The Snow Forest

The Snow Forest

มันนานมาก… นานจนฉันลืมไปแล้วว่าเงาของแสงอันอบอุ่นที่สาดส่องหมู่ไม้เป็นเช่นไร ความงดงามของป่าที่เขียวขจี ฤดูหนาวที่แสนยาวนาน ไม่มีวี่แววการเปลี่ยนแปลงฤดูกาลเลย ฉันได้แต่ภาวนาถึงการบอกลาของความเหน็บหนาวและหิมะที่ปกคลุมผืนป่ามาอย่างยาวนาน

พ่อของฉัน ‘ไมเคิล’ ตอนที่ท่านยังอยู่ท่านคอยพูดกับฉันเสมอว่า “นี่ไม่ใช่เรา ที่นี่ไม่ใช่ที่ของเรา” ฉันสงสัยทุกครั้งที่ท่านพูด และทุกครั้งท่านก็จะตอบว่า “เดี่ยวฉันก็จะเข้าใจ” เข้าใจหรอ? นานแค่ไหนหละ ผ่านมา 18 ปีตั้งแต่ฉันจำความได้ จนท่านจากไปฉันก็ไม่เคยจะเข้าใจ มีแต่ความสงสัยที่ติดตัวฉันมาตลอด ชื่อฉันคือ “อะเดลีน่า”  แปลว่า ความงดงาม เป็นชื่อที่ตระกูลโลโบตั้งให้ ทุกคนเรียกฉันว่า   “อะเดล”  

เวลาผ่านไปนานมากจนความสงสัยนั้น กลายเป็นเพียงแค่ความทรงจำ ตระกูลโลโบเชื่อเรื่องเวทมนตร์ คำสาป เครื่องราง สิ่งลี้ลับ และสิ่งที่พวกเค้าศรัตธาที่สุด คือ มนุษย์หมาป่า ซึ่งไม่แปลกเลย เพราะความหมายของคำว่า “โลโบ” มาจากคำว่า “หมาป่า”  ตั้งแต่พ่อจากไปพวกเค้าพยายามเข้ามาวนเวียนในชีวิตของฉันมากขึ้นเรื่อยๆ พวกเค้าบอกว่าฉันต้องการความช่วยเหลือ ไม่เลย ฉันไม่ได้ต้องการมัน พวกเค้าจะมารู้ดีกว่าตัวฉันได้ยังไง? ครั้งล่าสุดที่ฉันพบเจอพวกเค้าเรามีปากเสียงกัน พวกเค้าพยายามจะพาฉันไปอาศัยอยู่ด้วย แต่ฉันปฎิเสธ ตั้งแต่วันนั้นสิ่งประหลาดก็เกิดขึ้น….คืนนั้นเป็นคืนพระจันทร์เต็มดวง แทบไม่มีดาวอยู่บนฟ้า มีเพียงแสงจันทร์ที่สาดส่อง ฉันหลับตาลง…

 “ลูกจะต้องเข้มแข็ง” ไมเคิลพูดพร้อมนั่งลงบนเตียง

 “พ่อคะ…หนูคิดถึงพ่อ” ฉันลุกขึ้นจากเตียงพร้อมโอบกอด “ลูกจะต้องอดทน”  “จากอะไรคะ”

“นี่ไม่ใช่เรา ที่นี่ไม่ใช่ที่ของเรา นี่ไม่ใช่เรา ที่นี่ไม่ใช่ที่ของเรา นี่ไม่ใช่เรา ที่นี่ไม่ใช่ที่ของเรา” ท่านพูดไม่ยอมหยุดและดังขึ้นเรื่อยๆ ใบหน้าของท่านกลายเป็นหมาป่าร้องคำรามดังสนั่น

“นี่ไม่ใช่เรา” ท่านพูดคำสุดท้ายพร้อมกระโจนออกจากบ้านไป “พ่อ!!!!” ฉันลืมตาขึ้นพร้อมกับลุกขึ้นจากเตียง ฉันถอนหายใจและนั่งย้อนคิดถึงสิ่งที่เห็น มันเป็นเพียงความฝัน สงสัยฉันจะหมกมุ่นกับตระกูลโลโบมากเกินไป เสียง เอี๊ยด... ของประตูไม้ดังแสบหู ป้ามีเลีย โลโบ วิ่งตรงเข้ามาหาฉัน

“เธอไม่เป็นอะไรใช่มั้ย!! เป็นอะไรรึป่าว!!” มีเลียพูดด้วยความตกใจ

“ไม่เป็นไรค่ะ เกิดอะไรขึ้น” “เธอไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ฉันกลัวแทบแย่กลัวว่า เธอจะเป็นอะไรไป”

“เกิดอะไรขึ้นคะ” เธอก้มหน้าลงแล้วเงียบไป “ป้าคะ เกิดอะไรขึ้น”

เสียงร้องด้วยความเสียใจดังรอดเข้ามาจากประตูที่ป้ามีเลียเปิดทิ้งไว้ ฉันลุกขึ้นโดยไม่ต้องคิด และเดินตรงไปหยิบเสื้อโค้ดขนสัตว์เพื่อจะออกไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น

“อะเดล” ป้ามาเลียพูดพร้อมกับจับแขนของฉันและมองด้วยสายตาอ้อนวอน

“ป้าคะ หนูจำเป็นต้องรู้” ฉันขอร้อง

ป้ามาเลียปล่อยแขนฉันและก้มลงร้องไห้ ลุงเนคเคน โลโบ เดินสวนฉันเข้ามาในบ้านเพื่อปลอบป้า ฉันเดินตรงออกไป ลมพัดหิมะปกคลุมรุนแรง ฉันสอดมือเข้าไปกระเป๋าเสื้อโค้ด และพยายามก้าวขาตามชาวบ้านไปกลางหมู่บ้าน ผู้คนมากมายฉันพยายามเดินฝ่าไปเพื่อดูสิ่งที่ชาวบ้านล้อมรอบ

โอ้พระเจ้าช่วย…ผู้คนนอนตายอาบกองเลือด ฉันเดินตรงเข้าไปด้วยความกลัว ชาวบ้านต่างร้องไห้เคียงข้างศพมากมาย สายตาฉันกวาดมองอย่างลุกลี้ลุกลนและภาวนาให้ฉันไม่เห็น ไรลี่ อยู่ตรงนั้น เค้าเป็นเพื่อนรักคนเดียวของฉัน สิ่งมีค่าสุดท้ายที่ฉันมี ฉันถอยหลังไปทางฟาร์มม้าด้วยความกลัว ถอยลงอย่างช้าๆ ไม่ห้ามน้ำตาเอาไว้ได้ ไม่นะ มีคนปิดปากลัดตัวฉันจากด้านหลังไม่สามารถหันหน้าไปดูได้ว่าเป็นใคร ฉันกรีดร้องและดิ้นสุดแรง แต่ก็ไม่สามารถสู้แรงเค้าได้ เค้าใช้มือข้างหนึ่งเปิดประตูฟาร์มม้า ฉันกัดมืออีกข้างที่ปิดปากฉันไป

“โอ๊ย...” เค้าร้องพร้อมสะบัดมือ

ฉันหันหลังไปมอง “โอ้พระเจ้าไรลี่” ฉันพูดพร้อมกระโจนกอดเค้าจนล้มลง

“ฉันนึก..ฉันนึกว่า” “ว่าฉันตายแล้วใช่มะ” “ไม่นะ คือฉัน..” “เชื่อเหอะว่าเธอคิด”

เค้าดันตัวฉันออกช้าพร้อมกับพูดว่า “ฉันไม่ตายง่ายๆหรอก เดล ฉันยังต้องอยู่กวนใจเธอไปอีกนานเลยแหละ อย่าเพิ่งดีใจไป” เค้าหัวเราะลุกขึ้นและยื่นมือมาให้ฉัน ฉันส่งมือให้เค้าดึงตัวฉันขึ้น

“ก็ดีที่นายยังไม่ตายเดี่ยวฉันจะไม่มีเพื่อนออกไปล่าสัตว์” “ถึงตอนนี้เราก็คงออกไปล่าไม่ได้แล้ว”

“ทำไมเกิดอะไรขึ้น?! เรื่องข้างนอกนั่น ทำไมเป็นแบบนี้ เป็นเพราะอะไร?!!”

“อะเดล ฟังฉันนะ อะไรหลายๆอย่างที่นี่มันเปลี่ยนไป เราไม่มีเวลามาเล่นสนุกไร้สาระอีกต่อไปแล้ว”

“สนุกไร้สาระหรอ? นายคิดว่าฉันมองเรืองนี้เป็นเรื่องสนุกงั้นหรอ นายคิดว่านายมีสาระคนเดียวหรือยังไง” “อะเดล”

 “ฉันคิดว่านายดี ดีมาตลอด ไม่เลย นายก็เหมือนคนอื่น รู้อะไรมั้ยสิ่งที่นายพูดว่าเปลี่ยนไปไม่ใช่อะไรหรอก นายต่างหากที่เปลี่ยนไป ลาก่อน ไรลี่ บีสตัน เชิญใช้ชีวิตที่มีสาระของนายให้เต็มที่!!”

ฉันเดินออกและปิดประตูสุดแรงและพบกับความหนาวเหน็บของหิมะอีกครั้ง

“ใช่สิ นายเป็นถึงลูกชายหัวหน้าหมู่บ้าน ว่าที่หัวหน้าคนใหม่คงไม่มีเวลามายุ่งกับผู้หญิงไร้สาระอย่างฉัน ใช่ ฉันมันก็แค่ผู้หญิงโง่ๆคนนึง ผู้หญิงโง่ๆทีพ่อตายแล้วต้องอยู่ตัวคนเดียว ผู้โง่ๆที่ไม่มีอะไร!!” ฉันพูดด้วยความโมโห

ฉันเดินไปเตะแท่งเหล็กโดยไม่ทันตั้งตัว แท่งเหล็กกระเด็นไปโดนถังน้ำมัน ไฟลุกโชนขึ้น โอ้ไม่นะ ไม่นะ ฉันมองไปรอบๆมีเพียงถังเหล้า ฉันยกและราดเพื่อดับไฟ บ้าจริง!! ไฟยิ่งลุกขึ้นความร้อนแผ่มาที่ตัวฉัน ฉันล้มลง หมดเลี่ยวแรง ภาพที่ฉันมองเห็นเป็นครั้งสุดท้าย เงาชายผู้หนึ่งพุ่งตรงเอาถังน้ำราดไฟจนดับ และมานั่งข้างๆฉัน มองหน้าฉัน

“อะเดลๆๆ!!!”

ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นด้วยความอ่อนแรง ฉันอยู่ที่ไหน? ที่นี่ไม่คุ้นตาเลย ฉันนอนอยู่บนเตียงในบ้านไม้หลังหนึ่ง ฉันหันหน้าไปทางซ้ายกวาดสายตามอง แต่ก็มีเรี่ยวแรงที่จะลุกขึ้น

            “ เธอดีขึ้นแล้วสินะ” เสียงนั้นปรากฏขึ้นด้านขวา ฉันรีบหันหน้าไปและลุกขึ้นมองด้วยความตกใจ

            “นายเป็นใคร?” “โวๆๆ ไม่ต้องกลัว ฉันไม่ทำร้ายเธอหรอก” เค้าพูดพร้อมกับเดินเข้ามาใกล้ๆ

ฉันโดดลงจากเตียงพร้อมกับหยิบที่ใกล้ที่สุดหันไปทางเค้าเพื่อป้องกันตัว

            “ อะเดล ไม่เปนไรนะ ใจเย็นก่อน” “นายรู้ชื่อฉันได้ยังไง?” “สาวงามที่สุดในหมู่บ้านเหตุใดใครไม่รู้”

เค้าอ้อมเตียงเดินตรงมาฉันอย่างช้าๆ ฉันถอยหลังเรื่อยๆแต่มีดในมือก็ยังไม่ละจากเค้า

            “อย่าเข้ามานะ!!” “ทำไมหรอ? เธอกลัวฉันหรอ? ทำไมหละเดล เพราะอะไร? เธอไม่กล้าทำร้ายฉันหรอก” เค้าพูดด้วยรอยยิ้มมุมปากที่เจ้าเล่ห์

ฉันวิ่งตรงเพื่อเอามีดแทงเค้า เค้าจับข้อมือฉันทำให้มีดหลุดออกจากมือ หมุนตัวฉันกลับแล้วโอบฉันพร้อมกับเตะมีดไปไกลๆ

            “นายต้องการอะไร”

 เค้ากระซิบข้างหูฉันเบาๆว่า “เดล ฉันช่วยเธอไว้นะ มีอะไรต้องกลัว”

 ฉันสะบัดตัวเค้าออกพร้อมกับถามว่า “นายเป็นใครกันแน่?” “ฉัน จัสติน โลโบ ลูกชายคนเดียวของ