[GOT7] Alone | MarkBam [จบ]

ลำดับตอนที่ #18 : EP16 - ช่วงชิงด้วยวิธีการผิดๆ

“อ้าว! เพิ่งโผล่เอามาป่านนี้เนี่ยนะแจ็คสัน” จินยองเอ่ยทักขึ้น เมื่อเพื่อนสนิทในกลุ่มโผล่หน้ามาโรงเรียนเอาตอนเที่ยงแบบนี้

“นั่นสิ คิดว่าจะไม่มาเสียอีกเรารึอุตส่าห์ดีใจ” งานนี้เป็นยองแจที่วางช้อนแล้วหันมาพูดจาจิกกัด

“รักกูกันจังนะ รอตั้งแต่ช่วงสายๆหวังลมๆแล้งๆว่าจะมีคนโทรตาม แต่ดันไม่มีสักตัว”

“อย่ามาดราม่าเลยพี่ ว่าแต่ทำไมถึงเพิ่งมาเอาป่านนี้” ยูคยอมมองคนที่ทำท่าทางน้อยใจด้วยสายตาหน่ายๆ เพราะดูดัดจริตจนไม่น่าง้อเลยสักนิด

“ตอนแรกก็กะจะไม่มาหรอก อยากจะหยุดพักหัวสมองสักวัน แต่แม่ง! บ้านมันร้อนจนอยู่ไม่ได้เนี่ยสิ”  

“มันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอแจ็คสัน?” คำพูดที่จริงจังขึ้น ทำให้มาร์คละความสนใจจากการสอนกันต์พิมุกต์ใช้มือถือเครื่องหรู แล้วถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง

“มาก...ที่สุดของที่สุด”

“คู่ดูตัวของนายไม่สวยเหรอ?” เป็นแจบอมที่เอ่ยถามขึ้น ทำเอาแจ็คสันเบ้หน้าเหมือนคนอยากจะร้องไห้!

“นอกจากไม่สวยแล้วยังตัวใหญ่! ถึก! น่ารังเกียจที่สุด!”

“พี่แจ็คสันพูดถึงผู้หญิงขนาดนั้นมันไม่ดีนะ”

“ผู้หญิงบ้านแกสิไอ้ยูค มันคือตัวผู้! ได้ยินไหมว่าตัวผู้! แม่งถ้าน่ารักอย่างน้องแบมแบมฉันจะไม่ร้องเลย แต่นี่ตัวใหญ่กว่าฉันอีก แค่กล้ามก็กินขาดแล้ว พวกนายลองคิดดูเอาเองแล้วกันว่าถ้าได้กันจริงๆใครมันจะต้องถูกจิ้ม! ฮึก....ฮืออออ หมดแล้วชีวิตพี่แจ็ค ฮืออออ” ทุกอย่างมันเกินความคาดหมาย! แจ็คสันถึงขั้นร้องไห้โฮออกมา หมดอาลัยตายอยากในชีวิต

“เฮ้ย! ใจเย็นก่อนเถอะ คงไม่ถึงขั้นได้กันหรอก” มาร์คลุกขึ้นมาตบไหล่ปลอบ ในขณะที่ทุกคนในกลุ่มต่างมองหน้ากันเลิกลั่ก ที่คนอย่างแจ็คสันอ่อนแอลงได้ถึงเพียงนี้

“นั่นสิ แค่ดูตัวนี่น่าคงไม่ถึงขั้นนั้นหรอก”

“ก็พยายามคิดอย่างนั้นแล้วนะมาร์ค แจบอม แต่สายตาที่มันมองฉัน ฮึกๆ...มันไม่ปล่อยฉันไปแน่เลย มันเป็นพวกวิตถารแน่ๆ ฮืออออ”

“ใจเย็นๆก่อนแจ็คสัน อย่าตีตนไปก่อนไข้เลยนะ นั่งก่อนๆ นี่น้ำดื่มซะ ใจเย็นๆนะ” จินยองเห็นว่าโต๊ะอื่นเริ่มหันมาสนใจ หวั่นว่าประธานชมรมฟันดาบจะถูกมองอย่างหมดศรัทธา เลยดึงตัวเพื่อนให้นั่งลง แล้วปลอบให้สงบ จะได้ไม่ดึงความสนใจจากคนอื่นๆ

“ใจเย็นๆนะครับพี่แจ็คสัน” งานนี้เป็นกันต์พิมุกต์ที่ยื่นขนมให้ พร้อมมองด้วยแววตาเป็นห่วง

“น้องแบมแบม...ฮึก...” แจ็คสันโผเข้ากอดร่างผอมบางร้องไห้สะอื้น

“แจ็คสันนี่มะ...”

“มาร์ค!” จินยองยื่นมือมาหยิกเรียกสติมาร์ค ที่ตั้งท่าจะผลักหัวแจ็คสัน เข้าใจนะว่าหวง แต่แจ็คสันในตอนนี้กำลังแย่อยู่จริงๆ อย่างน้อยถ้ากันต์พิมุกต์ช่วยให้ดีขึ้นได้ก็ควรยอมอ่อนลงสักนิด

“ชิ!” มาร์คสะบัดหน้า แต่ก็ยอมเข้าใจไม่แยกสองคนนั่นออกจากกัน ทั้งที่อยากทำใจจะขาด!

“พี่แจ็คสันใจเย็นๆนะครับ ต้องมีทางออกที่ดีแน่ๆ”

“แต่พี่มองไม่เห็นทางไหนแล้วอ่ะ แค่คิดหน้ามันก็ลอยขึ้นมาพี่จะบ้าตายอยู่แล้ว อย่างพี่ต้องมีเมีย ไม่ใช่ไปเป็นเมียคนอื่น ฮึก...ฮืออออ”

“แล้วพ่อแม่ของนายไม่ฟังนายบ้างเหรอแจ็คสัน?”

“ฮึก...ฮึก...ไม่ฟังไม่พอพ่อยังตบหน้าฉันอีก หาว่าฉันทำกิริยาต่ำใส่ไอ้วิตถารนั่น”

“ตบเลยเหรอพี่แจ็คสัน?” ยองแจหันไปมองหน้ากับยูคยอมทันทีที่แจ็คสันเล่าเหตุการณ์บาดใจให้ฟัง

“อื้อ...พ่อใจร้ายมาก” เจ้าตัวพยักหน้า พร้อมค่อยๆคลายกอดกันต์พิมุกต์

“เราเข้าใจนายนะแจ็คสัน” จินยองตบไหล่อย่างเข้าใจหัวอกเพื่อน

แจ็คสันภายนอกเหมือนลูกคุณหนูที่มีความสุขทุกอย่าง แต่ใครบ้างจะรู้ว่าครอบครัวของแจ็คสันนั้นเข้มงวด และเต็มไปด้วยกฎเกณฑ์มากมาย อำนาจทุกอย่างในบ้านผูกขาดโดยผู้เป็นพ่อ

แน่นอนแจ็คสันรู้ดีว่าพ่อรักและห่วงใยทุกคนในครอบครัว แต่บางทีอะไรที่รัดตึงจนเกินไปมันก็สร้างความกดดัน

“พวกเราพอจะช่วยอะไรนายได้บ้างไหม?”

“คงไม่ได้หรอกแจบอม นายก็รู้พ่อแม่ฉันไม่ใช่พวกยอมอะไรง่ายๆ ยิ่งพ่อถ้าพวกนายไปพูดอะไรเพื่อช่วยฉันล่ะก็ มีแต่จะเข้มงวดกับฉันมากขึ้น”

“เห้อ...สงสารพี่ว่ะ  ผมกับแจ ว่าเจอครอบครัวแบบอภิมหาเหนือเมฆแล้ว พี่ยิ่งกว่าอีกอ่ะ” ยูคยอมเอ่ยขึ้น พลางทอดมองรุ่นพี่ด้วยแววตาสงสาร เพราะเมื่อเทียบกันแล้ว ชีวิตของเขาและยองแจยังดีกว่าเยอะ

“นั่นสิ พ่อแม่ของเราแค่ให้รักษาภาพพจน์ ไม่ได้เข้มงวดขนาดนี้”

บทสนทนาของทุกคนในกลุ่มที่มีต่อปัญหาของแจ็คสัน ทำให้กันต์พิมุกต์ขมวดคิ้ว มองหน้าทุกคนสลับไปมาจนมาร์คสังเกตได้

“แบมแบมเป็นอะไรหรือเปล่า?”

“แค่กำลังคิดว่าหลายคนก็มีปัญหา” คำพูดนั้นทำให้มาร์คยิ้ม

ใช่...หลายๆคนก็มีปัญหา

เขาดีใจที่เด็กคนนี้มองเห็นโลกหลายๆด้านกว่าเมื่อก่อน การได้เห็นว่าแจ็คสัน ยูคยอมและยองแจ ต่างมีปัญหาของตนเองถือเป็นพัฒนาการอีกขั้น

ไม่ได้จะสื่อว่าปัญหาของกันต์พิมุกต์เป็นเรื่องเล็กหรอกนะ เพียงแต่การที่ได้เห็นคนที่ภายนอกสมบูรณ์แบบมีปัญหาภายในนั้น จะทำให้เจ้าตัวเข้าใจชีวิตมากขึ้น และก้าวผ่านชีวิตที่จมปลักอยู่กับความเศร้าได้เร็วขึ้น  

หลังเลิกเรียนนักเรียนต่างพากันกลับบ้าน แต่ก็ใช่ว่าในโรงเรียนแห่งนี้จะไร้ซึ่งผู้คน ยังมีพวกนักกีฬา นักกิจกรรมเดินเพ่นพ่านอยู่กันเป็นร้อย พวกคณะกรรมการนักเรียนก็เช่นเดียวกัน

“แจ็คสัน วันนี้นายอยู่ซ้อมด้วยเหรอ?” แจบอมถามขึ้น เมื่อเห็นเพื่อนในกลุ่มเดินออกมาจากชมรมฟันดาบ

“มันก็ปกตินี่น่า”

“ปกติบ้าอะไร ฉันจำได้ว่าแกชอบโดด ไม่ใกล้จะแข่งจริงๆไม่เห็นอยู่”

“รู้ดีจริงนะแจบอม ก็ช่วงนี้บ้านร้อน เลยไม่อยากรีบกลับไปโดนไฟเผาตาย” เหตุผลของแจ็คสันทำให้แจบอมเลือกที่จะเปลี่ยนเรื่อง ไม่อยากทำให้เพื่อนต้องคิดมาก

“แล้วนี่ซ้อมอยู่หรือเปล่าล่ะ? สนใจไปเดินตรวจรอบโรงเรียนกับฉันไหม?”

“ไม่เอาอ่ะ เมื่อยจะตายห่า นายไปคนเดียวเถอะ”

“อืมงั้นฉันไปก่อนนะ” แจบอมเดินแยกจากออกมา

ดวงตาคมของแจบอมมองตรวจตราความเรียบร้อย ส่วนใหญ่จะเป็นการปิดไฟตามห้องตามตึกต่างๆ พร้อมจดรายชื่อห้องเรียนเอาไว้รวบยอดทำโทษบรรดานักเรียนที่ไม่มีความรับผิดชอบด้วย

สำหรับเขาสถานการณ์ในโรงเรียนตอนนี้ถือว่าดีขึ้นมาก ความหวาดกลัวต่อกันต์พิมุกต์น้อยลง หนำซ้ำเด็กคนนั้นยังดูฮอตขึ้นจนมาร์คปวดหัวบ่อยๆ

ส่วนเรื่องคดีความกับกลุ่มฮงคยูนั้นก็น่าจะจบลงเร็วๆนี้ เพราะยังไงฝ่ายนั้นก็ผิดจริง ถึงโทษทางกฎหมายจะไม่แรงมาก แต่ก็ถือว่าคนพวกนั้นจะได้ชดใช้ความผิดที่ตนเองก่อขึ้น และยังเป็นกรณีตัวอย่างไว้เตือนใจนักเรียนคนอื่นด้วย ซึ่งแจบอมก็ถือว่ามันจบได้สวย

“รุ่นพี่ซูจี?...” แจบอมรีบหลบเข้ามุม เมื่อดวงตาคมเห็นประธานชมรมหนังสือพิมพ์กำลังทำบางสิ่งบางอย่างอยู่

เมื่อสมองประมวลในสิ่งที่เห็นได้ แจบอมรู้สึกไม่พอใจขึ้นมา หากแต่เขาเลือกที่จะคำนวณส่วนได้ส่วนเสียก่อนที่จะโวยวาย

“บางทีนี่อาจจะเป็นเรื่องดี” ในที่สุดเขาก็เลือกจะปล่อยผ่านเรื่องนี้ไป โดยทำเหมือนไม่รู้ไม่เห็นอะไร เพียงเพราะคิดว่าในอนาคตเขาอาจจะได้ใช้ประโยชน์จากเธอ

ในขณะเดียวกันที่โรงยิม กันต์พิมุกต์มาดูมาร์คซ้อมบาสเหมือนวันก่อนๆ จะต่างก็ตรงที่วันนี้พวกสองแสบอย่างยูคยอมกับยองแจมาด้วย

“อย่าชวนแบมแบมทำอะไรแผลงๆล่ะ”

“โถ่ พี่มาร์คเห็นเราเป็นคนยังไงกัน ผมกับยูคเราเป็นเด็กดีจะตายไป”

“ขอให้เป็นอย่างปากว่าเถอะ” มาร์คมองหน้ายองแจที่ยิ้มแหยๆส่งมาให้ บอกตามตรงเขารู้สึกไม่ไว้วางใจรุ่นน้องตัวแสบเลยสักนิด

“เอาน่าพี่มาร์คไม่ต้องหวงเว่อร์หรอกน่า ลงไปซ้อมเถอะคนอื่นๆเขารอแล้ว” ไม่พูดเปล่า ยูคยอมออกแรงดันหลังไล่ด้วย ทำให้มาร์คจำยอมเดินไปหาสมาชิกของชมรม

มาร์คชำเลืองมองกลุ่มน้องๆเป็นระยะ ซึ่งจนแล้วจนรอดก็ไม่ได้มีเรื่องที่เขากังวลเกิดขึ้น พวกน้องๆดูสงบเสงี่ยมช่วยกันทำงานกลุ่มแบบเงียบๆจนมาร์คโล่งใจ

“น้องแบมแบมน่ารักดีนะครับ” อยู่ๆแทฮยอนผู้เป็นรองประธานชมรมบาสก็พูดขึ้นมา

“นายพูดอย่างนี้มีความหมายลึกซึ้งอะไรหรือเปล่า?”

“ผมคิดว่าจะจีบน้องแบมแบม”

“ห๊ะ!?” เมื่อรองประธานพูดออกมาอย่างนั้น ลูกบาสถึงกับหลุดมือ เขาไม่ได้สนใจตามเก็บ เอาแต่จ้องหน้า จนอีกฝ่ายสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ แล้วพูดเจตนาของตนออกมาอีกครั้ง

“ประธานกับน้องแบมแบมไม่ได้เป็นแฟนกันใช่ไหมล่ะครับ? ผมเลยคิดว่าจะจีบน้องแบมแบม”

“พูดง่ายๆคิดว่าฉันจะยอมเหรอ?”

“ทำไมล่ะครับ มันไม่ดีกว่าเหรอ ถ้าผมเป็นคนดูแลน้องแบมแบม ส่วนประธานก็จะได้กลับมาใช้ชีวิตปกติไม่ต้องคอยดูแลเด็กมีปัญหา”

“นี่แก!”/ “พี่มาร์ค...” มาร์คยังไม่ทันจะพุ่งใส่รองประธาน ก็ชะงัดเพราะเสียงเรียกที่ดังขึ้นจากด้านหลังเสียก่อน

“แบมแบม” เขาหันกลับไปเห็นร่างผอมบางกำลังกำผ้าขนหนูกับขวดน้ำเอาไว้แน่น เจ้าตัวคงจะเอามาให้เขาแต่ดันบังเอิญได้ยินเรื่องไม่ดีเข้า...

เอ๊ะ!?...หรือบางทีอาจจะไม่ได้บังเอิญ!

พอฉุกความคิดขึ้นมาได้ มาร์คก็หันไปมองหน้าแทฮยอน อีกฝ่ายยิ้มมุมปากนิดๆทำให้เขาเข้าใจแจ่มแจ้ง!

หมอนั่นเห็นกันต์พิมุกต์เดินมาเลยตั้งใจพูด!

“พี่มาร์คแบมขอโทษนะครับ ไม่ได้คิดว่าจะทำให้ชีวิตของพี่ต้องวุ่นวาย” น้ำเสียงสั่นเครือเรียกสติของมาร์คให้กลับคืนมา หากแต่ยังไม่ทันได้แก้ต่างร่างผอมบางก็วิ่งออกไปจากโรงยิมเสียแล้ว

“น้องแบมแบมครับ!” แทฮยอนออกตัวไวกว่า ก้าวขาวิ่งตามออกไป แต่มีหรือที่มาร์คจะปล่อยให้เป็นแบบนั้น!

“โอ้ย!!!” มาร์คออกวิ่งตามแล้วกระชากแขนหยุด จนแทฮยอนล้มลงท่ามกลางความแตกตื่นของสมาชิกในชมรม

“พี่มาร์คจัดการทางนี้เถอะ เอาให้เคลียร์เดี๋ยวผมกับยูคตามแบมแบมเอง” ยองแจตะโกนบอก ก่อนจะคว้ามือถือออกวิ่งตามไปพร้อมกับยูคยอม

มาร์คเองพยักหน้าเข้าใจ นึกขอบคุณรุ่นน้องคนสนิทที่อ่านสถานการณ์ออกแล้วตั้งตัวรับมือได้ไวขนาดนี้ เพราะถ้ายองแจกับยูคยอมไม่ออกตัวช่วย เขาก็คงจัดการกับเรื่องตรงหน้าไม่ได้ในทันที และมันอาจจะเกิดความแตกแยกขึ้นในชมรมบาส

“ฉันไม่รู้หรอกนะว่าอะไรดลใจให้นายทำแบบนั้น แต่สิ่งที่นายทำลงไปมันแย่มาก”

“ผมว่ามันแย่ที่ประธานหวงก้างมากกว่า” อีกฝ่ายโต้เถียง

“นายยังไม่เข้าใจอีกเหรอว่าทำไมฉันถึงบอกว่ามันแย่...” มาร์คมองอีกฝ่ายด้วยสายตาตำหนิ จนอีกฝ่ายลนลาน เพราะเป็นแววตากับท่าทางที่มาร์คใช้ตำหนิสมาชิกในชมรม เมื่อกระทำความผิดอันร้ายแรง

“ที่ฉันว่าแย่ไม่ใช่ที่นายชอบแบมแบมจนอยากได้ แต่มันแย่ตรงวิธีที่นายใช้เพื่อที่จะแย่งเขาไปจากฉันต่างหากล่ะ คนที่รักกันจริงเขาไม่ใช่วิธีแย่ๆแบบนั้นหรอกนะแทฮยอน”

“รองประธานใช้วิธีอะไรเหรอครับ?” งานนี้เป็นสมาชิกในชมรมที่ยังจับต้นชนปลายของเรื่องไม่ได้ เอ่ยถามขึ้นจนแทฮยอนอึกอักพูดไม่ออก

“เอ่อ...ฉัน”

“ที่บอกว่าแบมแบมเป็นเด็กมีปัญหานายพูดไม่ผิดหรอกนะ แต่สิ่งหนึ่งที่นายมองข้ามไปนั่นคือสภาพจิตใจของแบมแบม เด็กคนนั้นไม่ได้เข้มแข็งเหมือนนายเหมือนฉัน ที่นายพูดแบบนั้น ไม่ใช่แค่ส่งผลให้ความสัมพันธ์ของฉันกับเขาพังลง แต่มันรวมไปถึงจิตใจของเขาด้วย เขากำลังจะดีขึ้น ใจของเขากำลังจะค่อยๆเข้มแข็ง แต่นายกลับขยี้ให้แหลกลงด้วยคำพูดแย่ๆ”

“ผมไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแบบนั้นนะ!”

“แล้วนายตั้งใจไว้แบบไหนล่ะ? ไม่ว่านายจะตั้งใจแบบไหน แต่ในเมื่อมันเป็นแบบนี้เพราะการกระทำของนาย นายปัดความรับผิดชอบไม่ได้หรอกนะ” แทฮยอนมีแววตารู้สึกผิด เมื่อรู้ว่าสิ่งที่ตนทำลงไปมันส่งผลร้ายแรงกว่าที่ตั้งใจไว้ และมันก็จริงอย่างที่อีกฝ่ายพูด จะปัดความรับผิดชอบเพียงเพราะคำว่าไม่ได้ตั้งใจนั้นมันเป็นสิ่งที่ไม่ถูกต้อง

“ผม...”

“นายบอกว่าจะดูแลแบมแบมแทนฉัน ฉันว่านายทำไม่ได้หรอก เพราะทั้งๆที่นายยังไม่ทันได้ดูแล นายก็ทำร้ายเขาซะแล้ว” มาร์คพูดด้วยเสียงเรียบนิ่งก่อนจะเดินไปคว้ามือถือแล้วออกไปจากโรงยิม ทิ้งให้รองประธานชมรมบาสพิจารณาในสิ่งที่ทำลงไปด้วยตนเอง

เรื่องนี้จะทำการลงเนื้อหาเฉพาะเนื้อเรื่องหลักนะคะ คือ EP1-25 

ส่วนตอนพิเศษ และพาท NOT ALONE จะมีในเฉพาะในรูปแบบ E-BOOK ค่ะ

ภายใน E-BOOK ประกอบไปด้วย

EP 1-25 

Jackson parts  -  อดีตของแจ็คสันกับจื่อเทา

Yugyeom&Youngjae parts  -  เพื่อนสนิท

Jaebum&Jinyoung parts - หักห้ามใจ

Not Alone EP1 – สู่อ้อมอก 

Not Alone EP2 - ชดเชยช่วงเวลาที่ห่างกัน

Not Alone EP3 – ไม่มีใครดีไปกว่าพี่มาร์ค

Not Alone EP4 - ช่วยจินยอง

Not Alone END – กุมมือกันไว้  

ALONE (MARKBAM) อานาย www.mebmarket.com กันต์พิมุกต์ถูกตราหน้าว่าโรคจิต คนในโรงเรียนต่างหวาดกลัว มาร์คและเพื่อนๆมีหน้าที่หาหลักฐานมากำจัดให้กันต์พิมุกต์ถูกไล่ออก แต่ทำไปทำมาดันตกบ่วง หลงรักหัวปักหัวปำเสียนี่ (นิยายวาย Boy Love/ Yaoi)