KyuMin นายเท่านั้นที่เข้าใจ

ลำดับตอนที่ #4 : KyuMin นายเท่านั้นที่เข้าใจ ตอน5

Title : ONLY YOU...

Author :

นายเท่านั้นที่เข้าใจ (ตอนที่5) เนกิมะสึ

Paring : Kyuyhun+Sungmin

Ooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooo

ซองมินอยู่ในชุดที่สาวๆเห็นก็ต้องเดินห่างจากเขาให้ไกลที่สุด

เพราะเหมือนไอ้พวกโรคจิตวิตถาร เมื่อกระต่ายน้อง(ภาคโรคจิต) เดินเข้าไปในร้าน ลูกหมีน้อย สาวๆในร้าน ก็ต่างรีบเดินไปบอกลาเจ้าของร้านรูปหล่อ ก่อนที่จะออกจากร้านไปอย่างรวดเร็ว

"

เฮ้อ! ขอบใจนะซองมิน" เจ้าของร้านถอนหายใจ

"

เฮียรู้ได้ไงว่าเป็นผมอ่า" ซองมินถอดแว่นออกแล้วถามด้วยความสงสัยนิดหน่อย

"

"

คนดีๆที่ไหนเค้าทำกันแบบนี้"เจ้าของร้านแอบขำเล็กน้อยก่อนที่จะถามถึงบุคคลที่อยู่ด้านหลังของกระต่ายน้อย(ภาคโรคจิต) "แล้วนั้นใครน่ะซองมิน"อ๋อลืมแนะนำให้เฮียรู้จักเลย นี้สมาชิกใหม่ของวงเราครับ...ผมพามาดูเสื้อผ้าอ่าครับ...คยู! นี้พี่ยุนโฮ เป็นเจ้าของร้านนี้ ทำความรู้จักเอาไว้นะ วันหลังเราต้องมาส่งตัดเสื้อผ้าให้นายที่นี้"ซองมินแนะนำเจ้าของร้านรูปหล่อให้คยูน้อยรู้จัก

"

"

"

สวัสดีครับ ผมชื่อคยูฮยอนครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ"ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน...นี่!ซองมิน เด็กใหม่นายเหรอ"หมียุนพูดประโยคหลังเบาๆ ก่อนที่จะยิ้มแบบมีเลศนัยให้กระต่ายน้อย "แล้วเอาอึนฮยอกไปไว้ไหนล่ะ"คยู...ไปเลือกเสื้อผ้าก่อนเถอะ เดี๋ยวพวกพี่ๆที่บ้านเป็นห่วง..."ซองมินพูดปัดให้คยูไปห่างๆ เพื่อที่จะปรึกษาเรื่องส่วนตัวกะหมียุน "ผมทะเลาะกับอึนฮยอกครับ...โดนแยกห้องด้วย"กระต่ายน้อยซึมไปเลยเมื่อพูดถึงเรื่องนี้

"

ทะเลาะกันเพราะเรื่องคยูเหรอ"กระต่ายน้อยพยักหน้า "อืมๆ พอเข้าใจเรื่องทั้งหมดแล้ว บ้านนี้ขี้หึงกันทั้งบ้านเลยเฟ้ย แย่จัง"กระต่ายน้อยก้มหน้า เหมือนว่าตัวเองเป็นต้นเหตุทั้งหมดอย่างนั้น "ไม่เอาแล้วๆ พี่มีชุดใหม่ๆมาให้ซองมินดูด้วยล่ะ"

ยุนโฮเดินไปหยิบเสื้อในร้านออกมา

แต่อันที่ยุนโฮภูมิใจนำเสนอที่สุดคือ เสื้อคุมสีขาว ที่ใช้ริบบิ้นสีชมพูที่มีขอบสีแดงตัดคาดตามชายเสื้อ สำหรับผู้ชายบางคนมันอาจจะดูหวานไป แต่ไม่ใช่กระต่ายน้อยที่บ้าสีชมพูแน่นอน

"

สุดยอดเลยพี่ยุนโฮ ผมซื้อตัวนี้ๆ" ซองมินชี้ไปที่เสื้อตัวนั้นแล้วกระโดดเหมือนกระต่ายน้อยที่ได้เจอกับฟักทองสุดโปรด

"

"

เห็นมั้ยพี่ว่าแล้วเชียว ว่าซองมินน้อยของพี่ต้องชอบ"ยุนโฮยิ้มหวานให้ซองมิน "รู้มั้ย...ซองมินน้อยที่พี่รู้จักอ่ะนะ ต้องยิ้มแย้มแบบนี้แหล่ะ"เมื่อกระต่ายน้อยได้ยิ้นถึงกับสะดุ้ง แล้วยิ้มให้ยุนโฮ(จากใจนะนี่)พี่ยุนโฮครับ ช่วยเลือกชุดให้พวกเฮียๆที่บ้านหน่อยนะครับ เดี๋ยวผมจะไปช่วยคยูเลือกเสื้อผ้าซักหน่อย" แล้วกระต่ายน้อยก็รีบกระโดด(วิ่ง)ไปหาคยูอย่างมีความสุข

"

ซองมิน... พี่ว่านะ เรื่องนี้ไม่เล็กอย่างที่คิดหรอกนะ"พี่ยุนโฮถอนหายใจอีกครั้ง แต่คนที่ถูกพูดด้วยกลับวิ่งไปโน่นแล้ว เพราะว่าซองมินเริ่มสนใจคยูฮยอนโดยไม่รู้ตัวซะแล้ว

หลังจากที่ทั้งคู่เลือกเสื้อผ้าเสร็จ

ก็ถึงเวลาเสียเงินแล้ว วันนี้ทั้งสองคนใช้เงินมากทีเดียว แต่ก็ซื้อเสื้อผ้าเผื่อพวกลิงๆที่อยู่ที่รังทุกตัว(คน)เลย

"

ขอบคุณครับพี่ยุนโฮรูปหล่อ แล้วผมจะบอกพี่ๆที่บ้านให้นะครับว่า พี่ยุนโฮฝากความคิดถึงมาให้นะครับ" ซองมินยิ้ม พร้อมบอกลา

"

ดูแลตัวเองด้วยนะ มีอะไรก็โทรมาปรึกษาพี่ได้ตลอดเวลานะ โชคดีนะซองมินน้องรักของพี่ คยู...นายก็หมือนกันนะ"

ซองมินพยักหน้า

แล้วพาคยูกลับบ้านอย่างสบายใจ โดยที่มีถุงกระดาษที่เต็มไปด้วยเสื้อผ้าของเหล่าลิงๆทั้งหลายอยู่ในนั้น ทั้งสองคนถือถุงกระดาษคนละ5-6ใบเลยทีเดียว

ในขณะเดียวกัน

บ้านพักของเหล่าลิงๆ ก็กำลังคึกคักไปด้วยเสียงร้องขออาหารจากราชาลิง โดยที่ราชาลิงจัดอาหารสุดโปรดให้เหล่าลูกสมุนทั้ง 10 ตัว(คน) แต่รสชาติก็อีกเรื่อง

"

อ้าวๆ! ลิงๆทั้งหลาย รีบๆกินหน่อยนะ พี่จำไรีบเก็บจานไปล้าง" อีทึกพูดขึ้น

"

แล้วซองมินกับคยูล่ะ" แยซองเอ๋ยขึ้นด้วยน้ำเสียงของความเป็นห่วง

"

พวกนั้นคงกินข้าวข้งนอกกันแล้วมั้ง อาหารฝีมือพี่มันไม่ได้เรื่องนี่" ราชาลิงพูดขึ้นด้วยอารมณ์ของคนขี้ใจน้อย

//Eunhyuk//

พี่อีทึกนี่

ไม่รู้อะไรซะเลย ซองมินมันประหยัดเงินทุกบาท เพื่อกลับบ้านมาเพื่อกินอาหารฝีมือห่วยๆของพวกพี่ทุกวัน ผมอ่ะนะ...เคยเป็นรูมเมทของซองมินจะไม่รู่ได้ยังไง แถมไอ้กระต่ายน้อยมันยังยอมท้องเสียบ่อยๆ แต่มันก็ยังมาทำงานทั้งๆที่อยู่ในอาการแบบนั้นโดยไม่บ่นสักคำว่าอาหารของพี่มันห่วยแตกแค่ไหน

"

งั้นวันนี้ผมเก็บจานเอง...พี่อีทึกไม่ต้องทำก็ได้" อึนฮยอกพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น

หลังจากที่ทุกคนทานข้าวกันเสร็จ

ยกเว้นฮันฮยองที่ยังนั่งอยู่ ทั้งๆที่ทุกคนลุกขึ้นไปทำภารกิจส่วนตัวในรอบดึกกันหมดแล้ว

"

นายคิดจะทำอะไร...อึนฮยอก"ป๋าฮันทำหน้าไม่ค่อยพอใจที่เห็นอึนฮยอกแสดงพฤติกรรมแปลกๆออกมา

"

ฉันจะเก็บอาหารไว้ให้สองคนนั้น" เจ้ากุ๊กไก่เอ๋ยพร้อมเก็บจานไปด้วย

"

ไหนนายบอกว่าจะไม่ไปยุ่งเกี่ยวกับสองคนนั้นไง"ฮันฮยองลุกขึ้นแล้วเอามือกระแทกกับโต๊ะ ด้วยสีหน้าที่แสดงออกว่า ‘ฉันไม่อยากให้นายทำอย่างนั้น’

แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับจากเจ๊ากุ๊กไก่น้อยแม้แต่น้อย

ป๋าฮันได้แค่มองตามหลังอึนฮยอกที่กำลังเลี้ยวไปทางห้องของซองมินอย่างเงียบๆ ร่างกายของหนุ่มน้อยชาวจีนเริ่มสั่น เขารู้ตัวเองว่า ‘เขากำลังทำอะไรอยู่ในตอนนี้’ การที่ถ่ายทอดความรู้สึกให้ไปถึงคนที่เขาไม่เคยมีใจให้...มันช่างยากลำบากเหลือเกิน จนตอนนี้เขาแทบไม่มีแรงที่จะวิ่งไล่มันอีก...เมื่อไรความรู้สึกนั้นถึงจะส่งมาให้เขาบ้าง

"

โธ่โว๊ย! ฉันมันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ ไอ้บ้าๆๆๆ เพ้ออยู่ได้คนเดียว รู้ทั้งรู้ว่าเขาไม่เล่นด้วยก็ยังตามตื้อเขาอยู่ได้ ไอ้บ้า..." ฮันฮยองได้เพียงแต่ต่อว่าตัวเองอยู่ในห้องครัว(ด้วยภาษาจีนอ่านะ)

โปรดติดตามตอนต่อไป