คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : EP9 - เริ่มกล้าลุกขึ้นยืนหยัด
“พี่มาร์คบอกมี๊แล้วนะครับว่ายังไม่ต้อง
อย่าดื้อนะครับมี๊เดี๋ยวเรื่องนี้พี่มาร์คจัดการเอง” เสียงทุ้มเอ่ยบอกปลายสายเบาๆ
เพื่อไม่ให้คนที่นอนหลับพักผ่อนอยู่ ตื่นขึ่นมาได้ยินบทสนทนา
ถ้าถามว่าทำไมเขาไม่ออกไปคุยที่ระเบียง ก็ต้องตอบเลยว่าไปไม่ได้!
มือของเขาข้างหนึ่งกำลังถูกคนที่หลับอยู่จับเอาไว้แน่น...
เพราะก่อนหน้านี้กันต์พิมุกต์นอนไม่หลับ เลยต้องจับมือของเขาเอาไว้
นอกจากจะไม่รู้สึกอึดอัดหรือรำคาญแล้ว
มาร์คยังเต็มใจด้วย
ห้องนี้มันโล่งกว้างเกินไป
คนเจ็บถูกบังคับให้นอนบนเตียง มันส่งผลให้คนๆหนึ่งที่เสพติดการซุกตัวหาที่ปลอดภัยในที่แคบข่มตานอนไม่ได้
ที่จริงมาร์คไม่ได้อยากจะคุยโทรศัพท์รบกวนคนบนเตียงเลยสักนิด
แต่แม่ของเขานั้นจะจัดเฟอร์นิเจอร์ใส่ห้องโล่งๆของกันต์พิมุกต์เสียให้ได้!
เขาดีใจที่แม่เอ็นดูกันต์พิมุกต์มากถึงเพียงนี้
แต่ทว่าการพยายามเข้าถึงมากเกินไปอาจสร้างความอึดอัด
เขาต้องการให้ทุกอย่างค่อยๆเป็นค่อยๆไป ให้ทั้งสองฝ่ายได้เปิดรับและมีส่วนร่วมด้วยกัน
ไม่ใช่กระโจนเข้าไปเต็มตัว แล้วจัดการโน่นนี่ให้จนเกินพอดี
“อย่าเสียใจนะครับมี๊
ครับ...บายครับ” เมื่อตกลงกับปลายสายเสร็จ
มาร์คก็หันกลับมาสนใจคนที่นอนหลับอยู่บนเตียงอีกครั้ง
เส้นผมของกันต์พิมุกต์แหว่งไปเยอะ เพราะโดนหมอเอาออกขณะเย็บแผล
ซึ่งนั่นส่งผลให้เขาและเพื่อนๆเห็นใบหน้าของเด็กคนนี้อย่างชัดเจน
ที่จริงควรจะขอบคุณหมอ แม้จะมีเรื่องน่าหนักใจตามมาก็เถอะ
“ปัง!” / “พี่แจ็คมาแล้วค่ะ!”
นี่ไงเรื่องน่าหนักใจ!
ประตูห้องพักถูกเปิดเข้ามาอย่างแรง ด้วยน้ำมือของแจ็คสันเพื่อนจอมโวยวาย
ที่ส่งข้อความไลน์ขอจองกันต์พิมุกต์เมื่อคืน
“ชู่ว!!!” เพราะความเสียงดังของเพื่อน ทำให้มาร์ครีบทำมือปราม ขืนมากกว่านี้เขากลัวว่าคนบนเตียงจะตื่น
แจ็คสันดูเหมือนจะเข้าใจเอามือปิดปากอย่างสงบเสงี่ยม
หากแต่!
เพียงไม่กี่วินาทีต่อมา เจ้าตัวกลับโวยวายแบบใช้ท่าทางแทนเสียง
เพราะรับไม่ได้ที่มือของทั้งคู่จับกันอยู่! เจ้าตัวส่ายหัวแล้วเดินมาดึงมือของมาร์คให้แยกออก!
“อื้อ...” คนที่หลับครางในลำคอเหมือนไม่พอใจที่ความอบอุ่นมันหายไป!
มือเล็กควานไปทั่วฟูก มาร์คจึงยื่นมืออีกข้างที่แจ็คสันไม่ได้จับยึดส่งไปให้
จากนั้นก็คลี่ยิ้มออกมา เมื่อมือของตนถูกคว้าไปกอดแนบอก
“เลิกวุ่นวายไปแล้วไปนั่งซะ” มาร์คหันมาพูดกับเพื่อนเบาๆ พร้อมกับพยักพเยิดหน้าไปทางโซฟาที่ว่างอยู่
“ชิส์!” อีกฝ่ายทำหน้าเหมือนไม่พอใจ
แต่พอหันไปมองคนที่เหมือนกำลังหลับฝันดีอยู่ก็ยอมใจอ่อน ล่าถอยไปนั่งที่โซฟา
ที่จริงมาร์คอยากจะให้คนเจ็บนอนหลับพักให้มากกว่านี้
แต่หลังจากที่แจ็คสันเข้ามานั่งร่วมห้องได้ไม่นาน พยาบาลก็เดินเอายาก่อนกินข้าวเช้ามาให้
เขาจึงต้องจำใจปลุกกันต์พิมุกต์ให้ตื่นขึ้นมา
“ขอบคุณ...” เป็นประโยคแรกที่ร่างผอมบางพูดขึ้น เมื่อตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าตัวเองกำลังนอนยึดมือของเขาเอาไว้
“เมื่อคืนพี่บอกว่าไง จำได้ไหม?”
“...” คนถูกถามไม่ได้ตอบหากแต่พยักหน้าสองสามครั้งเพื่อบอกว่าตัวเองจำได้
“ถ้าจำได้ ก็อย่าทำทีเหมือนเกรงใจพี่แบบนี้
เข้าใจไหม?”
“ครับ” งานนี้กันต์พิมุกต์เงยหน้าขึ้นสบตาตอบเป็นคำพูด
แม้จะเพียงคำเดียวสั้นๆ แต่มาร์คหุบยิ้มไม่ได้จริงๆ
คนตรงหน้ากำลังพยายามสื่อสารกับเขามากขึ้น
ไม่ใช่เอาแต่เงียบให้เขาสรุปเอาเองเหมือนวันแรกๆที่คุยกัน
“ดีมากครับ
ป่ะ...ไปล้างหน้าแปรงฟันกัน” ไม่พูดเปล่ามาร์คช่วยพยุงร่างผอมบางเข้าไปในห้องน้ำด้วย
ทิ้งให้แจ็คสันที่เกือบจะเป็นอากาศธาตุ มองตาค้างกับการกระทำและแววตาของเพื่อน
ไม่เคยเห็นประธานชมรมบาสผู้เฉยชา แสดงความอ่อนโยนถึงขนาดนี้มาก่อน!
“ก๊อกๆ” แจ็คสันยังไม่ทันได้คิดอะไรให้มันวุ่นวายไปมากกว่านี้
ห้องก็ถูกเคาะและเปิดเข้ามาโดยแจบอมกับจินยอง
“อ้าว!...มาด้วยเหรอแจ็คสัน?”
“เห็นฉันเป็นคนไร้น้ำใจเหมือนไอ้สองแสบนั่นรึไง?
ดูซิเพื่อนเจ็บทั้งคนมันดันไปออกงานสังคม” แจ็คสันไม่ตอบดีๆแต่ยังมีการพาดพิงไปถึงคนที่ไม่มาด้วย
ทำให้แจบอมที่ถามหันไปมองหน้ากับจินยองแล้วส่ายหัว
“ไม่ต้องไปพาดพิงน้องเลย
ถามจริงหวังผลป่ะเนี่ย?”
“หวังอะไรกันคะจินยอง? พี่แจ็คบริสุทธิ์ใจค่ะ” เจ้าตัวตอบอย่างลอยหน้าลอยตาตามประสาคนที่ไม่เคยคิดหน้าคิดหลัง(?)
“เฮ้อ...นายเนี่ยจริงๆเลย
เอาเถอะถ้าบริสุทธิ์ใจก็ดีแล้วล่ะ” แจบอมพูดพลางนั่งลงข้างๆ
ในขณะที่จินยองเอากระเช้าผลไม้ไปวางที่โต๊ะ
“อ้าว...พวกนายมากันด้วยเหรอ?”
มาร์คเอ่ยถามขึ้น เมื่อเดินออกมาจากห้องน้ำ
“อืม แวะมาก่อนไปสะสางงานที่โรงเรียนน่ะ” จินยองตอบพลางเดินตรงดิ่งมาหากันต์พิมุกต์
“ขยันจังนะ
อ้าว...แบมแบมหลบหลังพี่ทำไมครับ?” มาร์คเอ่ยชมเพื่อนออกอาการงงๆ
เมื่ออยู่ๆร่างผอมบางก็ขยับมาหลบหลัง หนำซ้ำยังจับเสื้อของเขาเอาไว้ซะแน่น
“นั่นสิ หลบหลังพี่มาร์คทำไม
ออกมาหาพี่จินยองดีกว่านะครับ”
“พอเลย ฉันรู้แล้วว่าน้องหลบทำไม แจบอมมาเอาจินยองไปเก็บซิ
เดี๋ยวก็ทำแก้มน้องช้ำอีก” งานนี้มาร์คเป็นคนดันจินยองเอาไว้
ไม่ให้เข้ามาใกล้ จนใช้มือซนๆนั่นจับแก้มของคนที่อยู่ข้างหลังได้
“อย่ามาหวงน่ามาร์ค จับแค่นิดเดียวเอง”
“จินยองพอได้แล้ว” เป็นแจบอมที่เดินมาลากคอเสื้อเพื่อนให้ไปนั่งที่โซฟาด้วยกัน
ทำเอามาร์คมองตามอย่างนึกขอบคุณ ก่อนจะหันมาจูงมือคนด้านหลังไปนั่งที่เตียง
แล้วจัดการหยิบยาหยิบน้ำส่งให้
“พี่โทรสั่งโจ๊กจากร้านให้เอาไหม?” เขาถามเมื่อรับแก้วน้ำกลับคืนมา เพราะรู้ว่าอาหารของโรงพยาบาลรสชาติมันค่อนข้างแย่
“ไม่เป็นไรครับ”
“แน่เหรอ? ถ้ากินไม่ได้ไม่ต้องฝืนนะ” แม้ว่าอีกฝ่ายจะปฏิเสธ แต่มาร์คก็ไม่วายเป็นห่วง
“กินได้” งานนี้กันต์พิมุกต์ไม่ได้แค่ตอบ แต่เงยหน้าขึ้นมาสบตายืนยันด้วย
ทำให้มาร์คพยักหน้าเป็นเชิงยอมรับไม่ตื้อโทรสั่งอาหารให้
ทุกการกระทำที่มาร์คหยิบยื่นให้
และทุกการตอบสนองของกันต์พิมุกต์
ทั้งสองอย่างตกอยู่ในสายตาของผู้ที่อยู่ร่วมห้องด้วยแทบจะทั้งหมด
คนบางคนเบ้ปากหมั่นไส้อย่างนึกอิจฉา...
คนบางคนเกือบจะไม่รับรู้อะไรเพราะเอาแต่นั่งจ้องแก้มที่น่าจับน่าหยิก...
แต่!
ก็มีคนบางคนเข้าใจทุกอย่าง...
“แจ็คสัน
นายบริสุทธิ์ใจไม่หวังอะไรน่ะดีแล้ว” แจบอมพูดเบาๆให้ได้ยินกันแค่ที่นั่งอยู่
“พี่แจบอมหมายความว่าไงคะ? พี่แจ็คกำลังงงค่ะ?”
“ถ้างงก็อย่าสะดิ้งแล้วเบิกตามองกว้างๆ
จะได้เห็นอย่างที่ฉันเห็น” แจบอมไม่ตอบตรงๆแต่จับบิดคางเพื่อนให้หันไปมอง!
เขาอยากให้แจ็คสันมองให้ชัดๆจะได้เห็นว่าตอนนี้…
โลกของกันต์พิมุกต์กำลังหมุนรอบตัวมาร์ค...
แจ็คสันที่ถูกบังคับให้มองหรี่ตาลง
แล้วขมวดคิ้วเพ่งดูชัดๆอยู่สักพักก็กลอกตาไปมา เริ่มเข้าใจในสิ่งที่แจบอมเห็น
ก็ยังไม่ถึงกับอกหักแต่รู้สึกห่อเหี่ยวใจไม่น้อย!
“ถ้ายังไม่ลงเต็มตัวก็ยังไม่รู้แพ้รู้ชนะหรอกน่า”
“ใครบอก
นายแพ้ตั้งแต่คิดแล้วต่างหากล่ะ” งานนี้เป็นจินยองที่สติจะกลับมาแล้วเอ่ยขึ้น
ส่วนแจบอมก็พยักหน้าเห็นด้วย
“ถ้านายยังไม่เทใจให้น้อง
อย่าเข้าไปเพิ่มปมเลยดีกว่า”
“เหอๆ...ฟังดูพวกนายนี่รักฉันมากเลยเนอะ” แจ็คสันหันมามองแฝดนรกเวอร์ชั่นโต ที่พูดออกมาแต่ละคำเชือดเฉือนไม่ต่างจากแฝดนรกรุ่นเล็ก
“ก็รักไงฉันกับจินยองถึงได้พูดแบบนี้
พยายามไปก็แพ้นะแจ็คสัน ในสายตาของน้องมีแต่มาร์คไปแล้วล่ะ” ไม่ใช่ไม่เข้าใจ แต่แจ็คสันยังปรับอารมณ์ของตัวเองไม่ได้
มันรู้สึกเคืองเหมือนไม่พอใจอะไรบางอย่าง ทั้งๆที่ก็ไม่มีใครทำอะไรผิดใส่เขาเลยสักนิด
“เหอะ! พอเถอะทั้งคู่เลย!” เมื่อรู้สึกสุดจะทนฟังไม่ได้! แจ็คสันก็ลุกขึ้นตวาดเพื่อนเสียงดัง
ทำให้มาร์คกับกันต์พิมุกต์หันมามองด้วยความงุนงง
“เฮ้ย! เราพูดดีๆนะแจ็คสัน”
“แต่กูไม่อยากฟัง!” เจ้าตัวตอกกลับจินยองแล้วเดินไปที่ประตูหมายจะเปิดออกไป
อย่างน้อยออกไประงับอารมณ์ข้างนอก ดีกว่าระเบิดอยู่ข้างในนี้!
หากแต่!
“แกร๊ก!” ประตูถูกเปิดเข้ามาเสียก่อน!
แจ็คสันมองแขกที่กำลังเผชิญหน้าอยู่ชั่วอึดใจ
ความขุ่นเคืองในใจหายไปจนสิ้น! สองเท้าของเขาถอยกลับเข้ามายืนข้างๆมาร์ค เหมือนเตรียมตั้งหลักช่วยรับเหตุการณ์ที่คาดเดาไม่ได้
“ใครวะแจ็คสัน?”
“ไม่รู้
รู้แต่ว่าไอ้ฮงคยูมันมาด้วย” แจ็คสันกระซิบตอบมาร์ค
ตอนที่อยู่หน้าประตูเขาเห็นหนึ่งในกลุ่มที่ร่วมกันก่อเรื่องยืนอยู่ไม่ไกล
คิ้วของมาร์คขมวดเข้าหากันแทบจะทันที
ดวงตาคมของเขาหันไปมองแขกที่เข้ามาใหม่
ผู้หญิงวัยกลางคนดูมีฐานะใส่แบรนด์เนมทั้งตัวเดินนำ
ตามด้วยฮงคยู ถ้าเดาไม่ผิดก็น่าจะแม่ลูกกัน
“สวัสดีครับ
มาเยี่ยมกันต์พิมุกต์เหรอครับ?” จินยองเป็นคนลุกขึ้นจากโซฟาแล้วเอ่ยทักทายด้วยรอยยิ้มที่เป็นมิตร
แต่อีกฝ่ายกลับมองจินยองตั้งแต่หัวจรดเท้า
แล้วเมินสายตามองข้ามไม่เห็นหัว เดินมาที่เตียงคนเจ็บ โดยไม่ทักทายตอบสักคำ
จินยองรู้สึกเหมือนใบหน้าของตนชาดิก อ้าปากค้าง ไม่คิดว่าอัธยาศัยดีๆที่ส่งให้ไปมันจะไม่เข้าตาอีกฝ่ายได้ถึงขนาดนี้!
“จินยอง...” แจบอมเป็นคนสะกิดเรียก ทำให้สติกลับมาอีกครั้งแล้วกลับไปนั่งที่โซฟา
รอดูเหตุการณ์เงียบๆ
“น้าเป็นแม่ของฮงคยู
รู้เรื่องที่ลูกชายตัวดีก่อไว้แล้ว วันนี้น้าก็เลยมาขอโทษ
นี่ของฝากเล็กๆน้อยๆรับไว้สิจ๊ะ!” เธอพูดพร้อมกับส่งกระเช้าดอกไม้ให้กันต์พิมุกต์
“ขอบคุณครับ” เป็นมาร์คที่ยื่นมือมารับพร้อมเอ่ยขอบคุณ ชั่วขณะหนึ่งที่สบตาอีกฝ่าย มาร์ครู้สึกเหมือนถูกด่าว่าเสนอหน้า!
เขามั่นใจว่าไม่ได้คิดไปเอง!
ผู้หญิงคนนี้กำลังด่าเขาด้วยสายตาจริงๆ!
“หมอบอกว่าไงบ้าง
แต่คงไม่เป็นไรแล้วมั้ง ดูท่าทางก็แข็งแรงดีนี่น่า”
“กะโหลกร้าวครับรอดูอาการอยู่” เป็นมาร์คที่ตอบขึ้น แม้จะถูกด่าว่าเสนอหน้าออกมาตรงๆเขาก็ไม่กลัว
เพราะตอนนี้กันต์พิมุกต์กำลังทำตัวไม่ถูก และคงจะรู้สึกกดดันจากน้ำเสียงกับแววตาของผู้ถาม
เอาจริงๆผู้หญิงคนนี้ยิ้มนะ!
แต่ยิ้มแค่ปาก!
“ขนาดนั้นเลยเหรอ
น้าขอโทษจริงๆนะกับสิ่งที่เกิดขึ้น ฮงคยูก็ด้วยใช่ไหมลูก?”
“ครับ
...เอ่อ...ฉันขอโทษนะกันต์พิมุกต์” เหมือนถูกบังคับให้ตอบ
เจ้าตัวก้มหน้าก้มตามองแต่เท้าของตัวเอง ไม่มองหน้าหรือสบตาใครทั้งนั้น
“เห็นไหม
ฮงคยูเขารู้สึกขอโทษรู้สึกผิด
ทั้งที่จริงๆแล้วเขาแค่ติดร่างแหเพราะคบเพื่อนไม่ดีก็เถอะ
เรื่องทั้งหมดเป็นเพราะแจโอทั้งนั้นเลย เธอก็รู้ใช่ไหมจ๊ะ?” พอเริ่มพูดมากๆเข้าก็เริ่มเห็นลิ้นไก่ มาร์คหันไปมองหน้ากับเพื่อนๆ
เริ่มรู้สึกไม่พอใจที่ผู้หญิงคนนี้พูดเชิงบีบให้กันต์พิมุกต์เห็นด้วย ว่าฮงคยูแค่ติดร่างแห!
“เรื่องทั้งหมดทางโรงเรียนตัดสินเชิงระเบียบวินัยไปแล้ว
ส่วนเรื่องคดีความเป็นเรื่องของตำรวจ หลักฐานที่ให้ไปแล้วแต่ตำรวจจะตัดสินครับว่าจะลงรูปแบบไหน” เป็นแจบอมที่ลุกขึ้นเดินเข้ามาใกล้ๆแล้วอธิบายให้ฟัง
ดวงตาของแจบอมนิ่งและเยือกเย็น จนคนที่ตั้งใจจะด่าทางสายตาต้องเป็นฝ่ายหลบ
“แต่ก็ยอมความได้นี่”
“ยอมไม่ได้หรอก
ถ้าทำผิดแค่ขอโทษแล้วเรื่องจบ จะมีกฎหมายไว้ทำไมครับป้า” แจ็คสันที่ยังยืนกอดอกข้างๆมาร์คเอ่ยขัดขึ้น
“แล้วจะเอายังไง? ขอโทษก็แล้ว รู้สึกผิดก็แล้วยังไม่พออีกเหรอ? คนสำนึกแล้วจะไม่ให้โอกาส
ไม่ให้อภัยกันบ้างเลยหรือไง?”
“โอ้ย! ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าลูกมันเหมือนใคร”
“ใจเย็นหน่อยแจ็คสัน” จินยองลุกขึ้นมาคว้ามือเพื่อน ให้ตามไปนั่งที่โซฟาด้วยกัน
เพราะแจ็คสันเริ่มตอกกลับรุนแรงขึ้นจนคู่กรณีหน้าดำหน้าแดง
เขากลัวว่าเรื่องมันจะแย่! โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมันเกิดต่อหน้าของกันต์พิมุกต์!
“ถึงแจ็คสันจะพูดแรงแต่เขาก็พูดถูกนะครับ
ยังไงเรื่องก็ต้องดำเนินไปตามกฎหมาย” งานนี้มาร์คเป็นฝ่ายพูด
พร้อมกับเอื้อมมือไปจับมือผอมบางเอาไว้ด้วย
เขาจับเอาไว้ เพื่อไม่ให้กันต์พิมุกต์กลัวกับเรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้น...
เพื่อให้รู้ว่าเขาจะอยู่ข้างๆไม่ไปไหน...
“แต่ฉัน!”
“ผมเข้าใจครับ! คำขอโทษความรู้สึกของพวกคุณ กันต์พิมุกต์ยินดีรับและให้อภัย
แต่เรื่องทั้งหมดต้องเป็นไปตามขั้นตอน ส่วนเรื่องโอกาสทุกคนมีอยู่แล้วล่ะครับ
แต่มันจะตามมาหลังจากรับผิดชอบต่อความผิดของตนแล้ว ผมหวังว่าคุณจะเข้าใจ” เมื่อเขาพูดไป มือของกันต์พิมุกต์ก็เป็นฝ่ายกระชับจับมือของเขาแน่น
เหมือนตอนนี้เจ้าตัวกำลังร้องขอให้ช่วยเป็นโล่ให้ด้วยภาษากาย
ทำให้มาร์คมีน้ำเสียงและแววตาที่ดุดันและจริงจังขึ้นกว่าเดิม
เขาต้องเข้มแข็ง!
ต้องเป็นหลักให้กันต์พิมุกต์ไว้ยึดเกาะ!
“นี่เธอจะให้เรื่องมันยุ่งยากทำไม ได้ข่าวว่าครอบครัวของเธอเขาไม่ค่อยปลื้มกับความประพฤติอยู่แล้วนี่
ไม่คิดเหรอว่านี่จะทำให้ครอบครัวเสียเวลากับเรื่องเล็กๆนี่” งานนี้กันต์พิมุกต์เงยหน้าขึ้นมองผู้พูดกับมาร์คสลับไปมา
ผู้หญิงคนนี้จี้จุดได้เจ็บมาก!
เธอเอาความอ่อนแอของกันต์พิมุกต์ขึ้นมาใช้ประโยชน์!
“ผะ...ผม...”
“พอเถอะแบมแบม ไม่ต้องไปฟัง” งานนี้ไม่ใช่แค่จับมือ มาร์คดึงร่างผอมบางเข้ามากอดด้วย
จะได้ไม่ฟังคำพูดของคนที่ประสงค์หวังผลประโยชน์
“ผมว่าถ้าคุณไม่ได้สำนึกผิดจริงๆ
ไม่ได้มาเพื่อขอโทษจริงๆกลับไปเถอะครับ ถ้าขืนคุณพูดมากกว่านี้ บางทีคุณอาจจะโดนข้อหากรรโชกข่มขู่เจ้าทุกข์ด้วย”
ไม่พูดเปล่าแจบอมขยับเข้ามา เหมือนกำลังจะต้อนให้แขกที่ไม่ได้รับเชิญออกไปจากห้อง
“ฉันข่มขู่กรรโชกตรงไหน?”
“คนที่ไม่โง่ ก็ย่อมฟังประโยคแอบแฝงของคุณออก” แจบอมพูดด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง เล่นเอาแจ็คสันกับจินยองยกนิ้วให้
“นี่แก! พ่อแม่ก็เป็นแค่เจ้าของโรงเรียนกวดวิชาเก่าๆ
แกคิดว่าทำตัวถือดีใส่ใครอยู่!”
“เอ้า! ยัยป้านี่! คิดว่ารวยแล้วจะเหยียบใครก็ได้เหรอ? เดี๋ยวแม่ปั๊ดตบเลยนี่!” แจ็คสันลุกขึ้นย่างสามขุมใส่!
“แม่ครับกลับกันเถอะ
ไอ้นี่มันทำจริงนะแม่”
“มันจะตบผู้หญิงได้ก็ให้รู้ไปสิ!”
“ตบได้! กูเป็นตุ๊ด! หรือจะลอง!?” แจ็คสันไม่หยุดเดินเข้าใส่ ในขณะที่สองแม่ลูกถอยหลังไปจนชิดประตู!
“ไอ้เด็กเปรต! ไอ้หน้าตัวเมีย! ไปกลับ!” แม่ของฮงคยูแผดเสียงใส่ ก่อนจะกระชากประตูออกไปอย่างรวดเร็ว!
“เฮ้อ! ไปสักทีเล่นเอากูจะเป็นตุ๊ดจริงอยู่แล้ว” ที่พูดไปเป็นการกดดันไล่ เขาเองยังตอบไม่ได้เหมือนกันว่าถึงเวลาจริงๆ จะกล้าลงมือลงไม้กับผู้หญิงหรือไม่
“ถือว่าทำได้ดีนะแจ็คสัน” แจบอมชมเชย
“ไม่ต้องมายอค่ะ
ดูน้องไปเถอะท่าจะไม่ดีแล้ว” แจ็คสันจีบปากจีบคอ แล้วพยักพเยิดหน้าไปทางกันต์พิมุกต์ที่ดูท่าไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่
“ผมจะทำให้คุณพ่อเสียเวลา
ผมยอมความดีไหมครับ?” ทั้งน้ำเสียงทั้งแววตากันต์พิมุกต์กำลังกลัวอยู่จริงๆ
ทั้งที่เป็นฝ่ายโดนกระทำ แต่ถ้ามันทำให้คนที่ตนให้ความสำคัญที่สุดเดือดร้อนหรือเสียเวลาก็อยากจะเป็นฝ่ายยอม
ทำเอาทุกคนมองหน้ากันแล้วลอบถอนหายใจเฮือกยาว
กันต์พิมุกต์ถูกเลี้ยงมายังไงกันแน่?
ถึงได้กลัวและเกรงใจแม้กระทั่งพ่อของตัวเองแบบนี้…
“ฟังพี่นะแบมแบม
เราทำทุกอย่างมาถูกต้องแล้ว ไม่ต้องกังวลอะไรทั้งนั้น
อีกอย่างเรื่องคดีทนายของพี่จะเป็นคนรับผิดชอบ พ่อของแบมแบมไม่ต้องเสียเวลาหรอก”
“แต่ว่า...”
“แล้วก็ไม่ต้องมาเกรงใจพี่ด้วย
เมื่อคืนพี่บอกไว้ว่าไงจำไม่ได้เหรอ?” มาร์คต้องพูดขัดขึ้น
เมื่อกันต์พิมุกต์ทำท่าจะเอ่ยถ้อยคำเกรงใจขึ้นมาหลังจากที่เขาพูดว่าจะให้ทนายจัดการให้
งานนี้ร่างผอมบางนั่งนิ่งไปชั่วครู่
จนในที่สุดก็เอนหัวของตัวเองมาซบแผ่นอกของคนที่ยืนอยู่ข้างเตียง
“ขอบคุณครับพี่มาร์ค
...ขอบคุณจริงๆ ผมจะเข้มแข็งขึ้น ผมสัญญา” ประโยคยาวๆดังขึ้นอย่างแผ่วเบา
แต่นั่นก็ทำให้มาร์คคลี่ยิ้มออกมา
เด็กคนนี้รับรู้แล้วว่าไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว...
เริ่มกล้าที่จะเข้าหา...
เริ่มกล้าที่จะพึ่งพิง...
แล้วเริ่มกล้าลุกขึ้นยืนหยัด...
ภายใน E-BOOK ประกอบไปด้วย
EP 1-25
Jackson parts - อดีตของแจ็คสันกับจื่อเทา
Yugyeom&Youngjae parts - เพื่อนสนิท
Jaebum&Jinyoung parts - หักห้ามใจ
Not Alone EP1 – สู่อ้อมอก
Not Alone EP2 - ชดเชยช่วงเวลาที่ห่างกัน
Not Alone EP3 – ไม่มีใครดีไปกว่าพี่มาร์ค
Not Alone EP4 - ช่วยจินยอง
Not Alone END – กุมมือกันไว้
 |
|
ความคิดเห็น