ?” ผมถามลู่ฮานที่เดินนำหน้าผมอยู่ ก่อนที่เขาจะตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่ดูเย็นชาว่า “ไปส่งนายที่บ้าน” ร่างสูงพูดแค่นั้น ก่อนจะปล่อยให้ความเงียบครอบง่ำพวกเราทั้งสองตลอดทั้งทาง เพราะว่าในตอนนี้เขาเป็นแบบนี้ ผมจึงไม่กล้าที่จะพูดอะไรออกไป ผมจึงทำได้แค่มองลู่ฮานที่พาผมมาส่งที่บ้านด้วยสายตาเป็นห่วงเท่านั้น
“ถึงแล้วล่ะ...ฉันไปละนะ” ลู่ฮานพูดพร้อมหันมามองมองหน้าผมเล็กน้อย ก่อนจะปล่อยมือของเขาออก แล้วตรงไปยังบ้านของตัวเองที่อยู่ไม่ไกลจากบ้านของผมนัก...
เขาโกรธผมอยู่งั้นหรอ...
เช้าวันรุ่งขึ้นผมได้แต่นั่งอยู่หน้าบ้านของตัวเอง เพื่อรอให้ใครสักคนที่ผมต้องการจะเจอในตอนนี้มารับผมไปโรงเรียนเหมือนทุกๆ วัน คนๆนั้นจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากลู่ฮาน ผมนั่งรอเขามาจะสิบนาทีแล้ว แต่ก็ไม่เห็นวี่แววของเขาเลย มันเลยทำให้ผมตัดสินใจที่จะเดินไปโรงเรียนคนเดียวในวันนี้
เขาคงมีธุระหรือไม่ก็ตื่นสายละมั้ง ไม่เห็นจะน่าเป็นห่วงตรงไหนเลย...
ผมที่เดินเข้ามาในโรงเรียนคนเดียว ทำให้เป็นที่ดึงดูดสายตาของพวกผู้หญิงเป็นอย่างมาก เสียงซุบซิบนินทาเริ่มดังขึ้นทำเหมือนกับว่าตัวผมอยู่ห่างกับพวกเธอเป็นกิโลอย่างนั้นละ อย่างน้อยๆ ก็น่าจะมีมารยาทสักนิดก็ยังดีนะผู้หญิงพวกนี้...ผมเดินขึ้นห้องไป พร้อมทำหูทวนลมไป
มันก็แค่เสียงนกเสียงกาน่ะมินซอก นายไม่เห็นต้องแคร์มันเลย
ไม่ว่าผมจะเดินไปไหนในตอนนี้ ส่วนใหญ่สายตาของพวกผู้หญิงก็จะเป็นสายตาที่ออกแนวอิจฉาริษยากันทั้งนั้น มันเลยทำให้ผมเผลอคิดว่าพวกหล่อนอยู่บ่อยๆ อาจจะเป็นเพราะความกดดันจากรอบข้างก็ได้ ที่ทำให้ผมเกิดรู้สึกอยากร้องตะโกนออกมาดังๆ ในบางครั้ง
เวลาเริ่มผ่านไปเรื่อยๆ เหมือนกับตัวผมที่พยายามเดินตามหา และติดต่อกับลู่ฮานที่ไม่ทีท่าว่าจะโทรกลับมาเลยแม้แต่น้อยจนถึงเวลาเลิกเรียน ผมเดินออกมายืนอยู่หน้าตึกของคลาสเอเพื่อรอดูว่าลู่ฮานจะเดินผ่านมาไหม แต่ก็ไม่มีวี่แววของเขาเหมือนเดิม
หายไปไหนกันนะ...ลู่ฮาน...
ผมที่ยืนเหม่อลอยนึกถึงลู่ฮานอยู่ จึงไม่มีกะจิตกะใจสนใจรอบข้างสักเท่าไหร่
“มินซอก!” เสียงของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้น ทำให้ผมหลุดจากภวังค์ความคิดของตัวเอง ก่อนจะหันไปมองต้นเสียงที่วิ่งเข้ามาโอบกอดตัวผมไว้แน่น ดวงตาของผมเบิกกว้างขึ้นทันที พร้อมกับพยายามจะเงยหน้าขึ้นไปมองร่างที่สูงกว่า แต่แน่นอนว่าความสูงคืออุปสรรคอันใหญ่หลวง ใบหน้าของผมที่อยู่แค่ระดับอกของผู้ชายคนนี้ไม่สามารถมองเห็นใบหน้านั้นได้อย่างชัดเจน
ซ่า!
เสียงน้ำที่ถูกเทลงมาจากข้างบนตึกกระทบกับหัวและแผ่นหลังของร่างสูงที่วิ่งเข้ามาปกป้องผมไว้อย่างจัง ผมที่อยู่ภายใต้อ้อมแขนนั้นจึงถูกน้ำกระเด็นมาโดนเพียงเล็กน้อย
นี่มันอะไรกันเนี่ย!!!?
“กรี๊ด!” เสียงกรี๊ดของพวกผู้หญิงที่อยู่บริเวณรอบๆ ดังขึ้น ทำให้ตอนนี้สายตาทุกคู่ที่กำลังจะกลับบ้านหันมามองทางผมกับร่างสูงเป็นตาเดียวกัน ร่าสูงที่เห็นว่าไม่น่าจะมีน้ำสาดลงมาอีกรอบแล้วจึงค่อยๆ คลายอ้อมกอดนั้นช้าๆ ทำให้ตัวผมได้เห็นใบหน้านั้นได้ชัดยิ่งขึ้น
“ละ ลู่ฮาน...นาย...”
“เฮ้อ...ถึงฉันจะอยากอาบน้ำก็เถอะ แต่คงไม่ใช่ที่นี่อย่างแน่นอน…”
เสียงบ่นพึมพำจากปากของคนที่วิ่งมาช่วยผมดังขึ้น พร้อมกับร่างสูงที่พยายามปัดเช็ดร่างกายที่เปียกโชกของตัวเองตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมามองผมด้วยสายตาที่เรียบเฉย
“ไม่เป็นอะไรใช่มั้ย...” ลู่ฮานพูดขึ้นพร้อมกับวางมือที่ชุ่มน้ำเล็กน้อยของเขาไว้บนหัวของผมแล้วลูบหัวสักสองสามครั้ง “กลับบ้านกันเถอะ ฉันเริ่มรู้สึกหนาวแล้วล่ะ” พูดจบร่างสูงก็ไม่รอช้าที่จะเดินออกไปจากโรงเรียนโดยที่สภาพยังคงเปียกโชกไปทั้งตัว พร้อมมือของเขาที่จับกุมมือของผมให้เดินตามไปอยู่
“ขอโทษด้วยนะ...ที่วันนี้ฉันงี่เง่าไปหน่อย ฉันแค่ไม่พอใจที่นายยิ้มให้กับจงแดน่ะ”
“อ๋อ...แบบนี้เองสินะ นายถึงไม่ยอมรับโทรศัพท์ผมน่ะ”
“ไม่รู้ละ ฉันทำขนาดนี้แล้วนะ ถ้านายจะงอนฉันละก็ ฉันว่ามันคงไม่แฟร์เท่าไหร่มั้ง”
ลู่ฮานหันมามองหน้าผมพร้อมกับใบหน้าออดอ้อน ทำแบบนี้ใส่แล้วใครจะไปโกรธลงล่ะจริงมั้ย? ผมอมยิ้มให้กับท่าทางของคนตรงหน้าก่อนจะกระชับมือของผมที่จับกับมือของเขาแน่น
“ใครจะไปงอนนายกันล่ะ”
“แบบนี้สิ น่ารักขึ้นมาเป็นกองเลยล่ะ นายน่ะ J”
“เจ้าบ้า...”
จบไปอีกบทแล้วนะค่ะ ขอบคุณที่ติดตามนะค่ะ วันนี้ก็ไม่มีอะไรจะพูดมากหรอกค่ะ
นอกจาก...ขอตัวไปปั่นการบ้านก่อนนะค่ะ//ปิ้วววว วิ่งไปทำงานต่ออย่างรวดเร็ว หลังจากอัพบทที่ 16 จบ
ความคิดเห็น