THE EXILED By A.S.Chetalote Chapter One(1.1) Blood Duty

THE EXILED

By A.S.Chetalote

Chapter One : Blood Duty(หน้าที่สีเลือด)

กลางทะเลทรายอันแห้งแล้งแวดล้อมไปด้วยความเวิ้งว้างสุดประมาณ ไอร้อนระอุโพยขึ้นจากพื้นทรายจนเห็นเป็นภาพน้ำที่เจิ่งนองอยู่สุดสายตา อันเป็นภาพลวงตาที่ร้ายฉกาจอย่างอุโฆษสำหรับนักเดินทางที่กระหายน้ำ ท้องฟ้าว่างเปล่าไร้ซึ่งเมฆทะมึนใดๆอันพอจะให้ร่มเงากับสรรพชีวิตได้ คงมีแต่ชะแง่งแก่งหินเท่านั้นที่สามารถใช้กำบังร่างกายจากไอแดดที่แผดแสงลงอย่างไม่หยุดหย่อนได้ แต่ก็เพียงนานๆทีที่จะได้เจอร่มเงานี้ เพราะมันอยู่ห่างกันเป็นโยชน์ๆ สิ่งมีชีวิตที่อาศัยอยู่ได้ในเขตทุรกันดารเช่นนี้ดูเหมือนจะมีเพียงไม่กี่ชนิด หนึ่งในนั้นก็คงไม่พ้นเจ้าต้นกระบองเพชรที่ยืนจังก้าท้าความร้อนอันท้นทวีนี้ได้อย่างเด็ดเดี่ยวเป็นแน่

ชั่วครู่หนึ่ง จุดดำๆริ้วมาแต่ไกลค่อยๆย่างกรายผ่านทะเลทรายแห่งนี้ ร่างของคนผู้หนึ่งกำลังเคลื่อนผ่านนรกร้อนแห่งนี้มาอย่างระเรื่อยเฉื่อยเรียบ เขาไม่มีทีท่าจะสะทกสะท้านกับสภาพอากาศเช่นนี้เลยแม้แต่น้อย แต่จะเป็นการเก็บอาการเก่งก็อีกเรื่องหนึ่ง เมื่อมองไปใกล้ๆและพินิจรูปทรงแล้วนั้นจึงรู้ได้ว่าเขาเป็นบุรุษ เขาสวมผ้าคลุมผืนหยาบสีน้ำตาลอ่อนตั้งแต่หัวจรดเท้า เดินก้มหน้าเล็กน้อยเพื่อหลบแสงจ้าของพระอาทิตย์ยามเที่ยงวัน อีกร่างหนึ่งที่เขาเดินจูงมันมานั้นคืออูฐที่กำลังเคี้ยวปากหงุบหงับอย่างเรื่อยเฉื่อยตามวิสัยของมัน ดูแล้วเจ้าอูฐยังมีทีท่าอิดโรยยิ่งกว่านายของมันเสียอีก มันมีหน้าที่ขนสัมภาระอีกหลายอย่างที่ซุกซ่อนอยู่ในกระเป๋าใบใหญ่ที่ขนาบอยู่ทั้งสองข้างของตัวมัน และที่แขวนอยู่ถัดมาใกล้กับส่วนคอนั้นคือขวดบรรจุน้ำขนาดใหญ่สามขวดที่คว่ำเปิดฝาทิ้งไว้บ่งบอกว่ามันหมดลงแล้วและคงไม่มีสิ่งชุ่มชื่นรื่นใจที่จะประทังความกระหายของนักเดินทางได้อีก ชายหนุ่มหันมามองที่ขวดน้ำของเขาครั้งหนึ่งแล้วถอนหายใจ ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่เจ้าอูฐหืดลมหายใจในลำคอพอดิบพอดี ดูๆไปแล้วทั้งสองก็คงกระหายน้ำไม่แพ้กัน

“แกจะบอกฉันว่า เรากำลังจะตายสินะ เจ้าเพื่อนยาก” ชายหนุ่มสบถกับเพื่อนร่วมเดินทางเพียงหนึ่งเดียวของเขา

“ไม่หรอก สำหรับฉันมันไม่ง่ายดายขนาดนั้น แต่กับแกคงต้องขอโทษด้วยจริงๆ ที่ต้องพาแกมาจบชีวิตลงตรงนี้ ตั้งเจ็ดวันแล้วที่เราไม่ได้ดื่มน้ำกันเลย มันคงถึงที่สุดแล้วสำหรับแก” เขาพูดยังไม่ขาดคำ เจ้าอูฐก็ขาอ่อนและล้มพับลงในที่สุด ชายหนุ่มนั่งลงแล้วพยุงหัวของมันมาหนุนบนตักของเขา แล้วค่อยๆลูบหัวมันอย่างเมตตา รอจนลมหายใจสุดท้ายของมันสิ้นสุดลง

“ไปสู่สุขคติเถิดเพื่อนเอ๋ย” เขาพูดไว้อาลัยให้กับมัน ก่อนที่เขาจะหยิบมีดขนาดเกือบฟุตที่อยู่ภายใต้ผ้าคลุมนั้นออกมาแล้วปาดเข้าไปที่ลำคอของร่างไร้วิญญาณ เพื่อรองเอาเลือดของมันใส่ขวดน้ำทั้งสามใบที่เขามีจนกระทั่งมันถูกเติมเต็มไปทั้งสามขวด

“แกคงไม่โกรธฉันนะ ที่เอาคืนเกินมาขวดหนึ่งจากที่แกกินไปสองขวด ฉันไม่รู้ว่ามันอีกไกลแค่ไหนกว่าจะถึงที่หมาย คงต้องทิ้งร่างแกไว้ที่นี่ ลาก่อนเจ้าเพื่อนเกลอ” เขาพูดประโยคสุดท้ายหลังบรรจงปิดฝาขวดแล้วค่อยๆเดินจากไปพร้อมกับลากกระเป๋าใบใหญ่สองใบไปอย่างไม่ค่อยสะดวกนัก

ค่อนวันที่นักพเนจรเดินทางด้วยเท้าผ่านทะเลทรายอันเวิ้งว้างมาจนถึงถนนเล็กๆสายหนึ่ง ที่ซึ่งมีร้านเหล้าเล็กๆทำด้วยไม้ตั้งอยู่ริมทาง ชายหนุ่มเหลียวซ้ายแลขวาไปทั้งสองด้านของถนนแต่ก็ไม่พบสิ่งปลูกสร้างอื่นนอกจากร้านเล็กแห่งนี้ที่มีป้ายบอกชื่อในสภาพซอมซ่อว่า เซ็กโซ อีย์ พูตา

“โอ้เพื่อนเอ๋ย ถ้าเรามาถึงไอ้ร้านชื่ออุบาทว์นี่ก่อนสักวันหนึ่ง แกคงไม่ตายแถมได้กินน้ำอีกเป็นแกลลอน” ชายนักเดินทางผู้ทรหดค่อยๆเดินตัดถนนเข้าไปในร้านเหล้าแห่งนี้ด้วยหวังว่าจะมีเครื่องดื่มพอประทังความกระหายของเขานอกจากเลือดอูฐที่เพิ่งได้มาเมื่อหลายชั่วโมงก่อนนี้

ในร้านเหล้าแห่งนี้ ประกอบไปด้วยผู้หญิงเป็นส่วนใหญ่ มีทั้งหญิงวัยแรกแย้มและสาวใหญ่ที่ดูคล้ายจะผ่านสมรภูมิมาแทบนับไม่ถ้วน แต่ที่เหมือนกันคือพวกเธอมีดวงตาที่แพรวพราวและทรงเสน่ห์อย่างยิ่งยวด เธอเหมือนลูกแมวที่น่าเข้าหายามเธอกำลังเล่นกับลูกบอลไหมพรมสีหวาน แต่เมื่อเหยื่อเข้าไปใกล้เธอก็แปลงเป็นเสือร้ายที่พร้อมจะขย้ำเหยื่อให้ตายคาที่ในบัดดล ใช่แล้ว หญิงทั้งหมดในร้านนี้เป็นโสเภณี สายตาที่พวกเธอมองชายหนุ่มช่างยั่วสวาทดีแท้ แต่กระนั้นชายหนุ่มก็ยังคงไม่สนใจและลากสัมภาระอันหนักอึ้งมาจนถึงบาร์นั่งดื่มก่อนที่จะหย่อนก้นลงสัมผัสกับเก้าอี้ และถอนหายใจหนึ่งครั้ง

“ขอเครื่องดื่มอะไรก็ได้ให้ฉันสักโหลหนึ่งได้ไหม” ชายพเนจรพูดพร้อมเปิดผ้าในส่วนที่คลุมหัวอยู่ออก เขาดูหล่อเหลาไม่เบา ดวงตาสีน้ำตาลประกายแสงออกมาเมื่อสัมผัสแสงแรกของไฟหน้าบาร์ คิ้วเข้ม จมูกโด่งเป็นสัน ปากนูนหนาได้รูป มีหนวดขึ้นให้พอเห็นสีเขียวๆจากใต้จมูกลามมาจอนจนถึงใต้คาง

“อะไรก็ได้น่ะไม่มีหรอก ที่นี่ร้านเหล้านะจ๊ะพ่อหนุ่ม มีแต่เหล้าเท่านั้น…แล้วก็ตามชื่อร้าน เซ็กกับอีตัว” สาวผิวเข้มในชุดชั้นในที่ยืนอยู่หน้าบาร์เอ่ยทักทายพร้อมกับเสนอบริการของทางร้านให้กับนักเดินทางในแบบที่ดูออกได้ไม่ยาก

“อา…ฉันก็พอจะรู้ภาษาสเปนอยู่บ้าง ว่าแต่ใครเป็นคนตั้งชื่อร้านเน่าๆแบบนี้ล่ะ แม่สาวสวย” ชายหนุ่มตอบกลับอย่างมีเชิง

“แม่ฉันเอง ดูเหมือนนายจะอยากดื่มเลือดมากกว่าเหล้านะ พ่อหนุ่ม” สาวผิวเข้มตอบพร้อมส่งสัญญาณให้สาวๆในร้านเตรียมพร้อม

“โอ้…ใจเย็นๆสาวๆ เลือดน่ะฉันมีแล้ว” ชายหนุ่มพูดพร้อมหยิบขวดน้ำของเขาขึ้นมาตั้งที่หน้าบาร์

“นั่นอะไร?” หญิงผิวคล้ำถามห้วนๆเสียงแข็ง

“เลือดอูฐน่ะ…สักจิบไหม?” ชายหนุ่มตอบด้วยการยั่วโมโหโทโสเหล่านางฟ้าในร้านนี้อย่างมากทีเดียว

“ไอ้เวรนี่มันกวนประสาทเรา ยิงแม่งเลยยยย” สิ้นเสียงสั่งของสาวหน้าบาร์ หญิงโสเภณีในร้านก็พร้อมใจกันกราดกระสุนห่าใหญ่ใส่นักเดินทางหนุ่มอย่างบ้าระห่ำ

ไม่รู้ว่าด้วยเหตุใด ลูกกระสุนที่ถูกเหนี่ยวมาจากปืนหลากรุ่นหลายยี่ห้อกลับไม่ถูกตัวของชายพเนจรเลยแม้แต่น้อย ทั้งๆที่เขาไม่ได้ขยับหนีเลยแม้แต่ก้าวเดียว ดวงตาของเขาเรื่อประกายสีน้ำตาลออกมาให้เห็น พร้อมคว้าขวดเหล้าที่อยู่ห่างจากเขาไม่เท่าไรมายกดื่มอย่างสบายใจ กระทั่งเสียงกระสุนนัดสุดท้ายกระทบกับขวดเหล้าที่เขาเพิ่งวางลง โสเภณีทั้งหลายต่างงงงวยและพิศวงกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่สาวผิวแทนคนเดิมรู้ดีว่า มันเกิดขึ้นได้อย่างไร

“เป็นเอ็กซไลด์อย่างนั้นเหรอ นายน่ะ?” เธอผู้เป็นหัวหน้าโสเภณีถามเพราะรู้ดีถึงสิ่งที่เอ็กซไลด์ทำได้ และชายหนุ่มก็พยักหน้าตอบรับอย่างช้าๆด้วยทีท่าเป็นมิตร