[GOT7] Alone | MarkBam [จบ]

ลำดับตอนที่ #8 : EP6 - กระถางใบนั้น

มาร์คจอดรถตรงที่จอดรถของคณะกรรมการนักเรียน จากนั้นก็ลงจากรถพร้อมกับกันต์พิมุกต์ ร่างผอมบางจะเดินเข้าตึกถ้าไม่ติดว่ามือแกร่งดึงรั้งเอาไว้เสียก่อน

“อย่าเพิ่งไปสิ พี่วานฝากแฟ้มนี้ไปให้พี่จินยองหน่อยได้ไหม?” แฟ้มบางๆถูกยื่นให้อีกฝ่าย เหมือนกับเป็นการบีบให้ยอมไป มากกว่าเป็นการขอร้อง

“อืม”

“ขอบใจมากนะ แล้วเจอกันตอนเที่ยง” มาร์คยีผมของอีกฝ่ายเบาๆ

เขาดีใจที่กันต์พิมุกต์ยอมเอาแฟ้มไปให้จินยอง ที่กำลังยืนตรวจเครื่องแบบอยู่หน้าประตูใหญ่ ที่จริงก็ไม่คิดจะใช้งานอะไรหรอก เพียงแต่ทั้งหมดนี้ก็เพื่อยื้อเวลาให้เขาจัดการบางอย่างให้เรียบร้อยก่อน!

สองเท้าของมาร์ครีบก้าวเดินเข้าไปในตึกมัธยมปลายปีหนึ่ง จากนั้นก็จัดการเปิดล็อกเกอร์ของกันต์พิมุกต์ ด้วยกุญแจสำรองที่เอามาจากแจบอม

ขยะและจดหมายที่เขียนข้อความด่าทอมากมายถูกยัดเอาไว้ในนี้ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าผู้เป็นเจ้าของล็อกเกอร์อันนี้ ได้รับความเกลียดชังมากเพียงใด

ดวงตาคมทอดมองสิ่งเหล่านี้ด้วยความรู้สึกหดหู่ โชคดีแล้วที่เขาเลือกเข้าหาตัวตนของกันต์พิมุกต์ ไม่อย่างนั้นเขาเองก็อาจจะไม่ต่างจากคนที่ทำเรื่องพวกนี้

เมื่อล็อกเกอร์กลับมาสะอาดอีกครั้ง มาร์คก็ขึ้นบันไดไปยังชั้นสอง ปีหนึ่งห้องบีเป็นจุดมุ่งหมายของเขา หลังจากที่เขากวาดสายตามองเข้าไปด้านในก็ต้องถอนหายใจเฮือกยาว สภาพโต๊ะไม่ต่างจากสภาพของล็อกเกอร์เลยสักนิด!

“มันใช้ให้พี่มาร์คมาทำความสะอาดโต๊ะให้ใช่ไหมคะ?” คำถามของนักเรียนหญิงที่จับกลุ่มกันอยู่ตั้งแต่แรกดังขึ้น ทำให้มาร์คชะงัก

“ทำไมเธอถึงคิดแบบนั้น?”

“ก็กันต์พิมุกต์มันต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้วค่ะ คนแบบนั้นน่ะ”

“อะไรที่เธอหมายความว่ากันต์พิมุกต์ต้องเป็น? สร้างความเดือดร้อน? ก่อความวุ่นวาย? ไหนลองบอกมาสิที่ว่ามามีเรื่องไหนบ้าง ที่กันต์พิมุกต์เป็นคนก่อเรื่องขึ้นก่อน” ดวงตาคมจ้องมองนักเรียนหญิงคนเดิม อีกฝ่ายจึงเกิดความลนลาน เพราะนึกเรื่องที่กันต์พิมุกต์เป็นฝ่ายก่อขึ้นมาก่อนไม่ออก

“เอ่อ...”

“ถ้านึกไม่ออกก็พอเถอะ” ร่างสูงละสายตาจากอีกฝ่าย แล้วเก็บขยะและข้อความไม่หวังดีทุกชิ้นออกจากโต๊ะ

“แต่พี่มาร์คคะ...”

“พอเถอะ! พวกเธอกำลังต้องการอะไรกันแน่? ให้ฉันเกลียดกันต์พิมุกต์เหมือนๆกับที่พวกเธอเกลียดงั้นเหรอ? พวกเธอจะเกลียดฉันไม่ว่าหรอกนะ แต่ช่วยคิดกันหน่อยหากกันต์พิมุกต์โรคจิตคิดร้ายกับคนอื่นๆจริง เขาจะยอมรับสภาพแบบนี้โดนทำแบบนี้ทุกๆวัน โดยไม่ตอบโต้อะไรเลยงั้นเหรอ?” คำพูดของมาร์คที่เริ่มไม่สบอารมณ์ ทำให้นักเรียนหญิงคนเดิมรวมไปถึงเพื่อนๆในกลุ่มสะดุ้ง มองหน้ามองตากันเลิกลั่ก

“พวกเราไม่ได้ทำนะคะ”

“ฉันก็ไม่ได้พูดว่าพวกเธอทำ แค่พูดให้คิด” มาร์คพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินจากออกมา

กันต์พิมุกต์ไม่เคยปริปากว่าใคร ไม่เคยถามด้วยซ้ำว่าใครเป็นคนทำเรื่องพวกนี้ ต่างจากคนบางกลุ่มปากก็บอกว่ากลัว แต่กลับทำตัวไม่ต่างจากปีศาจร้าย จ้องทิ่มแทงและทำสิ่งไม่ดีลับหลัง บีบคั้นให้คนที่ไม่เข้าพวกดูเป็นตัวประหลาดจนต้องเนรเทศตัวเองออกไปจากโรงเรียนนี้

พอมาคิดๆดูแล้วใครกันแน่ที่น่ากลัว?

ไอ้โรคจิตอย่างกันต์พิมุกต์ หรือ เหยื่อ...ที่เบื้องหลังคือมารร้าย?

“พี่มาร์คทำตัวเป็นภารโรงอีกแล้วนะเนี่ย” ยูคยอมที่เดินสวนมาเอ่ยทักขึ้น ยองแจที่ดูเหมือนสะลึมสะลือตื่นไม่เต็มตาก็พยักหน้าเห็นด้วย

“เรื่องของพี่เถอะ ว่าแต่นายสองคนมาเช้าเป็นเหมือนกันนะ”

“ไม่อยากเช้าก็ต้องเช้าอ่ะพี่ ไอ้พี่สั้นมันคาดโทษเราเอาไว้ ถ้าเราสองคนโดดตรวจเครื่องแบบอีก มันจะเด้งเราสองคนออก พี่มาร์คพี่ต้องช่วยเรานะพี่ ไอ้พี่สั้นมันใจร้าย” ยองแจสลัดออกจากยูคยอม แล้วพุ่งมากอดแขนของมาร์ค เอาหัวถูไถเชิงออดอ้อนให้เห็นใจตนกับเพื่อน

“พอเลยแขยง” ไม่พูดเปล่า จัดการผลักหัวยองแจออกไปด้วย

“ใช่สิ เขาไม่ใช่น้องแบมแบมของพี่นี่ เนอะยูคเนอะ”

“ใช่ อะไรๆก็น้องแบมแบม ตั้งแต่กลับไปด้วยกันวันนั้น ความสัมพันธ์คืบหน้าขึ้นเยอะเลยนี่ น้องแบมแบมกลายเป็นน้องรัก พวกเรามันก็แค่หมาหัวเน่า เนอะแจเนอะ” สองแสบพูดจาประชดประชัน มีการกอดปลอบใจกันเองด้วย ทำเอามาร์คต้องเบือนหน้าหนีด้วยความหมั่นไส้ หลังจากวันนั้นมันก็ตกสี่วันมาแล้ว ทุกคนในกลุ่มไม่เลิกล้อพี่มาร์คกับน้องแบมแบมเสียที

“พอเถอะอย่าให้พี่เอือมเลยขอร้อง รีบๆเอากระเป๋าไปเก็บแล้วไปช่วยกันที่ประตูใหญ่โน่น ชักช้าจะให้แจ็คสันมันเด้งออกไปจริงๆ”

“เชอะ! ไปเถอะแจเราไม่ใช่น้องแบมแบมทำอะไรก็ไม่น่ารักหรอก” สองคนสะบัดหน้าใส่มาร์ค ก่อนจะพากันเดินขึ้นห้องไป ทิ้งให้มาร์คส่ายหัวตามหลัง

วันนี้เป็นวันที่สี่แล้ว หลังจากที่ได้พากันต์พิมุกต์ไปที่บ้าน และเป็นวันที่สี่แล้วที่เขาไม่อาจหยุดคิดเรื่องที่แม่เล่าให้ฟังได้เลย

“เหมือนแม่ เกิดมาแทนแม่”

ประโยคนี้ยังคงทำให้รู้สึกแย่ตลอดเวลา ไม่รู้ว่านานแค่ไหนแล้ว ที่เด็กคนหนึ่งถูกยัดเยียดความผิดที่ไม่ได้ก่อให้แบบนี้

แล้วไหนจะเรื่องพี่ชายอีก เขาไม่คิดว่าคนอย่างกันต์พิมุกต์จะเป็นฝ่ายเริ่มทำร้ายใครก่อน บางทีเรื่องนั้นมันอาจจะมีตื้นลึกหนาบางที่ยังไม่มีใครรู้ หากแต่ตอนนี้มันยังไม่ถึงเวลาที่จะถาม

เขาจะรออีกนิด สักวันเรื่องทั้งหมดมันจะต้องกระจ่างอย่างแน่นอน...

สักวันรอยยิ้มของกันต์พิมุกต์จะกลับมา...

“ไง ภารโรงทำหน้าที่เสร็จแล้วเหรอ?” มาร์คกลอกตาไปมาอย่างหน่ายๆ แจ็คสันก็ตัวดี ปากเหน็บแนมไม่เลิก

“ถ้าปากว่างมากนัก รองเท้าน่ะแทะเข้าไปซะ”

“เฮ้ย! ไอ้มาร์คมึงว่ากูเป็นกระรอกเหรอ?”

“อย่าโชว์โง่เลยขอร้อง... ว่าไงจินยองน้องสงสัยอะไรไหม?” มาร์คผลักหัวเพื่อนจอมจุ้นออกไป ก่อนจะหันไปถามจินยองว่ารุ่นน้องมีท่าทีสงสัยอะไรหรือไม่

“ไม่นะ เหมือนน้องไม่ได้สนใจด้วยซ้ำว่าในแฟ้มนี้มันมีอะไรอยู่ข้างใน”

“งั้นเหรอ...ดีแล้วล่ะ อย่างน้อยให้เดินไกลๆก็ดีกว่าไปเห็นสิ่งที่แย่ๆแบบนั้น”

“แล้วนายจะปกป้องแบบนี้ไปได้อีกนานแค่ไหนกัน มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆหรอกนะถ้าคนที่ทำไม่หยุด” แจบอมพูดขึ้นลอยๆ ทำให้มาร์คขมวดคิ้วเข้มเข้าหากันอย่างใช้ความคิด

นั่นสิ! เขาจะทำยังไงให้คนพวกนั้นหยุดแกล้งกันต์พิมุกต์เสียที!   

คาบเรียนบ่ายของวันเป็นวิชาประวัติศาสตร์ เอาจริงๆเป็นวิชาที่มาร์คไม่ค่อยชอบ ชื่อคนสำคัญเรื่องราวเก่าแก่ในประวัติศาสตร์ของเกาหลีเป็นสิ่งที่ซ้ำซ้อนเข้าใจยากสำหรับคนต่างชาติอย่างเขา หนำซ้ำอาจารย์ยังสอนอย่างกับจะร่ายมนต์จนเขาอยากจะหลับเสียให้ได้

“ครืดดดด...” มือถือในกระเป๋าเสื้อสั้นขึ้น ผู้เป็นเจ้าของสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะมองอาจารย์หน้าชั้น

“เพราะเหตุนี้สงครามกลางเมือง...” อาจารย์ยังก้มหน้าก้มตาอ่านบทเรียนให้นักเรียนฟัง ไม่ได้สังเกตความผิดปกติ มาร์คจึงแอบหยิบมือถือออกมาจากกระเป๋า

ไลน์จากยูคยอม?...

[‘มองออกมานอกหน้าต่างสิพี่’]

คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันแทบจะทันที ที่รุ่นน้องคนสนิทส่งข้อความบอกให้มองออกไปนอกหน้าต่าง

“แจ็คสันสลับที่กัน” มาร์คหันไปกระซิบแจ็คสัน

“อย่ามากวนได้ป่ะ กำลังฟังอาจารย์กาอินสอนอยู่ นี่ตั้งใจมากขอบอก”

“ตั้งใจเพ่งนมอาจารย์มากกว่า แลกที่กันซะดีๆไม่งั้นจะฟ้องอาจารย์ว่ามึงจ้องนม” มาร์คขู่เพื่อนที่กำลังตั้งใจเพ่งจ้องอาจารย์เขม็ง เอาจริงๆมันไม่รู้หรอกว่าอาจารย์พูดอะไรบ้าง เพราะสมองมันไม่ได้มีไว้เพื่อเรียนอยู่แล้ว

“ห่านี่...เร็วๆเดี๋ยวอาจารย์เห็น” แจ็คสันยอมอย่างเซ็งๆ ทำให้มาร์คกระตุกยิ้มลุกสลับที่อย่างไว

พอได้ที่นั่งริมหน้าต่างแล้ว มาร์คก็มองออกไปข้างนอกอย่างที่ยูคยอมขอ เขาเห็นเด็กมัธยมปลายปีหนึ่งห้องบีกำลังนั่งกระจัดกระจายกันด้านล่าง พร้อมกระดาษวาดเขียน ดูๆแล้วคาบเรียนนี้คงจะเป็นวิชาศิลปะ      

ดวงตาคมกวาดมองไปเรื่อยๆ จนไปสะดุดกับยูคยอมที่กำลังมองมาทางนี้พอดี อีกฝ่ายฉีกยิ้มกว้างทำมือรูปหัวใจแล้วชี้ไปที่กันต์พิมุกต์เป็นเชิงล้อเลียน  มาร์คส่ายหัวกับการกระทำของเด็กแสบ โดยที่ในใจลึกๆก็รู้สึกดีต่อยูคยอมกับยองแจ

เพราะทั้งคู่เริ่มทักทายกันต์พิมุกต์ทุกครั้งที่เจอ ตอนเที่ยงก็พามาทานข้าว หนำซ้ำตอนนี้ยังรวมกลุ่มนั่งวาดรูปด้วยกัน ทั้งหมดนี่ทำให้มาร์คชื่นชมที่น้องๆเปิดใจ และไม่มองคนที่ภายนอกเหมือนเมื่อก่อน

ยูคยอมที่ยังคงมองเขาอยู่ ยังไม่หยุดทำท่าล้อเลียนยังมีการสะกิดยองแจให้มาเป็นแนวร่วมด้วย สองแสบยังเหน็บแนมว่าเขาลำเอียงไม่เลิก แม้กระทั่งใช้ภาษากายก็ยังเอา จนทำให้กันต์พิมุกต์ที่นั่งนิ่งวาดรูปไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรอยู่นาน เริ่มจะสงสัย

เด็กคนนั้นหยุดวาดรูปแล้วจ้องเพื่อนอยู่นาน จนในที่สุดก็หันมาทางเขา ชั่ววินาทีหนึ่งรู้สึกว่าเหมือนจะได้สบตากัน

ไม่รู้สิ...

กันต์พิมุกต์หันมาทางเขา และเขาก็กำลังมองกันต์พิมุกต์...

สรุปเป็นว่ากำลังสบตากันอยู่ก็แล้วกัน(?)

มาร์คส่งยิ้มกลับไปให้ หากแต่เหมือนกันต์พิมุกต์จะไม่สนใจยิ้มตอบ ก้มหน้าก้มตากลับไปวาดรูปอีกครั้ง และเขาก็เกือบจะหันกลับมาสนใจบทเรียน ถ้าไม่ติดว่า...

“>______<”

“!?” มาร์คถึงกับตกใจตาโต! เมื่อกันต์พิมุกต์หันกระดาษวาดรูปมาทางเขา!

“เด็กบ้านี่เรียกว่ายิ้มเหรอ” มาร์คพึมพำออกมา เมื่อเข้าใจความหมายรูปที่อีกฝ่ายให้ดู เด็กคนนั้นกำลังยิ้มให้เขาผ่านรูป และถึงแม้ว่ามันจะเป็นเพียงลายเส้นง่ายๆแต่มันกลับทำให้เขาไม่สามารถหุบยิ้มได้เลย

ไม่รู้สิ เขากำลังรู้สึกมีความสุขที่กันต์พิมุกต์รับรู้ และกำลังเริ่มตอบรับในสิ่งที่เขาพยายามหยิบยื่นให้...

“มาร์คต้วน! นอกหน้าต่างมันมีอะไรน่าสนใจกว่าอาจารย์เหรอ?” เสียงที่ดังขึ้นลั่นห้องทำให้มาร์คสะดุ้งตกใจ!

อาจารย์กาอินกำลังจ้องมองเขาด้วยแววตาโกรธจัด ในขณะที่เพื่อนร่วมห้องก็หันมามองเขาเป็นตาเดียว! ยิ่งเพื่อนสนิทที่นั่งข้างอย่างแจ็คสันด้วยแล้วถึงขั้นเบะปากทำหน้าทำตาล้อเลียน

“ช่วงนี้มันกำลังหลงน้องซาดาโกะอยู่ครับอาจารย์”

“แจ็คสัน!” มาร์คชักนึกอยากมือลั่นตบหัวเพื่อนเน้นๆสักที! ปากเสียไม่เลิก!

“ไม่ต้องไปหาเรื่องเพื่อนเลยมาร์คต้วน! แจ็คสันเขาตั้งใจต่างจากเธอนะ!” อาจารย์กาอินตำหนิเสียงดัง ทำเอามาร์คอยากสวนกลับว่ามันตั้งใจก็จริง!

แต่! มันตั้งใจมองนมอาจารย์! ไม่ใช่บทสวดมนต์ที่อาจารย์กำลังร่ายอยู่!

“นั่นสิมาร์ค นายน่าจะเอาเราปะ....” / “กรี๊ดดดดดด!!!!!  ใครก็ได้ช่วยด้วย!” แจ็คสันที่กำลังจะพูดเอาความดีเข้าตัวถึงขั้นชะงัก! เมื่ออยู่ๆเสียงกรีดร้องจากด้านนอกดังขึ้น!

มันดังมาจากด้านล่าง!

มันดังมาจากทางรุ่นน้องที่กำลังวาดรูปกันอยู่!

มาร์ครีบหันไปดู! ดวงตาคมถึงขั้นเบิกกว้างด้วยความตกใจ!

“แบมแบม!” ณ วินาทีนั้นมาร์คไม่ได้สนใจด้วยซ้ำว่าวิ่งชนโต๊ะเรียนล้มไปกี่ตัว!

เขารู้แค่ว่าต้องไปถึงตัวเด็กคนนั้นให้เร็วที่สุด!

“พี่มาร์ค! ช่วยด้วย! เร็วเข้าพี่!” ยูคยอมที่ประคองร่างโชกเลือดตะโกนบอกเขาด้วยใบหน้าซีดเผือด ในขณะที่ยองแจลนลานกดมือถือ ด้วยท่าทีเหมือนคุมสติไม่อยู่!

“แบมแบม!” มาร์ครับร่างกันต์พิมุกต์ที่สลบไม่ได้สติมาจากยูคยอม ใจมันกระตุกวูบเมื่อเห็นชัดๆว่าเลือดแดงฉานที่ไหลออกมาจากศีรษะของเด็กคนนี้มันเยอะมากแค่ไหน!

“เอี๊ยดดดดด!/ไอ้มาร์ค! ขึ้นมาเร็ว!” แจ็คสันที่ไม่รู้วิ่งไปเอารถมาตั้งแต่เมื่อไหร่ตะโกนเรียก มาร์คเองก็ไม่รีรอรีบพาคนเจ็บขึ้นไปบนรถ!

“ปัง!” ทันทีที่ประตูปิดแจ็คสันก็กระชากตัวออกรถอย่างแรง เหยียบแทบสุดความเร็วของเครื่องยนต์ไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด! เพื่อให้กันต์พิมุกต์ถึงมือหมอให้ไวที่สุดเท่าที่จะทำได้!

“อย่าเป็นอะไรนะแบมแบม!” มาร์คพึมพำในขณะที่ยังคอยกอดประคองเอาไว้

เมื่อมาถึงโรงพยาบาล หมอและพยาบาลที่ได้รับแจ้งเอาไว้ก่อนหน้าก็รีบเข้ามาช่วยกันพาคนเจ็บเข้าไปในห้องฉุกเฉิน ทิ้งให้มาร์ครอจนรู้สึกกระวนกระวายอยู่หน้าห้อง

“ใบสั่ง 4 ใบ! เวรเอ้ย! บอกว่าพาคนเจ็บมาส่งมันฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องรึไงวะ! ...เอ่อ...มาร์ค...” แจ็คสันที่กำลังโวยวายเรื่องใบสั่งชะงัก เมื่อเห็นว่าเพื่อนกำลังห่วงคนด้านใน จนสติแทบจะไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

“แบมแบม...”

“ใจเย็นเถอะมาร์ค น้องถึงมือหมอแล้วนะ” คนที่เหมือนไม่มีแก่นสารมีท่าทีสงบนิ่งเยือกเย็นขึ้น พูดจาและตบไหล่ปลอบมาร์คให้ใจเย็น

“กูรู้ว่าน้องทำตัวไม่เหมือนเด็กปกติ แต่เหตุการณ์นี้มันเกินไปนะ มึงเห็นกระถางดอกไม้ที่มันแตกอยู่ข้างๆน้องหรือเปล่า มันต้องมีคนตั้งใจโยนลงมาแน่ๆ”

“กูไม่รู้จะพูดยังไงว่ะมาร์ค...กูรู้ว่ามันแย่ แต่ตอนนี้มึงต้องใจเย็นนะ น้องมันมีมึงแค่คนเดียว ถ้ามึงสติแตกน้องมันจะพึ่งใครวะ” แจ็คสันพยายามพูดให้มาร์คตั้งสติด้วยน้ำเสียงที่ใช้เวลาจริงจัง

เรื่องนี้จะทำการลงเนื้อหาเฉพาะเนื้อเรื่องหลักนะคะ คือ EP1-25 

ส่วนตอนพิเศษ และพาท NOT ALONE จะมีในเฉพาะในรูปแบบ E-BOOK ค่ะ

ภายใน E-BOOK ประกอบไปด้วย

EP 1-25 

Jackson parts  -  อดีตของแจ็คสันกับจื่อเทา

Yugyeom&Youngjae parts  -  เพื่อนสนิท

Jaebum&Jinyoung parts - หักห้ามใจ

Not Alone EP1 – สู่อ้อมอก 

Not Alone EP2 - ชดเชยช่วงเวลาที่ห่างกัน

Not Alone EP3 – ไม่มีใครดีไปกว่าพี่มาร์ค

Not Alone EP4 - ช่วยจินยอง

Not Alone END – กุมมือกันไว้  

ALONE (MARKBAM) อานาย www.mebmarket.com กันต์พิมุกต์ถูกตราหน้าว่าโรคจิต คนในโรงเรียนต่างหวาดกลัว มาร์คและเพื่อนๆมีหน้าที่หาหลักฐานมากำจัดให้กันต์พิมุกต์ถูกไล่ออก แต่ทำไปทำมาดันตกบ่วง หลงรักหัวปักหัวปำเสียนี่ (นิยายวาย Boy Love/ Yaoi)