คุณทำได้ ฉันก็ทำได้ (มี E-Book)

ที่นี่มี E-Book

https://shorturl.asia/c40Qd
ณ คฤหาสน์หลังใหญ่แห่งหนึ่ง คืนนี้เป็นงานเลี้ยงฉลองวันคล้ายวันเกิด ของนายหญิงตระกูลหวัง ทั้งแขกพิเศษที่ถูกเชิญเข้าร่วมงาน มาจากตระกูลดัง นักธุรกิจ นักการเมือง รวมถึงบรรดาข้าราชการระดับสูง ต่างมารวมตัวกันในงานเลี้ยงคืนนี้หมด ยกเว้นลูกสะใภ้คนเล็กถูกสั่งห้ามไม่ให้เข้ามาในงาน สาเหตุเนื่องจากเธอคนนี้ได้พลาดท่าเสียทีให้กับบุตรชายคนเล็ก เขาทำเธอตั้งครรภ์และสุดท้ายก็ให้กำเนิดลูกสาวคนหนึ่งออกมา และเป็นหลานสาวเพียงคนเดียวให้กับตระกูลหวัง ลูกสะใภ้ของเธอคนนั้น มีชื่อว่า ดาวริน 

ย้อนกลับไปเมื่อสามปีก่อน ดาวรินเป็นเพียงนักศึกษาฝึกงานที่กำลังจะจบการศึกษาในปีนั้น เธอเป็นคนเรียนเก่งมากและสอบชิงทุนเพื่อเรียนต่อต่างประเทศ จนในที่สุดก็สามารถเข้าศึกษาต่อในระดับปริญญาโทได้ 

แต่ความฝันก็พังทลายลงหลังจากคืนวันเลี้ยงส่งนักศึกษาฝึกงานถูกจัดขึ้นที่โรงแรมของตระกูลหวัง โดย หวังเฉิน คุณชายสามตระกูลหวัง เขาตกหลุมรักดาวรินเพราะรูปร่างหน้าตาของเธอน่าทะนุถนอม พอรู้ข่าวว่าเธอกำลังจะไปเรียนต่อที่เมืองนอกจึงวางแผนจัดงานเลี้ยงส่งเล็ก ๆ โดยอ้างชื่อเขาเป็นผู้ดูแลงานและเชิญนักศึกษากลุ่มนั้นเข้าร่วม

โดยไม่มีใครรู้แผนการของเขานอกจากผู้ช่วยมือดี หวังเฉินเป็นผู้ชายดูดีมาก ทั้งรูปร่างหน้าตาและมีตำแหน่งเป็นถึงผู้บริหารระดับสูง ทำให้ใครก็คิดว่าเจ้าของบริษัทลงมารับรองแขกด้วยตนเองไม่คิดระแวงแม้แต่น้อย เป็นเกียรติอย่างสูงที่ผู้บริหารใส่ใจ

แต่จะแปลกก็ตรงที่สถานที่ใช้จัดงานเป็นโรงแรมหรู มันดูหรูหราเกินไปสำหรับนักศึกษาฝึกงาน ได้แต่คิดขอบคุณในความใจกว้างของเจ้าของบริษัทใหญ่แห่งนี้ จนทำให้เพื่อนร่วมชั้นกลุ่มอื่นที่ไม่มีโอกาสมาฝึกงานด้วยพากันอิจฉา 

ดาวรินก็เหมือนเพื่อนคนอื่นที่ถูกจัดให้ดื่มน้ำส้มคั้นหรือมากสุดก็คงเป็นค็อกเทลผลไม้ แต่ที่หนักคือเขาผสมเหล้าได้แรงมาก จนเพื่อน ๆ นักศึกษาหลายคนมีอาการมึนเมา จะหยุดก็โดนบังคับให้ดื่มต่อพวกเธอมาในฐานะพิเศษจะปฏิเสธก็เกรงว่าจะเสียมารยาท และเมื่อได้รับคำยืนยันจากผู้ช่วยผู้บริหารว่าทางโรงแรมจัดที่พักไว้ให้เพราะเกรงว่าเมาแล้วกลับบ้านจะได้รับอันตรายระหว่างเดินทาง จึงได้ให้สิทธิ์พักฟรีที่โรงแรม เช้าวันพรุ่งนี้ค่อยเช็คเอ้าท์ออก

และเมื่อดาวรินถูกจัดให้อยู่ห้องพิเศษห่างจากเพื่อนของเธอมากนัก และเพราะพนักงานหญิงที่เป็นคนพาเธอเข้าพักในห้องที่จัดไว้ แต่เมื่อได้เข้ามาอยู่ภายในห้องที่แสงไฟสว่างขึ้น ก็ได้พบกับผู้ชายคนหนึ่งนั่งจิบไวน์และสวมเสื้อคลุมอาบน้ำนั่งรออยู่ที่โซฟา

ก่อนที่เธอคิดจะหนีออกไปจากห้อง เฉินหวังวางแก้วและรีบเข้ามาอุ้มเธอพร้อมกับใช้ผ้าชุบอะไรบางอย่างปิดจมูกเธอไว้ ทำให้เธอรู้สึกไร้เรี่ยวแรง ร่างกายอ่อนโอนไปตามเขา เธอพยายามขัดขืนและป้องกันตัวเองสุดกำลัง แต่มันก็กลายเป็นฝันร้ายสำหรับเธอ เสียงที่พยายามเปล่งด้วยความยากลำบาก ร้องขอความช่วยเหลือแทบจะขาดอากาศหายใจ ความเร่าร้อนและเสียงที่แหบพร่าขึ้นเรื่อย ๆ เงาสลัวของคนทั้งสองทำให้หัวใจดวงน้อยของเธอสิ้นหวังลงแล้ว ไม่มีใครได้ยินเสียงเรียกของเธอจนถึงเช้า

เธออยู่ที่โรงแรมแห่งนั้นนานติดต่อกันถึงสี่วัน และในที่สุดก็ถูกพาตัวออกจากโรงแรม พนักงานของโรงแรมพาเธอมาส่งที่บ้านในสภาพร่างกายที่บอบช้ำจนคนที่บ้านจากที่ไม่ชอบเธออยู่แล้ว พยายามตั้งข้อสงสัยต่าง ๆ ในด้านลบ ทำให้สภาพจิตใจของเธอเป็นทุกข์มาก 

จากข่าวที่คนทางบ้านได้รับคือ นักเรียนทุนระดับประเทศและกำลังจะได้ไปเรียนต่อในต่างประเทศอีกไม่กี่เดือนข้างหน้านี้แล้ว แต่เมื่อได้ประสบปัญหาเลวร้ายเช่นนี้ จากที่ทุกคนรังเกียจเธอก็ยิ่งเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว ทำให้ความหวังที่จะได้เกาะกินลูกสาว หายลับไปกับตาหากเธอพลาดท้องขึ้นมา

เรื่องราวภายในครอบครัวของเธอถูกคนในหมู่บ้านวิจารณ์อย่างหนักมาตลอดตั้งแต่เธอจำความได้ เธอเป็นเด็กใฝ่ดีเพียงคนเดียวในครอบครัว ชาวบ้านสงสารถึงช่วยกันสนับสนุนเรื่องการศึกษาเธอเข้าโรงเรียนรัฐแต่เพราะในเขตที่เธออยู่โรงเรียนรัฐแห่งนี้จึงเป็นโรงเรียนระดับประเทศ เธอไม่ใช่เด็กบ้านรวยแต่เธอดันอยู่ในตรอกเล็ก ๆ ท้ายชุมชนแออัดที่พยายามถีบตัวเองให้ได้รับการศึกษาที่ดีและหวังว่าอนาคตข้างหน้าเธอจะได้ออกใช้ชีวิตของตัว เธอตั้งใจไว้เช่นนั้น 

แต่ชีวิตไม่ได้เป็นดังฝันหลังจากนั้นห้าสัปดาห์หลังจากนั้นเธอประสบปัญหาประจำเดือนไม่มา เธอก็รู้แล้วว่าเพราะอะไร ผลการตรวจครรภ์ออกมาว่าเธอกำลังท้อง วันนั้นเธอนั่งเหม่อลอยอยู่นาน เธอตัดสินใจจะพาเด็กบริสุทธิ์คนนี้ออกไปเผชิญโลกกว้างด้วยกัน เธอมั่นใจว่าจะสามารถจัดการชีวิตของตัวเองทั้งเรื่องการเรียนและการเป็นคุณแม่มือใหม่ไปพร้อมกัน

แต่เหตุใดเรื่องที่เธอตั้งครรภ์จึงรู้ไปถึงบ้านตระกูลหวัง เพราะในวันที่เธอกำลังไปถึงสนามบินและรอขึ้นเครื่องอยู่นั้น ก็มีผู้ชายกลุ่มหนึ่งพาเธอขึ้นรถ เธอพยายามทำสัญญาณมือ SOS ขอความช่วยเหลือแล้ว แต่คนกลุ่มนั้นรวบมือเธอเอาไว้และพาขึ้นรถกลับไปยังคฤหาสน์ที่ตั้งอยู่บริเวณริมเขาแห่งหนึ่ง ห่างไกลจากชุมชนอยู่มาก มีพื้นที่เป็นของตัวเองและมี รปภ.เฝ้าอยู่ทุกจุด พร้อมกล้องวงจรปิดติดภายในบ้านไม่ต่ำกว่าสี่สิบตัว รวมถึงในห้องนอนจนเธอเกือบเสียสติ แต่เพราะนึกถึงลูกในท้องและตั้งใจว่าจะทำให้เขามีสุขภาพที่แข็งแรงและคลอดอย่างปลอดภัยให้ได้

นับจากวันนั้นเธอก็เลือกที่จะกินอาหารที่ทางตระกูลหวังส่งมาให้ ทุกวันรวมถึงของบำรุงต่าง ๆ มากมาย เธอพยายามกินมันลงไป ปรับสภาพจิตใจและเลือกมองเฉพาะสิ่งที่สวยงามโดยเฉพาะวิวด้านนอกที่อยู่ติดเขาบางวันหลังจากฝนตกใหม่ ๆ ก็จะมีเมฆสีขาวลอยคลุ้งไปทั่วหุบเขาสวยงามมาก เธอตัดทุกอย่างออกไปจากสมองแล้ว โฟกัสแต่เรื่องลูกเพียงอย่างเดียว และหวังว่าสักวันเธอจะสามารถออกจากคฤหาสน์หลังนี้ไปได้ ไม่ต้องถูกขังอยู่อย่างนี้

วันเวลาผ่านไปร่วมเก้าเดือน จนกระทั่งรถโรงพยาบาลมารับเธอไปรอคลอด เธอถูกส่งตัวไปอยู่ในห้องพิเศษที่ทางตระกูลหวังเตรียมไว้และไม่กี่วันต่อมา เธอก็ให้กำเนิดลูกสาว และตั้งชื่อเล่นให้ว่า ‘น้องวีริน’ ให้คล้องจองกับชื่อของเธอ 

ส่วนลูกของเธอไม่ต้องบอกก็รู้ว่าถูกแยกตัวและนำไปเลี้ยงที่บ้านตระกูลหวัง โดยทิ้งให้เธอรออยู่ในคฤหาสน์หลังเดิม ทุกวันเธอร้องไห้หาลูก สิ่งที่เธอทำมาทั้งหมดหมดสิ้นแล้ว ลูกเป็นเพียงสิ่งเดียวที่ทำให้เธอสู้มาถึงวันนี้

คนภายนอกรู้เพียงว่าคุณชายหวังเฉินมีบุตรสาวคนหนึ่งที่เกิดจากภรรยานอกสมรส เขารับเลี้ยงลูกโดยทำให้เขามีชื่อเสียงในเรื่องความรับผิดชอบและโยนความผิดไปภรรยานอกสมรสคนนั้น ว่าเป็นเพียงผู้หญิงใจง่ายทิ้งลูกกับสามีไป ดังนั้นตำแหน่งสะใภ้คนที่สามยังว่างอยู่

มารดาของหวังเฉินแสร้งประโคมข่าวเรื่องหาลูกสะใภ้ให้กับลูกชาย ทำให้หญิงสาวหลายคนใฝ่ฝันหาและอยากจะเป็นสะใภ้เล็กของตระกูลที่ร่ำรวยนี้ ไม่นานมารดาของหวังเฉิน ก็หาว่าที่ลูกสะใภ้เล็กของเธอได้แล้ว ผู้หญิงคนนั้นเป็นลูกสาวของนักธุรกิจใหญ่คนหนึ่งฐานะร่ำรวยไม่แพ้กัน และถูกจับให้หมั้นกันไว้ก่อนรอจัดงานแต่งในภายหลัง

ดาวรินอดทนกับการโดนพรากแม่ลูกออกจากกันมาตลอด เนื่องจากวีรินร้องไห้หาแม่ ไม่ยอมให้ใครเลี้ยง เธอจะส่งเสียงร้องไม่ยอมหยุดจนคุณนายหวังรู้สึกปวดใจจนต้องจัดคนมารับเธอไปอยู่ที่บ้านเพื่อช่วยเลี้ยงวีรินเมื่อวีรินได้อยู่ในอ้อมกอดแม่ ทารกน้อยก็หยุดร้องไห้ทันที ดาวรินสะอื้นจนตัวโยกที่มีโอกาสใกล้ชิดกับลูกอีกครั้ง เธอจึงได้เลี้ยงวีรินและอาศัยอยู่ที่บ้านตระกูลหวังเรื่อยมาจนเข้าสู่ปีที่สอง 

ในปีนั้นวีรินถูกแยกตัวให้อยู่บนตึกใหญ่ที่ที่คุณนายหวังและครอบครัวอาศัยอยู่  โดยมีคุณนายหวังเป็นผู้เลี้ยงดูวีรินแต่เพียงผู้เดียว

ดาวรินกำลังจะถูกไล่ให้ออกจากตระกูลหลังจากงานเลี้ยงวันเกิดคุณนายใหญ่เธอได้รู้ความจริงจากผู้คุ้มกันโดยบังเอิญ และในที่สุดคืนวันงานเลี้ยง เธอก็ได้รับอนุญาตให้เข้ามาบอกลาลูกเป็นครั้งสุดท้าย 

ดาวรินไม่ยอมรับเหตุการณ์นี้ เธอวางแผนจะพาลูกออกไป ในคืนนั้นเธอเก็บของใช้จำเป็นลงในกระเป๋าสะพายใบเล็กและแอบพาลูกเดินลัดสนามด้านหลังในที่ลับตาคน เธอเลือกจุดที่ไม่เป็นที่สนใจ จนพาตัวเองวิ่งอุ้มลูกมาถึงประตูทางออกด้านหลัง

ก็บังเอิญมีแขกที่มาร่วมงานกลุ่มหนึ่งเดินลงมาจากรถคงจงใจหลบผู้คนจึงคิดจะเข้าประตูหลัง ดาวรินตัดสินใจวิ่งไปขอความช่วยเหลือ มีคนเห็นเธอและทันทีที่ถูกจับได้เธอถูกยิงเข้าที่เอว ลูกกระสุนแฉลบไปโดนลูกสาวเธอด้วย เธอตกใจสุดขีดขณะนั้นเธอกอดลูกเอาไว้แน่นเพื่อไม่ให้ร่างน้อยกระแทกพื้นเธอกำลังจะล้มลง มีผู้ชายคนหนึ่งเข้ามารับตัวเธอไว้และล้มลงไปด้วยกัน เธอมองเห็นใบหน้าเขาชัดเจนเขาคือผู้ชายที่พึ่งเดินลงมาจากรถคันนั้น และสติของเธอกำลังขาดหายไป