[GOT7] Alone | MarkBam [จบ]

ลำดับตอนที่ #13 : EP11 - ไม่ควรถามหาความยุติธรรมจากมาร์คต้วน

เส้นผมสีดำสนิทถูกคมกรรไกรตัด ค่อยๆร่วงหล่นไปกองอยู่กับพื้น ในขณะที่ผู้เป็นเจ้าของหลับตาพริ้ม เหมือนกำลังปล่อยให้อดีตอันเจ็บปวดถูกตัดไปพร้อมกับเส้นผม  

ยิ่งเส้นผมถูกตัดออกไปมากเท่าไหร่ ดวงตาคมก็ได้ยลโฉมของอีกฝ่ายชัดเจนมากขึ้นเท่านั้น

ในยามนี้... มาร์คพึ่งได้รู้ว่าการตัดผมมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสักนิด ต้องคอยคุมสติให้อยู่กับตัวอยู่ตลอดเวลา ไม่เช่นนั้นมันมักจะเผลอไผลหายไปทางไหนก็ไม่รู้    

ก็ยอมรับว่ายังไม่ชิน...  

ยังหายใจไม่ทั่วท้องยามได้ยินเสียง...  

ยังใจเต้นระรัวนับจังหวะไม่ถูกทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้...  

และใบหน้ายังร้อนผ่าวทุกครั้งที่ได้สบตา...  

“เสร็จแล้วเหรอ?” กันต์พิมุกต์เอ่ยถามขึ้น ทำให้มาร์คได้สติรีบชักนิ้วมือที่กำลังไล้แก้มเนียนออก  

“ยังหรอก พอดีเมื่อกี้เส้นผมติดแก้มน่ะ” รู้สึกละอายใจเกินกว่าจะสารภาพไปว่าตนเผลอตัวทำแบบนั้นลงไป   

การตัดผมจึงค่อยๆดำเนินต่อไปเรื่อยๆ ทุกอย่างมาร์คทำอย่างช้าๆ ตัดออกทีละนิดไม่ถึงครึ่งเซนติเมตรต่อการลงกรรไกรหนึ่งครั้ง เขาอยากให้มันออกมาดีและแก้ไขได้ถ้าผลมันออกมาไม่เข้าท่า  

“ไหนดูหน่อยสิ อืม...เรียบร้อยแล้วล่ะ แบมแบมจะดูไหม?” เขาถามขึ้นเมื่อสำรวจความเรียบร้อยเสร็จ ตอนนี้ไม่มีกระจกแบบพกพาเขาจึงยื่นมือถือให้ใช้กระจกหน้าจอส่องแทน แต่มือบางกลับดันมันคืนกลับมาอย่างไม่ต้องการ หนำซ้ำยังพูดประโยคที่ทำให้เขาไม่สามารถหุบยิ้มลงได้เลย  

“ผมเชื่อใจ”   

“พูดแบบนี้พี่ดีใจนะ ไปอาบน้ำไป จะได้ไปกินข้าวกินยากัน” ไม่พูดเปล่าพยักพเยิดหน้าไปทางห้องน้ำด้วย   

“...” กันต์พิมุกต์ไม่ตอบอะไรออกมา แต่ร่างกายของเจ้าตัวกลับทำตามคำสั่งของมาร์ค คว้าผ้าขนหนูและชุดเปลี่ยนใหม่เข้าไปให้ห้องน้ำ  

“ซ่าส์....ซ่าส์...” เสียงน้ำกระทบพื้นดังออกมาเป็นระยะ ทำเอาคนยืนอยู่ข้างนอกใจกระตุกวูบ!  

ลืมเตือนเรื่องแผล!  

“แบมแบมไม่ลืมใช่ไหมว่าแผลห้ามโดนน้ำ!?” คำถามที่ตะโกนถามไป ทำให้เสียงน้ำที่ดังอยู่หยุดเหมือนถูกปิด ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบงันชั่วขณะ ก่อนที่จะมีเสียงของกันต์พิมุกต์ดังออกมา  

“สระผม”  

“กรรม..” คนที่ได้รับคำตอบพึมพำออกมาเบาๆ ช็อกไปชั่วขณะเมื่อได้ยินแบบนั้น เพราะไม่ใช่แค่เปียก แต่นี่ถึงขั้นสระผม!   

“เอาเถอะรีบอาบแล้วรีบออกมา ต้องรีบทำแผลให้แห้ง” ไม่พูดเปล่า มาร์คควานหากล่องยาที่เอามาทิ้งไว้วันก่อนด้วย   

เช็คแล้วอุปกรณ์ทำแผลพร้อม!  

“แต่ไดร์ไม่พร้อม” พอนึกได้ว่ากันต์พิมุกต์ไม่มีไดร์เป่าผม ก็ถึงขั้นเอามือกุมขมับ พอยิ่งรีบเหมือนยิ่งช้า  

“ไปทำแผลโรงพยาบาลดีไหมเนี่ย?” เหมือนถามขึ้นลอยๆ เมื่อเห็นร่างผอมบางออกมาจากห้องน้ำพร้อมผมที่เปียกโชก   

“...” อีกฝ่ายไม่ได้พูดอะไร มีเพียงปฏิเสธเป็นท่าทาง ด้วยการส่ายหัวไม่ยอมไป  

“ถ้าไม่ไป... คราวหลังห้ามลืมอีก แผลยังไม่สนิทดีเลย ป่ะ...รีบไปห้องพี่จะได้รีบเป่าผม” มาร์ครีบคว้ากล่องยาเดินนำ  

เกือบจะพ้นประตูห้องถ้าไม่ติดว่า(?)  

มือผอมบางดึงรั้งชายเสื้อของเขาเอาไว้...  

“ขอโทษ” ไม่ใช่แค่น้ำเสียงที่รู้สึกผิด แต่พอมาร์คหันกลับมา ก็เห็นว่าอีกฝ่ายเอาแต่ก้มหน้ามองพื้น   

“จะขอโทษทำไม?”  

“พี่มาร์คโกรธ” ไม่ใช่แค่ตอบแบบสั้นๆ แต่เจ้าตัวเงยหน้าขึ้นสบตาด้วย แววตาที่เต็มไปด้วยความกังวลและความกลัวนั่นทำให้มาร์คส่ายหัว  

“ถ้าพี่จะโกรธ พี่คงโกรธตัวเอง ไม่ได้โกรธแบมแบมหรอก อย่าคิดมากสิ” เขาพูดไป ก็หยิบผ้าขนหนูที่พาดอยู่บนไหล่เล็กขึ้นมาซับเส้นผมเปียกชื้นให้ด้วย  

“แต่ผมผิด” กันต์พิมุกต์เอ่ยแย้งขึ้นมา “ต่อไปผมจะไม่ลืมอีก สัญญา” เมื่อเห็นว่าเขายังไม่ตอบอะไร ก็พูดอีกประโยคขึ้นมาทำให้มาร์คยื่นมือไปแตะที่ปากเชิงห้าม  

“ไม่ต้องสัญญาอะไรกับพี่อีกแล้วนะ เพราะต่อให้ไม่สัญญาพี่ก็เชื่อ”   

“ขอบคุณนะครับพี่มาร์ค” ไม่ใช่แค่คำขอบคุณ แต่ริมฝีปากอิ่มเอิบค่อยๆคลี่ยิ้มออกมาด้วย!  

ใจของมาร์คกระตุกเต้นถี่!  

รัวดังเหมือนกลองชุดจนกลัวว่าคนตรงหน้าจะได้ยินจริงๆ!  

ครั้งแรกที่ได้เห็นรอยยิ้ม ยิ่งรอยยิ้มนี้มันเกิดขึ้นเพื่อเขามันจึงถูกตราตรึงฝังลึกเอาไว้ในใจ   

“...” มาร์คไม่รู้ว่าตัวเองอึ้งค้างจนเสียมารยาทไปนานแค่ไหน พอตั้งสติได้อีกทีก็ตอนที่มือผอมบางกระตุกชายเสื้อของเขาเบาๆ  

“พี่ก็ขอบคุณเหมือนกัน ขอบคุณที่ยิ้มนะแบมแบม ป่ะ...เรารีบไปห้องพี่กันดีกว่า จะได้รีบเป่าผม” มาร์คคลี่ยิ้มให้ ก่อนจะจูงมือให้อีกฝ่ายเดินตามตนออกมา  

“นี่ ยูคว่าพี่มาร์คจะคุยกับแบมแบมได้ป่ะ”  

“ไม่รู้สิ อันนี้อร่อยมากเลยแจ ชิมสิ” พอมาร์คเข้ามาที่ห้องตัวเองก็ต้องชะงัก ไอ้ภาพที่ยองแจนอนฟังเพลงเหยียดขายาวกับพื้น โดยมียูคยอมที่กินไปป้อนไปด้วยนี่มันอะไรกัน!?  

มันสองคนสำนึกผิดจริงไหมเนี่ย!?  

“อร่อยไหม?”  

“อร่อยสิ ขนมพี่มาร์คนี่ฟินเว่อร์จริงๆ” ยูคยอมตอบพลางกินต่อป้อนยองแจต่อ ไม่ได้เอะใจว่าใครเป็นคนถามเลยสักนิด  

“ขนมที่กินเข้าไปน่ะของแบมแบม”  

“รู้ได้ไง อยู่ห้องพี่มาร์ค ก็เป็นของพี่มาร์คเถอะ กินได้พี่มาร์คไม่หวง เอ๊ะ!? ว่าแต่ใครถามวะ?” ยูคยอมเริ่มเอะใจหันมามองต้นเสียง   

“พี่เองที่เป็นคนถาม แล้วก็รู้เพราะขนมพวกนั้นป๊ากับมี๊สั่งซื้อมาจากไต้หวันให้แบมแบมโดยเฉพาะ”   

“แหะๆ...พี่มาร์ค” ยูคยอมหัวเราะแห้งๆ ในขณะที่ยองแจลนลานลุกขึ้นปิดเพลง  

“ไง ถามจริงสำนึกกันบ้างไหม?”  

“โธ่...สำนึกสิพี่ แต่เราคิดว่านั่งเศร้าไปก็ไม่ช่วยอะไรไงพี่ เนอะยูคเนอะ” ยองแจกับยูคยอมลุกขึ้นยืนก้มหน้าก้มตาสำนึกผิด   

“นายสองคนนี่มันจริงๆเลย แบมแบมไปนั่งรอพี่ที่โซฟาก่อนไป เดี๋ยวพี่ไปหยิบไดร์ก่อน” มาร์คส่ายหัวกับรุ่นน้องตัวแสบทั้งคู่ แล้วเดินแยกเข้าไปในห้องนอนเพื่อหยิบไดร์เป่าผม ทิ้งให้สามคนที่เหลือ อยู่ในห้องรับแขกท่ามกลางบรรยากาศอึดอัด  

“เอ่อ...” ยูคยอมเป็นคนส่งเสียงขึ้นก่อน เขามองเพื่อนสนิทกับกันต์พิมุกต์ที่ยังคงยืนนิ่งสลับกันไปมา ไม่รู้จะพูดประโยคอะไรต่อไปดี  

“ขอโทษ” / “ขอโทษ” อยู่ๆคำขอโทษก็ดังขึ้นออกมาพร้อมกัน โดยผู้ที่พูดคือกันต์พิมุกต์กับยองแจ ส่งผลให้คนทั้งคู่เงยหน้าขึ้นสบตากันโดยอัตโนมัติ  

“แบมแบมขอโทษทำไม เราสองคนสิต้องขอโทษ”  

“แต่เราพูดไม่ดี แถมไล่เธอสองคนออกจากห้องด้วย” กันต์พิมุกต์ตอบด้วยแววตารู้สึกผิด ทำเอาอีกสองคนมองหน้าสบตากัน จากนั้นยิ้มกว้างออกมาทั้งคู่  

“เราสองคนไม่โกรธหรอก เนอะยูคเนอะ”  

“อืมใช่ ไม่โกรธหรอก เราต่างหากที่กลัวแบมแบมโกรธ ขอโทษนะที่บังคับตัดผม” ยูคยอมพยักหน้าเห็นด้วยกับยองแจ   

“เราไม่เป็นไรแล้วล่ะ” กันต์พิมุกต์เอ่ยตอบกลับ ทำให้สองแสบหันไปยิ้มกว้างมองตากัน แล้วเดินมาขนาบข้างกันต์พิมุกต์คนละด้าน  

“งั้นเราเป็นเพื่อนกันล่ะเนอะ”  

“ถูกของยูค แบมแบมต้องไม่แทนตัวว่าเราแล้วนะ มันห่างเหินแทนว่าแบมเหอะ น่ารักน่าฟัดมากขอบอก” ยองแจพูดเห็นด้วยกับยูคยอม ก่อนจะเจ้ากี้เจ้าการให้กันต์พิมุกต์เปลี่ยนคำแทนด้วย  

“แต่ว่า...”  

“ไม่แต่นะ เอาอย่างที่แจพูดเถอะ เนอะยูคเนอะ”  

“ใช่เลย แทนว่าแบมน่ารักดี ลองแทนกับพี่มาร์คด้วยสิ รับรองพี่มาร์คต้องปลื้มใจแน่” มีหรือที่ยูคยอมจะขัดเพื่อนรัก เขาเห็นด้วยอยู่แล้ว หนำซ้ำยังยุยงให้กันต์พิมุกต์ใช้คำแทนตัวใหม่กับมาร์คด้วย

สองแสบยังเขย่าแขนให้รับปาก หากแต่คนถูกยุยงกลับมีท่าทีคิดหนัก เหมือนลำบากใจที่จะใช้ถ้อยคำแทนตัวแบบนั้น

“เหอะน่า เชื่อแจแล้วจะ...โอ้ย!” ยองแจพูดยังไม่ทันจบประโยคก็ร้องขึ้นด้วยความเจ็บซะก่อน! ยูคยอมเองกำลังหันไปดูก็ร้องขึ้นตามเหมือนกัน!

“โอ้ย! พี่มาร์คเจ็บนะครับ”

“ก็ตีให้เจ็บไง แบมแบมไม่ต้องไปฟังมันสองคนหรอก ถนัดอย่างไหนก็เอาอย่างนั้นแหละ” มาร์คที่เคาะหัวทั้งคู่ด้วยไดร์เป่าผมสวนกลับ ก่อนจะหันไปบอกกับกันต์พิมุกต์ไม่ให้ฟังแฝดนรก

“เชอะ! เราหวังดีนะเนี่ย แจเจ็บอ่ะยูค” ยองแจสะบัดหน้าใส่รุ่นพี่ ก่อนจะเบี่ยงตัวมาหาเพื่อนสนิท แล้วงอแงว่าตนเองเจ็บ

“ไหนๆ ขนาดยูคยังเจ็บแจต้องเจ็บมากอยู่แล้วล่ะเนอะ โหย!...บวมเลยอ่ะ”

“อย่าเว่อร์! มาแบมแบมมาเป่าผมกันดีกว่า” มาร์คเบ้ปากใส่รุ่นน้อง ที่กอดปลอบลูบคลำกันไปมา จากนั้นก็เดินไปเสียบปลั๊ก และเรียกกันต์พิมุกต์มาเป่าผม

“เจ็บแผลบ้างไหม?” มาร์คเอ่ยถามขึ้น ในขณะที่พยายามเป่าผมอย่างพิถีพิถันไม่ให้ไอร้อนไปโดนแผลมากเกินไป

“มันตึงๆ”

“นั่นแหละเริ่มตึงเดี๋ยวก็ปวดแผล คราวหน้าถ้าลืมอีกแผลจะเน่าเลยล่ะ เชื่อป่ะ?” คำพูดของมาร์ค ทำเอาคนฟังหน้าถอดสี ก่อนจะขมวดคิ้วเข้าหากัน

“พี่มาร์คหลอก”

“หึหึ...ก็ไม่แน่หรอกนะ พี่อาจจะพูดจริงก็ได้” มาร์คคลี่ยิ้มอย่างอารมณ์ดีที่ชวนพูดอีกฝ่ายก็พูดด้วย เอาจริงๆอารมณ์ดีจนลืมไอ้ตัวป่วนที่ยังอยู่ร่วมห้องด้วยไปเลย

“อู้ววว ...พี่มาร์คเป็นคนตัดให้เองเลยใช่ป่ะเนี่ย?” ยองแจที่ย้ายตัวเองมานั่งด้านหน้าจ้องกันต์พิมุกต์อยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ เอ่ยถามขึ้น

“ถามทำไมดูไม่ดีเหรอ? นี่พี่ว่าก็โอเคแล้วนะ”

“เกินโอเคเลยล่ะพี่มาร์ค ดูดีมากอ่ะพี่เปิดมาร์คชาลอนได้เลยนะเนี่ย” ยิ่งผมของกันต์พิมุกต์แห้งเป็นทรงชัดเจนขึ้น ยองแจก็จ้องตาไม่กระพริบ

“ฮื่อ! ไม่เอานะแจอย่าไปจ้องแบมแบมขนาดนั้นสิ เดี๋ยวหลงสเน่ห์แบมแบมเข้าแล้วยูคจะทำไง?”

“จะบ้าเหรอยูค? แจแค่นึกอยากตัดบ้าง พี่มาร์คตัดให้ผมบ้างสิ อยากตัดด้วยอ่ะ” ยองแจสลัดแขนออกจากยูคยอมแล้วปรี่เข้าไปกอดแขนมาร์คแทน

“แน่ใจเหรอแจว่าจะให้พี่มาร์คตัดให้อ่ะ?”

“แน่ใจสิ เห็นป่ะแบมแบมดูดีมากอ่ะ” ไม่พูดเปล่าคนถูกถามชี้ให้เพื่อนสนิทดูผมของกันต์พิมุกต์ที่เข้าทรงสวยด้วย

“อย่าดีกว่ามั้งแจ” ยูคยอมพูดขัดขึ้น

“ทำไมล่ะ ก็อยากตัดอ่ะ พี่มาร์คตัดเลยนะ”

“ตัดให้ก็ได้นะ แต่ว่าต้องหลังจากทำแผลแล้วก็กินข้าวเย็นก่อน”

“ไม่เอานะพี่มาร์คผมไม่ให้ตัด แจเชื่อยูคเถอะ อย่าตัดเลย” ยูคยอมยังคงดื้อเพ่งไม่ยอมให้ยองแจตัดผม

“เงียบไปเลยนะยูค โน่นเลยอาหารในครัวไปจัดอาหารใส่จาน”

“แต่ว่า...” / “หรือคืนนี้จะนอนที่ระเบียง?” ยูคยอมยังไม่ทันพูดจบยองแจก็ขัดขึ้นเสียก่อน ทำให้เจ้าตัวต้องเดินก้มหน้าก้มตาเข้าไปในครัวตามคำสั่ง

“จะดีเหรอยองแจ ยูคยอมมันจะงอนเอานะ”

“ไม่เป็นไรหรอกพี่มาร์คเดี๋ยวค่อยง้อ”

“ตามใจแล้วกันนะ โน่นหยิบกล่องยามาให้พี่หน่อย”

“ได้ครับ” ยองแจรีบไปหยิบกล่องยามาให้

“ขอบใจมาก ไปหยิบน้ำเปล่ามาด้วยแก้วหนึ่ง”

“ได้เลยครับพี่มาร์ค” เด็กแสบทำตามคำสั่งอย่างว่าง่าย ในขณะที่มาร์คคลี่ยิ้มแล้วส่ายหัว

“แบมแบมอย่าเอาอย่างยองแจนะ”

“ทำไมครับ?”

“ก็ยองแจเป็นเด็กดีเฉพาะเวลาจะได้ประโยชน์ไง ประจำว่ายากใช้ยากจะตายไม่ง่ายเหมือน...มะ...” มาร์คยังไม่ทันจะพูดจนจบ เรียวนิ้วผอมบางก็แตะปากของเขาเหมือนกำลังห้ามไม่ให้พูด

“เดี๋ยวยองแจจะเสียใจ” และประโยคถัดมานี่ ทำให้คนฟังถึงขั้นยิ้มกว้าง เพราะเด็กคนนี้อ่อนโยนนึกถึงคนอื่นเสมอแบบนี้ไง เขาถึงมองว่าเป็นเด็กดี ไม่อยากให้ซึมซับนิสัยแสบๆของสองน้องเล็กมากจนเกินไป

“น้ำมาแล้วครับ” เสียงยองแจที่เดินออกมาจากห้องครัวดังขึ้น ทำให้กันต์พิมุกต์ชักนิ้วมือออกไป ในขณะที่มาร์คหันไปจัดยาก่อนกินข้าวส่งมาให้

“กินซะ เดี๋ยวทำแผลเสร็จจะได้กินข้าว” กันต์พิมุกต์ทำตามอย่างว่าง่าย ส่วนมาร์คก็เริ่มทำแผลต่อจากเมื่อกี้

“จะตัดจริงๆเหรอแจ?” ยูคยอมถามขึ้นหลังจากกินอาหารเย็นกันเสร็จ แน่นอนว่าคำถามนั้น ส่งผลให้ยองแจหันไปมองค้อนแทบจะทันที

“จริงสิ ยูคไม่ต้องมาห้ามเลยนะ โน่นรายงานน่ะนั่งทำรอไปก่อนเลย”

“ก็ได้ตามใจ! อยากตัดก็ตัดไปแล้วยูคเตือนแล้วนะ!” ยูคยอมสะบัดหน้าใส่อย่างเคืองๆ จากนั้นหันไปหยิบแล็ปท็อปออกมาจากกระเป๋า แล้วเริ่มทำรายงาน โดยไม่สนใจกลับไปมองยองแจอีก

“เหอะ! แจสิควรจะงอนขัดอยู่ได้ พี่มาร์คตัดผมกันดีกว่า”

“อืม แบมแบมนั่งเล่นที่ห้องพี่ก่อนนะ จะได้ไม่เหงา เดี๋ยวตัดผมให้ยองแจเสร็จพี่ไปส่งที่ห้องเอง” มาร์คยังห่วงคนที่นั่งอยู่ข้างๆ กลัวว่าถ้าตนหันไปสนใจอย่างอื่นอาจจะทำให้เด็กคนนี้รู้สึกเคว้ง

“จะช่วยยูคยอมครับ”

“ทำรายงาน? จะไหวเหรอ? พี่กลัวเราจะปวดหัวนะ” เมื่อกันต์พิมุกต์บอกว่าจะช่วยเพื่อนทำรายงาน มาร์คก็กลัวว่าจะทำให้เครียดแล้วปวดหัวได้ เลยไม่อยากให้ทำ

“อยากช่วย”

“ตามใจ แต่ถ้ารู้สึกปวดหัวต้องหยุดทันทีนะ” มาร์คยอมใจอ่อนในขณะที่อีกฝ่ายก็พยักหน้ารับปาก แล้วเดินไปนั่งข้างๆยูคยอมช่วยทำรายงาน

“มายองแจ ตกลงตัดแน่ใช่ไหม?”

“แน่ครับพี่มาร์ค เอาทรงเดียวกับแบมแบมเลยนะ”

“อืม...มานั่งตรงนี้เลย” มาร์คพยักหน้าแล้วเดินนำไปที่ระเบียง จากนั้นการตัดผมก็เริ่มขึ้น หากแต่ดวงตาเจ้ากรรมของมาร์คนั้นเผลอมองกันต์พิมุกต์อยู่บ่อยครั้ง

ท่าทางและสีหน้าจริงจังยามทำรายงานทำให้มาร์ครู้สึกเพลินตา เหมือนมองเท่าไหร่ก็ไม่เบื่อ จนถึงขั้นลืมไปเลยว่าตนเองกำลังทำอะไรอยู่(?)

“ฉับ!” / “จ๊ากกกกก!!!! โอ้ย! พี่มาร์คตัดโดนหูผม!!!” ยองแจร้องลั่น! เด้งตัวหลบห่างจากมาร์คแล้ววิ่งไปหายูคยอม!

“ห๊ะ!? ตัดโดนหู ไหนยูคขอดูหน่อยซิ!” ไม่ใช่แค่มาร์คที่ตกใจ ยูคยอมก็ตกใจเช่นกัน รีบสำรวจดูใบหูของเพื่อนอย่างลนลาน!

“ยองแจพี่ขอโทษ”

“ไม่ต้องมาขอโทษเลยพี่มาร์ค เจ็บอ่ะยูค ...หูแจขาดป่ะ?” คนเจ็บไม่พูดเปล่าสะบัดหน้าใส่รุ่นพี่ แล้วหันไปอ้อนเพื่อนสนิทแทน

“มันไม่ขาดนะ เลือดออกซิบๆ แจจะไปหาหมอไหมล่ะ?”

“ถ้าไม่ขาดก็ไม่ต้องไปก็ได้ แต่ยูคต้องทำแผลให้แจนะ” สองคนออดอ้อนกันไปมา จนมาร์คที่ก่อนหน้านี้รู้สึกผิดเริ่มส่ายหน้าเอือมระอา ปลีกตัวไปนั่งข้างๆกันต์พิมุกต์ที่ยังมองยองแจด้วยแววตาเป็นห่วง

“เอาตรงๆพี่เลี่ยนว่ะ มันไม่ได้เลือดออกอะไรเยอะแยะสักหน่อย”

“เงียบไปเลยพี่มาร์ค ทีแบมแบมตัดให้ได้ แต่พอเป็นผมดูซิเลือดทะลักเลยเนี่ย”

“ไม่ต้องไปว่าพี่มาร์คเลยแจ ยูคอ่ะเตือนแล้ว พี่มาร์คเขาตัดได้แต่มันขึ้นอยู่กับว่าตัดให้ใคร แจไม่ใช่แบมแบม ยังไงพี่มาร์คก็ตัดออกมาไม่ดีหรอก”

“นั่นสิ เราไม่ควรถามหาความยุติธรรมจากมาร์คต้วนใช่ไหม?” สองแสบหันไปเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย แต่คำพูดของทั้งคู่ทำให้มาร์คอดไม่ได้ที่จะหันไปมองคนข้างๆ

“พี่ว่าสองคนนั้นพูดก็ถูกนะ พี่คงทำให้คนอื่นแบบนี้ไม่ได้” ไม่รู้เหมือนกันว่ากันต์พิมุกต์รู้สึกอย่างไรต่อสิ่งที่เขาพูดออกไป

เขารู้แค่ว่า เขาไม่เคยทำอะไรแบบนี้ให้ใครมาก่อน

เขารู้แค่ว่า ปล่อยมือไปจากกันต์พิมุกต์ไม่ได้

และ เขารู้แค่ว่า เขาใส่ใจทุกอย่างที่เป็นกันต์พิมุกต์ 

เรื่องนี้จะทำการลงเนื้อหาเฉพาะเนื้อเรื่องหลักนะคะ คือ EP1-25 

ส่วนตอนพิเศษ และพาท NOT ALONE จะมีในเฉพาะในรูปแบบ E-BOOK ค่ะ

ภายใน E-BOOK ประกอบไปด้วย

EP 1-25 

Jackson parts  -  อดีตของแจ็คสันกับจื่อเทา

Yugyeom&Youngjae parts  -  เพื่อนสนิท

Jaebum&Jinyoung parts - หักห้ามใจ

Not Alone EP1 – สู่อ้อมอก 

Not Alone EP2 - ชดเชยช่วงเวลาที่ห่างกัน

Not Alone EP3 – ไม่มีใครดีไปกว่าพี่มาร์ค

Not Alone EP4 - ช่วยจินยอง

Not Alone END – กุมมือกันไว้  

ALONE (MARKBAM) อานาย www.mebmarket.com กันต์พิมุกต์ถูกตราหน้าว่าโรคจิต คนในโรงเรียนต่างหวาดกลัว มาร์คและเพื่อนๆมีหน้าที่หาหลักฐานมากำจัดให้กันต์พิมุกต์ถูกไล่ออก แต่ทำไปทำมาดันตกบ่วง หลงรักหัวปักหัวปำเสียนี่ (นิยายวาย Boy Love/ Yaoi)