มัดหัวใจยัยซุปตาร์

มัดหัวใจยัยซุปตาร์...You are my Makeup Artist

จะบอกว่า ปลื้มปริ่มมมม คือเราไปอ่านบทวิจารณ์ของเราตอนนั้นเรื่องอุ่นรักในกองบินเพราะเรางงว่าแบบ...ตอนนั้นเรามีอะไรไปเม้นต์ให้เขาเหรอ คืออ่านแล้วมันออกจะดีอ่ะ เราจะคอมเม้นต์อะไรอ่ะทีนี้ เฮ้ยยยย คือมันดีมากๆๆ เลย ดีขึ้นเยอะมาก เราแบบเป็นปลื้มมม ขอชื่นชมเลยยย

ชื่อเรื่อง

อะแวบแรกที่เห็นนะว่ามีทั้งภาษาไทย ภาษาอังกฤษ เรานึกถึงพวกนิยายวัยเรียนง่ะ ตอนแรกเลยแบบ เอ...มันจะเข้าไหมจะกับนิยายที่ตัวละครอายุแบบสามสิบแล้ว (แต่นี่มัน gut feeling อ่ะนะคะ จริงๆ มันไม่มีกฏอะไรหรอกชื่อเรื่องเนี่ย มันแค่ความรู้สึกของเรา ของเราคนเดียวเท่านั้นนน ที่เอะใจแบบนี้) แต่ว่าพออ่านไป เอ้อชื่อภาษาไทย เหมือนจะเป็นในมุมมองพระเอก ส่วนชื่อภาษาอังกฤษ ดูจะเป็นในมุมมองนางเอก เอาจริงมันก็น่ารักดีนะ แบบครบๆ อ่ะ จะให้ ยัยซุปตาร์เฉยๆ มันก็เสียดายเพราะการที่พระเอกเป็น makeup artist มันเป็นอาชีพที่น่าอ่านดีอ่ะ ก็คือ ชอบชื่อเรื่อง ชอบๆๆ

การตกแต่งบทความ

ส่วนหนึ่งของนิยายที่ตัดมามันเป็นฉากที่แบบ ดี! คือ นี่แหละ ฉากที่บ่งบอกเนื้อเรื่องของเรื่องนี้ได้ดีเลย เราอยากแนะนำ อันนี้คือคำแนะนำยิบย่อยมาก แต่ถ้าเกิดจบที่ “ก็...คุณวาอาจจะท้อง” แล้วจบเลย จบฉับงี้ไม่ต้องเอาบรรยายความรู้สึกตัวละครต่อ เราว่ามันแบบ ตู้ม! Impact แรงๆ ดีค่ะ 5555

ถัดมาเป็นการโฆษณานิยายที่ไรต์ขายใน meb เนอะ (แอบยินดีด้วยจริงๆ มีนิยายวางขายตั้งหลายเรื่องแน่ะ) เราว่ามันต้องเลื่อนลงมาเยอะลงอ่ะ คือถ้าเป็นไปได้ ทำเป็นสามสอง column เพื่อใส่ลิ้งค์กดเข้านิยาย แบบสองเรื่องใน row เดียวอ่ะค่ะ (ไม่รู้คิดภาพออกไหม) มันน่าจะลดพื้นที่ลงได้หน่อย เพราะอันนี้แบบ ต้องเลื่อนลงแบบเยอะเลย แบบส่วนโฆษณาเรื่องอื่นเยอะกว่าการพูดถึงเรื่องนี้อีก ไรงี้

ส่วนตอนย่อย ก็จัดการได้ดีค่า การแบ่งตอนลงบทละสามตอน ตอนแรกเราก็ว่าตอนนึงมันสั้นไปไหม แต่ไรต์ก็จบด้วยอะไรที่ชวนให้ติดตามต่อ ก็เลยกดตอนต่อไปอย่างไว ไม่พักได้เลย 555

บทบรรยาย

ไรต์ ภาษาไรต์ดีมากเลยอ่ะ คือเราอ่านแล้วแบบเพลินมาก การวิจารณ์ต่อไปนี้จะมีแต่อะไรยิบย่อยๆ คือเราก็ไม่ได้รู้สึกขัดกับอะไรมากจนกระทั่งเป็นประเด็นใหญ่ต้องนำมาพูดเลย

มันจะมีคำที่เราคิดว่าไม่ค่อยเข้ากับสถานการณ์เท่าไหร่...แต่อันนี้มันตามฟีลเรานะคะ เราไม่รู้เราเข้าใจถูกไหม

เช่น ตอนที่กั๊ตบอกว่า “มันเจ็บนะคุณวา” แล้วบรรยายว่า กั๊ตบ่นเสียงดัง คือสำหรับเราคำว่าบ่นมันแบบ บ่นอ่ะพึมพำ บ่นๆๆ แบบอันนี้มันดูโวยวาย 5555 บ่นมันดูกระจุกกระจิกหน่อยๆ

ตอนที่วาไล่กัตออกจากบ้านไปแล้ว transition ที่บ่งบอกว่าเดือนนึงผ่านมาแล้ว เราว่ามันยังเร็วไปนิดหน่อย แบบเพิ่งอธิบายเรื่องคืนนั้นเสร็จ บอกว่ากัตเป็นใคร แล้วอยู่ๆ พูดถึงพี่กู้ดดี้ถามถึงกั๊ตเลย แล้วคือมันอยู่ในย่อหน้าเดียวกัน เราเลยแบบมึนๆ อ้าว...ผ่านไปหนึ่งเดือนแล้วเหรอ ไรต์อาจจะโอเค อธิบายว่ากั๊ตเป็นใคร ต่อมาบอกหน่อยว่าหลังจากนั้นทำอะไรไปบ้าง กั๊ตไม่ได้กลับมาที่บ้านฉันอีกนะ แล้วค่อยย่อหน้าต่อไปว่า เออ ถึงแม้จะไล่แล้วแต่ว่าก็มีข่าวเขาเข้ามาในระยะหนึ่งเดือนนี้ บลาๆๆ เนอะ เพราะพอจบเรื่องคืนนั้นละย่อหน้าถัดไปผ่านไปหนึ่งเดือนแล้ว แบบไม่มีเคาะบรรทัดแยกด้วย เราเลยมึนๆ ตอนแรก นิดหน่อยค่ะ (แต่อ่านซ้ำรอบที่สองก็ถึงได้เข้าใจ)

แล้วก็ ที่นางเอกบอกว่า รับกั๊ตเข้ามาอยู่ในบ้าน มันทำให้เราเข้าใจว่า กั๊ตนี่คืออยู่บ้านเดียวกับนางเอกเหรอ?? เลยงงแบบ ไล่ง่ายจัง แล้วข้าวของล่ะ แล้วความสัมพันธ์แบบโคตรจะผูกพันธ์นั่นล่ะ แบบ ทำไมไล่ง่ายจัง หนึ่งเดือนนี่ก็หายไปแบบชิลๆ เลยเหรอ ไรงี้ ถึงค่อยมารู้ว่าจริงๆ กั๊ตอยู่คนละบ้านแหละ (อันนี้อาจจะมาจากสมองของเราตอนอ่านเองที่เราแบบไม่เก็ตทันที 555)

มีคำผิดนิดหน่อยยย จำไม่ได้หมด แต่มีคำว่า

เสียด้าย > ด๊าย

ต้าย > ต๊าย

แต่คำผิดน้อยมากค่ะ //ปรบมือ

เราคิดว่าพวกตัวเอียงอ่ะค่ะ ที่เหมือนไรต์จะแสดงให้เห็นว่าเป็นความคิดนางเอก น่าจะไม่ต้องเอียง เพราะมันเป็นการบรรยายในมุมมองนางเอกอยู่แล้ว แล้วในบทบรรยายที่ไม่ใช่ตัวเอียง ก็คือความคิดนางเอกอยู่ด้วย งั้นก็ไม่เอียงให้หมดเลยน่าจะอ่านง่ายกว่าค่ะ ยกเว้นอยากจะเน้นอะไร

ตรงที่กั๊ตพูดว่า “สวยถูกใจล่ะสิ” แล้วบรรยายต่อว่า เห็นแววตาเป็นประกายของคนตรงหน้าหลังจากที่หญิงสาว...

เราว่ามันไม่ค่อยเหมาะกับการบรรยายเหมือนว่านางเอกเป็นอีกบุคคลนึง เพราะที่บรรยายมามันเป็นมุมมองนางเอกอยู่แล้ว อาจจะบอกว่า เขาเห็นแววตาเป็นประกายของฉันหลังจากที่ฉัน...บลาๆ มากกว่าค่ะ

ฉากในห้องครัว อยากให้ mention สักนิดว่าคนที่กำลังคุยอยู่คือกั๊ตค่ะ แบบสักนิดนึงงง แล้วก็คำบรรยายหลังบทสนทนาอ่ะค่ะ ที่ต่อด้วย

ลงมาก็สั่งน้อง...

ตอบแบบชิวๆ

หันมาแกล้งถามตาโต

คือเราก็เคยเห็นคนเขียนแบบนี้นะ คือมันก็เขียนได้แหละ แต่พอมันไม่มีคำนามมาเปิดประโยค ใครทำ เรารู้สึกประโยคมันหาดๆ ห้วนๆ ซึ่งย้ำว่าจริงๆ คงทำได้แหละนะ แต่ไม่อยากให้ขาดๆ ติดๆ กันแบบนี้ อย่างน้อยใส่ไปนิดนึงว่าใครพูด เหมือนจะสับสนว่านี่ใครพูดอยู่วะ อะไรงี้ แต่ถ้าตั้งใจอ่านมากๆ คงไม่งง แต่ถ้าอ่านชิวๆ ไถอ่านไปเรื่อยๆ เราว่าเติมแล้วมันช่วยน้า

อีกเรื่องๆ นิดนึงๆ เรื่องคำซ้ำอ่ะค่ะ อันนี้จากตอนที่สามนะ ตอนจูบแล้วบรรยายว่า

...จนฉันแทบจะขาดอากาศหายใจ

หลังจากฉันเริ่มขาดอากาศ

เนี่ยมันอยู่ติดๆ กันเลยขัดๆ นิดหน่อย ลองเปลี่ยนคำเป็นอย่างอื่นให้ไปซ้ำก็ดีนะคะ เช่น ฉันเริ่มไม่ไหว หรืออะไรอย่างงี้

โดยรวมมม ดีมาก ดีมากๆๆๆ ปลื้มมมม ภูมิใจจจจ

โครงเรื่อง/ความน่าสนใจ

บทนำ ดึงดูดเลยทีเดียวค่ะ 55555 คือแบบ เอาจริงๆ นะ เราไม่ค่อยชอบเรื่องที่เปิดมาแล้วมีอะไรกันเท่านั้น แบบตื่นมาแล้วพบว่าตัวเองอยู่บนเตียงกับผู้ชายคนนึง คือมัน cliché แล้วเราคิดว่ามันเดาพล็อตต่อไปง่าย มันก็คงไม่มีไรหรอก แค่มองหน้ากันไม่ติดละสุดท้ายก็ต้องมาคุยกันอยู่ดี ก็แหม มันมีอะไรกันแล้วอ่ะนะ แต่ว่าๆๆ เรื่องนี้เราไม่ได้รู้สึกว่าเราอยากปิดหน้านิยายลงอ่ะ คืออันนี้อาจจะเชื่อมๆ กับภาษาที่ไรต์ใช้ด้วย ไรต์ใช้ภาษาได้อ่านเพลินแล้วมันตลกดี เรา enjoy เฉยเลย

ละบวกกับที่กั๊ตเป็นเกย์ด้วยอ่ะ เราเลยยิ่งสนใจ คือตอนแรกเราก็คิดว่า เฮ้ย หรือว่าจริงๆ กั๊ตมันก็ผู้ชายแหละ แต่นางเอกแบบโมเมไปเองว่าเป็นเกย์ แบบคิดไปเอง แต่พอรู้ว่าเป็นช่างแต่งหน้าจ้า แต่งหญิงนะจ๊ะ แล้วมันแบบ...เอ้อ ก็ต้องเข้าใจว่าเป็นตุ๊ดละถูกละ 5555 แล้วเราเลยอยากรู้ต่อเลยว่าแบบ คาแร็คเตอร์พระเอกนี่มันยังไงกันแน่ ความน่าสนใจของเรื่องนี้ที่ทำให้เราอยากกดต่อๆ ที่คาแร็คเตอร์พระเอกเลยอ่ะจริงๆ

หลังจากรู้ว่าอีกั๊ตมันสั่งให้เอายาคุมปลอมให้กินแล้วดิฉันก็แบบ เกลียดม้านนนนน คือมันก็น่าติดตามแหละ แต่จากตอนแรกที่เราชอบเขา ตอนนี้เราเกลียดเขา -เลววววว //อินแปป

โอ๊ย คือว่า ตอนนี้เราวิจารณ์แบบกระจัดกระจายแบบ อันนี้อาจจะอยู่ในหมวดตัวละคร มันเชื่อมกันไปหมดแล้วแง ขอโทษค่ะ T^T

ตัวละคร

ตัวละคร มีเสน่ห์ค่ะ โดยเฉพาะพระเอก ตรงนี้เราพูดไปใส่ส่วนของโครงเรื่องแล้ว คือเขาดึงดูดให้เราอ่านต่อมาก

เราอยากรู้ว่าแบบทำไมนางเอกไล่กั๊ตง่ายจัง คือจากที่อ่านเขาน่าจะแบบสนิทกันมาก มากๆๆๆ ในหลายระดับ เพราะรู้จักกันตั้งแต่เด็กอีก คือมันไม่น่าหายไปเลยได้ง่ายๆ ขนาดนี้ แบบ หายไป หายไปไม่ติดต่อ แต่อันนี้คือ คหสต อ่ะนะคะ

แล้วก็ทำไมพอนางเอกจำเรื่องราวทั้งหมดได้ ไม่มี action ที่ reflect ความทรงจำของตัวเองเลย ไม่มีแบบรู้สึกผิด เพราะนี่ก็จำได้ว่าแล้วตัวเองเริ่มก่อน แล้วไปไล่ตะเพิดเขาด้วย คือแบบจำได้แล้วมันน่าจะมี action อะไรตามมานะ...หรือว่านางเอกอายมากจนไม่อยากเห็นหน้า แบบอยากหลบหน้าไปเลย อายสุดๆ ก็อยากให้อธิบายไว้ในเรื่องหน่อยค่า

เอ้อแล้วกั๊ตตอนเจอนางเอกอีกรอบ คือนางดูไม่ค่อยรู้ร้อยรู้หนาวอะไรเลย แบบนี่โดนนางเอกไล่ออกจากบ้านมานะ ไม่มีความแบบรู้สึกผิดหรือเกรงกลัวอะไรหน่อยเหรอ 5555 หรือคาแร็คเตอร์มันชิลๆ อย่างงี้อยู่แล้ว...คือเราก็อ่านแล้วเราก็รู้สึกนะว่าเขาดูชิลมาก แต่นี่มันแบบ เรื่องใหญ่ง่ะ

คำพูดแรกที่เจอกันคือ “อ่อยเก่ง” ถ้าเราจำไม่ผิด แต่แบบคาแร็คเตอร์ของกั๊ตในตอนแรก ตอนที่อยู่บนเตียงอ่ะค่ะ มันดูหยุมหยิมกว่านี้หน่อยง่ะ แบบมันไม่น่าจะเปิดบทสนทนากับคุณวาด้วยคำพูดประมาณนี้ อันนี้คือความรู้สึกของเรานะ แต่เราอาจจะยังไม่เข้าใจตัวละครมากพอก็เป็นได้

ปล. อ่า...พอเราอ่านไปเรื่อยๆ ถึงตรงที่รู้ว่ากั๊ตเอายาคุ้มปลอมให้กินเราก็ค่อยมานั่งคิดว่า เอ...หรือที่มันหายไปอย่างง่ายดายนี่คือ...อ๋อ แผนชั่วของมันเหรอ เอ๊ะ...หรือเปล่า เกี่ยวไหม เกี่ยวไหมนะ?? เราไม่แน่ใจว่าที่เราวิจารณ์ไปนี่คือเราวิจารณ์ผิดไหม ถ้าตั้งใจให้ตัวละครหายไปง่ายๆ อย่างมีเหตุผลก็ข้ามข้อนั้นไปได้เลยค่า

การดำเนินเรื่อง

ไม่มีไรตินะ คือมันดีอ่ะ มันกำลังเลย มันไม่ได้เวิ้นเว้อไป ไม่ได้เร็วไปอะไรอย่างนั้น คือชอบเลย

ความประทับใจจากนักวิจารณ์

ไม่รู้จะพูดยังไงเลยอ่ะ คือแบบ ดีใจอ่ะ ภูมิใจด้วย คือเรากลับไปอ่านบทวิจารณ์ของเรากับคุณเมื่อนานไปแล้ว เรายังจำนิยายเรื่องนั้นได้อยู่นะ แล้วปัญหาที่เราเจอมันไม่ปรากฏอยู่ในนี้แล้วอ่ะ มันหายไปเลย ที่เราวิจารณ์มาคือเหมือนมันยิบย่อยไปหมด ไม่มีประเด็นไรที่แบบใหญ่แล้วต้องเอามาพูดให้ได้เลย

ขออภัยถ้าเกิดมีสะกดผิดหรือคำตกหล่นนะคะ