คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : KyuMin นายเท่านั้นที่เข้าใจ ตอน2
Title : ONLY YOU...นายเท่านั้นที่เข้าใจ (ตอนที่2)
Author : เนกิมะสึ
Paring : Kyuyhun+Sungmin
Ooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooo
อึนฮยอกเช็ดน้ำตาของตัวเองออก แล้วมองหน้าคนพูดด้วยสีหน้าที่นิ่งเฉย (ไม่แสดงความรู้สึกอะไร)
“ตามใจนายสิ”
ฮันฮยอกยิ้มแล้วนั่งลงข้างๆอึนฮยอก ก่อนที่จะล้มตัวลงไปนอน โดยไม่เอ่ยอะไรที่ทำให้คนข้างๆรู้สึกไม่ดี
“ฉันควรทำยังไงดี ทั้งๆที่ฉันรู้ว่าฉันไม่มีทางทำได้อย่างที่ฉันพูดไว้”อึนฮยอกเอ่ยขึ้น แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับจากฮันฮยองเลยสักนิด ผู้พูดได้แต่ทำใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น จนเขาเพ้อหลับไป
ฮันฮยอกได้แต่มองดูหนุ่มน้อยที่กำลังนอนหลับไปพร้อมน้ำตา เค้าได้แต่ลุบหัวของอึนฮยอกเบาๆ
“ฉันก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรเหมือนกัน ที่จะทำให้นายหันมามองฉันบ้าง...”
ในขณะที่ทุกคนภายในห้องซ้อมกำลังกลุ้มใจเรื่องของอึนฮยอกอยู่ และมองหาสาเหตุที่แท้จริงของเหตุการณ์นี้ แต่ก็ไม่สามารถสรุปได้ หนทางในการแก้ปัญหาในครั้งนี้ได้ดีที่สุดคือ ให้ซองมินไปปลอบใจอึนฮยอก ...
แต่ตอนนี้ซองมินกำลังอยู่ในนินทาอยู่เลย และเป็นผู้ที่ไม่ได้รับรู้เหตุการณ์ทั้งหมด ได้แต่นอนอยู่บนหมอนนุ่มๆที่ทุกคนอิจฉา
“ไปทานอาหารว่างกันเถอะพวกเรา วันนี้เป็นพายฟักทองของร้าน M&M เลยน้า~ซองมิน” Leeteuk (อีกทึก) พูดขึ้นโดยที่มุ่งเป้าหมายไปที่ กระต่ายน้อยซองมิน ให้กระต่ายน้อยตื่นจากบรรทม
“พายฟังทอง” ผู้ป่วยชั่วคราวลืมตาขึ้นทันที แล้วเมื่อเห็นคนที่กำลังอยู่ข้างๆตัวเอง ซองมินถึงกับตะโกนด้วยความตกใจ จนสมาชิกในวงหันมามองที่ต้นเสียง “เฮ้ย! นายมาอยู่ที่นี้ได้ยังไง” หมอนที่ซองมินหนุนอยู่เมื่อตะกี้ก็คือตักของหนุ่มน้อยที่เจอในห้องน้ำ(เจ้าของผ้าเช็ดหน้าสีน้ำตาล)
“คนนี้คือสมาชิกคนใหม่ของวงเรา ชื่อคยูฮยอน ทำความรู้จักไว้นะซองมิน” Donghae(ดงแฮ) เดินเข้าไปแนะนำสมาชิกใหม่ให้ซองมินรู้จัก
ขณะที่ซองมินกำลังตกใจกับเรื่องทั้งหมดอยู่ ทันใดนั้นกระต่ายน้อยก็ลุกขึ้นพร้อมคว้ามือของคยูลากออกไปจากห้องซ้อม แล้วตรงไปยังห้องน้ำ ที่ๆเขาทั้งสองคนเจอกันครั้งแรก
“นายคือเด็กใหม่ใช่มั้ย นายห้ามบอกเหตุการณ์ในห้องน้ำให้ใครฟังเด็ดขาด! เข้าใจมั้ย” ซองมินมองหน้าคยูแม้ว่าตัวของกระต่ายน้อยจะเล็กกว่าก็ตาม “แล้ววันหลังฉันจะเลี้ยวข้าวตอบแทนที่ช่วยฉันไว้”
“ผมชื่อ คยูฮยอนครับ ผมสัญญาว่าผมจะไม่บอกใคร”
“ อืม...ยินดีที่ได้รู้จัก งั้นฉันขอตัวก่อนนะ”
“อ๊ะ! แล้วคุณชื่ออะไรล่ะครับ”
“ลี ซอง มิน เรียกซองมิน ก็ได้ฉันไม่ถือ”
ซองมินรีบเดินกลับไปยังห้องซ้อม เพื่อที่จะกลับไปกินพายฟักทองของโปรดของเขา แต่สิ่งที่ทำให้ซองมินสะดุด ถึงกลับต้องหันไปมองคือ.... มือของคยูที่กำลังจับชายเสื้อของเขาอยู่
“นายจะจับทำไม เดินเองไม่เป็นเหรอ”ซองมินพูดด้วยใบหน้าที่ไม่ค่อยพอใจซักเท่าไร
“คือว่า... ผมกลัวหลงอ่าครับ ผมเป็นเด็กใหม่นะครับ เพิ่งเคยมาที่นี้เป็นครั้งแรก อีกอย่างนะ ผมรู้จักพี่ซองมินคนเดียวด้วย” คยูทำหน้าเหมือนเด็กน้อยที่กำลังหลงทาง แล้วมาขอความช่วยเหลือจากกระต่ายน้อยผู้น่ารัก
“เอามือมานี้” ซองมินจับมือของคยูที่ยื่นมา “เดี๋ยวเสื้อฉันเสียหมด... เข้าใจมั้ย”
ส่วนอึนฮยอกที่กำลังจะเดินกลับห้องมานั้น ก็เห็นซองมินเดินจับมือกับคยูอยู่ อึนฮยอกถึงกับทำอะไรไม่ถูกเลยทีเดียว แล้วน้ำตาก็กลับมาไหลอีกครั้ง แต่แล้วฮันฮยองก็เข้ามากอดอึนฮยอก
//Eunhyuk//
ทำไมนะ... ฉันถึงไม่ขัดขืนฮันฮยอง ทั้งๆที่ ที่ตรงนี้เป็นที่ของซองมิน ซองมินไม่ใช่เหรอ... ที่อยู่ตรงนี้ได้ แล้วทำไมนะ....
เมื่อซองมินมองมาทางที่ฮันฮยองยืนอยู่ ก็เห็นฮันฮยองกอดกับใครก็ไม่รู้... แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร เลยเดินเข้าห้องซ้อมไปโดยที่ไม่ได้สงสัยว่า ฮันฮยองกอดกับใคร...
“ทำไมฉันต้องมาเจอภาพแบบนี้ด้วยนะ” อึนฮยอกเอ่ยขึ้น
“แล้วทำไม...ฉันต้องเห็นภาพนาย ที่เจ็บเพราะคนๆนั้นด้วยนะ”ฮันฮยองพูดขึ้นเบาๆ (รู้สึกว่าอึนฮยอกจะไม่ได้ยินประโยคนี้)
ความเจ็บปวดของอึนฮยอกในตอนนี้ กลายทับถมจนกลายเป็นความปวดร้าวของฮันฮยองที่มีมากขึ้นเป็นทวีคูณ แล้วซองมินล่ะ...คิดยังไงกับอึนฮยอก ความรู้สึกแบบนี้เมื่อไรจะสิ้นสุดสักทีนะ
เมื่อซองมินเข้าไปยังห้องซ้อม เขาก็สะบัดมือของคยูทิ้ง แล้วเดินไปยังที่นั่งประจำของตัวเอง ส่วนคยูที่เป็นสมาชิกใหม่ก็เดินตามซองมินไปเรื่อยๆ จนถึงที่ๆซองมินนั่งประจำ
จากนั้นพายฟักทองก็วางอยู่ตรงหน้าของพวกเขาทั้งสอง แต่จานที่อยู่ตรงหน้าของซองมินมีมากกว่าของคยูเป็นเท่าตัว
“ขอบคุณครับพี่ฮีชอล” ซองมินยิ้มหวานให้เจ้ซินคนสวย
“ฉันไม่ได้ตั้งใจจะเอามาให้เธอนะย่ะ ฉันเอามาให้น้องคยูน้อยต่างหาก” แต่ละประโยคของฮีชอล เจ้ซินใช้น้ำเสียงที่ต่างกันอย่างกับฟ้ากับดิน แต่ผู้ที่ไม่ได้รับความสำคัญกลับไม่สนใจเรื่องเหล่านั้นเลยนอกจากพายฟักทอง แต่เมื่อไรที่ไม่มีพายฟักทอง ซองมินจะงอนไปโน่นแล้ว
“แหะๆ ขอบคุณครับพี่ฮีชอล” คยูพูดขึ้นแล้วทำหน้างงๆ ก่อนที่จะยิ้มให้ฮีชอล รอยยิ้มที่คยูได้รับกลับคืนมาคือยิ้มที่หวานราวน้ำผึ้งเดือนห้าของเจ้ซิน
เมื่อฮีชอลเดินไปนั่งเมาส์กับเพื่อนๆต่อ คยูก็หันไปมองซองมินที่กำลังตั้งหน้าตั้งตากินพายฟักทองอย่างเมามันส์และไม่ได้สนใจใคร แก้มของซองมินเต็มไปด้วยฟักทองจนมันบวมออกมา คยูยิ้มเล็กๆก่อนที่จะเอ่ยถามซองมิน
“ซองมิน... เอาพายฟักทองของผมมั้ยครับ” เมื่อซองมินได้ยินคำว่า ‘ฟักทอง’ ก็หันมาหาคยูอย่างไม่ลังเล
“อะไรนะ” ซองมินถามย้ำ เพื่อให้แน่ใจว่าหูของตัวเองไม่ได้ฟาด
“ฉันให้พายฟักทอง... พี่ซองมินจะเอารึเปล่า” ซองมินทำตาโต แล้วพยักหน้า พร้อมยื่นมือไปหยิบพายฟักทอง
“ขอบใจนายมากๆนะ....คยู”
คยูตกใจนิดหน่อยเมื่อได้ยินสียงของซองมินที่เรียกชื่อของตัวเอง เขาจึงยิ้มให้เจ้ากระต่ายน้อย เมื่อกระต่ายน้อยเห็นถึงขั้นหลบหน้าหนีรอยยิ้มที่เหมือนฟักทองต้มน้ำตาล ที่ใส่น้ำตาลเกินปริมาณ( 10เท่า ) >~< มันไม่อร่อยหรอกนะ
“อ๊ะ! พี่ฮีชอล แล้วอึนฮยอกอ่ะฮะ เขาไปไหนเหรอครับ” ซองมินเปลี่ยนเรื่องคุยทันทีเพื่อไม่ให้ตัวเองรู้สึกอายมากกว่านี้
“พี่เห็นเดินออกไปข้างนอก... แล้วฮันฮยองก็เดินตามไป” สายตาของฮีชอลก้มมองต่ำ เพื่อไม่ให้สบสายตากับกระต่ายน้อยขี้งอน
ทันใดนั้นฮันฮยองก็เดินเข้ามาในห้องพอดี แล้วจึงเนตรงไปยังที่นั่งมุมห้องของตนเอง โดยที่มีสายตาของซองมินมองตามไปเรื่อยๆ
“ฮันฮยอง! อึนฮยอกอยู่ไหน” ซองมินเดินเขาไปหาฮันฮยอง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่แตกต่างไปจากปกติ ตอนนี้เขาไม่ใช่กระต่ายน้อยน่ารักของทุกคนอีกแล้ว บางทีเขาอาจจะจริงจังกับเรื่องนี้มากๆอีกด้วย
“เดี๋ยวนี้นายไม่นับถือฉันเป็นพี่แล้วใช่มั้ย ซองมิน” ฮันฮยองทำหน้าไม่พอใจที่ซองมินเรียกเขาอย่างนั้น
“ฉันถามว่า อึนฮยอกอยู่ที่ไหน”สายตาของซองมินจ้องมองไปที่ฮันฮยอง พร้อมกระชาก คอเสื้อของฮันฮยอง
ความคิดเห็น