คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Huang Laoshi II
อาคารเรียนรวมเป็นสถานที่ทำงานของผมอาจาร์หวาง หรือ หวางเสี่ยวหมิง ภายในวันแรกของปีการศึกษาใหม่แบบนี้ หลังจาก
การปฏิรูประบบเปิด-ปิดเทอม ของคณะอธิบดีชุดใหม่ ทำให้มีเวลาไม่มากนักในการรับลงทะเบียนนักศึกษา
หืดขึ้นคอ ใช้คำนี้คงเหมาะสมที่สุด เวลาราวสามอาทิตย์ กับการส่งแผนการสอนให้ทั้งคณะบดีและรัฐบาลต่างชาติผู้เป็นเจ้าของหลักสูตร
คณะที่ผมสอน เป็นอะไรที่ไม่ง่ายนัก แต่อย่างน้อยตำแหน่งอาจารย์ชำนาญการพิเศษของผมก็ยังไม่หลุดลอยไปไหน ที่แน่ๆผมไม่มีแม้แต่
เวลาจะตรวจเช็ครายชื่อนักศึกษาอย่างที่เคยทำเป็นประจำ สำหรับผมแบ๊คกราวด์ผลการเรียนเป็นสิ่งสำคัญที่จะใช้ในการแบ่งกลุ่มนักศึกษา
แต่ละประเภท
อีกสิบห้านาทีจะเริ่มคลาส ผมวางแก้วกาแฟที่หยิบติดมือมาด้วยไว้ข้างตัว แล้วเลือกที่จะนั่งไขว่ห้างบนโต๊ะมากกว่าเก้าอี้
กองทะเบียนกลางส่งรายชื่อนักศึกษาเข้าอีเมลมาเมื่อไม่กี่นาทีนี้ ถึงจะมีเวลาคัดประเภทไม่มาก แต่ก็ดีกว่าไม่คุ้นชื่อลูกศิษย์ในคลาซักคน
เลย จริงไหม?
ระหว่างที่ผมนั่งสำรวจรายละเอียดเล็กๆน้อยๆจากในอีเมล ก็มีนักศึกษาทยอยเข้ามาเรื่อยๆ เป็นที่น่ายินดีจากการคะเนด้วยสายตาลูกศิษย์
ในภาคเรียนใหม่แบ่งเป็นไม่กี่กลุ่มนัก
ประเภทเรียนดีตลอดสามเทอมที่ผ่านมา
ประเภทกิจกรรมเด่น
ประเภทได้รับทุนสนับสนุน ทำให้ไม่มีเกรดต่ำกว่าบีพลัส
และสุดท้าย…………
บอกหวางเสี่ยวหมิงทีว่ากองการนักศึกษาไม่ได้ส่งรายชื่อมาผิด….
ความมั่นคงในตำแหน่งอาจารย์ของหวางเสี่ยวหมิงได้หมดไปแล้ว
ชู้สาว? พรากผู้เยาว์ไปจากความดูแลของผู้ปกครอง?
ภาคทัณฑ์แบบไหนที่เค้าคนนี้จะได้รับกัน
เสียงเลื่อนประตูดังขึ้น พร้อมเสียงทักทายจากผู้มาใหม่ที่อยู่ในเสื้อเชิ้ตสีขาวสาบลายเสือดาว ติดกระดุมเพียงสามเม็ดจากห้า พร้อมกางเกง
รัดรูปสีดำ ที่มีรอยขาดขึ้นมาถึงเหนือเข่า
เห็นแล้วอยากทำโทษ ‘หนักๆ’ เสียให้ไม่กล้าไปทำที่อื่นอีก
‘อรุณสวัสดิ์ครับ อาจารย์เสี่ยวหมิง’
และนักศึกษาประเภทสุดท้ายในคลาสของผม
คือ
ประเภทที่อันตรายไม่ต่างกับเชื้อเพลิง
.
.
.
.
.
หวางจือเทาอยากจะไล่ทุกคนให้ไป แล้วเหลือแต่ห้องที่มีแต่ อ า จ า ร ย์ เ สี่ ย ว ห มิ ง กั บ เ ค้ า แ ค่ ส อ ง ค น
คนบ้า ไอ้ท่านั่งไขว่ห้างนี่เทาขอซื้อ มานั่งท่านี้ในใจเทาเถอะ ใครมันบังอาจมองจะควักลูกตาโยนให้จระเข้ในคณะสัตวกินเสียให้หมด! เค้า
คิดว่าท่านี้ร้อนแรงน้อยเสียกระมัง ไหนกลิ่นน้ำหอมที่ผ่านจมูกแค่แว้บเดียวก็รู้แล้วว่าอาร์มาร์นีย์นั่นอีก
คนอะไร หล่อ เนี้ยบ ถ้าตอนนี้เทาอายุซักสามขวบ จะร้องไห้งอแงให้อาป๊าซื้อคนๆนี้มาตั้งไว้ในห้องนอนเสียให้ได้เชียว!
สาบานได้ว่าวิชาพันธะเคมีเป็นวิชาที่เรียนแล้วร้อนที่สุด!
เครื่องปรับอากาศยังทำหน้าที่ของมันได้ดี มีแต่คนที่หน้าห้องนั่นแล่ะ ที่ไม่ว่าจะอยู่ในอิริยาบถไหน ก็ชวนให้ใจเต้นไม่เว้นนาที
ทียี่สิบห้ายังต้องชิดซ้าย เทาบอกเลย…..
‘นักวิทยาศาสตร์ได้สังเคราะห์สารอะดรีนาลีนที่หลั่งโดยการสั่งงานของสมอง มีส่วนช่วยในกระบวนการกระตุ้นการเต้นของหัวใจ โดย
ธรรมชาติร่างกายจะหลั่งหลังจากเล่นกีฬา หรือทำกิจกรรมที่ต้องสูญเสียพลังงาน แม้กระทั่งประสบกับเรื่องน่าตื่นเต้น………..’
แล้วอาจารย์ เป็นเรื่องน่าตื่นเต้นประเภทไหนกัน ที่ทำให้สารอะดรีนาลีนของเทาหลั่งขนาดนี้?
.
.
.
.
เทาเก็บของใส่กระเป๋าให้เชื่องช้าที่สุดในชีวิต รอจนแน่ในว่าเพื่อนร่วมคลาสออกไปจนหมดแล้ว
ค่อยๆเดินทอดน่องลงส้นกับพื้นไม้ปาร์เก้มุ่งหน้าไปยังใครอีกคนที่พึ่งเสร็จจากการสอน
เสียงลงฝีเท้าทีละก้าว…ละก้าว ก้องอยู่ในหูของคนสองคน เสี่ยวหมิงเงยหน้าขึ้นมาสบตาคนตัวเล็ก เมื่อรู้สึกว่ามีเงาดับทอดทับลงมา
‘ว่าไงคุณเทา?’ เทายกมือขึ้นเกาท้ายทอยจุดให้เสี่ยวหมิงนยิ่งอยากรู้ว่าแม่ลูกแมวตัวสบของเค้ามีแผนอะไรต่อไป
‘ผมอยากมาถามเรื่องสารอะดรีนาลีนเมื่อกี้น่ะครับ’ เสี่ยวหมิงผายมือเป็นเชิงเปิดโอกาสให้ถาม แต่ขนทั้งกายแทบลุกชันเมื่อมือขาวๆมา
ฉวยเอามือข้างขวาของเค้าไปแนบกับหน้าอกซ้ายของตนเสียดื้อๆ
เสี่ยวหมิงไม่รู้ว่าเสื้อตัวนี้ผลิตที่ไหน แต่ให้ตาย! ผ้ามันบางไปจริงๆเค้าสัมผัสได้แทบจะทุกอย่าง ไอร้อน ไรเหงื่อบางเบา และจังหวะหัวใจใต้
ผิวนิ่ม!
การอยู่ใกล้หวางจือเทา อันตรายเกินไปสำหรับเค้าจริงๆ
‘มันเต้นแรงแบบนี้ ทั้งๆที่ผมแค่นั่งมองอาจารย์พูด นับเป็นอะดรีนาลีนหรือเปล่าครับ?’ คนตัวสูงไม่ตอบ แต่กรรโชกลมหายใจรุนแรง เค้า
สะบัดมือเทาทิ้ง แต่เปลี่ยนไปบีบแน่นที่ต้นแขนบางทั้งสองข้างแทน พร้อมใบหน้าที่เลื่อนเข้ามาใกล้
นัยน์ตาสีดำขลับจ้องมาที่เทาโดยไม่แฝงแววล้อเล่น เทาเองก็จ้องกลับอย่างไม่ลดละ
ชายหนุ่มใช้เวลาหลายนาทีในการควบคุมตัวเอง จนในที่สุดก็ปล่อยร่างเล็กให้เป็นอิสระ ศรีษะได้รูปหันไปมองไอแพดของตัวเองที่วางอยู่บน
โต๊ะอาจารย์ผู้สอน แล้วหันกลับมาสบตาเทาเพียงชั่วครู่แล้วเดินออกไปโดยไม่ได้หยิบทรัพย์สินของตัวเองไปด้วย
นั่นทำให้เทารู้ว่า
เรายังมีเรื่องให้คุยกันต่อ
คนตัวขาวฉวยเอาไอแพดเครื่องพอดีมือมาถือไว้ แล้วรีบเดินตามร่างโปร่งของใครอีกคนไปทันที
.
.
.
.
ถามไถ่จากบรรดานักศึกาละแวกนั้น ได้ความว่าอาจารย์เสี่ยวหมิงหายไปอยู่บนดาดฟ้าตึก
เมื่อถูกถามว่ามีธุระอะไร เทาก็เลือกใช้เจ้าไอแพดในมือแทนคำตอบ
นับว่าคนตัวสูงก็เปิดโอกาสให้เค้าไม่น้อย
เมื่อเทาขึ้นมาถึงดาดฟ้า กวาดสายตาซ้ายขวาก็ไม่เห็นลาดเลาจากอีกคน
จนมองไปที่มุมซ้ายสุดของพื้นที่โล่งกว้างที่ถูกใช้เป็นราวตากเสื้อนักศึกษาของห้องพยาบาล
ภายในแนวเสื้อยาวนับร้อยตัว มีเงาแผ่นหลังของใครอีกคนทาบทับออกมา
เทายิ้มเผล่ ล้วงอมยิ้มสีแดงสดจากกระเป๋าเสื้อ แกะใส่ปากอย่างอ้อยอิ่ง แล้วค่อยๆเดินแหวกกลุ่มเสื้อเนื้อโทเรย์ที่ปลิวไหว
เพราะต้องกับสายลมยามเที่ยงวันแบบนี้
‘อ๊ะ’
แมวน้อยถูกจับได้เสียแล้ว เมื่อราชสีห์ตัวโตพลิกตัวกลับมาตะครุบเหยื่อไว้ในอ้อมแขนได้ก่อน
เทาแสร้งทำเป็นชะงักมือค้างกลางอากาศ ราวกับตกใจเสียมากมาย
แต่เมื่อไม่สามารถสัมผัสได้ถึงแววล้อเล่นในหน่วยตาคม
ก็เป็นอันต้องเปลี่ยนเป็นยิ้มออดอ้อน
‘คุณต้องการอะไร’
‘ชู่วววววววว ’เทาไม่ตอบ แต่ยกอมยิ้มสีแดงเชอร์รี่มาแตะเบาๆที่ริมฝีปากได้รูป
‘ผมจะไม่ตอบว่าต้องการอาจารย์….’ เทากดอมยิ้มลงไปให้อีกคนรับมันเข้าปาก
‘แต่ผมจะบอกว่าผมไม่ต้องการให้อาจารย์ไปอยู่ใกล้ๆใคร…’ เสี่ยวหมิงกระตุกยิ้ม สั่นหน้าเบาๆให้ความเอาแต่ใจของอีกคน
มือหนาจัดการดึงอมยิ้มจูปาจุ๊ปออกจากก้านเสียบ แล้วส่งคืนให้อีกคนรับมันไว้
ด้วยปาก
‘คุณมันร้าย….’ เทาหัวเราะคิกคัก ให้กับคำต่อว่ากึ่งชมนั่น
‘แต่รู้อะไรมั้ย บางทีคุณก็อันตรายเกินไป’
‘…’
‘ผมอาจจะตกงานเพราะคุณ นักศึกษาหวาง….’ เทาซุกหัวกลมแล้วเกือกหน้าไปมากับแผงอกอุ่น คล้ายจะสื่อว่า
เทาไม่ได้ตั้งใจจะทำแบบนั้นน้า
ก่อนที่ราชสีห์จะได้กินลูกแมวมันตรงนี้ เสียงทุ้มก็เอ่ยประโยคที่ทำให้เทาเข้าใจว่าเค้าดีใจเร็วเกินไปจริงๆ!
‘งั้นเรามาตกลงกัน…ถ้าคุณทำได้ คุณจะได้ทุกอย่างที่คุณต้องการ และสิ่งไหนที่คุณไม่ต้องการ ก็จะไม่มีวันเกิดขึ้นกับคุณ’
.
.
.
.
TBC As soon as I can
เอ้าข้อตกลงอัลไลลลลลลน่ะ รออ่านตอนหน้า555555555
ขอบคุณสามคอมเม้นในตอนที่แล้วมากเลย ดีใจมากจริงๆที่ยังมีคนอ่านหมิงเทาอยู่ ขอบคุณน้าค้า T_____T
ใครไม่สะดวกเม้นก็แท็กก็ได้ค่ะ #ฟิคหวางเหล่าซือ หรือ #ห้องลับน้องเทา แท็กเดิม
ทีนี้รู้หรือยังว่าน้องเทากับอาจารย์หวางใครร้ายกว่ากัน XD
Guitar_BBty
ความคิดเห็น