คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : EP13 – โรคจิตฆ่าแมว
มาร์คงุนงง เมื่อเข้ามาในห้องคณะกรรมการนักเรียนแล้ว
ทั้งแจบอมจินยองไม่ยอมพูดอะไร ทำเพียงเดินไปเปิดคอมพิวเตอร์ที่โต๊ะ และเสียบแฟลชไดรฟ์ข้อมูลเข้าไป
“พวกนายจะพูดเรื่องอะไรวะ? รีบพูดดิอยากรู้จะแย่แล้ว” แจ็คสันเองที่ออกจะงงๆไม่ต่างจากมาร์คเอ่ยถามขึ้น
“ก็กำลังจะพูดนี่แหละ
มาดูที่จอนี่สิ” แจบอมกวักมือเรียกให้ไปดูที่จอคอมพิวเตอร์ด้วยกัน
“อี้! แหวะ! เห็นแล้วจะอ้วกให้ดูทำไมวะ?”
“ถ้าจะอ้วกรีบออกไปเลยนะแจ็คสัน
ว่าแต่นายให้ดูรูปนี้ทำไม?” มาร์คเอ่ยไล่แจ็คสัน แล้วหันกลับมาถามแจบอม
ที่อยู่ๆเอารูปแมวตายให้ดู
ซึ่งแมวที่ตายนั้นไม่ใช่ตายแบบธรรมดา!
มันถูกฆ่าอย่างโหดเหี้ยมทารุณ!
ตัวอยู่ที่พื้นท้องถูกกรีดจนไส้ทะลัก
เลือดเจิงนองที่พื้น บนผนังห้องก็มีเลือดถูกเขียนเป็นข้อความภาษาแปลกๆ บนผ้าห่มสีเหลืองอ่อนก็มีรอยเลือดเต็มไปหมด และที่ยิ่งชวนคลื่นไส้อาเจียน
คงหนีไม่พ้นหัวแมวที่ถูกวางไว้บนหนังสือ มันทั้งชวนสยองและชวนน่าสงสารเวทนา ที่สำคัญดวงตาที่ยังเบิกกว้างอยู่
มันเต็มไปด้วยความหวาดกลัว
“ที่ให้ดูเพราะนี่ไง” เป็นจินยองที่ขยับเมาส์ให้เลื่อนลงด้านล่าง
ข้อความที่ปรากฏหราอยู่ทำให้มาร์คขมวดคิ้วเข้าหา
“แมวน้อยโชคร้าย เหยื่อระบายความโรคจิตของกันต์พิมุกต์...หึ! ตลกสิ้นดีฉันไม่เชื่อหรอก พวกนายก็เห็นแล้วนี่
อย่างแบมแบมไม่มีทางทำเรื่องพวกนี้ได้หรอก”
“แต่คนอื่นไม่เหมือนพวกเรานะมาร์ค
พวกเขาพร้อมที่จะเปิดรับและเชื่อเรื่องทางลบก่อนเสมอ”
“ถ้าอย่างนั้นก็ทำลายรูปพวกนี้ทิ้งไปสิแจบอม” มาร์คไม่พูดเปล่า แย่งเมาส์ไปกดลบรูปพวกนั้นด้วย
“มาร์ค...เราทำลายได้แต่คนอย่างรุ่นพี่ซูจี
ต้องหามาได้อีก”
“หมายความว่า...”
“รูปพวกนี้เป็นของรุ่นพี่ซูจี
รุ่นพี่เตรียมจะเผยแพร่ออกไป แต่ฉันกับจินยองบังเอิญไปเห็นเข้าตอนที่เอาเอกสารงบประมาณไปแจก” เมื่อแจบอมพูดถึงที่มาที่ไปของรูป มาร์คก็ถึงกับมีสีหน้าที่เครียดขึ้นกว่าเดิม!
“ตอนที่เราแอบเซฟมา
เราลบที่เครื่องของรุ่นพี่ทิ้งไปแล้ว แต่เชื่อเถอะว่านี่ทำได้แค่ถ่วงเวลา
ช้าหรือเร็วรุ่นพี่ต้องหารูปพวกนี้กลับมาได้”
“ถูกอย่างที่แจบอมพูด
เราถึงได้เรียกนายออกมาคุยไงมาร์ค ว่าจะทำไงกับเรื่องพวกนี้ดี”
“เล่นกับยัยเจ๊ซูจีน่าจะยากนะ
แจบอมเคยทำถึงขนาดนั้น จิตสำนึกของเจ๊มันยังไม่ทำงานเลย” แจ็คสันเองที่ยืนฟังเหตุการณ์อยู่ ถึงกับหวั่นๆเมื่อต้นเรื่องคือซูจี
“นั่นแหละปัญหา
วิธีของฉันคราวก่อนมันใช้ไม่ได้ผลกับรุ่นพี่ซูจี ฉันถึงได้เครียดไม่รู้ว่าจะใช้วิธีไหนดี”
“ไม่ต้องใช้วิธีไหนทั้งนั้นแหละ” มาร์คเม้มริมฝีปากเข้ากัน ก่อนจะผลุนผลันเดินออกไปจากห้อง
“เห้ย! เดี๋ยวก่อนสิไอ้มาร์ค
มึงจะไปไหน!?” แจ็คสันตะโกนถามพลางวิ่งตามไป
แจบอมกับจินยองเองก็ไม่สามารถอยู่เฉยๆได้ ทั้งคู่เลยตามออกไปเช่นกัน!
ก็ท่าทางของมาร์ค มันบ่งบอกว่าเจ้าตัวกำลังคิดดับเครื่องชนกับซูจี!
“ปัง!” ประตูห้องชมรมหนังสือพิมพ์โรงเรียนถูกเปิดอย่างแรงด้วยน้ำมือของมาร์ค
เขาไม่รีรอให้ใครเชิญก็พาตัวเองเข้าไปยืนประจันหน้ากับคนด้านในทันที!
“ไร้มารยาทมาก” ซูจีขมวดคิ้วมองผู้ที่บุกรุกด้วยแววตาตำหนิ หากแต่มาร์คไม่สะทกสะท้าน!
“รุ่นพี่กำลังคิดจะทำอะไรอยู่?”
“ฉันจะทำอะไร มันก็ไม่ได้เกี่ยวกับนายนะมาร์คต้วน” เจ้าตัวตอบอย่างลอยหน้าลอยตา มาร์คเองก็สุดจะทนกับท่าทางแบบนั้น จึงเบนสายตาไปมองทางอื่น
เพราะไม่อยากพลั้งมือบีบคอผู้หญิงตรงหน้า!
“ใช่มันไม่เกี่ยวกับผม
แต่มันเกี่ยวกับจิตใจของคนๆหนึ่ง รุ่นพี่กำลังทำร้ายเขาอยู่นะ”
“เขา? ไอ้โรคจิตนั่นน่ะเหรอ?”
“เล่นตัดสินน้องเขาแบบนั้นใจร้ายนะเจ๊” แจ็คสันที่เดินตามเข้ามาได้ยินประโยคของซูจีเข้า เลยทนไม่ได้ปากต้องทำงานสวนกลับแทนเพื่อน
“แล้วคนที่มันฆ่าแมวระบายความเครียดเนี่ย
มันปกติตรงไหนกัน!” หญิงสาวไม่พูดเปล่า หันหน้าจอคอมพิวเตอร์ให้ทุกคนเห็นรูปที่เธอกำลังเปิดอยู่ด้วย!
“ให้ตายเถอะไวจริงๆ” แจบอมกับจินยองที่เพิ่งเดินเข้ามาส่ายหัว
มันเป็นอย่างที่คาดการณ์เอาไว้ไม่มีผิด ซูจีสามารถเอารูปที่ลบทิ้งกลับมาได้ในเวลาอันรวดเร็ว!
“แล้วอะไรที่ทำให้รุ่นพี่มั่นใจว่ากันต์พิมุกต์เป็นคนทำเรื่องพวกนี้” มาร์คละสายตาจากจอแล้วถามขึ้น
หากเป็นก่อนหน้านี้เขาอาจจะเชื่อ แต่พอได้ใกล้ชิด
ได้เห็นมุมอ่อนโยนของเด็กคนนั้น เขาไม่มีทางเชื่อสิ่งที่ซูจีกำลังป่าวประกาศแน่ๆ
หนำซ้ำตอนนี้ยังร้อนใจด้วย
เขาไม่อยากให้รูปพวกนี้ข่าวพวกนี้ถูกเผยแพร่ออกไป
เพราะมันอาจจะทำให้รอยยิ้มของกันต์พิมุกต์หายไป
เขากลัวว่ารอยยิ้มเมื่อวานมันจะเป็นรอยยิ้มแรก และรอยยิ้มสุดท้ายที่ได้เห็น!
“ฉันมั่นใจว่าไอ้โรคจิตมันเป็นคนทำ! ห้องนี้เป็นห้องนอนของมัน! ภาษาที่ผนังนั่นก็ภาษาไทย
ไม่ใช่มันแล้วจะใคร”
“คนเขียนภาษาไทยได้ ในโลกนี้มีกันต์พิมุกต์คนเดียวเหรอ?” มาร์คย้อนถามทำให้อีกฝ่ายตวัดสายตามองด้วยความไม่พอใจ และอ้าปากจะเถียง!
“แต่!”
“เงียบซะ! แล้วหัดฟังคนอื่นบ้าง!” มาร์คแสดงมุมเกรี้ยวกราดออกมาจนทุกคนในห้องสะดุ้ง! ยิ่งหญิงสาวที่ไม่เคยเห็นมุมนี้ถึงขั้นหน้าซีด!
“ผมไม่รู้หรอกนะ
ว่ารุ่นพี่ไปเอารูปพวกนี้มาจากไหน หรือใครบอกว่ากันต์พิมุกต์เป็นคนทำ
แต่รุ่นพี่ไม่ควรกระจายข่าว โดยที่หลักฐานมันยังไม่ชัดแบบนี้”
“แต่ฉันมั่นใจ”
“แล้วถ้าวันหนึ่งความจริงมันปรากฏล่ะ?
ถ้าสมมติว่าไม่ได้เป็นอย่างที่รุ่นพี่มั่นใจ
ไม่คิดบ้างเหรอว่ามันจะมีผลอะไรบ้าง”
“....” งานนี้คนถูกถามนิ่งคิด
มาร์คจึงขยับเข้าไปใกล้ๆมองตาอีกฝ่ายด้วยแววตาจริงจังและเยือกเย็น
“รุ่นพี่อาจจะมองว่านี่เป็นเรื่องเล็กๆ
แต่ลองคิดดูว่าถ้าสื่อสำนักอื่นรู้ว่าลูกสาวคนเดียวของ News
today ไร้จรรยาบรรณใช้อำนาจสื่อเล่นงานคนๆหนึ่ง ทั้งที่ไม่เป็นความจริงด้วยหลักฐานโคมลอยจะเกิดอะไรขึ้น?
ผมว่าไม่ใช่แค่พี่ที่เสียหาย อาจจะถึงขั้นธุรกิจล้มได้เลยนะครับ
รุ่นพี่อยากเสี่ยงกับเรื่องพวกนี้เพื่อเล่นงานกันต์พิมุกต์ไหมครับ?”
“นะ...นี่...นายกำลังขู่ฉัน”
“รุ่นพี่ตามติดหาเรื่องแฉผมมานาน ไม่รู้เหรอครับว่าผมเป็นคนยังไง?
ที่พูดไม่ได้เป็นการขู่ แต่พูดให้คิด
ทีนี้ก็ตามใจรุ่นพี่เถอะนะครับว่าจะเอายังไง แต่อย่าลืม ไม่ว่ายังไงมันต้องมีผลการกระทำกลับมา
ไม่ว่าจะดีหรือร้ายก็ตาม” มาร์คพูดเสร็จก็เดินออกไปจากห้อง
ทิ้งให้ประธานชมรมหนังสือพิมพ์ตัดสินใจคิดด้วยตัวเอง
“นายว่ารุ่นพี่ซูจีจะคิดได้ไหมมาร์ค” จินยองถามเมื่อเดินออกมาจากห้องชมรมหนังสือพิมพ์
“ไม่รู้”
“มาร์ค
มึงไม่แน่ใจแล้วปล่อยไว้แบบนี้ มันจะดีเหรอวะ? เกิดยัยเจ๊แกปล่อยข่าวออกไปจริงๆ
น้องแบมแบมไม่แย่เหรอวะ?” คำพูดของแจ็คสันทำให้มาร์คนิ่งเงียบไป
เขารู้ดีว่าถ้าข่าวนี้แพร่ออกไปคนที่แย่กว่าใครคือกันต์พิมุกต์
แต่เขาเองก็บีบซูจีไปมากกว่านี้ไม่ได้เช่นกัน
เพราะถ้าบีบมากเกินไปแทนที่จะทำให้ซูจีคิดได้
กลับเป็นการกระตุ้นให้เธอโกรธเคืองเสียมากกว่า
“อ๊าย! ใครก็ได้ช่วยจับแมงโก้ที!” เสียงตะโกนไล่หลังมาทำให้พวกเขาหันไปมองต้นเสียง!
“อาจารย์ซอนมี!?”
“จับมันที!” ร่างบางของอาจารย์สาวสวยไม่ได้สนใจพวกเขาด้วยซ้ำ! เธอวิ่งไล่จับแมวสีสวาทรูปร่างปราดเปรียวสุดกำลัง ทำให้พวกมาร์คมองหน้ากัน
“กูเป็นคนดี
กูไปช่วยอาจารย์ดีกว่า”
“ไวเชียวนะ” จินยองเบ้หน้า ที่แจ็คสันพูดลอยหน้าลอยตาว่าเป็นคนดี แล้ววิ่งตามอาจารย์กับแมวไปทางโรงอาหาร
“พวกเราก็รีบไปเถอะ
ป่านนี้แบมแบมรอแย่แล้ว” มาร์คเองก็ก้าวไปทางโรงอาหารอย่างรีบเร่งเช่นกัน
หากแต่เป้าหมายของมาร์คต่างกับคนอื่นๆโดยสิ้นเชิง! ทำเอาแจบอมกับจินยองที่เดินตามหลังส่ายหัวเล็กน้อย
มาถึงตอนนี้แจบอมเริ่มไม่มั่นใจแล้วว่า...
โลกของกันต์พิมุกต์หมุนรอบตัวมาร์ค...
หรือ?
โลกของมาร์คกำลังหมุนรอบตัวของกันต์พิมุกต์กันแน่?
“อ้าว...หยุดเดินทำไมล่ะมาร์ค?” จินยองถาม เมื่อคนข้างหน้าหยุดอยู่ที่หน้าโรงอาหาร ไม่ยอมเข้าไปด้านใน
แต่ทว่าคนถูกถามไม่ยอมตอบ ทำเพียงมองไปยังโต๊ะที่รุ่นน้องของตนนั่งอยู่เท่านั้น
ดวงตาคมของมาร์คจับจ้องไปยังกันต์พิมุกต์ โดยที่ริมฝีปากหยักคลี่ยิ้มกับภาพที่เห็น
เจ้าตัวกำลังแบ่งไส้กรอกยื่นให้แมวของอาจารย์ซอนมี
สำหรับเขาแล้วมันเป็นภาพที่งดงามและอ่อนโยน
ทำให้เขามั่นใจว่าเด็กคนนี้ไม่มีทางทำอย่างที่ถูกล่าวหาแน่ๆ
“ฉันเคยได้ยินมาว่าสัตว์มันมีสัญชาตญาณ
อะไรที่อันตรายมันจะหนีไม่เข้าใกล้”
“เพิ่งเคยได้ยินนายพูดแบบนี้นะแจบอม
แต่ฉันเห็นด้วย น้องแบมแบมไม่อันตรายจริงๆนั่นแหละ
ถ้าอันตรายแมงโก้คงไม่คลอเคลียออดอ้อนซะขนาดนั้น” จินยองพูดเห็นด้วยกับแจบอม
เมื่อได้เห็นอย่างที่มาร์คเห็น
ในตอนนี้ไม่ใช่แค่พวกเขาที่กำลังยืนมองอยู่ คนทั้งโรงอาหารหันมามองในทิศทางเดียวกัน
บางคนมองด้วยสายตาเคลิบเคลิ้มไม่ไหวติง
บางคนสติดีหน่อยเอามือถือขึ้นมาถ่ายรูปเสียอย่างนั้น
“อย่าลืมว่าโรงเรียนมีกฎอะไร!” น้ำเสียงของมาร์คเกรี้ยวกราดราวกับโกรธใครมาสักสิบชาติ ไม่เพียงเท่านั้นสายตาคมจับจ้องไปยังพวกที่กำลังถ่ายรูปของกันต์พิมุกต์
“เก็บซิวะ
โรงเรียนไม่ให้ใช้มือถือพวกมึงสมองเสื่อมจำไม่ได้หรือไง?” แจ็คสันตั้งสติได้พูดให้ความกระจ่างขึ้น
ทำให้หลายคนรีบเก็บมือถือเข้ากระเป๋า
เอาจริงๆโรงเรียนไม่ได้เข้มงวดถึงขนาดห้ามพก เพียงแต่อย่าเอามันออกมาใช้ให้อาจารย์และคณะกรรมการนักเรียนเห็นก็เท่านั้นแหละ
“หวงจริงนะพี่มาร์ค”
“เงียบไปซะยองแจ
ส่วนเราก็พอได้แล้วนะแบมแบม แบ่งเจ้าตะกละนี่จนจะไม่ได้กินอยู่แล้ว” มาร์คไม่พูดเปล่า อุ้มแมวไปยื่นคืนให้อาจารย์ซอนมีด้วย
“โห! พี่จะคืนเลยเหรอ?
พวกเรายังเล่นกับแมงโก้ไม่เสร็จเลย”
“แต่นี่เวลากินข้าวนะยูคยอม
แกไปซื้อข้าวซิแจ็คสัน ซื้อเผื่อฉันด้วยนะ”
“ไอ้มาร์ค กูทาสมึงเหรอ?”
“ไม่งั้นกูจะฟ้องอาจารย์กาอินเรื่องที่มึง...”/
“พอ! กูยอมอย่าทำให้กูดูไม่ดีต่อหน้าน้องได้ไหมวะ?
ห่า!” แจ็คสันรีบตัดบทก่อนที่มาร์คจะยกเอาวีรกรรมเก่าๆขึ้นมาพูด
ทำให้จินยองกับแจบอมที่เดินมาถึงโต๊ะทีหลังยิ้มขำๆ
รู้ว่าเพื่อนจอมกวนไม่อยากถูกกันต์พิมุกต์มองด้วยสายตาตำหนิ
โดยลืมไปว่าน้องคนนี้คงไม่สนใจมองใครนอกจากมาร์ค
“พวกพี่ทะเลาะกันช่วยมองแบมแบมด้วย
ดูสิหงอยไปเลย”
“ใช่แจพูดถูก
เพราะพี่นั่นแหละพี่มาร์ค คืนแมงโก้ไปดูสิแบมแบมเขาอยากเล่นกับแมงโก้นะ” คำพูดของสองแสบ ทำให้มาร์คหันกลับมามองดวงตาคู่สวยที่กำลังฉายแววผิดหวัง
“พี่ขอโทษนะ
พี่แค่อยากให้แบมแบมสนใจกินข้าวในจานมากกว่าป้อนมัน” มาร์คพูดขอโทษพลางนั่งลงตรงข้าม
“แบมแค่เสียดาย”
“เอาไว้กินเสร็จค่อยตามไปเล่นก็ได้
มันอยู่ห้องพยาบาลกับอาจารย์ซอนมีนั่นแหละ เดี๋ยวพี่พาไป”
“จริงนะ” ดวงตาคู่สวยเปล่งประกายสดใสขึ้นทันที ทำเอามาร์คอดยิ้มไม่ได้
“จริงสิ แต่ต้องกินข้าวให้หมดนะ” เมื่อมีเงื่อนไข กันต์พิมุกต์ก็ยู่ปากอย่างไม่พอใจนิดๆ หากแต่กลับดูน่ารักน่าชังจนหลายคนมองตาไม่กระพริบ
“ถ้าพี่มาร์คไม่พาไป พี่จินยองพาไปก็ได้นะ
ไม่มีเงื่อนไขด้วย” จินยองถลาเข้ามาเบียดนั่งข้างพร้อมยื่นข้อเสนอให้
ทำเอากันต์พิมุกต์หันมามองจินยองสลับกับมาร์คเหมือนกำลังชังใจ
บอกตามตรงว่ามาร์คใจเต้นแรงมาก!
เขากำลังลุ้น!
เขากำลังอยากเป็นผู้ถูกเลือก!
“ผมจะกินให้หมดครับ” คำตอบนั้นทำให้มาร์คยิ้มกว้าง! ทั้งถ้อยคำแทนตัวที่แสดงถึงความแตกต่างระหว่างเขากับคนอื่นๆ
และทั้งการตัดสินใจเลือกให้เขาพาไปหาแมงโก้ ทั้งหมดนี่ทำให้มาร์คต้วนกำลังมีความสุขจนไม่สามารถหุบยิ้มได้เลย!
ภายใน E-BOOK ประกอบไปด้วย
EP 1-25
Jackson parts - อดีตของแจ็คสันกับจื่อเทา
Yugyeom&Youngjae parts - เพื่อนสนิท
Jaebum&Jinyoung parts - หักห้ามใจ
Not Alone EP1 – สู่อ้อมอก
Not Alone EP2 - ชดเชยช่วงเวลาที่ห่างกัน
Not Alone EP3 – ไม่มีใครดีไปกว่าพี่มาร์ค
Not Alone EP4 - ช่วยจินยอง
Not Alone END – กุมมือกันไว้
 |
|
ความคิดเห็น