โซ่พันธกานต์ (จบ)

คำเตือน

นิยายเรื่องนี้นางเอกเจ้าน้ำตา อ่อนแอ อ่อนหวาน ถูกกระทำย่ำยี (ชีวิตแม่มแสนเศร้าาาาา)

ใครไม่ถูกจริตกับนางเอกลักษณะนี้ข้ามเรื่องนี้ไปได้เลยนะคะ

แต่หากนักอ่านท่านไหนชอบความหน่วง น้ำตาคลอ ปนความหวานของพระเอกที่เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย (มึงเป็นไบโพล่ารึ!!!) จะอ่านเรื่องนี้ได้อย่างมีความสุขแน่นอนค่ะ 5555

ด้วยรัก

สะมะเรีย

นิยายเรื่องนี้เคยวางแผงครั้งแรกเมื่อ มิถุนายน 2555 

“พูดไปก็เท่านั้นเพราะต่อมสามัญสำนึกของคุณคงพิการไปแล้ว” 

หญิงสาวหมุนตัวหมายจะเดินหนีไปให้พ้นๆ จากชายหนุ่มเพราะเถียงไปก็รังแต่จะแพ้ ทว่าจังหวะนั้นเองอเล็กซานโดรกลับรั้งข้อมือของเธอเอาไว้แล้วกระชากเบาๆ ร่างเล็กก็ถลาเข้ามาในอ้อมกอด หญิงสาวเงยหน้าขึ้นหมายจะร้องประท้วงริมฝีปากหยักหนาได้รูปกลับฉกฉวยริมฝีปากของเธออย่างรวดเร็ว

“อือ...” 

ดารินทร์พยายามจะร้องประท้วงแต่นั่นกลับกลายเป็นว่าเธอเปิดโอกาสให้เขาแทรกลิ้นร้อนเข้ามาควานหาความหอมหวานภายในกลีบปากสีกุหลาบได้อย่างง่ายดาย

จูบแรก...

ทั้งยังไม่ประสากับสัมผัสชาย ทำให้หญิงสาวตัวสั่นราวกับลูกนก หัวสมองหมุนคว้าง ตัวเบาโหวง หัวใจหวิวไหว ปลายเท้าแทบยืนไม่ติดพื้น เมื่อลิ้นร้อนเกี่ยวกระหวัดและรุกไล่ เธอก็ระทวยอยู่ในอ้อมกอดของเขา 

“ไม่...” เธอเบือนหน้าหนีรสจูบด้วยความตกใจ สติที่เตลิดหายกลับคืน ทว่าคนตัวโตกลับไม่ปล่อยโอกาสให้เธอได้ผลักไส เขาใช้อีกมือรวบท้ายทอยของเธอให้หงายเงยรับจุมพิตได้อย่างถนัดถนี่ มือที่กุมสะโพกไว้เลื่อนชุดคลุมท้องขึ้นสูงแล้วสัมผัสที่ท้องของดารินทร์แผ่วเบา

 “ฉันแค่อยากพิสูจน์ว่าเธอท้องจริงๆ ไม่ใช่ท้องลมเหมือนน้องสาวของเธอ” 

 เขาผละออกจากร่างบางแล้วเหยียดยิ้ม แต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อเห็นว่าดารินทร์ยืนอึ้ง น้ำตาร่วงเผาะลงอาบแก้ม ใบหน้าของเธอซีดเผือด

“คุณใจร้ายมาก” 

 ต่อว่าด้วยเสียงแหบโหยคล้ายกลั้นสะอื้นก่อนที่สติสุดท้ายจะดับวูบลง