SF-Yulsic...I'm know

ข้อมูลเบื้องต้น

ใครจะไปรู้ ว่าฉันเจ็บแค่ไหนกับการแอบรักพี่น้องของตัวเอง
ทุกอย่าง ทุกการกระทำของเธอมันทำให้ฉันคิดไกลทุกครั้ง...


                                                         


                          อย่าให้ฉันเจ็บปวดกับความรักแบบนี้อีกเลย....
__________________________________________________________________________________
SFเรื่องนี้ ไม่ใช่เจ้าของIDแต่ง แต่เป็นน้องสาวเค้า
เพราะฉะนั้นอย่าคิดว่าเป็นเจ้าของนะคะ^ ^

เนื้อเรื่อง

SF-Yulsic

[I’m Know]

                เพราะคำว่า”พี่น้อง ”ฉันจึงไม่สามารถคิดกับเธอเกินกว่านี้ ถึงแม้เราจะอายุเท่ากัน ถึงแม้เราจะเรียนชั้นเดียวกัน  ฉันแอบรักเธอมานานเหลือเกิน แต่ทุกครั้งที่ฉันเจอเธอ ฉันต้องเก็บอาการนี้ไว้ตลอดไม่ใช่อะไรหรอกนะ แต่ฉันกลัว กลัวว่าความสัมพันธ์ของเราจะถูกตัดไป….

“พี่เจส  ทำไรอยู่อะ”ฉันเดินเข้าไปทักพี่เค้า ในขณะที่พี่เค้ากำลังเขียนอะไรยุกยิกๆอยู่ สมุดไดอารี่เล่มนี้ของพี่เค้า พี่เค้าหวงจริงๆ 

“เปล่าหนะ  ไม่มีไรหรอก ออกไปเดินข้างนอกเถอะยูล อยู่ข้างในมันร้อน”พี่เค้าว่าก่อนจะส่งรอยยิ้มให้ฉัน รอยยิ้มนี้สิที่ฉันอยากได้…ฉันพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะลุกขึ้นตามพี่เค้า

            เราเดินออกจากห้องเรียนของพี่เค้า มือที่ประสานกันแน่นมันทำให้ฉันรู้สึกดีเหลือเกิน พี่เค้ามักจะจับมือฉันเสมอ เวลาที่อยู่ใกล้กัน หรือบางทีฉันก็จะโอบเอวพี่เค้า หลายคนในโรงเรียนต่างสงสัยในความสัมพันธ์ของฉันและพี่  แต่พี่เค้าจะเป็นคนบอกอยู่เสมอว่าไม่มีอะไรในกอไผ่  ฉันแอบเศร้านะเวลาที่พี่เค้าพูดแบบนี้

“ยูล…”พี่เค้าสะกิดแขนฉัน ฉันหันไปหาพี่เค้าก่อนจะเลิกคิ้วสงสัย พี่เค้าส่ายหัวนิดหน่อยก่อนจะนั่งลงตรงม้านั่ง

“พี่เรียกยูล…มีไรหรอ”ฉันถามขึ้น พี่เค้าส่ายหัวอีกครั้งและค่อยๆเอนหัวมาซบไหล่ฉัน….

‘ยูล….’เพื่อนสนิทของฉันเรียก เค้าชื่อซอฮยอน  เค้าเป็นคนบ้าๆบอๆติ๊งต๋องนิดหน่อย แต่น่ารักอยู่แหละ ใครๆก็ชอบเค้า รวมถึงฉันด้วย ฉันแอบคนนี้มานานแล้ว…แต่ก็ยังไม่พูดไรสักคำ

“มีไรหรอ”ฉันถามเค้า เค้าไม่ตอบอะไรก่อนจะเอนศรีษะมาซบไหล่ฉัน  ฮึก!! ความรู้สึกนี้ฉัน…..รู้สึกดีเหลือเกิน เราไม่เคยทำอะไรกันมากกว่านี้เลยสักครั้ง แรงที่สุดคงจะแค่จับมือกัน แต่นี้เค้าพิงไหล่ฉัน…อยากให้เวลามันหยุดอยู่แค่นี้เหลือเกิน….

“ขอ หลับหน่อยนะ”……………………….

            ความรู้สึกในอดีตแล่นเข้ามาในหัวฉัน…ให้ตายสิ ฉันกำลังจะคิดถึงเธออีกแล้วอย่างงั้นหรอ  ตลอดเวลาฉันอยากลืมเธอ ถึงแม้เราจะเจอหน้ากันทุกวัน แต่เราก็ไม่เคยพูดอะไรกันเลยตั้งแต่วันที่ ฉันสารภาพคำนั้นออกไป อย่าแสดงอาการให้เห็นได้มั๊ย….พี่เจส

“ดูซอสิ…สนิทกับยุนดีเนอะ”พี่เจสว่าก่อนจะชี้ไปยังซอฮยอนที่กำลังเดินควงแขนอยู่กับยุนอา คนรักของเธอ…ฉันแอบเจ็บนะ แต่ก็เถอะ….

“คงงั้นมั้ง เค้าดูเหมาะกันดีนี่”คนหนึ่งก็ป๊อบในโรงเรียน อีกคนก็คนดังในโรงเรียน เฮ้อ….ดูยังไงก็เหมาะกันอยู่วันยังค่ำ

“พี่รู้นะ…ว่าชอบซออยู่อะ”พี่เค้าลุกขึ้นนั่งตามปกติ ฉันก้มหน้าลงนิดหน่อย แค่เมื่อก่อน! เมื่อก่อนเท่านั้น ที่เคยรักแต่ตอนนี้ คนเดียวของฉัน คือพี่นะ!!!

“ป…เปล่า ยูลไม่ได้ชอบสักหน่อย”ฉันตอบอ้อมแอ้ม อ้อ!! ลืมบอกไป นอกจากจะมีคนชอบว่าฉันชอบพี่เจสแล้ว ส่วนหนึ่งก็ยังมีคนชอบว่าฉันชอบซอฮยอนด้วย 

“ปากไม่ตรงกับใจนี่”พี่เจสขยับเข้ามาใกล้ฉัน ก่อนจะแตะปากฉันเล่น….เขิน ปน สับสน><

“บ้าหน่า ก็ยูลไม่ได้ชอบซอจริงๆนะ ”ฉันท้วง พี่เค้าหัวเราะออกมาแบบน่ารักๆ  ฉันมีความสุขจังเวลาเห็นรอยยิ้มของพี่เค้า

“ยูล…..แน่ใจนะ ว่าไม่ได้ชอบซอ”พี่เค้าเอ่ยเรียบๆ ฉันพยักหน้าก่อนจะเหลือบมองยุนอากับซอฮยอน เจ็บใช่เล่นนะเนี่ย..

“อื้ม ยูลแน่ใจ”ฉันตอบเผินๆ ถึงแม้ตอนนี้ฉันจะมีพี่เค้าเต็มหัวใจแต่ซอฮยอนน่ะ ฉันยังไม่ลืมและลืมไม่ลง จะทำยังไงดีนะ ฉันอยากตัดใจเหลือเกิน…

“พี่ไปเรียนก่อนนะ  แล้วเดี๋ยวค่อยเจอกัน”พี่เค้าโบกมือลาก่อนจะเดินไปหาเพื่อนพี่เค้า ฉันยิ้มน้อยๆไม่นานไอ้ซูยองเพื่อนสนิทฉันก็เดินเข้ามาหาพร้อมกับแฟนของมัน ซันนี่!!

“ไง เจสไปแล้วหรอ”

“อืม”

“แกน่ะ  ชอบเจสใช่มั๊ย”คำถามนี้อีกแล้ว ฉันเบื่อเหลือเกินนน ถามได้ทุกวันไม่เบื่อกันบ้างรึไงฟระ ฉันส่ายหัวไปมาเป็นคำตอบ ซันนี่อมยิ้มก่อนจะแผดเสียงออกมา

“ฉันรู้นะ ว่ายูลชอบ”ยัยเตี้ยแผดเสียงออกมา ไอ้ซูยองมันคบไปได้ยังไงกันนะ เสียงแจ๋วซะขนาดนี้???

“ก็ฉันบอกแล้ว ว่าไม่ได้ชอบ”ฉันเริ่มเสียงดังๆ ซันนี่ฉีกยิ้มให้ หมั่นไส้จริงโว้ยยยยย ยย

“เชอะ ช่างแก แต่พวกฉันคิดว่าแกชอบ!!! ”ไอ้5คนที่เหลือมันมาจากไหนกันนะ  ฮโยยอน  แทยอน ทิฟฟานี่  ยุนอา เอ่อ..แล้วก็ ซอฮยอน

“ชอบใช่มั๊ยล่ะ55”ซอฮยอนชี้นิ้วหยอก ฉันมองไปทางเธอเล็กน้อยก่อนจะยิ้มแห้งๆให้  ภาพที่เห็นฉันอยากไปจากตรงนี้จริงๆ  ซอฮยอนกำลังควงแขนยุนอาอยู่….น้ำตาอยากจะไหลจริงๆ

“เปล่า…ไม่ได้ชอบ”

                        หลังจากที่เจ้า5ตัวแสบมันซักไซ้ไต่หาความจริงจากปากฉัน ฉันก็ได้หลบพวกมันมาทัน แต่ดีนะที่ฉันไม่ได้บอกความจริงไป เฮ้อ….เวลานี้ตอนเลิกเรียนแล้ว ฉันกำลังจะเดินไปหาพี่เจส  โอ๊ะ!! ฉันเห็นพี่เค้ากำลังเก็บหนังสือใสกระเป๋าอยู่  ดูดีจริงๆ  มีผู้ชายคนหนึ่งเดินมาพี่เจส ฉันไม่รู้จักนะ  เค้ายื่นโทรศัพท์มาให้เจส พี่เจสยิ้มให้และรีบนำโทรศัพท์เก็บใส่กระเป๋ากระโปรง….มันชักน่าสงสัยแล้วนะเนี่ย

“อ้าวว ยูลมาพอดี พี่เก็บของเสร็จแล้ว ไปกันเถอะ”พี่เจสเดินเข้ามาควงแขนฉัน  เธอลากฉันลงจากอาคารเรียน ฉันก็เดินตามเธอหรอกนะแต่สัมผัสของเธอ มือที่จับมือฉันมันรู้สึกเหมือน….ไม่มีความจริงใจ

“พี่ดูมีความสุขจังนะ”ฉันเอ่ย ในขณะที่เรากำลังเดินกลับบ้าน ฉันต้องไปส่งพี่เค้าที่บ้านแบบนี้ทุกวันส่วนฉันก็ต้องรอให้คนขับรถมารับกลับบ้าน 

“อื้ม พี่มีความสุขน่ะ”เธอยิ้มให้ฉัน ความรู้สึกแบบนี้มันดีนะ เธอกุมมือฉันแน่น แน่น…มากๆ  ฉันตอบกลับเธอโดยการกุมมือกลับ เธอยิ้มให้ฉันก่อนที่เราจะเดินไปด้วยกัน

            ฉันมาถึงบ้านพี่เค้าแล้ว เธอกำลังนั่งดูทีวี ส่วนฉันเหรอ กำลังนอนหนุนตักพี่เค้าอยู่  ดวงตาของฉันกำลังปิด ปิด และปิด ฉันเผลอหลับไปไม่รู้ตัว ทั้งๆที่กำลังนอนหนุนตักพี่เค้า…..   เวลาผ่านไปนานถึงครึ่งชั่วโมง ฉันแอบลืมตาขึ้นมา พี่เค้ากำลังวุ่นอยู่กับโทรศัพท์ เธอจ้องโทรศัพท์แน่น ฉันแอบลืมตาขึ้นมาแล้วก็ปิดตาลงทันทีเมื่อมือของเธอค่อยๆลูบใบหน้าฉันอย่างแผ่วเบา…

            “ซอจะนอนน่ะ”ซอฮยอนร้องทัก ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนหนุนกระเป๋า  ฉันอยู่ที่ห้องเรียนซอฮยอน นักเรียนหลายคนในห้องต่างออกจากห้องเพราะอยู่ในช่วงพัก ซอฮยอนหนุนกระเป๋านอน ในขณะที่ฉันอยู่เหนือหัวซอฮยอน ฉันค่อยๆนั่งลงและมองใบหน้าซอฮยอน…

‘ฉันรักเธอจริงๆ’  ฉันคิดในใจ มือที่อยู่ไม่สุขค่อยๆลูบใบหน้านั้นอย่างแผ่วเบาและไกล่เกลี่ยเส้นผมที่ปกปิดหน้าของซอฮยอนให้ทัดหู….ซอฮยอนยิ้มให้ฉันทั้งๆที่ตายังปิด….

ฉันเริ่มคิดถึงเรื่องราวในอดีตอีกครั้ง….แต่ก็ค่อยๆฝืนตัวเองให้ลบภาพนั้นทิ้งซะ  ฉันลุกขึ้นนั่งและมองเธอที่ยังคงจดจ่อกับโทรศัพท์  มันมีอะไรนักหนานะ

“อ้าววว ตื่นแล้วหรอ พี่คิดว่าจะหลับยันโต้รุ่งแล้วนะเนี่ย”เธอแซวฉัน ฉันหัวเราะออกมานิดหน่อย  เธอเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋ากระโปรง  คอยดูเถอะ ฉันจะต้องรู้ให้ได้เลยว่าโทรศัพท์นั้นมันมีอะไร

“เอ้อ…แล้วมีคนมารับยูลยังอะ”ฉันถามปัดๆ พี่เค้าส่ายหน้าเป็นคำตอบก่อนจะเดินไปหยิบเสื้อนักเรียนแล้วนำมันตั้งอยู่ที่โต๊ะ

“หือ…??”ฉันเลิกคิ้วขึ้น พี่เค้าเดินเข้ามานั่งใกล้ๆฉัน

“เจสลูก”ผู้เป็นแม่เดินเข้ามาในบ้าน  เจสสิก้าหันไปหาต้นเสียงก็พบ ว่ามารดาของน้องสาวเดินเข้ามาพร้อมกับเสื้อนักเรียนและชุดนอน…ลายมิกกี้เมาส์ซะด้วย

“อ้าวว คุณอา สวัสดีค่ะ”เจสสิก้าก้มหัวเคารพ มารดายิ้มแย้มให้ก่อนจะวางเสื้อผ้าไว้บนโต๊ะ

“จ่ะ คือแม่ฝากเจ้ายูลไว้ให้หนูดูแลได้มั๊ยจ๊ะ…พอดีแม่ต้องไปทำธุระต่างจังหวัดน่ะจ่ะ เรื่องนี้ยังไม่ได้บอกเจ้ายูลเลย”มารดาเอ่ย  เจสสิก้าตกใจนิดหน่อยก่อนจะยิ้มตอบ

“อ๋อ ได้ค่ะ ไม่มีปัญหาเลยค่ะ  ยูลไม่ได้ซนด้วย คงจะไม่เป็นไร”

“จ้า แม่ไปก่อนนะ ถ้าเจ้ายูลมันทำอะไรไม่ดีก็จัดการได้เลยนะลูก…..”

“แม่ยูลไปทำธุระ กลับมาก็พรุ่งนี้  ก็เลยเอาเสื้อผ้ามาให้ หมายความว่า ยูลนอนที่บ้านพี่ OK”เธอบรรยาย ฉันสะดุ้งเฮือกกก  นี่หมายความว่าฉันต้องนอนที่บ้านพี่เค้างั้นเหรอ??? ที่สำคัญ พ่อแม่เธอก็ไปทำธุระที่ต่างจังหวัด ทั้งบ้านมีกันอยู่แค่2คนอย่างงั้นหรอ???

“นอนห้องพี่แล้วกันนะ ห้องพ่อแม่พี่ท่านล็อคห้องไว้”เธอเอ่ย ก่อนจะลุกขึ้นเดินเข้าไปห้องน้ำ

“อ้อ…พี่อาบน้ำก่อนนะ ”….

                นี่ฉันต้องนอนที่บ้านพี่เค้าน่ะหรอ  ฉันมานอนบ้านเธอตั้งหลายครั้งแล้วนะแต่ก็ไม่มีไรเพราะพ่อแม่พี่เค้าอยู่ แต่ตอนนี้ไม่มีใครอยู่บ้านมีแค่ฉันกับพี่เค้าอยู่สองคน  ฉันกลัวว่าจะอดใจไม่ไหวจัง……

                เฮือกกก  นี่แม่เอาชุดอะไรมาให้ฉันใส่นอนเนี่ย ลายมิกกี้เมาส์ เอ่อ…ถึงแม้จะเป็นตัวการ์ตูนโปรดของฉัน แต่ฉันก็อายเป็นนะ  ฉันโตแล้วนะแม่!!!  ดูสิ ตอนนี้พี่เจสหัวเราะฉันใหญ่เลย  เธอใส่ชุดนอนดูดีมากเลยแหละ เสื้อกล้ามสีขาวกับกางเกงขายาวสีดำ!!! เธอดูดีจริงๆ ยิ้งผมที่เธอปล่อยลงมาเนี่ย มันทำให้ฉันอดใจไม่ไหวจริงๆ!!

“พี่หัวเราะอะไรอ่า….”ฉันท้วงเธอ  เธอส่ายหัวช้าๆสลับกับหัวเราะภาษาของเธอ….เชอะ!!

“เปล่า ดูน้องพี่สิไม่ต่างอะไรกับเด็กอนุบาลเลย555”เธอว่าอีกแล้ววว มันเหมือนกับเด็กอนุบาลตรงไหนกันนะ กะอีแค่กางเกงลายมิกกี้เมาส์เสื้อลายมิกกี้เมาส์เนี่ยยยยย

“เชอะ ยูลงอนพี่แล้ววว ”ฉันเมินหน้าพี่เค้าก่อนจะเดินไปยังเตียงนอนและฟุบตัวนอนทันที  พี่เค้าหยุดหัวเราะก่อนจะก้าวเข้ามาหาฉัน เฮือกก!!

“โอ๋~ เด็กน้อยของพี่ อย่างอนเป็นเด็กไปสิ ”เธอขึ้นเตียงมาหาฉันก่อนจะหยิกแก้มฉันเบาๆ  ชิ!! ยังไงฉันก็งอนอยู่ดี ฉันจึงใช้ผ้าห่มคลุมหัวซะเลย

“โธ่!! นี่งอนจริงๆหรอ”เธอถาม??

“….”

“อย่างอนเลยน้า”

“….”

“ยูล…”

“….”

            เธอเงียบไปชั่วขณะ….เอ่อ..ฉันรู้สึกเหมือนกับว่าพี่เค้าจะนอนแล้วนะ แต่…อะไรหนักๆมาทับที่เอวฉันเนี่ยยยย!! ฉันเลิกผ้าห่มลง โอ๊ะ!!เฮือก!!! อ๊ากกกกกกกกกกกก!!!! เธอกำลังกอดฉันอยู่หรอเนี่ย?????

                ฉันหันกลับมาทางเธอ ก่อนจะมองหน้าเธอช้า….เธอคงหลับแล้วสินะ!! เจสสิก้า เธอกำลังหลับ

ฉันค่อยๆใช้มือไกล่เกลี่ยเส้นผมที่กำลังบังหน้าเธอออกก่อนจะเอาเส้นผมเธอทัดใบหู!!!  เวลาเธอหลับเนี่ย น่ารักจริงๆ เอ๊ะ!! จู่ๆ เธอก็ขยับตัวมาใกล้ๆฉัน เอ๋??และเธอก็ซุกตัวลงในอ้อมกอดของฉัน…….ความรู้สึกมากมายกำลังแล่นผ่านหัวสมองฉัน

‘เธอผิดที่ทำแบบนี้กับเค้านะ ยูริ’

‘กอดเค้ายูริ ถ้าเธอกำลังรักเจสสิก้า’

‘เธอยังคงรักซอฮยอน เพราะฉะนั้น เลิกทำแบบนี้ซะ’

‘เจสสิก้าน่ารัก…เธอกอดเค้าอย่างอบอุ่นนะ ควอน ยูริ กอดควอน ซูยอนซะ!!’

            และฉันก็ค่อยๆรับกอดอย่างอบอุ่นกับเธอ เธอซุกตัวเข้าอ้อมกอดเหมือนลูกแมว…….เอ๊ะ!! โทรศัพท์เธอล่ะ ฉันกำลังอยากรู้นี่ว่ามันมีอะไรนักหนา…..แต่พอดีเมื่อฉันกำลังจะลุกขึ้นจากเตียง  มือบางๆก็ฉุดข้อมือฉันให้นอนลงกับเตียงอีกครั้ง….เจสสิก้า!!

“อื้อ…..ยูลลล ”เธอละเมอขึ้น ฉันยิ้มน้อยๆให้ก่อนค่อยๆฟุบตัวลงนอน และกอดเธออีกครั้ง เธอก็เหมือนลูกแมวอีกครั้งเพราะ กำลังซุกตัวอยู่ในอ้อมกอดฉัน….

‘ช่างเถอะ….มันคงไม่มีอะไรล่ะมั้ง’

                วันรุ่งขึ้น….

            ฉันตื่นขึ้นมาด้วยสภาพงัวเงียสุดๆ พบว่าคนข้างกายหายไปเสียแล้ววว เสียงเปิดประตูดังขึ้น เจสสิก้าเดินเข้ามาในชุดนักเรียนเต็มตัว เอ๊ะ!!นี่มันเวลาเท่าไหร่แล้วละเนี่ยยย  ฉันสะดุ้งตัวขึ้นมาก่อนจะวิ่งตัดหน้าเจสสิก้าที่กำลังเดินเข้ามาหาฉันน ฉันวิ่งไปยังหน้ากระจก..เพราะนาฬิกาแขวนอยู่บนนั้นนน  6:05 AM  เพิ่งเช้าอยู่เลยอ่ะ  ทำไมเจสสิก้าถึงเสร็จเอาตอนนี้นะ

“รีบไปไหนยูลล  ”เธอร้องถาม ฉันส่ายหัวและเดินคอตกมาที่เตียงอีกครั้ง

“นี่เพิ่ง6โมงเช้าเอง รีบไปไหน…”ว่าเสร็จ ทั้งตัวก็ทิ้งลงไปบนเตียงอีกครั้ง…….ง่วง!!

“พี่จะไปเดินเล่นแถวสวนสาธารณะ ยูลจะไปมั๊ย”เธอถามฉัน…. ฉันส่ายหัวก่อนจะปิดตาลงและฟุบลงกับเตียง

“แต่ถ้ายูลไม่ไป ก็ไปโรงเรียนคนเดียวนะ”……….

“OK รอยูลก่อน”ฉันลุกขึ้นทันที ใครจะไปโรงเรียนคนเดียวกันเล่า อีกอย่างถ้าฉันเผลอหลับลืมล่ะ…คะแนนความประพฤติถูกติดลบแน่ๆ (หลังที่มันลบอยู่นาน- -*)

“ฮิๆ…”

                เราเดินมาที่สวนสาธารณใกล้ๆโรงเรียน….นี่6:20AM เองอะ มือฉันกุมมือเธอแน่นมากๆ   เหมือนคนรักกันเลยแหละแต่ “พี่น้องล่ะนะ”แค่พี่น้อง  ทุกอย่างเจสสิก้าทำเหมือนมีใจให้ฉัน…เธอทำเหมือนเธอรักกัน ทำเหมือนเธอกำลังบอกว่ารักฉัน…..

“สวนสาธารณะ เวลาเช้าๆนี่สดชื่นดีเนอะ”พี่เค้าคลายมือออกก่อนจะอ้าแขนออก ฉันยิ้มให้เธอและเดินไปยังน้ำพุ

            แขนเปิดอ้ากว้างงง เพื่อรับลม อากาศตอนเช้านี่ดีจริงๆ แต่ฉันไม่เคยออกมาสูดอากาศดีๆแบบนี้เลยสักครั้ง………  เสียงฝีเท้าที่เร่งเข้ามาแต่ฉันก็ไม่สนใจอะไรนัก จน………..ฉันหันไปหานิดหน่อย…แขนสองข้างที่กำลังโอบกอดรอบเอวฉัน….ใครกันนะ!! ด้วยความที่ฉันตกใจจึงรีบหันหน้าไปหา เจสสิก้า….เธอกำลังใช้คางเกยไหล่ฉัน ก่อนจะพูดไรออกมาเบาๆ

“พ…พี่”ฉันพูดตะกุกตะกัก พี่เค้าหัวเราะเล็กๆ ก่อนจะหลับตาลง

“อยู่ตรงนี้อากาศดีกว่าตรงนู้นนะ ” เจสสิก้าเอ่ย ฉันหน้าแดงผ่าวๆแล้ว พี่เค้าชอบทำให้ฉันหัวใจเต้นอยู่เรื่อย ตอนนี้ล่ะ เส้นเลือดพันกันมั่วแล้วววว -  -* เลือกเริ่มสูบฉีดขึ้นมาบนใบหน้า อ๊ากกก กกกกก เธอกำลังทำให้ฉันตายทั้งเป็นนะ เจสสิก้า!!! 

                เราเดินออกจากสวนสาธารณะแห่งนี้  ฉันจะจำมันจนวันตายเลย ว่าวันนี้ เจสสิก้าทำให้ฉันตายทั้งเป็น!! เธอจับมือฉันตลอดทางเดินไปโรงเรียน ฉันก็จับมือเธอตอบอ่ะนะ  เขินจังง ฉันคิดว่าวันนี้คงมีความสุขทั้งวันแน่ๆ เจอเรื่องดีตั้งแต่ไก่โห่เลยยยย ยย  วู้ววว ว่าแล้ววก็ยิ้มร่า …

“มาถึงโรงเรียนแล้วอ่ะ เร็วจังเลย”เธอเอ่ยหลังที่เราเดินมายังหน้าประตูโรงเรียน เด็กหลายคนกำลังเดินเข้าโรงเรียนอยู่ด้วยเลย เอ่อ…และแล้วสายตาฉันก็ไปประทับยัง 7 คนที่กำลังก้าวขาเข้ามาในโรงเรียน!!! แทยอน ทิฟฟานี่ ยุนอา ซอฮยอน ซูยอง ซันนี่…ฮโยยอน.ใครใช้ให้พวกมันมาตอนนี้เนี่ย- -*

“อ…อ้าวววพี่ยูริ เอ๋ พี่เจสสิก้า…อรุณสวัสดิ์ค่ะ”ซอฮยอนทักขึ้น ฉันส่งยิ้มให้เธอก่อนจะส่งสายตาดุร้ายไปยังเจ้า6ตัว เพราะมันยิ้มกรุ่มกริ่มกับมือของเจสสิก้าที่กุมมือฉัน….

“ดีจ่ะ ซอฮยอน ดีจังเลยเนอะ มาพร้อมกันเลย”เจสสิก้ายิ้มให้ มันดีตรงไหนวะเนี่ย!!

“ว้าววว จับกันไม่ปล่อยเลยนะ”เจ้าซูยอง ไอ้สูงแต่เวร!! มันแซวฉันกับเจสสิก้า….ถ้าเจสไม่อยู่ ฉันว่าไอ้ซูยองตายคาหน้าโรงเรียนแน่ๆ

“ก็แหงสิ ก็มันชอบกันหนิ ไม่ผิดที่จะไม่จับมือ”ไอ้ตัวเล็ก ไอ้แทยอน ไอ้ปากหมา ไอบ้าๆ ดูสิเจสสิก้าขำกร๊ากกกแล้วน่ะ ไอพวกที่เหลือก็ได้แต่หัวเราะเว้นเท่าแต่ซอฮยอนที่กำลังยิ้ม…เหอะๆ

“ขำไรวะ ทำอย่างกับพวกแกไม่เคยจับมือกันอย่างนั้นแหละ”ว่าไปหน้าก็แดงไป…ฮ..เฮ้ออออ

“55 ช่างมันเถอะ ยุนว่าเข้าโรงเรียนดีกว่า”ยุนอาเดินเข้ามาหาซอฮยอนก่อนจะยิ้มให้หล่อนยิ้มตอบและเข้าไปคล้องแขน!  น้ำตาอยากไหล

“ไปกันเถอะ อย่าไปเป็นกลุ่มเลย ตอนนี้มีกี่คนเนี่ย ฉัน ยุนอา ซูยอง แทยอน ทิฟฟานี่ ฮโยยอน  ซอฮยอน เจสสิก้า ยูริ  8คนกับอีกหนึ่งตัวนี่”1ตัว นิ้วชี้มายังฉัน! มันเจตนาว่าฉันเป็นลิงหรอหรืออะไร? ไอ้เตี้ยซันนี่!
“…”ฉันสีหน้าเรียบเฉย มอง7คนนั้นด้วยสายตาเฉยเมย ทั้ง7หุบยิ้มลงก่อนจะเดินเข้ามาอ้อมฉันแล้วง้อ

“โอ๋ ยูลจ๋า อย่างอนเลยนะ”ซันนี่เอ่ยขึ้น แต่ฉันยังคงตีหน้าเรียบไม่นาน ฉันก็ลากเจสสิก้าออกจากบริเวณนี้ทันที

“ยูลโกรธพวกเค้าหรอ”เจสสิก้าถาม ฉันส่ายหัวไปมาอย่างหมดอารมณ์ฉันนั่งอยู่ในห้องคนเดียวเงียบๆ มีเพียงเจสสิก้าที่ยืนอยู่กับฉันเท่านั้น

“เปล่า ยูลไม่ได้โกรธ”แค่อารมณ์เสียเท่านั้น ประโยคหลังฉันได้แต่คิดในใจเท่านั้น อารมณ์เสียที่พวกมันคอยแกล้งฉันสารพัดผสมความเจ็บปวดของยุนอากับซอฮยอน  ไม่รู้ว่าจะเจ็บอะไรนักหนาหรอกนะ เฮ้อแผลเก่ามันยังไม่หาย….  มือนุ่มๆสัมผัสกับหลังมือฉันก่อนจะบีบเบาๆ คงจะเป็นใครไปไม่ได้หรอกถ้าไม่ใช่เจสสิก้า เธอมองหน้ามาทางฉันและยิ้มให้ในขณะที่ฉันมองหน้าเธออย่างหวั่นๆ

“สู้ๆสิ ยูลของพี่ไม่ได้ขี้งอนกับขี้กลัวขนาดนี้นะ”

ยูลของพี่ ของพี่ พี่ ฉันเป็นของพี่หรอ

“อ..อืม ขอบใจ”ฉันเปรยขึ้นเบาๆ เจสสิก้าลูบหัวฉันก่อนจะโบกมือลาและเดินออกจากห้องไป ปล่อยให้ฉันต้องนั่งอยู่คนเดียว…

            เวลาเรียนช่วงเช้าผ่านไป ฉันเรียนไม่ค่อยจะรู้เรื่องเท่าไหร่เพราะในสมองมีแต่คำว่า “เจสสิก้า”ล่องลอยก้องหัวไปหมด

ฉันคิดทบทวนทุกเรื่อง ตั้งแต่วันที่ฉันรู้จักเจสสิก้าเป็นวันแรก วันนั้นฉันมองว่าเจสสิก้าน่ะหยิ่งนะ คิกๆแต่พอวันแรกที่เจสสิก้ามานอนบ้านฉัน เจสสิก้ากลับขี้อ้อนมากๆเลยล่ะ ก่อนที่ฉันจะรู้จักเจสสิก้า ฉันแอบชอบซอฮยอนอยู่….แต่พอมารู้ว่าซอฮยอนมีแฟนแล้วน่ะสิฉันจึงแห้ววว ว และอยู่ดีๆ ฉันกับเจสสิก้าก็สนิทกันมากขึ้น เธอเหมือนยามารักษาแผลใจของฉันจนกระทั่งทุกวันนี้ ฉันยิ้มได้ ฉันหัวเราะได้ ฉันสดใสได้ก็เพราะ “ควอน ซูยอน”คนนี้แหละ…..

            ฉันกำลังนำหนังสือสอดใส่โต๊ะ ก่อนที่จะพาร่างของฉันเดินไปยังห้องเจสสิก้า….

“จ…เจส~”ถ้อยคำแผ่วเบาที่เหมือนเฉือนหัวใจฉันแตกสลายลงไปกองกับพื้น ฉันกำหมัดแน่นในขณะที่ร่างแอบดูการกระทำของเจสสิก้า  เธอกำลังยื่นมือไปรับโทรศัพท์จากชายคนหนึ่งที่รูปร่างสูงยาวหน้าตาดูดีพอใช้ได้แหละ แต่นี่ไม่ใช่สิ่งที่ฉันโกรธ ฉันโกรธที่เจสสิก้ายื่นมือไปรับพร้อมจับมือผู้ชายคนนั้น…

“เจสสิก้า ฉันมารับแล้ว…!”ฉันตวาดก้อง พอๆที่จะทำให้ชายหนุ่มคนนั้นสะดุ้งขึ้นมาได้ เขามองหน้าฉันอย่างเอือมๆก่อนจะเดินออกมา          และเฉี่ยวไหล่ฉันไป มีเหรอที่ฉันจะยอมฉันเบียดมันกับก่อนจะกระแทกไหล่ใส่

“ยูล”เจสสิก้าเอ่ยขึ้นเบาๆก่อนจะเก็บโทรศัพท์ลงระเป๋ากระโปรงและเดินออกมาหาฉัน

“ยูล วันนี้พี่ไม่ว่างอ่ะ เอาเป็นว่าพรุ่งนี้เราค่อยไปนะ พี่งานยุ่งมากๆเลย”

“ทำไมงานยุ่ง เห็นบนโต๊ะไม่มีงานอะไรสักอย่าง”ฉันเอ่ยเรียบๆ ดูตอนนี้เหมือนฉันจะเย็นชาว่าคนตรงหน้าแล้วนะ

“ก็พี่กำลังจะเอาขึ้นมาทำไงยูล ”

“อืม”สิ้นคำฉันก็เดินออกจากตรงนี้ทันที ฉันไว้ใจเจสสิก้า ฉันจะพยายามเชื่อว่าเค้าไม่มีอะไรอยู่ในใจ และที่สำคัญฉันจะพยายามเชื่อว่าเธอไม่มีความลับกับฉัน…

                การเรียนช่วงบ่ายดำเนินไปอย่างทุลักทุเลสำหรับฉัน เพราะฉันพยายามที่จะเอาเรื่องพวกนั้นออกจากสมอง ฉันมาเรียนที่ห้องวิทยาศาสตร์เกี่ยวกับวิชาฟิสิกก์ อาจารย์สุดโหดใช้ให้ฉันกับแทยอนไปเก็บหลอดทดลองทั้งหมดไปไว้ในห้องวิทย์อีกห้องเพราะอะไร? เพราะฉันกับแทยอนหลับกันทั้งชั่วโมง…

“ควอน ยูริ เอานี่ไปเก็บซะกับแทยอน ครูหักคะแนนไปอีก1คะแนนโทษฐานที่หลับในชั่วโมงเรียน!”

“ค่า~”ฉันกับแทยอนลากเสียงยาวพร้อมนำกล่องใส่หลอดทดลองไปไว้ที่ห้องวิทย์อีกห้อง ระหว่างทางฉันกับแทยอนคุยกันไปตลอดทาง…จนฉันเกือบสะดุดกับคำถามหนึ่งของแทยอน

“นี่ยูล แกชอบเจสเปล่าวะ”….

“…!”

“ตอบสิ”

“…..”ฉันเม้มปากเป็นเส้นตรงและรีบๆเดิน ทำไม ทำไมเหมือนห้องวิทย์มันอยู่ไกลเหลือเกิน เหมือนถูกดึงกลับให้มาตอบคำถามบ้าๆนี่ของแทยอน

“ตอบฉันสิ”

“….”ฉันยังคงเม้มปาก จะบอกก็กลัว จะไม่บอกก็อึดอัด แต่ถ้าบอก..ความลับฉันก็แตกและไม่นานเจสสิก้าก็รู้ เพราะฉะนั้นฉันจึงตัดสินใจส่ายหัวเป็นคำตอบแทน

“ฉันไม่ค่อยอยากจะเชื่อว่ะ แกกับเจสสนิทกันขนาดนั้นไม่แกก็เจสล่ะวะที่คิดเกินพี่เกินน้องน่ะ  ฉันจะบอกไว้นะแกดีแล้วที่แกไม่คิดอะไร เพราะอะไรแกรู้มั๊ย มันผิดว่ะ ถ้าเรื่องนี้รู้ถึงหูพ่อแม่ พ่อเจสแม่เจส ทุกอย่างมันจบว่ะ จบแบบสมบูรณ์เลย..”

เหมือนคำพูดเฉือดเฉือนหัวใจฉัน กับคำว่า “ผิด” ฉันหยุดนิ่งก่อนจะหันหน้าไปหาแทยอนที่หยุดพร้อมๆกับฉัน เธอมองฉันเล็กน้อยๆอย่างจับผิดก่อนจะปริปาก

“หยุดทำไม”

“ป..เปล่า”

ฉันว่างกล่องลงที่โต๊ะเกี่ยวกับอุปกรณ์ก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับแทยอน

“แท ฉันขอเข้าห้องน้ำก่อนนะ”

“อา~ อืมๆ ฉันไปด้วย”

ฉันเดินไปยังห้องน้ำก่อนจะไปล้างหน้าล้างตาให้มันหายง่วง หน้าฉันดูโทรมไปเยอะนะ ขอบตาดำก่ำเลยฉันกวักน้ำขึ้นมาก่อนจะสาดเข้าใบหน้าตัวเองและใช้มือค้ำไว้ที่เค้าเตอร์อ่างน้ำ…

“ฉันต้องไม่คิด! ฉันจะไม่คิด”ฉันเปรยขึ้นเบาๆ พลางมองหน้าตัวเองในกระจก พยายามจะไม่คิด ฉันจะไม่คิด! ไม่คิดอะไรเกินกว่าคำว่า “พี่น้อง” ฉันจะต้องไม่คิดอะไรกับเจสสิก้าเกินคำนั้นเด็ดขาด และไม่นานแทยอนก็ออกจากห้องน้ำมาหาฉัน

“ไปเถอะ”

“ขอไปทางนี้นะ ฉันไม่อยากเรียนอ่ะทางนี้ไปไกลกว่า”

“บ้าเอ๊ยย ย”

ฉันกับแทยอนเดินคุยกันมาตลอดทางเช่นเคย ว่าไปโรงเรียนนี้ใหญ่พอสมควรกว่าจะเดินถึงเนี่ยเข็ดกันเลยล่ะ แต่ฉันชินแล้วฮ่าๆ  ขณะที่ฉันกำลังคุยกับแทยอนอยู่พลันสายตาของฉันก็ไปสะดุดอยู่กับหญิงสาวหนึ่งคนกำลังคุยกระหนุงกระหนิงอยู่กับชายหนุ่มหน้าตาดีพอสมควร ฉันจะไม่สนใจแน่ๆถ้าคนๆนั้นไม่ใช่คนที่ฉันรู้จัก

“ด..เดี๋ยวก่อน”

“อะไรยูล”

“ตามฉันมานี่”ฉันเดินเลี่ยงไปหลบข้างต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง ฉันเห็นว่าเด็กหนุ่มคนนั้นกำลังกุมมือหญิงสาวขึ้นมา… คุ้นๆหญิงสาวคนนั้นเหลือเกิน ผมยาวถึงกลางหลังสีทองเข้ม…ร่างเพรียวผอมแบบนั้น…

“อะไรยูล”แทยอนสะกิดไหล่ฉัน ทว่าแทยอนก็กำลังมองอยู่กับฉันนี่แหละ ฉันหันไปทำหน้าดุใส่ก่อนจะยกนิ้วชี้แตะริมฝีปากเพื่อบ่งบอกให้หยุดพูด…แทยอนพยักหน้ารับก่อนจะจับไหล่ฉันดูด้วย

“คุ้นๆ”ฉันเปรยเบาๆ  เอ๊ะ! ผู้ชายคนนั้นกุมมือหล่อนขึ้นมาอีกครั้งและจูบบนหลังมือเบาๆและมองหน้าหล่อนก่อนจะยิ้มๆให้

“เอ๊ะ นั่นรุ่นพี่จองมินนี่นา”แทยอนเอ่ยเบาๆ ฉันหันไปหาเค้าและยกคิ้วขึ้น

“คุยอยู่กับใครนะ”

“อะไรแทยอน”

“ก็นั่นไง รุ่นพี่จองมิน น่ะ หลานเจ้าของโรงเรียนนี้ ที่เรียนเก่งอันดับสองรองจากแกแล้วก็รวยมากๆเลย”

“ไม่เห็นจะน่าสนใจตรงไหนเลยนี่”

“สินะ แต่ฉันคุ้นๆผู้หญิงคนนั้นอ่ะ”

ฉันกับแทยอนดูสองคนนั้นตลอดเวลา สรุปก็คือฉันกับแทยอนไม่เรียนแล้ว ฉันหันหลังมา ทำไมมันหวานน้ำตาลเรียกพี่ทวดแบบนี้นะ ยิ้มให้เอย กุมมือเอย ลูบแก้มเอย เฮอะ! ถ้าฉันหวานแบบนี้กับเจสสิก้าได้คงดีสินะ เฮ้ย! ไม่สิ ฉันจะไม่คิดกับพี่เค้าแบบนั้นนี่นา บ้าจริงๆเลยไอ้ยูลเอ๊ยย ยย

 ฉันตบหน้าตัวเองไปมาและยิ้มเล็กๆ ต่างกับแทยอนสิ้นดีที่กำลังยืนนิ่งไม่พูดอะไร

“แทยอน ทำไมแกนิ่งแบบนี้วะ”ฉันเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ย..ยูล”

“หืม มีไรวะ”ฉันหันไปหาแทยอน

“ย..ยูริ ก..แกดูนั่นสิ”

“อะไรของแก”ฉันเบิกตาดู ก็ไม่เห็นจะมีอะไรเลยนี่นาแค่เค้าสองคนกำลังกอดกัน แต่……………

‘เจสสิก้า’ ความรู้สึกหนึ่งเวียนเข้ามาในสมองฉัน ฉันส่ายหัวไปมาเพื่อลบความทิ้งนั้น แต่ก็ไม่เป็นผลมันยังนิ่งอยู่ในสมอง มือไม้เริ่มสั่น หัวใจฉันเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ ใบหน้าฉันเริ่มซีดเผือกฉันรู้สึกได้ น้ำตาเริ่มคลอเบ้าแต่ฉันก็ปาดมันออก แทยอนหันมามองหน้าฉันเล็กน้อยก่อนจะจับมือฉัน

“คงไม่ใช่หรอก เราไปกันเถอะ”ฉันเดินตามแทยอนไป ทางที่เธอเลือกคือทางที่ผ่านหน้าสองคนนั้นที่กำลังกอดกันอยู่ คงไม่ใช่เจสสิก้าหรอก หล่อนคงเรียนอยู่ ฉันคิดแบบนี้ อย่างน้อยหัวใจก็เต้นเบาลงแหละวะ

“พี่น่ารักที่สุดเลยนะคะ”…..ฉันไม่มีอะไรจะพูดแล้วต่อจากนี้ น้ำตาเริ่มไหลลงบนใบหน้าอย่างเชื่องช้า ฉันกับแทยอนหยุดทันที พลันสายตาฉันหันไปหาร่างสองร่างที่กำลังกอดกันอยู่  น้ำเสียงแบบนั้น น้ำเสียงอ่อนโยนแบบนั้น ร่างแบบนั้น ผมยาวๆแบบนั้น ใบหน้าแบบนั้น….เจสสิก้า

“ย..ยูล!”ร่างเพรียวนั่นคลายกอดออกก่อนจะจ้องมองบุคคลที่สามอย่างฉัน  ชายหนุ่มก็หันมาไม่แพ้กันเขามองฉันด้วยความสงสัย ฉันไม่เอ่ยอะไร ยืนนิ่ง หัวใจฉันแตกสลายแล้ว มันหล่นแล้ว….มันตายแล้ว

“ชัดเจนเลยนะ”ฉันเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ไม่มีอารมณ์ใดๆแฝงนอกจากความเจ็บปวด เจสสิก้าสาวเท้ามาหาฉันและมองหน้าฉันสลับกับแทยอน

“แทยอน..เธอมาทำอะไรที่นี่”เจสสิก้าเอ่ย

“ฉันกับยูลมาเก็บของให้อาจารย์แล้วเลยมาเข้าห้องน้ำ แล้วก็เดินมาเจอ….รุ่นพี่จองมินกับเธอ”แทยอนมองหน้าจองมินไม่วางตา เจสสิก้าหันไปมองเขาด้วยเช่นกันคล้ายกับบอกให้เขากลับไปก่อนอะไรประมาณนี้ ไม่นานเขาก็เดินออกไปโดยที่ไม่ลืมที่จะหอมแก้มเจสสิก้า….

            จุก! หัวใจฉันหยุดเต้นชั่วขณะ ไม่มีอะไรจะเอ่ย จะไม่ถามว่า เขาเป็นใคร ในเมื่อฉันรู้ จะไม่ถามว่าทำอะไรกัน ในเมื่อฉันเห็น  ฉันจ้องมองใบหน้าหวานที่มองฉันอยู่ น้ำตาที่คลอเบ้าตาเริ่มไหลลงอีกรอบ…เธอคงพูดไม่ออกเช่นกัน…ฉันจะเดินเข้าไปหาแต่ก็ไม่มีเรี่ยวแรง ฉันเหมือนถูกยิงตรงหัวใจ มันแตกสลายแล้ว ณ ตอนนี้ ทุกอย่างมันเร็วเกินไปไหม? เร็วจนฉันตั้งตัวไม่ทัน จะหลบลูกกระสุนที่พุ่งเข้ามาก็หลบไม่ได้เพราะไม่ทันตั้งตัว สุดท้ายก็ถูกยิงเต็มๆ 

“ย..ยูล”

“เอาโทรศัพท์มา”ฉันเอ่ย เธอมีสีหน้าซีดอย่างเห็นได้ชัด ไม่นานเธอก็เอาโทรศัพท์ให้ฉัน

โทรศัพท์…รูปรุ่นพี่คนนั้นเป็นแบล็กกราว ฉันยิ้มมุมปากก่อนจะไปยังรูปภาพ

‘รุ่นพี่ในอิริยาบถต่างๆ’

‘ยิ้ม’

‘น่ารัก’

‘เครียด’

ทุกอิริยาบถอยู่ครบในมือถือเครื่องเดียว ฉันไล่ภาพไปเรื่อยๆน้ำตาตกกระทบหน้าจอ ฉันไม่คิดที่จะปาดมันเลยสักนิด….จนรูปสุดท้าย..แค่รูปฉันตอนกำลังหลับ!

นี่ใช่ไหมล่ะ ความลับที่ฉันต้องการจะเสาะหา

“เจสสิก้า..”ถ้อยคำแผ่วเบาไร้เรียวแรง แต่มันทำให้ฉันเหมือนตายทั้งเป็น ตอนนี้เหมือนถูกหักหลัง ถูกทรยศ ฉันเจ็บเหลือเกิน ถ้าฉันถูกยิงฉันคงตายไปนานแล้ว เจสสิก้ามีสีหน้าเหมือนสำนึกผิด แต่จริงแล้ว..ใครกันที่ผิด

“ย..ยูล พี่ขอโทษ”

“ขอโทษเรื่องอะไร”

“เรื่อง…”เธอมองหน้าฉัน “รุ่นพี่จองมิน”

“หึๆ พี่ทำแบบนี้ทำไม”ฉันจ้องเธอเขม็ง มือกำหมัดแน่นมั่นสั่นสะท้านไปหมดทั้งร่างกาย เธอเงยหน้าขึ้นท้องฟ้ากว้างทว่า ตอนนี้มันมืดสนิท เมฆดำคล้ำคลุ้งทั่วฟ้า

“โครม!!!”เสียงฟ้าผ่าดังก้องผืนแผ่นดิน ฉันไม่รู้สึกสะทกสะท้านหรือหวาดกลัวเลย ต่างกับเจสสิก้าที่สะดุ้ง

“แปะๆ ซ่าๆๆๆๆๆ”เม็ดฝนตกลงมา ตามมาด้วยฝนที่ตกอย่างกระหน่ำ เป็นไปได้ฉันอยากถอดเสื้อสูดนักเรียนตัวนี้ไปคลุมเธอแล้วพาเดินออกมาจากตรงนั้น แต่ฉันไม่สามารถทำได้ เพราะฉันไม่มีกำลังแม้แต่จะเดิน ถ้าฉันสามารถตายได้ตรงนี้คงตายไปนานแล้ว

“ยูล พี่ขอโทษ พี่แค่ปลื้มเขา พี่ไม่ได้ชอบ”เธอเอ่ยเสียงสั่น ฉันรู้ตอนนี้เธอกำลังหนาวกาย แต่ฉันทำไรไม่ได้ก็อย่างที่บอก ฉันเหมือนคนกำลังตายทั้งเป็น…

“ฮึก ช..ใช่ พี่แค่ปลื้มมัน ก็แค่พี่กอดมัน พี่จับมือมัน พี่..ถูกมันหอมแก้ม มันจูบมือพี่ พี่พบกับมันในเวลาเรียน แบบนี้ พี่ไม่ได้ชอบ!!!”ฉันตวาดก้อง ไม่แคร์อะไรแม้แต่ฝนที่กำลังสาดกระหน่ำ เธอเบือนหน้าหลบฉันก่อนจะคลายมือออกมากว้างๆ

“กอดพี่นะ..”เธอก้าวเข้ามาหาฉัน ฉันไม่ทำอะไรนอกเสียจากกอดเธอตอบ ใจฉันสั่นระริกๆรวมทั้งกายที่หนาวเต็มที่ เธอก็เหมือนกัน…

“ยูลยังเคยทำแบบนั้นกับ…ซอฮยอนได้เลย”เธอพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนน้อยใจ ฉันตัวแข็งทื่อไม่ตอบอะไรก่อนจะปริปากพูด

“ยูลไม่ได้รักซอแล้ว เข้าใจ..ไหม ฮึก ตอนนี้คนที่ยูลรัก…”น้ำตาที่เอ่อล้นฉันไม่สนใจ ใบหน้าเปียกปอนทั้งน้ำตาและหยาดฝน เจสสิก้าใช้มือปาดน้ำตาฉันอย่างอ่อนโยน…

“พี่ไม่อยากฟัง คนที่ยูลรัก…พี่ไม่อยากฟัง”เธอทำท่าจะเดินจากไปทว่าฉันฉุดข้อมือเธอจนตอนนี้ใบหน้าฉันกับเธอห่างกันไม่ถึงคืบ

“….”หยาดฝนที่สาดแรงขึ้นเรื่อยๆ ใบหน้าเราที่ห่างกันไม่ถึงคืบ เส้นผมที่ปกปิดใบหน้า ฉันใช้มือเกี่ยวมันทัดหลังหู….

“ฮึกๆ พี่..ก็รู้ ว่ายูลชอบพี่!”

            หัวใจสั่นแรงขึ้นเรื่อยๆ เธอมีสีหน้าตกใจเล็กน้อยแต่ไม่ได้เอ่ยอะไร ต่างกับฉันยิ่งพูดก็ยิ่งน้ำตาไหล สุดท้ายก็บอกไปแล้ว อาจจะโล่งใจไปบ้างแต่ยังไงก็เจ็บอยู่ดี แทยอนมองหน้าฉันอึ้งๆในขณะที่ฉันได้แต่มองกลับอย่างเฉยชา เจสสิก้ากุมมือฉันขึ้นมาก่อนจะเอาแนบกับอกตน

“พี่….”

“ฮึกๆ ยูลไม่ฟังแล้ว ยูลไม่อยู่แล้ว ยูลเจ็บ! ฮือๆ ”ฉันสะบัดมือเธอออกก่อนจะเดินจากไปจากที่ตรงนั้น เธอมองหน้าฉันไม่วางตาขณะที่ฉันกลับทำเหมือนไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ในเมื่อตอนนี้ฉันเจ็บเกินจะเยียวยาแม้กระทั่งมองหน้าเธอก็เหมือนจะตายทั้งเป็น แทยอนไล่หลังฉันมาก่อนจะวางมือบนไหล่ฉันเบาๆ

“ยูล แกคิดซะว่าฝันแล้วกันนะ อีกไม่นานก็เป็นเหมือนเดิม”….

                หัวใจดวงนี้แตกสลายหมดแล้ว รู้แล้วว่าการแอบรักทั้งๆที่ผิดเป็นอย่างไร ตอนนี้ฉันไม่สามารถกลั้นเสียงสะอื้นไว้ แทยอนพาร่างบอบช้ำทั้งกายและจิตใจอย่างฉันมาพักที่บ้านของเธอ เพราะถ้าฝืนไปเรียนตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์อะไร ฉันนอนหนาวกายอยู่บนเตียงสีขาวในใจได้แต่คิดเรื่องราวทั้งหมดพร้อมเป็นห่วงคนอย่างเจสสิก้า ไม่รู้ตอนนี้จะเป็นอย่างไรบ้าง เธอจะเป็นไข้หรือเปล่า…

“ยูล แกกินข้าวหน่อยนะ ฉันทำข้าวต้มมาให้”แทยอนวางถ้วยข้าวต้มลงบนโต๊ะและเดินมายังฉัน

“ฉ…ฉันไม่หิว”

“แต่แกต้องกินนะ”

“แต่ฉัน…ไม่หิว”

“ช่างแกแล้วกัน แต่ฉันมีบางอย่างจะบอกแก”

“อะไร”ฉันหันไปหาอย่างสงสัยแต่กว่าจะหันได้ก็แทบจะตาย ฉันรู้สึกร่างกายฉันร้อนผ่าวแล้ว…

“แกต้องทานข้าวต้มนี่ก่อน”แทยอนยื่นถ้วยข้าวต้มมาให้ฉัน ฉันมองหน้าเธออย่างสงสัยก่อนจะรับมาทาน

“ฉันทานเสร็จแล้ว…แกมีอะไรจะบอกฉัน”

“เอานี่ไปฟังซะ”แทยอนยื่นเครื่องอัดเสียงสีดำมาให้ฉัน ฉันมองหน้าเธอเล็กน้อยก่อนจะกดปุ่มเพลย์

‘ยูล…พี่เองนะ

ตลอดเวลาพี่ขอบคุณยูลทุกอย่าง ที่ยูลคอยช่วยเหลือพี่มาโดยตลอด

ตอนนี้พี่รู้สึกเปลี่ยนไป พี่คิดว่าหัวใจของพี่มันเปลี่ยนไปพร้อมๆกับร่างของยูลที่สนิทกับพี่ขึ้นทุกวัน

พี่รู้ มันอาจผิดที่พี่คิดจะรักน้องสาวแสนดีของพี่อย่างยูล แต่พี่ไม่สามารถห้ามใจพี่ได้ เพราะพี่ตัดสินใจไปแล้ว

  พี่ดีใจนะ ที่ยูลเข้ามาในชีวิตของพี่ มาช่วยเติมสีสันช่วยเติมความสดใสให้คนอย่างพี่ เรื่องราวของเราพี่จะจำมันจนวันตายเลยล่ะ  พี่รักยูลนะ ถึงแม้คำพูดของพี่มันจะดูวนเวียนไปหน่อยก็เถอะ เพราะพี่พูดไม่เก่งแบบคนอื่นๆ

ยูลรู้อะไรมั๊ย พี่เจ็บตลอดเวลาเมื่อยูลนึกถึงซอฮยอน แต่พี่พยายามที่จะกลั้นความรู้สึกไว้….สุดท้ายนี้ พี่รักยูลนะ ไม่ได้รักแบบน้องสาวแต่รักเหมือนความรักของคนสู่คน…..เจสสิก้า’

                สิ้นเสียง ฉันกดปิดทันที ร่างกายตอนนี้เหมือนถูกเหยียบให้แบนเลย ฉันได้ฟังความในใจของเจสสิก้าคนที่ฉันรักหมดหัวใจแล้ว ไม่มีแม้แต่เสียงหัวเราะของคนอย่างฉัน ทว่าน้ำตามันไหลไม่หยุด…แทยอนมองหน้าฉันก่อนจะถอนหายใจออกมา

“ยูล แกได้รู้ความจริงแล้วใช่มั๊ย”

“…”ฉันไม่ตอบอะไรได้แต่พยักหน้ารับรู้ แทยอนเลื่อนมือเข้ามากุมมือฉันไว้ก่อนจะเอ่ยปาก

“ เจสสิก้าก็รักแกนะ แต่เธอเลือกที่จะไม่บอกเพราะกลัวความสัมพันธ์จะถูกตัดไป ฉันคิดว่ามันไม่ผิดนะถ้าพวกแกจะรักกันแต่ทั้งทางผู้ใหญ่ ทั้งผิดกฎ มันผิดหลายอย่างแต่พวกแกรักกันด้วยใจฉันเชื่อว่าจะไม่มีอะไรมาขวางหรอก”ฉันไม่พูดอะไรมีแต่น้ำตาที่ช่วยบ่งบอกถึงความรู้สึดของฉันตอนนี้ จะให้ฉันเจ็บไปถึงเมื่อไหร่ เจสสิก้า ตอนนี้ฉันเหมือนคนตายแล้ว เธอจะเหยียบฉันไปถึงเมื่อไหร่ แม้แต่แรงหายใจฉันยังไม่มี จู่ๆฉันรู้สึกว่าร่างร้อนผ่าว หัวใจเริ่มเต้นช้าลงดวงตาริบหรี่ๆ เปลือกตา…เปลือกตาฉัน…จะปิดลงแล้ว….

“ยูล แกอยากพักผ่อนใช่มั๊ย…”

เปลือกตาขยับขึ้นเล็กน้อย ฉันงัวเงียมากเหลือเกิน ฉันตื่นขึ้นมา พบตัวเองอยู่ในบ้านของแทยอน….ฉันพยายามทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ แต่จะคิดไปทำไมล่ะ คิดไปก็มีแต่น้ำตาที่เสียไป…เจสสิก้า ใช่! ตอนนี้ฉันเป็นห่วงเจสสิก้าเหลือเกิน เธอจะเป็นยังไงบ้างนะ แล้ว…เธอจะเป็นไข้หรือเปล่า ฉันคิดได้ดังนั้น จึงพยายามลุกตัวเองขึ้นจากเตียงสีขาวบริสุทธิ์….

บ้านแทยอน….กว่าฉันจะหนีออกมาได้ แทบตาย ทำไมบ้านของมันถึงใหญ่โฮกฮากแบบนี้นะ! แต่ช่างมันเถอะ ฉันต้องไปหาเจสสิก้าก่อน…

            ณ บ้านตระกูลจอง

ฉันยืนอยู่หน้าบ้านด้วยใจกล้าๆกลัวๆ ไม่รู้ป่านนี้เจสสิก้ากลับมาหรือยัง แล้วเธอจะเป็นไงบ้างก็ไม่รู้! มือสั่งให้ยกขึ้นก่อนจะกดออดหน้าบ้านเบาๆ

‘กริ๊งง งง!~’ ไม่นาน แม่บ้านคนสนิทของเจสสิก้าก็เดินออกมาเปิดประตูให้

“อ้าว คุณยูริ มาทำอะไรคะ? แล้วทำไมหน้าซีดๆแบบนี้”แม่บ้านเอ่ยทักด้วยน้ำเสียงผิดปกติ ฉันส่ายหัวเป็นคำตอบก่อนจะเอ่ยปากถาม

“พี่จ…เจสสิก้า อยู่หรือเปล่า?”ฉันฝืนถามไป ทว่าเพียงแค่เอ่ยน้ำตาก็อยากจะไหลเต็มที่แล้ว ฉันอดกลั้นเอาไว้มือกำหมัดแน่นเพื่อที่จะให้เป็นปกติมากที่สุด..

“คุณหนูพักอยู่ค่ะ เธอตากฝนมา กลับมาก็ไข้…คุณท่านเลยให้นอนอยู่บนห้องค่ะ”หล่อนตอบ

“ฉันขอไปเยี่ยมได้หรือเปล่า”

“ค่ะ”

                ห้องสี่เหลี่ยมขนาดกว้าง ฉันก้าวเข้ามาด้วยสภาพที่อ่อนล้า ไม่มีเสียงอะไรเลยเว้นแต่เสียงหายใจรวยรินของเจสสิก้า หน้าเธอซีดมากๆ ผ้าห่มถูกร่นอยู่แค่สะเอว ฉันก้าวเข้าไปใกล้ๆ….ก่อนจะจ้องมองใบหน้าหวานทั้งน้ำตา

“ฉัน..ออกไปก่อนนะคะ”ฉันไม่ตอบอะไร พยักหน้ารับ รอคอยเสียงปิดประตูเบาๆเพื่อแสดงว่าแม่บ้านออกจากห้องแล้ว

เสียงปิดประตูดังไม่มากเพื่อไม่ให้เสียงรบกวนผู้ป่วยบนเตียง… ฉันเข้าอยู่ในห้วงแห่งความเหงาอีกครั้ง จ้องมองใบหน้าหวานทั้งน้ำตา น้ำตานี้เมื่อไหลมันจะหมดไปสักที…

“จ..เจส ”ฉันเปรยขึ้นเบาๆ ก่อนจะก้มลงนั่งใกล้ๆเธอ มือคว้ามือเย็นเฉียบมากุมไว้ก่อนจะลูบมืออย่างอ่อนโยน..

“ยูลผิดเอง ที่รักพี่… ยูลอาจมาหาพี่เป็นครั้งสุดท้าย..”ฉันกลั้นน้ำเสียงสะอื้นไว้ ก่อนจะค่อยๆพูดต่อ

“ยูลรู้เรื่องหมดแล้วนะ ยูลขอบคุณพี่ ที่ทำให้ยูลมีความสุขทุกครั้ง ฮึก! ยูลรักพี่นะ รักพี่มานานแล้ว… พี่เป็นคนที่ยูลต้องการตลอดเวลา… ยูลขอโทษที่ยุ่งเรื่องของพี่ แต่ต่อไปนี้ ยูลจะไม่ยุ่งกับพี่อีกแล้ว ยูลเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น…ฮึก ยูล…รู้ว่ามันผิดแต่ยูลห้ามตัวเองไม่ได้ ยูลรักพี่ พี่สาวของยูล…”น้ำตาตกลงบนมือที่เย็นเฉียบ ฉันมองหน้าเจสสิก้าด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย  ทำไมฉันต้องเกิดมาเป็นพี่น้องกับเจสสิก้าด้วย ฉันไม่อยากเจ็บแบบนี้เลย…การที่ต้องเผชิญกับความจริงอันโหดร้ายแบบนี้ ฉันไม่อยากเจอมันอีกแล้ว.. เจสสิก้า ยูริคนนี้ขอบคุณพี่นะ!

 ฉันลุกขึ้นทั้งๆที่มือยังคงกุมมือเรียวอย่างไม่ปล่อย ใบหน้าค่อยๆก้มลงก่อนจะทาบริมฝีปากสีซีดเบาๆและถอนออกมา

“เจสสิก้า…ต่อไปนี้ ดูแลตัวเองดีๆนะ”….

                สนามบินอินชอน

ฉันก้าวเท้ามายังสนามบินอินชอนพร้อมกระเป๋าลาก1ใบ ฉันกำลังจะไปอังกฤษเพื่อไปเรียนต่อที่นั่น พร้อมเรียนที่มหาวิทยาลัยที่นั่นเลย เรื่องนั้นผ่านมาแล้ว3วัน ฉันก็ยังลืมมันไม่ลง ฉันเพิ่งรู้ข่าว ว่าเจสสิก้าฟื้นแล้วแต่เธอไม่ยอมทานอะไรเลย ฉันจึงเขียนจดหมายฉบับหนึ่งฝากให้แทยอนช่วยเอาไปให้เจสสิก้า… ฉันยืนอยู่ภายในสนามบิน สองแขนช่างอ่อนแรงเหลือเกิน…

“ยูริ..แกแน่ใจแล้วเหรอวะ”เสียงปริศนาดังขึ้นมาจากข้างหลังฉัน ฉันหันกลับไปดู…ซูยอง ซันนี่ แทยอน ทิฟฟานี่ ฮโยยอน ยุนอา และซอฮยอน ต่างยืนข้างหลังฉันด้วยใบหน้าที่เศร้าสร้อยไม่ต่างอะไรกับฉันสักเท่าไหร่..

“อืม”ฉันพยักหน้า..

“แกตัดสินใจแบบนี้ ดีแล้วหรอ”

“อืม”

“แล้วเรื่องเรียนล่ะ”ทิฟฟานี่เอ่ยถาม

“ฉันทำเรื่องขอย้ายแล้ว”ฉันตอบด้วยใบหน้านิ่ง ไม่มีอารมณ์ใดๆจนทั้ง7คนต่างถอนหายใจ

            ฉันรู้ดีว่าพวกเค้าก็เจ็บปวด ถ้าเป็นฉัน ฉันก็คงเจ็บปวดไปด้วย แต่ตอนนี้ ฉันไม่สามารถย้อนกลับไปแก้ไข้อะไรได้อีกแล้ว ไม่สามารถย้อนไปเรื่องราววันนั้นได้อีกแล้ว.

“ยูริ ฉันรู้ว่าแกทำใจไม่ได้ แต่มันไม่ควรถึงจะบินไปถึงอังกฤษแบบนี้”

“ฉันทำใจไม่ได้ จึงกลับไปทำใจที่อังกฤษไงล่ะ”ฉันเอ่ยนิ่งๆ

‘ผู้โดยสารที่บินสายเกาหลี-อังกฤษ เครื่องบินจขึ้นเวลา 12amค่ะ’ เสียงประกาศเตือนดังก้องทั่วทั้งสนามบิน ฉันฟังก่อนจะลอบยิ้มเล็กๆ และเอ่ยกับเพื่อน

“ฉันไปก่อนนะ อีก20นาทีเครื่องออกแล้ว..”ฉันเอ่ย เพื่อนทั้ง7ต่างมองฉัน ด้วยใบหน้าที่คลอน้ำตา ทว่าน้ำตาก็คลอเต็มเบ้าตาฉันเช่นกัน

“ฮึกๆ ยูล ซอจะรอนะ..”คนที่เคยแอบรักเดินเข้ามาและโผเข้ากอดฉันเต็มแรงจนฉันเกือบจะเซ ยุนอาไม่มีท่าทีจะหึงหวงเลยสักนิดเพราะพวกเค้าเชื่อใจกัน ยุนอาเดินเข้ามาและลูบหัวซอฮยอนเบาๆและจับมือฉันขึ้นมา

“ยูริ ยุนเชื่อนะ สู้ๆล่ะ”ว่าเสร็จก็ขยิบตาให้ฉันหนึ่งที ยุนอามักจะให้กำลังใจแบบนี้เสมอ…ฉันยิ้ม ก่อนจะสูดหายใจเข้าไปเต็มปอด

“ต่อไปนี้..ดูแลตัวเองให้ดีๆนะ แล้วก็ฝากดูแลพี่เจสสิก้าด้วย ฉังคงต้องไปแล้ว”ฉันเอ่ยก่อนจะโบกมือลาพร้อมหยาดน้ำตาที่ไหลมาอาบทั่วแก้ม ทั้ง7คนก็ไม่แพ้ฉัน พวกเค้าต่างร้องโฮกันขึ้นมา…

“ยูริ พวกเราจะรอเธอนะ!”เสียงตะโกนทำให้ฉันยิ้มให้ ฉันหันไปหาพวกเค้าและยิ้มให้อย่างเต็มที่…

“ฉันก็จะรอ!”

                ต่อไปนี้ ฉันหวังว่าหัวใจที่แตกสลายจนไม่เหลือชิ้นดีจะค่อยๆสมานเร็วๆ…. หัวใจฉันบินไปพร้อมเครื่องบินลำนี้แล้ว

                                                                                    ฉันรักเธอ เจสสิก้า…

                                                                                                                                                THE END

‘ยูลไม่ได้อยู่ดูแลพี่อีกแล้ว…ยูลจะไปเรียนต่อที่เมืองนอก  ยูลหวังว่าพี่จะดูแลตัวเองได้นะ   อาการไข้ของพี่หายดีรึยัง ถ้ายังไม่หาย อย่าลืมทานยาล่ะ ยูลเป็นห่วงนะ^ ^ ขอบคุณทุกๆอย่างที่เคยมอบให้ยูลนะ เจสสิก้า…

I love you…

             Kwon yuri’

เรื่องจริงที่เกิดขึ้นในชีวิตของบีม…