[GOT7] Alone | MarkBam [จบ]

ลำดับตอนที่ #14 : EP12 – เข้มแข็งขึ้น

มาร์คชักไม่แน่ใจเสียแล้วว่าที่พูดไปเมื่อคืนมันสมควรหรือไม่ เพราะหลังจากนั้น กันต์พิมุกต์ก็มักหลบตาของเขาตลอด

“แบมแบม ถ้าพี่พูดอะไรที่ทำให้ไม่สบายใจอย่าถือสาพี่เลยนะ” น้ำเสียงติดกังวลเอ่ยขึ้นหลังจากจอดรถ

“ไม่ได้รู้สึกแบบนั้นครับ”

“ถ้าไม่ได้รู้สึกแบบนั้น ไหนลองมองตาพี่ซิ” ไม่พูดเปล่ามาร์คเชยคางให้อีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นจ้องตาตัวเองด้วย หากแต่สบได้เพียงแค่นิดเดียวก็ถูกหลบตาอีกเช่นเคย

“เห็นไหมแบมแบมหลบตาพี่จริงๆด้วย”

“ผม...”  

“พี่อยากให้เราสนิทกันนะ ไม่อยากให้แบมแบมห่างเหินกับพี่ ได้ไหม? พี่ขอมากไปหรือเปล่า?” เมื่อมาร์คพูดออกไปแบบนั้น อีกฝ่ายก็เงยหน้าขึ้นมาสบตาตรงๆ เล่นเอาเขาอยากย้อนเวลากลับไปถอนคำพูดเมื่อครู่เสียจริง

ใบหน้าร้อนผ่าวอีกแล้ว...

ใจมันหวิวๆเต้นไม่เป็นจังหวะอีกแล้ว...

“แบมเปล่าอึดอัดนะครับ ไม่ได้รู้สึกห่างเหินด้วย” คำตอบของกันต์พิมุกต์ทำให้มาร์ครู้สึกว่ากำลังจะตายเข้าแล้วจริงๆ เรี่ยวแรงเหมือนถูกสูบไปทางไหนก็ไม่รู้ ใจของเขามันอ่อนยวบไปหมด ยามที่ได้ยินคำแทนตัวน่ารักน่าชังอย่างคำว่า ‘แบม’

“เอ่อ...แบมแบมไม่ต้องทำตามที่ยูคยอมกับยองแจมันบอกก็ได้นะ แทนตัวอย่างที่แบมแบมถนัดดีแล้ว” มาร์คพูดออกไปเมื่อตั้งสติได้

“อยากใช้กับพี่ ไม่ได้เหรอ?” ไม่ได้ถามเปล่าเจ้าตัวเอียงคอนิดๆด้วย ถ้าเป็นเมื่อก่อนหลายๆคนอาจพูดว่าน่ากลัวดูแอบจิตพิลึก! แต่ตอนนี้มาร์คกล้าพูดได้เต็มปากเลยว่า...

“โคตรน่ารัก”

“ครับ?” ดูท่าจะคิดดังไปนิด? กันต์พิมุกต์ถึงได้ขมวดคิ้วถามขึ้นมา

“อ่อ...เอ่อ...พี่จะบอกว่าโอเคแทนแบบนี้ก็ได้ แต่ตอนนี้พี่คงต้องวานแบมแบมเอาแฟ้มนี้ไปให้พี่จินยองที่หน้าประตูใหญ่ด้วย ต้องรบกวนหน่อยนะพี่จินยองต้องรีบใช้” มาร์ครีบเปลี่ยนเรื่องส่งแฟ้มให้ พร้อมพูดเชิงบีบให้อีกฝ่ายยอมทำตามที่ขอ

จากนั้นร่างผอมบางก็ลงจากรถไปพร้อมกับแฟ้ม มาร์คมองตามหลังนิดหน่อย แล้วรีบลงจากรถเข้าไปยังตึกมัธยมปลายปีหนึ่ง เพื่อจัดการกับขยะในล็อกเกอร์และโต๊ะนักเรียนให้เรียบร้อย

วันนี้ก็เหมือนสองวันที่แล้ว ยังมีขยะมีจดหมายด่าทอ แต่มันก็น้อยลงกว่าเมื่อก่อนเยอะ

สองมือแกร่งกวาดขยะลงใส่ถุงพลาสติก กำลังจะหันหลังเดินออกมาจากล็อกเกอร์ ถ้าไม่ติดว่ามีมือเอื้อมมาแย่งถุงขยะจากมือของเขาเสียก่อน!

“แบมแบม! เอ่อ...ทำไม?”

“กระดาษA4เปล่าๆ แบมว่าพี่จินยองคงไม่รีบใช้หรอกครับ” คำพูดนั้นทำเอามาร์คอึกอัก ไม่รู้จะพูดอะไรดี ยิ่งตอนที่อีกฝ่ายยื่นแฟ้มคืนมาให้ แล้วดึงถุงขยะไปถือเอง ยิ่งส่งผลให้เขาทำตัวไม่ถูก!

“คือพี่...”

“ไอ้โรคจิตไปตายซะ แกมันฆาตกร หนักแผ่นดิน ไปลงนรกซะ กูเกลียดมึง...” เจ้าตัวอ่านจดหมายไปเรื่อยๆ ทำให้มาร์คทนไม่ได้ต้องยื้อแย่งกลับมา

“พอได้แล้ว แบมแบมจะอ่านมันทำไม?”

“คนที่พอไม่ใช่แบม อย่าปกป้องแบมด้วยการทำให้ตัวเองต้องเหนื่อยแบบนี้”

“แต่พี่...”

“จะเข้มแข็ง” คำพูดสั้นๆทำให้มาร์คที่กำลังพูดขัดยอมเงียบลง

ในเมื่อกันต์พิมุกต์กำลังจะเผชิญหน้าปัญหา เขาเองก็ต้องกล้าปล่อยให้กันต์พิมุกต์ลองเดินด้วยตัวเอง

“งั้นเอาขยะไปทิ้งกันเถอะ” มาร์คยื่นมือขอถือถุงขยะให้ แต่ร่างผอมบางถอยห่างก่อนจะส่ายหัว

“ไม่ทิ้ง”

“ไม่ทิ้ง? หมายความว่าไงพี่ไม่เห็นด้วยที่แบมแบมจะเก็บไว้นะ” งานนี้ไม่มีการตอบโต้ใดๆ ร่างผอมบางทำเพียงเดินขึ้นบันไดไปชั้นสอง

“แบมแบมเดี๋ยวก่อนสิ!” มาร์คเชื่อว่ากันต์พิมุกต์กำลังจะเข้มแข็ง แต่เขาไม่เห็นด้วยอย่างยิ่ง ที่จะเก็บของพวกนั้นเอาไว้! เขาจึงรีบสาวเท้าตามไปหวังเคลียร์ให้รู้เรื่อง!

“นี่ของเธอ เราเอามาคืนให้” หากแต่สิ่งที่ดวงตาคมกำลังเห็นอยู่ ทำให้ต้องหยุดชะงักที่หน้าประตู!

“ของฉัน?”

“ใช่ของเธอ เรารู้มาตลอดว่าเป็นเธอ” ภาพกันต์พิมุกต์กำลังยื่นขยะส่งให้นักเรียนหญิงห้องเอ ทำให้มาร์คถึงกับอึ้ง!

เจ้าตัวไม่ได้มีท่าทีหยาบคาย

ไม่ได้ทำสีหน้าโกรธเกลียดชัง

หากแต่กำลังยื่นขยะคืนด้วยท่าทีสุภาพ จากนั้นก็เดินออกมาจากห้องท่ามกลางความงุนงงของทุกคน

“มิยู เธอรู้จักคนนั้นด้วยเหรอ?”

“นั่นสิ หน้าตาดีเว่อร์อ่ะ ใจของฉันเต้นแรงเลยอ่ะแนะนำหน่อยสิมิยู”

“ฉันไม่รู้จัก ฉันรู้แค่ว่าขยะนี่ฉันใส่ในล็อกเกอร์ของไอ้โรคจิตนะ ทำไมคนนั้นถึงเอามันออกมาได้” บทสนทนานั่นทำให้มาร์คส่ายหัว ห้องเอเป็นห้องคิงส์ของโรงเรียน เด็กห้องนี้เป็นระดับหัวกะทิ แต่การกระทำของบางคนกลับไม่ได้สูงตามไอคิวในหัว เหยียบย้ำซ้ำเติมคนอื่นลับหลังอย่างน่าสมเพช

มาร์คละสายตาจากนักเรียนกลุ่มนั้น แล้วเดินตามหลังกันต์พิมุกต์ไปต่อ เจ้าตัวเดินผ่านห้องเรียนของตัวเอง จากนั้นก็ยื่นจดหมายให้นักเรียนชายกลุ่มหนึ่งที่ยืนอยู่หน้าห้องซี

“เอ่อ...เธอให้เราเหรอ?” มาร์คไม่ได้ตาฝาดไปแน่ๆ นักเรียนชายที่รับจดหมายจากกันต์พิมุกต์มีท่าทีเหมือนตกอยู่ในห้วงภวังค์ หนำซ้ำเพื่อนร่วมกลุ่มยังหน้าแดงมือไม้สั่นวางตัวกันไม่ถูก

“คืนให้” เมื่อพูดสั้นๆจบ เจ้าตัวก็หันหลังเดินออกมา โดยที่ยังมีดวงตาหลายคู่มองตามหลัง

“โอ้ย!” เสียงร้องอย่างเจ็บปวดทำให้มาร์คถึงขั้นส่ายหัว นักเรียนหญิงคนหนึ่งมัวแต่มองกันต์พิมุกต์ ไม่ได้มองทางเลยชนเข้ากับผนังแข็งๆล้มทรุดไปกองกับพื้น

“ไม่เป็นไรใช่ไหม?”

“เอ่อ...คือ...เอ่อ...” นักเรียนหญิงคนเดิมถึงขั้นพูดติดอ่าง ไม่จบประโยคสักที เมื่อคนที่เธอมองอยู่หันกลับมาถาม หนำซ้ำยังช่วยพยุงลุกขึ้นด้วย

ทั้งหมดนั่นทำเอามาร์คที่ยืนมองอยู่รู้สึกไม่พอใจขึ้นมาเสียดื้อๆ ทีเมื่อก่อนรังเกียจจะเป็นจะตาย พอมาตอนนี้ได้เห็นใบหน้าแท้จริงเข้าหน่อยทำมาเป็นเคลิบเคลิ้มหลงใหล!

“ใจเย็นพี่มาร์ค”

“ถูกของยูค อย่าเพิ่งปรอทแตก แบมแบมแค่มีน้ำใจ” ยูคยอมกับยองแจที่ไม่รู้มาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่พูดขึ้น ทำเอามาร์คสะดุ้งตกใจเล็กน้อย

“พวกนายมาตั้งแต่เมื่อไหร่?”

“ก็มาทันเห็นแบมแบมของพี่ เดินคืนขยะกับจดหมายให้พวกมือดีนั่นแหละ” คำตอบของยูคยอมทำให้มาร์คนึกบางอย่างขึ้นได้

“แบมแบมรู้ได้ยังไงว่าใครเป็นตัวการ”

“โธ่...พี่คิดว่าสามเดือนมานี่แบมแบมมาโรงเรียนสายเหรอ?”

“ใช่ บางวันอาจจะมาเช้ากว่าภารโรงก็ได้ แค่มาเช้าก็รู้แล้วล่ะว่าใครเป็นคนทำ”

“พวกคนทำนั่นแหละโง่ คิดดูนะถ้าแบมแบมเป็นโรคจิตจริงๆ พวกมันคงตายไปแล้วล่ะ” คำพูดของสองรุ่นน้องทำให้มาร์คถอนหายใจ

บางทีการที่เขาเป็นคนเก็บกวาดพวกขยะให้ กันต์พิมุกต์ก็คงรู้มาตลอดแต่ทำเป็นไม่รู้ เพราะอาจจะรอหยั่งเชิงดูนิสัยและความจริงใจของเขาอยู่ก็เป็นได้

“ดีจ้าแบมแบม” ยองแจเดินเข้าไปกอดแขนทันทีที่ร่างผอมบางเดินกลับมาถึงจุดที่พวกตนกำลังยืนอยู่

“สวัสดี” เจ้าตัวทักกลับสั้นๆ พลางเงยหน้ามองหมวกรูปหมีน่ารักที่ยองแจสวมอยู่บนหัวด้วยความสงสัย ยูคยอมเป็นคนสังเกตเห็นพอดีเลยตอบให้โดยที่ไม่ต้องถาม

“แจต้องใส่หมวกมาเรียนสักสองสามอาทิตย์น่ะ”

“ใช่ อย่าถามนะว่าทำไม?” ยองแจหันมามองหน้ามาร์คด้วยความเคืองที่ทำตนเจ็บไม่พอ ผมยังแหว่งซะสั้นติดหนังหัว! ถ้าแก้ทรงได้ก็ต้องเป็นทรงทหารทรงเดียว ทำให้เขาต้องใส่หมวกปกปิดเส้นผม จนกว่ามันจะยาวพอที่จะแก้ทรงได้

“ไม่ต้องมามองพี่แบบนี้เลยนะ ขอให้พี่ตัดเองนี่”

“ก็ใช่สิ ผมไม่ใช่แบมแบมนี่” ยองแจสะบัดหน้าใส่แถมท้ายด้วยคำพูดประชดประชัน แต่คำพูดนั้นดันส่งผลกับกันต์พิมุกต์แทน

มาร์คหันมาเห็นใบหน้าสวยขึ้นสีระเรื่อ พอเผลอสบตากันอีกฝ่ายก็หลบสายตาก้มหน้างุด มาถึงตอนนี้มาร์คเริ่มรู้แล้วล่ะว่าไม่ใช่ท่าทีที่แสดงออกมาเพราะรู้สึกอึดอัดหรือห่างเหิน ...

เจ้าตัวกำลังอายอยู่ต่างหากล่ะ!

“แบมแบมไม่ต้องไปสนใจสองแสบหรอกนะ อ่อ!...พี่เกือบลืมเตือนไปเลย ใกล้พักเที่ยงเมื่อไหร่แบมแบมอย่าลืมกินยาก่อนอาหารนะ ยากับน้ำเปล่าพี่ใส่ไว้ให้ในกระเป๋าแล้ว”

“อื้อ...” กันต์พิมุกต์พยักหน้าเข้าใจ ในขณะที่มาร์คขยับตัวเข้ามาใกล้เกลี่ยเส้นผมดูความเรียบร้อยผ้าปิดแผลบนหัว

“เจ็บไหม? ปวดหรือเปล่า?”

“เจ็บครับ ตึงๆแต่ทนได้”

“ถ้าไม่ไหวรีบบอกนะ ให้ยูคยอมไลน์บอกพี่ก็ได้พี่จะรีบมา” อีกฝ่ายไม่ได้ตอบเป็นคำพูดแต่พยักหน้ารับแทน ทำให้มาร์คเบนสายตาไปมองรุ่นน้องตัวแสบทั้งสองคน ก่อนจะพูดจาฝากฝังให้ช่วยดูแล

“เอาเป็นว่าพี่ฝากพวกนายดูแลแบมแบมด้วยนะ”

“ได้ครับพี่ จะดูแลเป็นอย่างดี เดี๋ยวตอนเที่ยงจะรีบพาไปนั่งที่โต๊ะเลยด้วย ไม่ต้องห่วงครับ” ยูคยอมรับคำอย่างดี ทำให้มาร์คเบนสายตากลับมามองคนตรงหน้าอีกครั้ง

“พี่ไปก่อนนะ แล้วเจอกันตอนเที่ยง” เขายกมือลูบผมนุ่มเบาๆ แล้วหันหลังกำลังจะเดินแยกออกมาถ้าไม่ติดว่า...

มือผอมบางกำลังดึงชายเสื้อของเขาเอาไว้

“พี่มาร์คตั้งใจเรียนนะครับ แล้วเจอกัน” ประโยคยาวๆที่กันต์พิมุกต์พูดออกมา แม้น้ำเสียงจะงึมงำแผ่วเบา แต่มาร์คได้ยินทุกคำ! ทำเอาเขาไม่สามารถหุบยิ้มลงได้เลย!

ทำไมไม่รู้เหมือนกัน...

ก็แค่ประโยคแสนธรรมดา...

ความหมายก็ธรรมดา...

แต่มาร์คต้วนโคตรมีความสุขเลย!  

มาร์คนั่งเรียนไปยิ้มไป เขาตั้งใจนะหากแต่มันไม่เข้าหัวเลยสักนิด ใจของเขามันไปจดจ่อกับเหตุการณ์เมื่อเช้าเสียมากกว่า ทั้งเรื่องการแทนตัว เรื่องความเข้มแข็ง รวมไปถึงเรื่องที่บอกให้เขาตั้งใจเรียน ทั้งหมดนั่นยิ่งนึกถึงก็ยิ่งหุบยิ้มไม่ได้เลย

“ตั้งใจเรียนเถอะมาร์ค กูขอร้อง” แจ็คสันที่นั่งข้างๆกระซิบเรียกสติให้มาร์คหันมาจดจ่อกับบทเรียนตรงหน้า      

“มึงก็ตั้งใจไปสิ”

“ห่านี่ ถ้ากูฉลาดฟิสิกส์ก็ไม่ง้อมึงหรอก มึงช่วยตั้งใจหน่อยได้ไหม ช่วยกูหน่อย” แจ็คสันกระซิบอ้อนวอน ทำเอามาร์คถอนหายใจออกเฮือกยาว เข้าใจเพื่อนนะว่ากลัวอาจารย์มินซูสุดโหดเรียกแล้วจะตอบไม่ได้ ต้องพึ่งเขาให้กระซิบบอก แต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกไม่สบอารมณ์

“เออ กูก็ตั้งใจเรียนอยู่นี่ไง”

“ตอแหล กูเห็นนะว่าใจมึงลอยไปทางตึกของปีหนึ่ง” แจ็คสันไม่พูดเปล่าเบ้ปากใส่อย่างหมั่นไส้ด้วย ทำเอามาร์คทำตาดุใส่

“นี่มึง...”/ “มาร์คต้วน! ออกมาแก้ข้อนี้ซิ!” เสียงกัมปนาทหน้าห้องดังขึ้นทำเอามาร์คสะดุ้งโหยง ในขณะที่แจ็คสันหน้าซีดกลัวว่าตัวเองจะถูกเรียกด้วย

“ได้ยินไหม? ออกมาแก้ข้อนี้”

“ครับ จะออกไปเดี๋ยวนี้แหละครับ” มาร์คเดินออกไปแก้โจทย์แต่โดยดี ดวงตาคมจ้องมองโจทย์แล้วยืนนิ่งไป

บอกตามตรงว่ายาก!

“ถ้าเธอฟัง เธอก็ทำได้” ร่างสูงใหญ่ของอาจารย์ยืนชิดกดดันเขาเต็มที่

“ขอโทษครับที่ไม่ตั้งใจฟัง แต่ผมจะลองพยายามแก้ดูครับ” เมื่อทำผิดมาร์คก็ยอมรับผิดแต่โดยดี ไม่มีเล่นลิ้นแก้ตัว

“ใช้สูตรพลังงานศักย์ไฟฟ้า” เมื่อมาร์คยอมรับผิดและขอโทษออกมา อาจารย์โหดๆก็ยอมใบ้ทางออก มาร์คขมวดคิ้วนึกสูตรจากนั้นก็แทนค่าแก้โจทย์จนเสร็จ

“เสร็จแล้วครับอาจารย์”

“อืม ถูกต้อง”

“ขอบคุณครับ” มาร์คก้มหัวขอบคุณ อาจารย์มินซูถอนหายใจเฮือกยาวจ้องมองเขา แต่ยังไม่มีการสั่งให้กลับไปนั่งที่ มาร์คจึงยืนรอนิ่งๆจนกว่าอาจารย์จะสั่ง

“ที่จริงไม่อยากจะยุ่งกับเด็กคนไหนหรอก ใครจะนิสัยห่วยแย่ยังไงฉันไม่สนใจแต่อย่าทำในคาบเรียนของฉัน เข้าใจใช่ไหม?”

“เข้าใจแล้วครับ ขอโทษครับ” มาร์คก้มหัวขอโทษอาจารย์อีกครั้ง อาจารย์คนนี้เป็นอาจารย์ที่นักเรียนทุกคนเกรงใจ รวมทั้งเขาด้วย ยิ่งแจ็คสันยิ่งแล้วใหญ่ ไม่ใช่แค่เกรงใจแต่กลัวจนกลายเป็นลูกหมาตัวสั่นทุกครั้งที่นั่งเรียนในชั่วโมงของอาจารย์มินซู

คงเป็นเพราะอาจารย์มินซูมีภาพลักษณ์ภายนอกที่ไม่สนใจ ไม่เข้าหา ไม่เล่นหัวหยอกล้อกับนักเรียน แต่เวลาสอนจริงจังมาก ดุมาก เข้มมาก จะเรียกถามทุกคนตลอดเวลาเพื่อให้แน่ใจว่าทุกคนฟังและเข้าใจที่สอนไป  ดังนั้นนักเรียนจึงนั่งเรียนกันอย่างใจหวาดหวั่นและตื่นตัวทุกครั้ง

“เธอเก่งนะมาร์คต้วน สี่ทุกวิชาคะแนนมากกว่าเก้าสิบตลอด แต่คนเก่งไม่ได้แปลว่าจะรู้ทุกเรื่อง ดูอย่างข้อเมื่อกี้สิถ้าฉันไม่บอกสูตร เธอก็เอาแต่ยืนนิ่งใช่ไหม? อย่าให้เหตุการณ์อย่างนี้มันเกิดขึ้นอีกไปนั่งทีซะ”

“ขอบคุณครับ”

“แจ็คสันหวังออกมา” มาร์คยังไม่ทันจะทิ้งตัวลงนั่ง เสียงกัมปนาทก็ดังขึ้นอีกครั้งแต่คราวนี้เป็นแจ็คสันที่โดน ทำเอามาร์คส่งสายตาขอโทษที่ช่วยเหลืออะไรไม่ได้ออกไป

“เพราะมึงคนเดียวเลยไอ้มาร์ค” แม้จะพูดอย่างนั้นก็แก้ไขอะไรไม่ได้อยู่ดี แจ็คสันจึงต้องเดินคอตกออกไปหน้าห้องและพยายามแก้โจทย์ที่อาจารย์ให้

ดวงตาคมของมาร์คมองให้กำลังใจเพื่อนแล้วหันไปมองที่นั่งว่างๆสองทีของแจบอมกับจินยอง ทั้งคู่ไปคุยกับการเงินของโรงเรียนเรื่องงบประมาณชมรมของปีนี้เลยยังไม่ได้เข้าเรียนเลยตั้งแต่เช้า

ไม่ต้องเดาก็รู้อนาคต อาจารย์มินซูสั่งงานแน่ รายนั้นไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหมหรอก ต่อให้ไปทำงานให้ผู้อำนวยการ ถ้ากินเวลาในคาบเรียน อาจารย์มินซูก็ไม่ละเว้น!

“นี่ฉันต้องสอนพิเศษให้เธอไหมแจ็คสัน! ข้อนี้มันง่ายกว่าของมาร์คต้วนตั้งเยอะ ทำไมเธอทำไม่ได้ นี่ฉันสอนแย่ หรือเธอโง่กันแน่ห๊ะแจ็คสัน?” น้ำเสียงไม่สบอารมณ์ของอาจารย์ดังขึ้น ทำให้มาร์คหันกลับไปสนใจมองโจทย์บนกระดานที่เพื่อนกำลังแก้อยู่

“ไอ้โง่” มาร์คด่าเพื่อนเบาๆ ก็สมควรที่อาจารย์จะโกรธ เพราะโจทย์บนกระดานเป็นโจทย์เก่า แจ็คสันโดนเรียกไปแก้ข้อนี้มาสองครั้งแล้ว แต่เจ้าตัวดันจำไม่ได้เสียนี่ โดนอาจารย์วางยาเอาไว้ยังไม่รู้ตัวอีก!

“เอานี่ไปเลย ไปทำมาส่งวันจันทร์หน้า ถ้าไม่ส่งเอาศูนย์ไปกิน”

“ครับผมจะพยายามครับ” แจ็คสันรับกระดาษปึกหนึ่งที่เต็มไปด้วยโจทย์ฟิสิกส์มาจากอาจารย์ด้วยน้ำเสียงอ่อยๆ

“ส่วนอิมแจบอมกับปาร์คจินยองบอกให้ไปพบฉันหลังเลิกเรียนด้วย แล้วอย่าลืมนะ คาบหน้ามีสอบย่อยเก็บคะแนน อ่านมาให้ดีแล้วฝึกทำความเข้าใจโจทย์ด้วย อย่าเอาแต่ท่องจำ แล้วอย่าให้จับได้ว่ามีโพยฉันฆ่าทิ้งแน่” พอพูดถึงเรื่องโพยอาจารย์ก็หันมาสบตาแจ็คสัน ทำเอาคนถูกสบตาด้วยรีบก้มหน้างุด

“เอาล่ะวันนี้พอแค่นี้”

“ขอบคุณครับ/ค่ะ” นักเรียนลุกขึ้นทำความเคารพ อาจารย์จอมโหดก็พยักหน้าแล้วถือเอกสารการสอนออกไป

“เฮ้อออ...กูกำลังจะตาย” ไม่ใช่แค่แจ็คสันแต่เพื่อนคนอื่นๆก็ต่างสูดลมหายใจปอดกันเฮือกยาว ราวกับขาดอากาศกันมานาน

“นี่อาจารย์เขาเมตตามึงแล้วนะ ถึงให้ส่งวันจันทร์อ่ะ”

“เหอะ! ความผิดมึงเลยไอ้มาร์ค มึงเอาไปทำเลย”

“มึงจะบ้าเหรอ? นี่งานมึงนะ”

“แต่เพราะมึงไม่ตั้งใจเรียนถึงได้โดนเรียก กูก็พลอยโดนไปด้วย ไม่รู้แหละมึงต้องช่วยกู ไม่อย่างนั้นก็จะไปบอกน้องแบมแบมว่ามึงแอบซุกกิ๊ก” คำพูดยียวนนั่นทำให้มาร์คหันมามองค้อนตาแทบกลับ

“มึงจะบ้ารึไงกูไม่เคยซุกใคร อีกอย่างน้องไม่ได้เป็นแฟนกับกู เขาไม่สนใจเรื่องแบบนี้หรอก”

“ไอ้บื้อ...” แจ็คสันพึมพำว่า

“กูได้ยิน”

“โทษที ฮื่ออ...มึงก็รู้นี่ว่ากูไม่เก่งวิชานี้ นะเพื่อนนะช่วยกูที” งานนี้แจ็คสันเปลี่ยนโหมดมาอ้อนวอน ทำให้มาร์คจำใจต้องพยักหน้า

“เออ! ก็ได้”

“ขอบคุณนะคะ พี่แจ็ครักพี่มาร์คที่สุดเลยค่ะ”

“อย่าพูดแบบนี้กูแขยง อ้าว...สองคนนั้นมาพอดี” มาร์คที่กำลังผลักหัวแจ็คสันชะงัก เมื่อแจบอมกับจินยองเดินเข้ามา

“มาร์คพักเที่ยงเรามีเรื่องต้องคุยกัน” แจบอมยังไม่ทันได้นั่งที่ก็เอ่ยขึ้น สีหน้าของเขารวมไปถึงจินยองดูเคร่งเครียดกว่าปกติ จนมาร์คเริ่มรู้สึกกังวล

“เรื่องอะไร?”

“ไม่สะดวกที่จะพูดตรงนี้ ไปคุยที่ห้องคณะกรรมการดีกว่า” แสดงว่าไม่ใช่เรื่องเล่นๆแล้วล่ะ มันจะต้องมีบางอย่างเกิดขึ้นแน่นอน

เรื่องนี้จะทำการลงเนื้อหาเฉพาะเนื้อเรื่องหลักนะคะ คือ EP1-25 

ส่วนตอนพิเศษ และพาท NOT ALONE จะมีในเฉพาะในรูปแบบ E-BOOK ค่ะ

ภายใน E-BOOK ประกอบไปด้วย

EP 1-25 

Jackson parts  -  อดีตของแจ็คสันกับจื่อเทา

Yugyeom&Youngjae parts  -  เพื่อนสนิท

Jaebum&Jinyoung parts - หักห้ามใจ

Not Alone EP1 – สู่อ้อมอก 

Not Alone EP2 - ชดเชยช่วงเวลาที่ห่างกัน

Not Alone EP3 – ไม่มีใครดีไปกว่าพี่มาร์ค

Not Alone EP4 - ช่วยจินยอง

Not Alone END – กุมมือกันไว้  

ALONE (MARKBAM) อานาย www.mebmarket.com กันต์พิมุกต์ถูกตราหน้าว่าโรคจิต คนในโรงเรียนต่างหวาดกลัว มาร์คและเพื่อนๆมีหน้าที่หาหลักฐานมากำจัดให้กันต์พิมุกต์ถูกไล่ออก แต่ทำไปทำมาดันตกบ่วง หลงรักหัวปักหัวปำเสียนี่ (นิยายวาย Boy Love/ Yaoi)