ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2 เพื่อเธอ
เลิกเรียน...
“ยูบินมาแล้ว! ยูบินมาโน่นแล้วเว้ย!”
เสียงใครบางคนที่ร้องขึ้นทำให้นักเรียนชายที่นั่งจับกลุ่มกันอยู่หันไปมองทางเดินอย่างอัตโนมัติ ภาพของสาวผมแดงในชุดเชียร์ลีดเดอร์ที่สวมเสื้อกันหนาวทับปรากฎอยู่ในสายตาของทุกคน เรือนร่างบอบบางเย้ายวนกับผิวสีแทนแบบนั้นทำเอาหนุ่มๆแทบจะละลายเสียให้ได้
“พี่ยูบิน..”
เสียงของใครบางคนดังขึ้น ยูบินชะงักแต่ไม่ได้หันไปมอง จนกระทั่งเจ้าของเสียงวิ่งมายืนข้างๆ พร้อมกับส่งยิ้มกว้างให้เต็มที่
“ไอ้แทคยอนนี่อีกแล้ว..มันเทียวไล้เทียวขื่อยูบินอะไรนักหนาวะ มีแฟนอยู่แล้วไม่ใช่รึไง”
นักเรียนชายคนหนึ่งบ่นอย่างไม่พอใจ แต่ดูเหมือนแทคยอนจะไม่สนใจว่าตกเป็นเป้าสายตาของคนมากแค่ไหน เขาถามยูบินเสียงสดใส
“วันนี้เอารถมาหรือเปล่าครับ”
“เอามา”
“งั้นเหรอครับ…”
หนุ่มรุ่นน้องทำเสียงเสียดาย ก็ถ้าเกิดยูบินให้คนรถมารับ เขาก็จะได้ขอไปส่งบ้าง..
แต่วันนี้เธอเอารถมาเองจริงๆ มินิคูเปอร์สีส้มที่จอดอยู่ตรงนั้นนั่นแหละ..
ยูบินมองแทคยอนแวบหนึ่ง ก่อนจะเดินไปที่รถตัวเองอย่างไม่สนใจ ร่างสูงรีบกว่าคว้ามือเธอไว้พร้อมกับส่งเสียงเรียก
“เดี๋ยวสิครับพี่ยูบิน..”
“….”
ตาคมสวยตวัดมาที่ข้อมือตัวเองอย่างดุๆ แทคยอนรีบปล่อยมือออกทันที
“ขอโทษครับ..”
“ฮื่อ…ตกลงมีอะไร แทคยอน”
สาวผิวแทนพูดอย่างระอา แต่คนได้ยินแทบจะลอยไปในอากาศ..ยูบินเรียกชื่อเขา! ยูบินจำชื่อเขาได้ด้วย! ถึงจะพยายามคุยมาแล้วหลายครั้งก็เถอะ แต่นี่ถือเป็นครั้งแรกที่เธอเรียกชื่อเขา..
คนเย็นชาอย่างยูบินจำชื่อใครสักคนได้..นั่นก็ทำให้แทคยอนมีความสุขเกินพอแล้ว…
“ผม..ผม..ผมเอาขนมมาฝากครับ”
ร่างสูงพูดตะกุกตะกักพร้อมกับยื่นกล่องช็อกโกแลตให้ รุ่นพี่สาวมองกล่องช็อกโกแลตนิ่ง..
“ไวท์..ช็อกโกแลต?”
“ครับ..ผมซื้อจากร้านที่พี่ยูบินชอบเลยนะครับ”
“เหรอ..ขอบใจนะ..”
“ครับ..”
แทคยอนยิ้มกว้างอย่างเขินๆ ยูบินยิ้มตอบนิดๆ
“เอาไปให้แฟนนายเถอะ”
เธอเอ่ยต่อเรียบๆ แต่ทำให้แทคยอนนิ่งอึ้ง เชียร์ลีดเดอร์สาวเดินไปขึ้นรถแล้วสตาร์ทเครื่องเสียงดังกระหึ่ม ตาคมเหลือบมองแทคยอนแวบหนึ่ง เห็นชายหนุ่มรุ่นน้องยังคงยืนอึ้งอย่างผิดหวัง
“ชั้นรักนายไม่ได้หรอก...อ๊กแทคยอน…”
รถมินิสีเปรี้ยวพุ่งออกไปแล้ว..แทคยอนยังคงยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น นิ่งจนชานซองต้องเดินมาตบไหล่เพื่อนเบาๆ
“พี่ยูบินเป็นผู้หญิงฉลาด แถมยังมีทางเลือกเยอะ..เค้าคงไม่อยากยุ่งกับคนมีเจ้าของหรอกว่ะแทค”
“พรุ่งนี้…ชั้นก็จะไม่มีเจ้าของแล้ว..”
แทคยอนพูดเสียงเย็นเฉียบ..ชานซองได้แต่นิ่งอึ้ง
“แกจะบอกวันนี้เลยเหรอวะ..”
“ชั้นทนให้มันเป็นแบบนี้อีกต่อไปไม่ได้แล้วชาน ชั้นทนให้พี่ยูบินปฎิเสธต่อไปไม่ได้แล้ว!!!”
*
*
*
“Fuck!!! แพ้อีกแล้ว! ทำไมไอ้ตัวนี้มันรีบาวด์ห่วยจริงวะ”
ท็อปกระแทกมือลงบนแป้นคอมก่อนจะเอนตัวลงกับเก้าอี้นุ่มๆ ตาคมตวัดไปจ้องนาฬิกาที่ผนังห้อง มันกำลังบอกเวลาเกือบเที่ยงคืน..
“ไอ้แทคมันหายหัวไปไหนเนี่ย..”
ร่างสูงในชุดนอนลายตารางสีทึมๆลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินลงบันไดมาที่ห้องโถงของบ้านอันโอ่อ่าหรูหรา ทว่ากลับมีคนอยู่เพียงไม่กี่คน นั่นก็คือเขากับแทคยอน และคนรับใช้สี่ห้าคนเท่านั้น…
นักธุรกิจใหญ่ทั้งสองท่านไม่เคยกลับมาอยู่บ้านได้นานเกินหนึ่งเดือนหรอก…
“ป้าครับ แทคยอนกลับมาหรือยังครับ”
“ยังเลยค่ะ…”
“บรืนนนนนนนนนน”
เสียงรถอันคุ้นเคยดังขึ้นทันทีเมื่อหญิงวัยกลางคนพูดจบประโยค ตาคมของท็อปมองไปที่ประตูที่ถูกเปิดออกอย่างเชื่องช้า..
“ทำไมกลับมาช้านักวะ”
“มีเรื่องนิดหน่อยน่ะพี่…”
“เรื่องอะไรล่ะ”
ร่างสูงเดินลงมายืนตรงหน้าน้องชาย แทคยอนมองพี่ชายแวบหนึ่ง...แล้วก็หลบสายตา…
“ไม่มีอะไรครับ”
“ชั้นเป็นพี่ชายแกมั้ย อ๊กแทคยอน”
เสียงทุ้มต่ำดังขัดขึ้นทันที แทคยอนถอนใจยาว..
“เป็นครับ..แต่ถ้าพี่รู้เรื่องนี้ พี่อาจไม่คิดว่าผมเป็นน้องชายก็ได้”
แทคยอนพูดตามความเป็นจริง..เพราะทุกครั้งที่ท็อปพูดเรื่องเขากับยูบิน พี่ชายคนนี้ก็ดูจะโมโหร้ายเสียทุกครั้ง .. แทคยอนเดาว่าคงเป็นเพราะเพราะเขาเอ็นดูปาร์คบอมมากนั่นเอง..
แต่แทคยอนไม่รู้หรอกว่า..สิ่งที่ท็อปมีให้ปาร์คบอม..มันไม่ใช่แค่ความเอ็นดูอย่างที่เขาคิด..
“เรื่องอะไร..”
เสียงของพี่ชายคนโตต่ำลงอีก…แทคยอนถอนใจซ้ำสองก่อนจะตัดสินใจบอกออกไปให้สิ้นเรื่องสิ้นราว
“ผมเลิกกับปาร์คบอมแล้วครับ!!”
“….”
ท็อปนิ่งสนิทเมื่อได้ยินประโยคนั้นจากน้องชาย…เลิกแล้ว…??
“แกว่าไงนะ…”
“ผมรักพี่ยูบิน..ผมรักเค้ามาก..ผมฝืนคบปาร์คบอมต่อไปไม่ได้แล้วครับพี่!”
แทคยอนพูดรัวออกมาอย่างอัดอั้นใจ พอพูดจบประโยค ร่างนั้นก็ผลุนผลันขึ้นบันไดไปทันที ทิ้งให้ท็อปได้แต่อึ้ง
....เลิกแล้วเหรอ....
..ทั้งที่คาดเดาไว้แล้วว่าต้องเกิดขึ้น..แต่ก็ไม่คิดว่าจะเร็วขนาดนี้...
แล้วตอนนี้..ปาร์คบอมจะเป็นยังไงบ้างนะ??
“This part without you can’t forget you~”
“ฮัลโหล!”
(พี่ท็อป…ฮึก…)
“ปาร์คบอม! รออยู่นั่นก่อนนะ เดี๋ยวพี่ไปหา!”
ท็อปพูดเสียงระรัวอย่างร้อนใจ เขารีบกดวางสายแล้วคว้ากุญแจรถวิ่งออกไปทันที
ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม…แต่เสียงร้องไห้ของปลายสายมันทำให้เขาสังหรณ์ใจอย่างบอกไม่ถูก!
*
*
*
รถมอเตอร์ไซค์คันใหญ่จอดยังไม่ทันสนิทดี..เจ้าของก็แทบจะทะยานเข้าไปในบ้านหลังงามนี้เสียแล้ว..ตาคมมองไปรอบๆบ้านอย่างร้อนใจ
“ท็อป..มาแล้วเหรอลูก..”
“คุณแม่..ปาร์คบอมล่ะครับ”
ท็อปถามหญิงสาววัยกลางคนตรงหน้าเสียงระรัว แม่ของปาร์คบอมถอนใจ
“อยู่บนห้องจ้ะ..อยู่ตั้งแต่กลับมาแล้ว..บอกให้เปิดประตูก็ไม่ยอม เอาแต่ร้องไห้อย่างเดียวเลย..”
“ผมขอกุญแจสำรองได้ไหมครับ”
ท็อปเอ่ยขึ้นเมื่อคิดแล้วว่าปาร์คบอมอาจไม่ยอมให้เขาเข้าไปหาง่ายๆ ไม่นานนักร่างสูงก็ตรงดิ่งไปที่ห้องพร้อมกุญแจสำรอง เสียงร้องไห้ข้างในทำให้ชายหนุ่มต้องไขประตูอย่างเร่งรีบ
“อย่านะปาร์คบอม!!!!!!”
ท็อปตะโกนลั่นเมื่อผลักประตูเข้าไปแล้วเห็นเจ้าของห้องกำลังจะกินยาเม็ดสีขาวกำใหญ่ในมือ เขาปัดมือปาร์คบอมอย่างแรงจนยาทั้งกำมือหล่นกระจายเต็มพื้น
“เธอทำบ้าอะไรของเธอ เธอคิดจะทำอะไรของเธอ!”
“ชั้น..ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วค่ะพี่…ชั้นอยากตาย..”
ปาร์คบอมพูดเสียงแหบพร่า หน้าหวานซุกลงกับอกกว้างพร้อมกับระบายน้ำตาลงบนเสื้อของเขา..ท็อปกัดริมฝีปากอย่างเจ็บปวด..
รู้มั้ยปาร์คบอม..แค่เห็นน้ำตาของเธอแค่นี้..
พี่ก็อยากจะตายเหมือนกัน..
“อย่าคิดอย่างนั้นนะ..เธอจะตายได้ยังไง..ในเมื่อมีคนที่รักเธอรออยู่ตั้งมากมาย..”
“ต่อให้ทุกคนบนโลกจะรักชั้น..แต่ถ้าแทคยอนไม่ได้เป็นหนึ่งในนั้น..มันก็ไม่มีความหมายอะไร..ชั้นรักเค้า..ชั้นขาดเค้าไม่ได้จริงๆ..ฮึก..พี่คะ..ชั้นขาดแทคยอนไม่ได้..ฮึก..”
ร่างบางสะอื้นจนตัวโยน..ชายหนุ่มได้แต่กอดเธอแน่นขึ้น..ทว่าตาคู่คมกลับหม่นแสงลงอย่างประหลาด..
“พี่คะ..พี่ช่วยชั้นได้มั้ย..”
จู่ๆเสียงหวานก็เอ่ยขึ้น.. ประโยคนั้นมันสั่นระริกและน่าสงสารจนท็อปต้องพยักหน้ารับ
“ถ้าพี่ช่วยได้..พี่จะช่วย”
“พี่ช่วยเอาผู้หญิงคนนั้นออกไปจากแทคทีได้ไหมคะ!! เอาเค้าออกไปจากแทคซะที!! เอาเค้าออกไป..ฮึก..”
ปาร์คบอมเริ่มคร่ำครวญซ้ำๆ น้ำตาไหลพรากออกมาไม่หยุด เธอเขย่าตัวท็อปไปมาจนชายหนุ่มที่ตะลึงกับคำพูดเมื่อครู่ได้สติขึ้นมา..
“นะคะพี่ท็อป..มีแค่พี่เท่านั้นที่จะช่วยชั้นได้..ช่วยชั้นที..ฮึก..ช่วยชั้นที..”
ดวงตาที่เคลือบคลอไปด้วยหยาดน้ำใสๆมากมายมองมาที่เขาอย่างเว้าวอน คำพูดและแววตาที่น่าสงสารนั้นช่างบีบรัดหัวใจเสียจนท็อปต้องเม้มปากแน่น…
“พี่..จะพยายาม”
ชายหนุ่มรับปากออกมาในที่สุด มือแกร่งโอบกอดร่างบางแน่นขึ้นอย่างให้คำมั่นสัญญา.. แต่หารู้ไม่ว่า ใบหน้าที่เปรอะไปด้วยคราบน้ำตาในอ้อมกอดของเขาตอนนี้…กำลังยิ้มออกมาอย่างสมใจ!!!
*
*
กราบขอโทษฺ BJ งามๆ ค่ะ T^T
ถึงเรื่องนี้บอมจะร้ายนิดๆ แต่ก็ร้ายเพราะรักนะ ^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น