[EXO] TAO's secretz {alltaotaoall}

ลำดับตอนที่ #2 : Away ๒ (ร้อย!)

  

'คุณเทาคะ มื้อเช้าค่ะ' สาวใช้ในชุดเครื่องแบบเคาะประตูไม้บานใหญ่ตามหน้าที่ประจำวัน ทุกอย่างเป็นไปตามกฎระเบียบของบ้าน ประตูเค้าได้ไม่เกินสามทีและต้องรอจนกว่าเจ้าของห้องเปิดประตูออกมาเอง ห้ามสบตา และลอบมอง

หากแต่วันนี้กลับต่างไปจากทุกวัน   คุณเทาไม่ใช่คนที่ใช้อำนาจเหนือคนอื่น ร่างบางเกรงใจและให้เกียรติผู้อื่นเสมอ ไม่เหมือนเจ้าของตึกเล็กที่ห่างไปอีกฝั่งของบ้าน

สาวใช้ประจำบ้านเริ่มใจไม่ดี ใจกระหวัดเกรงว่าคนของนายเหนือหัวจะป่วย แล้วจะโดนเด้งกันทุกตำแหน่ง

ถ้าแค่ตกงานก็ดีไป...แต่จะเหลือชีวิตไว้ทำงานที่อื่นมั้ยเป็นสิ่งที่ไม่อาจจินตนาการถึงได้

.

.

.

.

.

.

.

.

และเพราะความกลัวนั้น สาวใช้จึงพาตัวเองมาถึงบนตึกใหญ่ รีบซอยเท้าฉับไปทางปีกซ้ายของตึก ทั้งขาและใจทำงานไม่สัมพันธ์กันนัก อีกใจนึงก็อยากจะเดินให้เร็วกว่านี้ หากอีกใจนึงก็ต้องคอยเตือนตัวเองไม่ให้รีบจนเผลอลงส้นเสียงดัง......ก่อนที่จะไม่มีขาไว้เดิน

'ค...คะ...คุณอี้โหมวคะ'

มือกร้านตามประสาคนทำงานมาตลอดยี่สิบปีละจากการรินน้ำส้มใส่แก้วทรงสูง หันไปค้อมตัวให้นายน้อยแห่งตน ใบหน้าคร้ามไม่สื่ออาการ เดินนำไปอีกทางที่จะทำให้คุยสะดวกและไม่รบกวนเวลาอาหารเช้าของเจ้านาย

'ทำไมถึงมาขัดเวลาอาหารเช้านายน้อย ไม่มีมารยาท'

'ดิฉัน...ไม่เจตนาจะรบกวนคุณเสี่ยวชุนค่ะแต่ดิฉัน...'

'เอาเถอะมีอะไรก็พูดมา นายน้อยต้องรับของหวานต่อ'

'ค..คุณจือเทาค่ะ...คุณจือเทาไม่ได้อยู่ในห้อง'

นัยน์ตาดำขลับกระตุกไปในช่วงสั้นๆ เอ่ยแกมไล่อย่างสุถาพให้สาวใช้กลับไปทำหน้าที่ในส่วนอื่นต่อ ไม่ได้รับปากว่าจะจัดการให้อย่างไร รู้สึกถึงเค้าลางโทสะของนายท่าน ปล่อยตัวเองให้เดิน

กลับมาปฏิบัติหน้าที่ทั้งๆที่ยังไม่ได้สติ รู้ตัวอีกทีตอนที่มือเย็นๆของเด็กหนุ่มบนโต๊ะอาหารแตะลงมาบนหลังนิ้ว

'เป็นอะไร ผมบอกว่าอิ่มแล้ว ทำไมไม่จัดของหวาน'     อี้โหมวรีบปรับสีหน้าให้ปกติ แล้วยกจานสโคนอุ่นๆมาเสิร์ฟ แต่เค้าไม่รู้ว่าร่องรอยคงามรู้สึกยังคงหลงเหลืออยู่หรือเปล่า และเหมือนว่า

นายน้อยจะจับสังเกตได้

'เมื่อกี้ออกไปคุยอะไรกับจวิ้นลี่'

'ไม่มีอะไรครับนายน้อย'

'อย่าปิดบังผม ผมไม่ชอบ คุณก็รู้ว่านิสัยนี้ผมได้มาจากใคร'

'ผมไม่ได้เจตนาจะปิดบังครับ แต่เรื่องนี้เป็นเรื่องที่หนักพอสมควร'

'เกี่ยวอะไรกับคุณพ่อหรือเปล่า?'      มือแกร่งที่กำลังหั่นสโคนเป็นคำเล็กๆวางส้อมและมีดในมือลง สื่อให้อีกคนเข้าใจว่ากำลังจริงจังถึงที่สุด

'นายน้อยทราบ?'

'เสียงยัยคนนั้นทั้งสั่นทั้งรัว ดังเข้ามาจนผมไม่มีอารมณ์ทานข้าว'    ผ้าเช็ดปากสีแดงเลือดนกถูกคลี่ออกและจัดการกับตัวเอง

'ผมไม่เชื่อหรอกว่าคุณพ่อจะสนใจแองเจลิน่ามากกว่าเทา ' ไม่ต้องมองรู้ว่าคำถามที่จะหลุดออกจากปากพ่อบ้านคืออะไร นายน้อยคนเดิมก็ชิงบอกออกมาเสียก่อน

'ผมรู้สึกได้...'

'แล้วพนันกับผมมั้ยล่ะ ว่าถ้าโทรไปบอกตอนนี้ หังโจวคงระเบิดไปครึ่งเมือง ยัยแองเจลิน่าคงถูกทิ้งไว้ที่นั่น และคุณพ่อจะเหมาเครื่องบินกลับมาคนเดียว'    เสียงหัวเราะราวกับกลุ่มเมฆดำที่

จะนำมาซึ่งพายุฝนเป็นเรื่องน่าสุนทรีย์    เล่นเอาคุณพ่อบ้านกลืนน้ำลายดังเอื้อก บางทีความน่ากลัวก็ถูกถ่ายทอดทางพันธุกรรมได้เหมือนกัน

'เอาเถอะไม่ต้องกังวลเรื่องหาคนโทรไปรายงาน ผมจะช่วยแล้วกัน'

หากภาษิตโบราณกล่าวไว้ว่าเวลาโล่งใจเปรียบได้กับยกภูเขาออกจากอก อี้โหมวคงเถียงสุดกำลัง เพราะตอนนี้ เหมือนนายน้อยมายกภูเขาออกจากหัวของเค้าเลยมากกว่า


.


.


.


.


.
 

หวางจือเทากำลังเรียนรู้กับ 'บ้านใหม่' เป็นวันที่สอง กระท่อมหลังจ้อยที่ให้อารมณ์ศิลปินไม่หยอก มันตั้งอยู่ห่างจากแหล่งชุมชนขึ้นไปทางเชิงเขา กระท่อมหลังน้อยเป็นสิ่งปลูกสร้างชิ้นสุดท้ายที่อยู่

ระหว่างท้ายหาดทรายกับทางเข้าป่า คงต้องใช้เวลาอีกซักพักกับการทำตัวให้ชิน และเวลาคงเป็นตัวตัดสิน ว่าระหว่างแผงอกเปลือยเปล่าแกมร้อนคลอเสียงหายใจของใครอีกคน กับเสียงคลื่นพัดเข้าฝั่งคลอ

ด้วยเสียงจิ้งหรีดเรไรจากในป่า ใครจะทำให้เทาหลับลึกได้มากกว่ากัน 

นักท่องเที่ยวสองคนกำลังเดินมาทางนี้ นั่นเป็นสิ่งที่ทำให้เทาตะขิดตะขวงใจไม่น้อย เค้าไม่เคยเห็นใครเดินมาถึงท้ายหาด เพราะละแวกนี้ไม่มีเก้าอี้ผ้าใบหรือของเล่นทางทะเลต่างๆให้เช่า 

พึ่งเข้าใจคำว่าวัวสันหลังหวะก็คราวนี้

'เค้าอาจจะมาหาที่ถ่ายรูปมั้ง...' เทาไล่ความคิดฟุ้งซ่านออกจากหัว ยิ่งข่มใจ ตะกอนความคิดก็ยิ่งเหมือนกับน้ำมันที่ลอยตัวอยู่ในน้ำ ยัดเยียด 'ความกลัว'ให้เป็นชื่อเรียกของความรู้สึก โดยไม่รู้เลยว่าสิ่งที่ลอย

และปรากฎขึ้นมาในแววตามีแต่ 'ความคิดถึง' และ 'โหยหา' เพียงเท่านั้น

.
.
.
.
.
.
.

ร่างสูงสง่าในชุดผ้าคลุมอาบน้ำสีเข้ม เดินมาทิ้งตัวบนโซฟาบุหนังอย่างดี เมื่อผู้ติดตามรายงานว่าคุณชายน้อยของบ้านจะสายตรงวิดิโอคอลมาจากอีกมณฑลที่ไกลออกไป

เป็นธรรมดาของห้องชุดกลางเมืองศูนย์กลางทางธุรกิจที่คนธรรมดาไม่ริอาจจะจ่ายเงินเก็บทั้งปีเพื่อซื้อความสุขสบายได้แค่คืนหนึ่ง ทีวีอัจฉริยะที่เชื่อมต่ออินเตอร์เน็ตได้ถูกกดเปิดโดยรีโมท ไม่กี่วินาที

ต่อมา จากจอเรติน่ามืดๆก็ปรากฎเป็นอีกใบหน้าหนึ่งที่ถอดเค้าโครงออกมาได้ไม่ต่างจากเค้า

'คุณพ่อ..'      เสี่ยวหมิงยิ้ม เป็นยิ้มที่ไม่ใช่แค่การยกมุมปากอย่างที่ชอบทำเวลาหยิบยื่นความเจ็บปวดให้คนอื่น

'ครับลูก?'

'คุณพ่ออยู่ในห้องพักคนเดียวหรือเปล่า?'      เสี่ยวหมิงพยักหน้า เข้าใจว่าลูกชายคนเดียวไม่ถูกจริตกับใครอีกคนที่ติดตามมาด้วยเสียเท่าไหร่

'ดี...ลูกมีเรื่องสำคัญต้องแจ้งให้คุณพ่อทราบ แต่ก่อนจะพูดคุณพ่อต้องตอบคำถามลูกและสัญญามาก่อนว่าฟังแล้วจะไม่โกรธ?'    ร่างที่อยู่ในสภาพเอกขเนกเปลี่ยนมาอยู่ในท่าทางพร้อมกับการฟัง แผ่นหลัง

หนายืดตรง ดวงตาคมเหมือนพญาเหยี่ยวจับจ้องเลือดเนื้อเชื้อไขอีกคนผ่านกล้อง และพยักหน้าให้เด็กหนุ่มเริ่มพูด

'ก่อนออกไปหังโจว คุณพ่อเรียกหาเทาบ้างหรือเปล่า?'    เสี่ยวหมิงนึกประหลาดใจ เพราะนี่ไม่ใช่วิสัยของลูกชายตัวดี เรือนเล็กๆทั้งหลายไม่เคยอยู่ในความใส่ใจของเสี่ยวชุน

'เปล่าลูก...'       คราวนี้เป็นเสี่ยวชุนที่ยิ้มบ้าง         เคยมีคนกล่าวไว้ว่าถ้าเรานึกเกลียดอะไรโดยไม่รู้เหตุผล นั่นเป็นเพราะสิ่งๆนั้นเหมือนกับเรา 
เสี่ยวหมิงพึ่งนึกเห็นด้วย เพราะพึ่งรู้สึกตกเป็นรองลูกชายครั้งแรก

นี่มันสงครามประสาทของสองหวาง....ไม่สิ สามเลยแหละ

สิ่งต่างๆเริ่มเผยเหตุผลของตัวเองทีละนิดๆ...เศษเสี้ยวต่างๆจากคำพูดของเสี่ยวชุนเริ่มปะติดปะต่อเป็นภาพที่กว้างขึ้น..กว้างขึ้น โดยมีท่าทีสะใจของลูกชายเป็นเหมือนเลนส์ซูมให้ชัดขึ้นๆ

'พ่อจะกลับชิงเต่าตอนนี้!'     ร่างจริงของนายท่านตระกูลหวางปรากฎกายในไม่กี่อึดใจต่อมา เสี่ยวชุนเองยังนึกหวั่นไม่น้อย คิดไว้แล้วว่าต้องเป็นแบบนี้ ไม่บ่อยนักที่คณพ่อจะลงมือทำอะไรเอง เห็นจะมีแต่เรื่องของ เทา  ที่คุณพ่อจะทำตัวเหมือนไฟ ซึ่งถูกเร้าด้วยน้ำมันตลอดเวลา

แต่เพชรย่อมไม่เคยตัดเพชรได้ แผนสำรองถูกยกมาใช้ อย่างน้อยๆคืนนี้ก็คงไม่มีคนตายเพราะเผลอยืนผิดที่ไปขวางทางพ่อของเค้าเข้า

'ลูกให้คนไปตามหาดูแล้ว...เค้าอยู่เกือบสุดเขตอำนาจของเรา น่าจะนึกไม่ถึงว่าพื้นที่ตรงนั้นก็อยู่ในมือของคุณพ่อ...'เสี่ยวหมิงเป่าลมหายใจ พยายามรักษาสัญญาว่าจะไม่เผลออาละวาด

'ลูกจัดเครื่องบินไว้ให้ด้วย ถ้าคุณพ่อออกจสกโรงแรมตอนนี้ จะถึงชิงเต่าก่อนถึงเวลาเข้านอนเทาครับ' 

'....เตรียมพาสปอร์ทของพ่อกับของเทาไว้ พ่อจะไปเอาในสองชั่วโมง'



'อ้อ...ไม่ต้องห่วง พ่อจะกลับโดยไม่บอกแองเจลิน่า'



กระดุมสีมุกค่อยๆถูกริดให้เข้าไปในรังดุมทีละเม็ดๆ เหลือสองเม็ดบนไว้อย่างที่ชอบทำ ดูร้อนแรงและอันตราย




'หนีเถอะ หนีไปให้ไกลเจ้ากระต่ายตัวจ้อย ฉันให้เวลาเธออีกอึดใจหนึ่ง ก่อนที่เธอจะได้รู้ว่าเปลวไฟจากมังกรอย่างฉัน สามารถทำลายทุกอย่างที่มาพรากของหวงไปจากรัง'


.
.
.
.
.
.
.
.

สองเท้าเล็กสืบเข้าหาตัว เทาไม่เข้าใจว่าทั้งๆที่เลยเวลานอนมามากโข แต่ก็ยังไม่หลับ หนังสือเล่มโปรดที่ขนมาก็ไล่อ่านไปจนหมด 

แต่ก็ยังคงตื่น...เหมือนรอใครมารับอยากนั้น

'บ้าละไอ้เทา ใครจะมารับแก หนีออกมาไกลขนาดนี้'        งุ้งงิ้งกับตัวเองได้ไม่ทันไร ประตู้ไม้เก่าๆก็ส่งเสียงให้สะดุ้งเฮือก...

เทาเคยอยู่บ้านไม้...มันมักจะส่งเสียงบ่อยๆ แม่บอกว่าเป็นเพราะกระดานลั่น...เทาก้าวขาแทบไม่ออก ถ้ากระดานแค่ลั่นอย่างที่แม่ว่าจริงก็ดีน่ะสิ

แอ๊ด....

เทาแทบล้มทั้งยืนตอนประตูเปิดจนสุด


ประตูลั่น...ลั่นดังมากเสียด้วย


ทำไมเทาไม่คิดบ้างว่าที่ประตูมีเสียง เพราะมีคนมาเคาะ!


'ไง ไม่เจอกันนานนะ'      เทาสาบานว่ายังไม่ได้ร้องไห้ใครช่วยแม้แต่แอะเดียว ก้อนผ้าหนาๆก็ถูกยัดเข้ามาจนแทบสำลักอากาศ ข้อมือบางๆของเค้าถูกกระชากให้นำหน้าตัว ประตูสีดำขลับของ maybach

คันหรูเปิดออก ร่างทั้งร่างถูกกดลงไปให้นั่งกับที่ แค่เห็นคุณท่านยามไม่สบอารมณ์แบบนี้ การขยับตัวก็เป็นสิ่งที่ตัดสินใจได้ยาก และทันทีที่คุณท่านเข้าประจำที่คนขับ เข็มแรงม้าถูกบังคับให้ไปแตะเลข

สูงสุด           ไม่ต่างอะไรกับพายุอารมณ์ที่เกิดขึ้นเวลานี้!

----------------------------100%----------------------------

CH2 Completed

ขอบคุณหมิงเทาชิปเปอร์ทุกท่านนะคะ มาอิดิทเพิ่มประโยคเด็ดคุณท่านเล็กน้อย ลืมได้ไงน้อออ

Guitar_BBty

24April14        อย่าลืม #ห้องลับน้องเทา นะคะ