[EXO] TAO's secretz {alltaotaoall}

ลำดับตอนที่ #12 : Away Special ๑ [การกลับมาของคุณท่านและหนูเทา]

              เสี่ยวหมิงลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวตั้งแต่เช้าตรู่ เพราะวันนี้ตารางการประชุมถูกเลื่อนขึ้นมาเร็วกว่าเดิมถึงสองชั่วโมง ทำ

ให้ความหวังที่จะอิดออดให้เมียเด็กสุดที่รักแต่งตัวให้นั้นต้องถูกพับเก็บไปโดยอัตโนมัติ ตอนนี้ที่จีนกำลังจะสิ้นสุดฤดูใบไม้ร่วง

แล้ว อากาศเริ่มเย็นลงเรื่อยๆ ลูกแมวตัวจ้อยของเค้าที่หลงใหลในผ้าห่มอุ่นๆผืนหนานุ่มไม่มีทางรีบตื่นมาทักทายแสงแรกของ

วันแบบที่เสี่ยวหมิงทำเป็นแน่ ขนาดเค้าอาบน้ำเสร็จก็แล้ว แต่งตัวเสร็จก็แล้ว ใบหน้ากลมๆก็ยังถูกแต้มไปด้วยร่องรอยแห่ง

ความสุข มือน้อยๆกำแขนตุ๊กตาคุณหมีที่เสี่ยวหมิงแอบเปลี่ยนกับแขนตัวเองเพื่อไม่ให่เจ้าตัวสะดุ้งตื่น...แหงแล่ะ เทาไม่ชอบ

นอนคนเดียว เวลานอนก็ต้องจับหรือก่ายคนข้างๆไว้เพื่อให้แน่ใจว่าตัวเองไม่ได้ถูกทิ้งให้อยู่เพียงลำพัง ฟังดูเหมือนเทาติดเค้า

มาก แต่จริงๆแล้วร่างสูงเองก็เสพติดสัมผัสจากมือน้อยๆคู่นั้นเช่นกัน

เห็นคนที่กำลังหลงไหลในห้วงดินแดนฝันเสี่ยวหมิงเองก็ไม่ใจร้ายพอที่จะรบกวน มือหนาปัดผมสีอ่อนที่ปรกหน้าผากกินพื้นที่

ลงมาที่ส่วนบนของสันจมูกรั้น ต่อให้ปกปิดได้หนาทึบกว่านี้ ก็ไม่สามารถทำให้ความน่ารักของคนตรงหน้าถูกเก็บซ่อนไปได้

เลย สูดดมความหอมละมุนละไมไม่ต่างจากผิวเด็กจนมั่นใจว่าเพียงพอสำหรับการที่ต้องออกจากบ้านและไม่ได้เจอกันอีกหลาย

ชั่วโมงต่อไปนี้ ก่อนจะเดินไปหยิบสูทนอกที่เตรียมไว้หน้าตู้เสื้อผ้าอย่างอ้อยอิ่ง อาศัยความคุ้นชินที่อยู่ในบ้านหลังนี้มาหลายปี

เดินไม่ให้ชนกับสิ่งกีดขวาง เพราะนัยน์ตาสีเหล็กยังคงทอดอ่อนไปยังร่างบนเตียงไม่ละไปไหน จนบานประตูถูกปิดสนิท วัน

ใหม่ของหวางเสี่ยวหมิงถึงได้เริ่มขึ้นในที่สุด




           เทาตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าที่ว่างข้างเตียงเย็นชืดเสียแล้ว

คลับคล้ายคลับคลาว่าคุณท่านบอกไว้ว่าวันนี้มีประชุม วันนี้เทาเองก็มีนัดกับคุณหมอที่โรงพยาบาลเหมือนกัน เทาไม่ได้ป่วย

อะไร แต่ก่อนหน้าจะต้องเข้าโรงพยาบาลก็มีเหตุให้หายใจติดขัดและท้องไส้ปั่นป่วนอยู่นิดหน่อย เมื่อคุณท่านคนดีสั่งให้งดยา

คุมกำเนิดที่ปกติเทาต้องรับทุกเดือนตั้งแต่สมัยเข้ามาในบ้านนี้ใหม่ๆ แถมยังตั้งเป้าหมายสุดร้อนแรงว่าอยากมีน้องสาวให้คุณ

เสี่ยวชุน ติดยากติดง่ายแค่ไหนก็จะทำให้ได้ แล้วคนรับศึกหนักที่สุดไม่ใช่เค้าหรือไงเล่า!? การประคองลูกน้อยนับล้านให้อยู่

ในตัวนานที่สุดเพื่อให้แน่ใจว่า ยัยหนู จะได้เข้าไปนอนเล่นอยู่ในท้องคุณแม่ เป็นเรื่องนี่เหนอะหนะและเหนียวตัวที่สุด เพราะ

บางทีคุณท่านก็ไม่ยอมให้เทาอาบน้ำจนกว่าจะถึงเช้าของอีกวันเลย :(

.

.

.

.

.

.

.

.

                  นายน้อยของบ้านกวักมือเรียกแม่เลี้ยงแสนรักให้มาร่วมโต๊ะอาหารเช้าหยอยๆ เทายิ้ม กระชับสเวทเตอร์ให้เข้าที่แล้ว

เดินไปนั่งข้างๆ ถ้าใครมาเห็นเข้าคงได้คิดว่าหวางเสี่ยวหมิงเป็นพ่อหม้ายลูกชายสองแน่ๆ ยิ่งใกล้หน้าหนาวแบบนี้ยิ่งงัดความ

สดใสมาแจกกันกลางโต๊ะอาหารให้คนในบ้านยิ้มตามกันไปหมด จือเทาในชุดสเวทเตอร์สีแดงลายการ์ตูนเอลโม่แขนยาว กับ

เสี่ยวชุนในสเวท์เตอร์สีน้ำเงินเข้ม ดูน่ารักสมวัยกันทั้งคู่

'วันนี้คุณเสี่ยวชุนว่างหรือเปล่า?' เทาเอ่ยถามตาแป๋ว ด้วยสีหน้ามีความหวัง จนเสี่ยวชุนที่กำลังจะตักโจ๊กเข้าปากหันมายิ้มแหย

'เอ่อ..เทา วันนี้ผม..มีนัดแล้วอ่ะ' เทาหน้าจ๋อย จนเสี่ยวชุนรู้สึกผิดเหมือนขับรถทับหางลูกแมว เสี่ยวชุนเห็นเทายิ่งเบะปากหนัก

เข้าไปใหญ่ก็ต้องรีบลูบหน้าลูบตาปลอบ

'ขอโทษนะครับบ นะๆๆๆๆน้าาา' เทาพยักหน้ารับคำขอโทษทั้งๆที่ปากเปะเหมือนลูกเป็ดสีเหลืองๆ เสี่ยวชุนทั้งเอ็นดูทั้งสงสาร

แม่เลี้ยงตัวน้อย อารมณ์อ่อนไหวไม่ใช่วิสัยของเทาเลย เปราะบางขนาดนี้เผลอๆติดแม่น้องสาวตัวจ้อยของเค้าสมใจแล้วล่ะ

เสี่ยวชุนกำชับให้คนรถดูแลเทาให้ดี จนกว่าจะส่งถึงมือหมอ ยืนส่งจนรถยุโรปคันสวยขับพ้นประตูใหญ่ไป

'คุณหวางจือเทา เชิญห้องตรวจหมายเลข5ค่ะ' เทาละมือจากโทรศัพท์แล้วเดินตามพยาบาลที่มาเรียกชื่อเข้าไปในห้องตรวจด้าน

ในสุด ถึงเทาจะไม่ชอบโรงพยาบาล แต่อย่างน้อยการตกแต่งภายในจองฝ่ายสูตินรีก็ไม่ได้ทำให้เครียดจนเกินไป นับว่าผู้บริหาร

ของโรงพยาบาลนี้ใส่ใจรานละเอียดต่างๆอยู่มาก

'สวัสดีครับ เชิญนั่งก่อน' คุณหมอตัวเล็กเงยหน้าขึ้นจากแฟ้มประวัติ แล้วส่งยิ้มให้

'สวัสดีฮะ'

'เป็นไงบ้างครับหลังจากมาตรวจคราวที่แล้ว?'

'ก็..เรื่อยๆ ฮะ' เทาตอบอ้อมแอ้ม ซ่อนใบหน้ากับผ้าพันคอ จนคุณหมอแอบขำ

'เรื่อยๆ นี่คือเท่าไหร่ล่ะครับ '

'ก็...ทุกวันฮะ'

คุณหมอนึกทึ่งกับสามีของคนไข้ในความดูแล จากที่เห็นคราวก่อนคือดูภูมิฐานเหมือนพวกนักธุรกิจ แต่ไม่คิดว่าจะแรงดีเหมือนนักกีฬาด้วย...

'ดีแล้วล่ะครับ งั้นเดี๋ยววันนี้ มาลุ้นกันอีกทีแล้วกันฮะว่าติดมั้ย'

.
.
.
.
.

'ท่านครับ เจอแล้วครับ...ครั้งนี้คล้ายมาก ไม่น่าจะผิดคน'

มือหนาขยี้บุหรี่ยี่ห้อดีกับที่เขี่ยบนโต๊ะทำงาน หลับตาซึมซับกับควันกลุ่มสุดท้ายในปอด แล้วปล่อยอารมณ์กับความตึงเครียด

ตลอดหลายปีที่ผ่านมาออกมาพร้อมกับควันสีเทานั่น

'ตามไป ดูให้แน่ชัดว่าไปอยู่ที่ไหน...แล้วก็อยู่กับใคร'

'ครับท่าน' สายวางไปแล้ว รูปถ่ายใบเก่าถูกหยิบมาจากกระเป๋าด้านในเสื้อสูท กระเป๋าช่องที่อยู่ตรงอกซ้าย ช่องที่ใกล้กับหัวใจมากที่สุด

'เดี๋ยวเราจะได้เจอกันแล้วนะ..คนดี'

นิ้วมือใหญ่ออมแรงและบรรจงเกลี่ยไปที่ใบหน้าของคนในรูปอย่างอ่อนโยนที่สุด คนที่ยิ้มกว้างให้กับกล้อง ใช้เวลาผ่อนคลาย

กับภาพอดีตไม่นาน ชายหนุ่มก็พาตัวเองไปอยู่ในรถคันหรู แล้วทะยานพาหนะคู่ใจไปตามถนนใหญ่ เพื่อตามหาข้าวของ

รับขวัญต่างๆ สำหรับคนที่กำลังจะกลับมาในอนาคตอันใกล้นี้

.

.

.

.

.


              หิมะสีขาวถูกรองเท้าผ้าใบกดทับจนเป็นรอยตามเส้นทางเดิน เสี่ยวชึนเพิ่งแยกกับเพื่อนที่นัดกันไว้เมื่อกี้นี้ ไม่รู้ว่าวันนี้

อากาศดี หรือท้องฟ้าสวยหรืออะไรจึงทำให้เจ้าตัวอยากเข้าร้านกิ๊ฟช็อปไปซื้อของสำหรับต้อนรับสมาชิกใหม่ของบ้าน อาจจะดู

เร็งเกินไปซักหน่อย แต่เสี่ยวชุนก็คิดว่าของพวกนี้ยิ่งเก็บไว้นานยิ่งมีคุณค่า แล้วถึงซื้อไว้ก็ไม่ได้เสียหายแต่อย่างใด

เท้าเล็กเปลี่ยนเส้นทางเพื่อเบี่ยงเข้าย่านช็อปปิ้งของเหล่าวัยรุ่น หูฟังเส้นใหม่ที่คุณพ่อพึ่งซื้อให้ก็ยังทำหน้าที่ได้ดีไม่ต่างไปจาก

เดิม จนร่างโปร่งถูกจำกัดการรับรู้ให้ราวกับอยู่แต่ในโลกของเสียงเพลง

จังหวะกลองรัวเร็วดังกลบเสียงเครื่องยนต์ที่ถูกเร่งมาจากทางด้านหลัง รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่เอี้ยวตัวไปมองเพราะหางตาเหลือบไป

เห็นแสงวาบจากไฟหน้าของรถมอเตอร์ไซค์ส่งของที่กำลังตรงมายังทิศทางที่เค้ายืนอยู่

แต่แล้วร่างทั้งร่างก็ถูกพลิกกลับไปอีกด้าน และแรงโน้มถ่วงก็ทำหน้าที่ตามหลักวิทยาศาสตร์ของมันอีกครั้ง

'โอ้ย' เสี่ยวชุนเปิดเปลือกตาที่ปิดเกร็งอยู่ขึ้น เมื่อเห็นว่าตนนอนทับคนที่พึ่งช่วยชีวิตตัวเองไว้สดๆร้อนๆ ก็รีบลุกขึ้น แล้วช่วย

คนที่นอนกองอยู่กับพื้นให้ลุกตามขึ้นมา

'ขอโทษนะฮะ ขอโทษจริงๆ คุณไม่เป็นไรนะฮะ' เสี่ยวชุนก้มหัวขอโทษขอโพยในความไม่ระมัดระวังของตัวเอง

'ไม่เป็นไรหรอก คุณเองก็ไม่เจ็บตรงไหนนะ'

'ครับ...อ๊ะนั่น หน้าปัดนาฬิกาคุณแตก' ร่างสูงอีกคนยกข้อมือขึ้นมาดูตามคำบอกของเสี่ยวชุน ก่อนจะโบกมือไปมาเป็นเชิงบอก

ว่าไม่ต้องสนใจก็ได้

'ช่างมันเถอะ'

'ให้ผมชดใช้เถอะครับ นะๆๆๆๆผมทำคุณเจ็บตัวนี่'

'ไม่ต้องหรอก...นาฬิการุ่นนี้มัน...' ร่างสูงมีท่าทีอ้ำอึ้ง ก็จะให้เค้ายอมให้หนุ่มน้อยวัยไม่เกินม.ปลายนี่ รับนาฬิกาของเค้าไป

ชดใช้ความเสียหายยังไงล่ะ นี่มันนาฬิกาที่ติดท็อป1ใน5 นาฬิกาที่แพงที่สุดในโลกเมื่อปี 2013 เชียวนะ!

'อูโบลท์บิ๊กแบงหรือเปล่าฮะ รุ่นนี้คุณพ่อผมก็ใส่ เลยพอรู้จักช่างที่ซ่อมได้อยู่บ้าง' เสี่ยวชุนถือวิสาสะคว้าข้อมือหนาขึ้นมา

สำรวจอย่างลืมตัว พร้อมเงยหน้าขึ้นฉีกยิ้มกว้างให้ เพื่อให้อีกฝ่ายสบายใจได้ว่าตนจะดูแลซ่อมแซมให้ดีที่สุด

โดยที่ไม่รู้เลยว่าในขณะเดียวกับที่จะรับสิ่งของบางอย่างไปทำให้กลับมาเป็นปกติ รอยยิ้มหวานๆและแก้มขาวๆของตัวเองกำลัง

ทำให้หัวใจของใครเริ่มรวนและสมองประมวลผลช้าลงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน!

'ผมชื่อเสี่ยวชุนฮะ หวางเสี่ยวชุน ถ้านาฬิกาซ่อมเสร็จแล้วให้ผมติดต่อไปนะ แล้วคุณ..?'

'จิ่งเทียน...หวางจิ่งเทียน'  ร่างสูงก็ได้แต่ขอให้ได้หัวใจคืนมาพร้อมๆกับนาฬิกาเรือนหรู เพราะกลัวเหลือเกินว่าอาการแปลกๆ

แบบนี้มันจะซ่อมไม่หาย :)

 

-----------------------------------------------------------------------------------------------


เยยยยยยยยยยยยยยยยยยย้ กลับมาแล้วววววว ทนอยากแต่งไม่ไหวค่ะ คิดถึงคุณท่านเหลือเกิน *ทำเสียงขาดน้ำ* ประจวบกับไปเจอรีดเดอร์ที่น่ารักแนะนำพล็อตมาในแท็ก #ห้องลับน้องเทา โอ้โหคันมือเลยค่ะ ยุงกัด! พาร์ทสเปเชี่ยลก็ไม่สั้นไม่ยาวนะคะ ไม่ซับซ้อนมาก อ่านกันสบายๆเนอะไม่เครียด เครียดกันแป๊ปเดียว เดี๋ยวก็หาย พ่อตัวละครใหม่ เป็นตัวเดินเรื่องสำคัญในพาร์ทสเปเชี่ยลเลยนะคะ จับตาให้ดี 555555555 ถ้าอ่านแล้วชอบหรืออยากติชมยังไง ฝากไว้ได้ในคอมเม้นหรือแฮชแท็กในทวิตเตอร์นะคะ

Guitar_BBty