ผู้กญิงกับความรัก

ข้อมูลเบื้องต้น

กาลครั้งนึ่ง..

ท่ามกลางสายฝนที่ตกลงมาไม่ขาดสาย เด็กสาวคนนึ่งนั่งอยู่ที่ป้ายรถเมย์เพื่อรอใครบ้าง  คนอยู่ ตามจดหมายที่นัดกันไว้ เด็กสาวที่ยังหลงไหลในความโบราณ เก่า และไม่ทันสมัยของสิ่งของ และคำพูด คงมีแต่เธอคนเดียวในโรงเรียนที่หรูหราแห่งนี้ แม้ว่าเธอจะไม่ค่อยได้คุยหรือสนิทกับใครมากนัก ก็มีแต่ 'เขา' คนเดียวเท่านั้นที่สนิทกับเธอที่สุดในโรงเรียนแห่งนี้ เพราะเขา คือคนที่เธอหลงรักและวันนี้เธอเดินออกมาจากบานด้วยความมั่นใจ และความกล้าของเธอ ทำให้เธอกล้าที่จะส่งจดหมายไปหาเขาคนนั้น เธอนั่งรอเขามาเป็นชั่วโมงแล้ว แต่ก็ยังไม่มีวี่แววว่าเขาจะมา แต่เธอกยังไม่ถอดใจง่ายๆ เพราะเธอเดิมพันธ์กับจดหมายฉบับนั้นไวมากเกินกว่าจะถอยได้ ฝนเกือบหยุดตกแล้ว จนแล้วจนเล่าเขาก็ยังไม่มา พระอาทิตย์เกือบรับขอบฟ้าแล้วเธอจึงตัดสินใจ ให้เวลาเขาอีกสาวนาที

...1...

...2...

และ 3 นาทีสุดท้าย... 

 หมดเวลาของการรอแล้วสินะ...

เด็กสาวคิดในใจก่อนจะยืดตัวลุกขึ้นมาจากที่ม้านั่งแล้วหันหลังเดินกลับบ้านทันที

"เฮอะ!.. น่าสมเพชชะมัด" เด็กสาวสถบกับตัวเองเบาๆ

"เฮ้!.. เดี๋ยว... เนตรนั้นแหละ หยุดก่อนได้ไหม!!"

ขณะที่เด็กสาวกำลังเดินไปตามทางฟุตบาทอยู่ ทันทีที่ได้ยินเสียงคนเรียกให้หยุด เธอจึงหยุดชะงังฝีเทาทันทีตามที่ได้ยิน แล้วค่อยๆ หันหน้ามาหาคนที่เรียก พลันหัวใจก็เต้นแรงด้วยอาการลุ้น หวังว่าคนที่เรียกเธอไว้จะเป็นคนคนเดียวกันกับคนที่เธอรอ ฉับพลันรอยยิ้มที่มีความหวังประดับบนใบหน้าของเธอก็หายไป เมื่อคนที่เรียกเธอไว้ไม่ใช่คนที่เธอรอคอยอยู่นานสองนาน แต่กลับเป็นเด็กหนุ่มอีกคนที่อยู่ห้องเดียวกับเธอ ถ้าเธอจำไม่ผิดเขาชื่อ..

"ต้นกล้า.." เธอเรียกชื่อเขาเสียงเบา หากแต่เขากลับได้ยินและทำท่าทางขัดเขินด้วยอาการดีใจที่เธอจำชื่อเขาได้

"เออ.. เธอ.. ทำไอ้นี้หล่นน่ะ" เขายื่นซองจดหมายที่ล่วงออกจากกระเป๋าที่เปิดซิบทิ้งไว้ให้เธอ ด้วยท่าทางขัดเขินยิ่งกว่าเดิม ต่างจากเธอที่มีสีหน้าตกใจ เธอไม่รู้เลยว่าเขา นำมันมาคืนเธอตอนไหน เธอค่อยๆ ยื่นมือที่กำลังสั่นออกไปรับจดหมายนั้นมาด้วยความช็อค

"ขะ.. ขอบใจ"

   นี้มันอะไรกัน

เธอรับมันมาถือไว้อย่างช็อคๆ ต้นกล้าที่ไม่รู้อะไรเลยเมื่อเห็นสีหน้าของเนตร ก็อดเป็นห่วงไม่ได้ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป เนตรเองได้แต่มองจดหมายฉบับนี้ที่อยู่ในมือที่สั่นเทายังไม่หาย เธอมองมันอยู่นานพอสมควรก่อนที่จะตั้งสติได้ ก็ผลิกดูซองจดหมายไปมา ก็เห็นรอยฉีกที่ปากซองจดหมาด คาดว่าเขาคงได้อ่านมันแล้ว เธอจึงค่อยๆ เปิดจดหมายออกมาดูให้แน่ใจ

'เนตร... ผมได้อ่านจดหมายฉบับนี้แล้วนะ ฮะฮะ
ผมดีใจที่เนตรชอบผมขนาดนี้ แต่ต้องขอโทษด้วยนะ
คือ.. แบบ... ยังไงดีละ เออ คือ... เธอยังไม่ใช่สำหรับผมน่ะ
ถ้าจะอธิบายให้ถูกคือ ผมมีคนที่ผมคิดว่าใช่อยู่แล้ว
ฉนั้นเราเป็นเพื่อนกันได้นะ ถ้าเธอยังทำใจไม่ได้ ก็ช่วยเข้าใจ
ผมหน่อยนะ ผมขอโทษ
                                                             P'เต้ '
 

   นี่มันอะไรกัน ถูก.. ปฏิเสธงั้นเหรอ

น้ำใสๆ ไหลออกจากตาของเด็กสาวเมื่ออ่านข้อความในจดหมายจบโดยไม่รู้ตัว ทำให้ต้นกล้าถึงกับตกใจ ตั้งตัวไม่ทัน ได้แต่ถามเพื่อนร่วมห้องว่าเป็นอะไร แต่เธอก็ยังคงนิ่งยืนร้องไห้โดยไม่มีเสียงอยู่ที่เดิม ไม่ขยับเขยื่อนไปไหน จนเขาอดไม่ได้ที่จะแย่งกระดาษในมือของเธอมาอ่านอย่างถือวิสาสะ ต้นกล้าอ่านไปไม่กี่บรรทัดก็ถูกเด็กสาวที่ตั้งสติได้ทันก่อนที่เขาจะได้อ่านข้อความของพี่เต้จบ แต่เพียงข้อความของเขาไม่กี่บรรทัดก็ทำให้ต้นกล้าพอจะรู้ว่าอะไรที่เป็นสาเหตุทำให้เธอคนนี้... เสียน้ำตามากมายขนาดนี้

   ถูกปฏิเสธ.. สินะ

ถึงจะรู้สึกไม่ดีที่เห็นเธอร้องไห้ แต่เขาก็อดดีใจไม่ได้ที่ผู้ชายคนนั้นปฏิเสธเธอไป เธออาจต้องการเวลาทำใจ แต่ตอนนี้เขาอยากขอโอกาสจากเธอสักครั้งนึ่งในชีวิตของเขาที่เฝ้ามองเธอเป็นคนแรกและเฝ้ามองตลอดมา เขาพาเธอกลับไปนั่งที่เดิมที่เธอเคยนั่งรอใครบ้างคนที่ปฏิเสธความรักของเธอ ตอนนี้เธอพอทำใจได้บ้างแล้วเธอไม่ได้เสียใจอะไรมากมายก็แค่ผิดหวังกับความรักที่ไม่เป็นจริงเขาที่เป็นรักแรกของเธอ แต่เธอกลับเป็นได้แค่เพื่อน น้องสาวสำหรับเขา เธอเข้าใจเขาว่าเธอ.. คงไม่ใช่คนที่ใช่สำหรับเขา

"เนตร..." ต้นกล้าเอยออกมาเบาๆ อย่างกล้าๆ กลัวๆ ทำให้เนตรหันมามองด้วยแววตาเป็นเฉิงถาม เขาสูดหายใจลึกๆ เรียกความกล้าและความมั้นใจของตัวเองออกมา แล้วพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นและจริงจังมากจนเธอตกใจ "...ขอโอกาสให้เราสักครั้งได้ไหม ...เราอยากจะทำให้เนตรมีความสุกสักครั้งนึ่งในชีวิตของเรา เราอาจจะฉวยโอกาสตอนที่เธอกำลังเสียใจ และต้องการเวลาทำใจก่อน แต่เราเห็นเนตรร้องไห้แล้วไม่สบายใจ เราอยากทำอะไรก็ได้ที่ให้เนตรมีความสุข เราจึงตัดสินใจที่จะบอกกับเนตรตรงนี้ ณ เวลานี้ให้ได้ว่าเราชอบเนตร คบกับเราได้ไหม ถ้าเนตรไม่เต็มใจ จะปฏิเสธเราก็ได้นะ เราทำใจเผื่อมาแล้วละ" ถึงจะพูดอย่างงั้นแต่เขากลับทำหน้าเศร้าเมื่อคิดว่าเธออาจจะปฏิเสธเขาก็ได้ เด็กสาวยิ้มออกมา เธอดีใจที่เขาพูดกับเธอตรงๆ แต่เธอยังไม่พร้อมที่จะเริ่มต้นรักหรือคบกับใคร

"เราดีใจนะที่เธอบอกชอบเรา แต่เรายังไม่พร้อมที่จะรักใครตอนนี้ เธอเข้าใจเรานะ"

เธอบอกเขาไปตามตรง เขาไม่ได้เสียใจมากเพราะเขา... เตรียมใจมาบ้างแล้วแต่ก็ตกใจมากอยู่เหมือนกันที่เธอเลือกที่จะพูดอย่างตรงไปตรงมากับเขา เขาดีใจที่เธอยิ้มให้เขา
อย่างน้อยๆ เขาก็มีโอกาสได้พูดสิ่งที่เขาพยายามที่จะพูดกับเธอมาตลอด และเขาก็ได้พูดมันออกไปแล้ว

"เรา.. เป็นเพื่อนกันไปก่อนได้ไหม ถ้าเธอทำใจได้เมื่อไหร่ และพร้อมที่จะเปิดใจเริ่มต้นความรักครั้งใหม่ ก็ขอให้มองมาที่เราเป็นคนแรกได้หรือเปล่าเนตร..." ถึงเขาจะอกหักวันนี้ แต่ก็ใช่ว่าเขาจะยอมตัดใจจากเธอง่ายๆ เพราะความรักที่เขามีต่อเธอมันคือรักแรกพบที่เขาจะไม่มีวันลืม

"อืม.. ได้สิ"



....10 ปีต่อมา....

ติ๊งต่องง...

เสียงระฆังของโบสถ์แห่งนึ่งดังขึ้น เป็นสันญาณเตือนให้คู่บ่าวสาวทั้งสองว่าได้เวลาเข้าพิธีสมรสแล้ว เจ้าสาวเดินออกมาจากห้องแต่งตัวด้วยชุดแต่งงานสีครีมอ่อนๆ ชายกระโปรงยาวลากพื้นลายลูกไม้ ถูกเลิกขึ้นเล็กน้อยด้วยเด็กน้อยสองคนที่ช่วยกันถือพอเป็นพิธี แล้วเดินควงแขนผู้เป็นบิดาเข้าสู่พิธีวิวาห์ ส่วนมารดาและญาติคนอื่นๆฯ นั่งอยู่ที่ม้านั่งสำหรับผู้เข้าร่วมงาน เจ้าบ่าวเองก็ไม่ได้น้อยหน้าใคร อยู่ในชุดทักซิโด้สีครีมอ่อนๆ เป็นธีมเดียวกับเจ้าสาว เมื่อถึงพิธีร่วมสาบานรัก บาตรหลวงจึงเอย

"..นางสาว เนตรยา   บุญรมิตร จะรับนาย ตะวัน  ทอแสง เป็นสามีหรือไม่"

เจ้าสาวยิ้มแก้มปริอย่างเขินอายแล้วพูดออกมาว่า...

"รับค่ะ"

"แล้วเจ้าบ่าวล่ะ.. จะรับนางสาว เนตรยา บุญรมิตร เป็นภรรยาหรือไม่..."

แถ้บไม่ต้องคิดเลยว่าเขาจะตอบยังไง ก็เขาตามจีบเธอมาตั้งแต่ต้นเรื่องยันท้ายเรื่อง จะต้องให้คิดอะไรกันอีกล่ะ เขารอวันนี้มานานขนาดไหนใครๆ ก็รู้ เขาจึงตอบเสียงดังฟังชัดมาก

"รับครับ!" เสียงดังฟังชัดทั่วกันทั้งโบสถ์ เจ้าสาวอดยิ้มไม่ได้กับความทะเล้นของเขา ไม่เพียงแต่เธอคนเดียวแต่บรรดาแขกท่านต่างๆ ที่มาร่วมพิธีสาบานรักของเธอและเขา ก็อมยิ้มไปตามๆกัน แต่ก็ไม่ได้ทำให้เจ้าบ่าวมีท่าทางขัดเขินเลยสักนิด

"ขอเชิญทั้งสองคน จูบสาบานรักกัน" จบคำของบาตรหลวง ทั้งสองก็ได้มอบสัมผัสที่อ่อนโยนและอบอุ่นให้กันและกัน เมื่อเธอยอมเปิดใจให้เขา เขาก็พร้อมที่จะดูแลเธอไปตลอดชีวิตที่เธอฝากให้เขาดูแลมันไว้

...หลายวันต่อมา

ตั้งแต่เธอรู้จักเขามา เธอไม่เคยถามว่าเขาชอบเธอที่ตรงไหน วันนี้เธอจึงตัดสินใจที่จะถามเขาสักที ให้มันหายจากที่ค้างคาใจมานาน

"ต้น.. นายชอบเนตรที่ตรงไหนเหรอ" เมื่อได้ฟังคำถามเขากลับยิ้มแล้วตอบตามความจริงให้เธอได้รับรู้สักทีว่าเพราะอะไรที่ทำให้เขารักเธอมากขนาดนี้ "เราไม่อินแทรนด์ ไม่ทันสมัย และไม่เข้าสังคมนะ ต้นชอบเราที่ตรงไหนเหรอ" เธอถามอย่างยิ้มๆ

"พึ่งจะมาถามเหรอ.. " ต้นกล้าถามกลับพรางหันไปมองหน้าหญิงสาวอันเป็นที่รัก ที่ตอนนี้เธอไม่เคยเปลี่ยนไปเลย ตั้งแต่ครั้งแรกที่เขาได้เจอและรู้จักเธอมากขึ้นๆๆ จนกลายเป็นความรักที่ไม่มีวันแปรเปลี่ยน เมื่อหญิงสาวได้ฟังดังนั้น ก็เกิดอาการขัดเขินมากกว่าเดิม ต้นหันไปยิ้มให้ เขาจึงพูดต่อว่า

"เธอเชื่อใน 'รักแรกพบ'  รึเปล่า"

เพียงแค่นี้เธอก็เข้าใจ และสามารถมั่นใจได้ว่าเขา... จะเป็นคู่ชีวิตที่จะไม่ทำให้เธอ ต้องเสียน้ำตาแม้แต่หยดเดียว "อืม.. เชื่อสิ" เธอตอบแล้วยิ้มส่งกลับไปให้เขาเช่นกัน

เชื่อสิถ้าคุณมีสิ่งที่เรียกว่า 'รักแรกพบ' จริงๆ คุณจะจำ 'เขา' คนนั้นไปจนวันตาย แต่หากคุณไม่ใช่คนที่ใช่สำหรับเขา อย่าลืมว่าอนาคตข้างหน้า เราอาจจะมีคนที่ 'ใช่' สำหรับเรา รอเราอยู่ก็อาจเป็นได้ ความรักเป็นสิ่งสวยงามมันทำให้ผู้หญิงหลายคนมีความสุขมากขึ้น สวยมากขึ้นไปอีก แต่อย่ามีความสุขจนลืมดูแลสุขภาพนะค่ะ คุณต้องพักผ่อนให้เพียงพอ จะได้อยู่กับคนที่เรารัก และเขาก็รักเราไปนานๆ นะค่ะ :)

............................................................................................................................

อ่านแล้วน้ำตาอาจไหลได้นะค่ะ :)
เตรียมผ้าเช็นหน้าไว้าให้ดีล่ะ
ดูแลสุขภาพ(จิต)ของคุณให้ดีล่ะ

เม้นกันเยอะๆน้า :)

c: ความรักของหญิงสาว

เนื้อเรื่อง

สมบรู๷์​แล้ว๨่าาา!!
​เฮ้อ... ​ในที่สุ๸๥็​เสร็๬สั๥ที
อ่าน​ให้ถึ๫บรรทั๸สุ๸ท้ายนะ​๨่ะ​ :)
​เม้น๸้วยน้า!!!