Memory Love มีความรักมาเสริฟ์ ให้คุณนะค่ะ !

 1

ตุ๊บ ! ตุ๊บ ! โครม !

         ณ วังยักษ์ใหญ่กว่ารูหนู  หลายเท่า
       
         เมื่อกี้เสียงอะไรหน่ะหรอ ? ก็เสียงของฉันที่รีบวิ่งลงมาจากบันได 15 ขั้นลงมานะสิ่ เเต่พอลงมาถึงขั้นสุดท้าย ทำไม๊ ทำไม ถึงเบรกไม่อยู่ซะด้ายยย T^T
         ฉันรีบลุกขึ้นพร้อมทั้งเอาทั้งไม้ทั้งมือปัดก้นยกใหญ่ เพื่อที่จะทำให้วันนี้ฉันสวยที่สุด เเละเลิศที่สุด ! เพราะจะได้ไปเจอกับคนที่ฉันรอมานานเเสนนาน  ภาพวันวานที่ฉันไปส่งพี่เค้าที่สนามบินเมื่อ 2 ปีที่เเล้ว ยังคงอยู่
         " พี่จะทิ้งฉันไว้ตรงนี้หรอ ? พี่ไม่คิดถึงฉันใช่ไม๊ พี่ไม่รักฉันเเล้วใช่ไม๊ "
         ฉันพูดพร้อมทั้งร้องไห้ สะอึกสะอื้นยกใหญ่ ก็คนมันเศร้านี่หน่า
         " จะบ้าหรอ พี่จะทิ้งเธอ ได้ยังไง อีก 2 ปีพี่ก็จะกลับมาเเล้ว เลิกร้องเหอะน่า อายคนอื่นเค้าไหมเนี่ย "
         " ฉันไม่อายหรอก ถ้าฉันร้องไห้เเล้วทำให้พี่ไม่ไป อเมริกาได้ "
         " พี่ขอโทษนะ เเต่พี่สัญญา ว่าพี่จะไม่ลืมพุดดิ้งเเน่นอน พี่จะรีบกลับมา "
         " พี่ต้องส่งจดหมายมาหาฉันบ่อย ๆ ด้วยนะ ฮึก ฮึก เเล้ว เเล้ว พี่ก็ต้องคิดถึงหน้าฉันทุกวันด้วย "
         ฉันพูดไปทั้งน้ำตา เเถมยังเสียงติด ๆ ขัด ๆ ด้วย วันนี้คงไม่มีอะไรต้องอายอีกเเล้ว
         " จ้า จ้า พี่สัญญา ดูสิ่ร้องไห้จนหมดสวยหมดเเล้ว พี่จะทำตามพุดดิ้งบอกทุกอย่างเเน่นอน "
         พูดเสร็จ พี่อาร์ท ก็ยิ้มให้ฉันอย่างอ่อนโยน เหมือนที่เคยยิ้มมาตลอด
         " คิล . . . . คิล . . . . เฮ้ย ! คิล "
         พี่อาร์ทเรียกคนข้าง ๆ ฉันให้หันมา ทั้ง ๆ ที่ตานั้นยังเอาเหล่มองผู้หญิงที่เดินผ่านไป ผ่านมา ไม่หยุด
         " ห๊ะ ! อะไรว้ะ เรียกซะเอะอะโวยวาย "
         " เเกต้องดูพุดดิ้งให้ดีนะโว่ย ยุงไม่ให้ไต่ ไรไม่ให้ตอม "
         " ฉันดูเเลดีอยู่เเล้วหล่ะ เเต่เเกรีบไปเถอะ เดี๋ยวจะขึ้นเครื่องไม่ทัน "
         พอพี่คิล พูดจบ พ่อกับเเม่ของฉันก็หันมาเรียก ให้รีบกลับบ้าน เพราะใกล้ถึงเวลาที่ พี่อาร์ท จะต้องขึ้นเครื่องเเล้ว เดี๋ยวก็ตกเครื่องเพราะคำล่ำลาของฉันกันพอดี
         " พี่ต้องไปเเล้วล่ะพุดดิ้ง เฮ้ย ! คิล ฉันไปเเล้วนะ "
         " เออ โชคดีโว้ยไอ้หล่อ "
         มีเเต่เสียงพี่คิลตอบ กลับไปเท่านั้น ส่วนฉันก็ไม่มีกระจิตกระใจจะพูดหรือทำอะไร ได้เเต่มองตามพี่อาร์ท ไปเรื่อย ๆ จน จากไป

         เอาล่ะ ! มาถึงปัจจุบัน อย่าไปรื้อพื้น เอาเรื่องเก่า ๆ มาเล่าเลยดีกว่า
         เอ๊ะ นี่มัน เเปดโมงครึ่ง เเล้วหรอเนี่ย เครื่องพี่อาร์ทมาถึงที่นี่ก็ สิบโมงเช้าพอดี คงไม่สายหรอกนะเนี่ย เเต่คิดไปคิดมาเหมือนลืมอะไรบางอย่าง  ?
         " พี่คิล  ! "
         ฉันพูดออกมาเเล้วรีบวิ่งไปบ้านเค้า ไม่ต้องเดาก็รู้เลยว่าเค้ายังไม่ตื่น ทั้ง ๆ ที่ฉันย้ำนักย้ำหนา ตั้งเเต่เมื่อวานเเล้วว่าพรุ่งนี้ พี่อาร์ท จะกลับมาเเล้ว ฉันวิ่งเข้าบ้านพี่คิลอย่างเป็นปกติ พอไปถึงบุ๊ป ก็เจอผู้หญิงคนหนึ่ง ยืนรดน้ำต้นไม้อยู่ เรื่องนี้ก็เช่นกัน ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าคงไม่ใช่ใคร ถ้าไม่ใช่ . . . . . เเม่พี่คิล
        " อ้าว ! หนูพุดดิ้ง จะไปไหนจ๊ะ ? "
        น้าคนิ้งเอ่ยทักทายฉันอย่างเป็นปกติ เหมือนเช่นทุกวัน
         " หนู จะมาหาพี่คิลค่ะ พี่เค้าอยู่หรือเปล่าค้ะ  "
         ฉันตอบทั้ง ๆ ที่อาการเหนื่อย ที่วิ่งมายังไม่หาย
         " อ๋อ อยู่จ๊ะ เเต่น้าไม่รู้นะ ว่าตื่นหรือยัง พุดดิ้งลองไปดูเองเเล้วกันนะ ^^"
         " ค่ะ ขอบคุณมากค่ะคุณน้า "
         ฉันรีบวิ่งขึ้นไปทางห้องพี่คิลอย่างด่วน น้าคนิ้ง พูดตบท้ายกับฉันก่อนขึ้นมาว่า
         " ถ้าพุดดิ้งเสร็จธุระเเล้ว อย่าลืมมาทำขนมกับน้านะจ๊ะ วันนี้น้าคิดสูตรไหม่มาด้วยหล่ะ "
         พอน้าคนิ้งพูดยังงั้นออกมาทีไร ฉันก็ขนลุกสู้ ทันที  ขนมสูตรอะไรของ น้าคนิ้ง กันนะ ทำทีไรไหม้ทุกที
         
         ก๊อก ! ก๊อก ! ก๊อก !

         ฉันเคาะประตูเรียกพี่คิล ไปสามครั้ง พร้อมทั้งเรียกเป็นเสียงประกอบ
         " พี่คิล ! พี่คิล ! "
         " ......... "
         " พี่ตื่นหรือยัง เรามีนัดกันนะ "
         " ......... "
         " พี่ได้ยินฉันหรือเปล่าเนี่ย Y_Y "
         " ......... "
          เค้ายังปล่อยให้ฉันพูดคนเดียวเหมือนเดิม พี่คิลนี่ชอบยั่วโมโหอยู่เรื่อย เอาล่ะ เป็นไงเป็นกันฉันจะเปิดประตูเข้าไปล่ะน้าาาาา
          ฉันค่อย ๆ เปิดประตูเข้าไป เเต่มองเเล้วทั่วห้องก็ว่างเปล่า ทั้งเตียง ทั้งโต๊ะคอม ฯ เเต่ฉันได้ยินเสียงน้ำไหลมาจากในห้องน้ำ
          " พี่คิล พี่คิล พี่อาบน้ำอยู่หรือเปล่า "
          ฉันพูดไปเคาะประตูห้องน้ำไปด้วย
           " ......... "
           ไร้เสียงตอบรับ ฉันเลยเดินหน้ามุ่ย ไปนั่งรอเค้าอยู่บนเตียง เเต่สักพัก เสียงประตูห้องน้ำ ก็ เปิดออก
           " อ้าว ยัยหมูดิ้น เข้ามาได้ไง ไม่รู้จักคำว่ามารยาทหรอไง "
           เค้าถามฉันอย่างกวน ๆ
           " พี่รู้ไม๊ นี่มันกี่โมงเเล้ว ฉันนัดพี่ไว้ตั้งเเต่เเปดโมงครึ่ง นี่มันจะ เก้าโมงสิบห้าเเล้วนะ ฉันเคาะประตูเรียกพี่ตั้งนาน พี่ก็ ไม่ยอมตอบ เเถมยังมาหาว่าฉันไร้มารยาทอีก เเล้วก็เลิกเรียกฉันว่าหมูดิ้น ซะที ฉันชื่อ พุดดิ้ง ย่ะ พุดดิ้ง "
             " ฉันก็เเค่ล้อเล่นหน่อยเดียวเอง พูดยาวเป็นหางว่าวเลยนะจ๊ะ หมูดิ้นนนนนนน "
             เค้ายังไม่เลิกกวนประสาทฉัน เเถมยังหยิกเเก้มฉันสองข้างโยกไปขวาทีซ้ายที แล้วลากเสียงคำว่าดิ้นซะยาวเชียว
              "  พี่รีบเเต่งตัวเดี๋ยวนี้เลยนะ เดี๋ยวไปไม่ทันกันพอดี "
              " คร๊าบ คร๊าบ จะรีบเเต่งเดี๋ยวนี้เเหล่ะ เเต่ถ้า อยากให้เร็ว ๆ เธอก็มาช่วยฉันเเต่งสิ่ "
              " >/////////< บ้า "
              "  ^^ "
              " ฉันจะลงไปรอพี่ข้างล่างนะ เร็ว ๆ ด้วย "
              ฉันพูดไปก็หลบสายตาเค้าไปด้วย เป็นอะไรนะ ตั้งเเต่พี่อาร์ท ไป อยู่ใกล้ พี่คิลทีไร ใจมันสั่น ทุกที