คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : เสือร้ายเขตแดน
พราวพรแทบะุมมับ
ับปึบทละรที่ส้มี๊เอามายื่นให้ในอนเ้า หลัาที่พราวพรอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว
เธอื่นแ่เ้ามื เพราะร่าายยัไม่ปรับัวให้ินับเวลาอที่นี่
เมื่อเห็นสิ่ที่ส้มี๊เอามาให้ เธอ็มอแล้วพึมพำับผู้ัารส่วนัวอน้อสาวอมแสบเบาๆ
“หมนี้เลยเหรอะพี่
ที่พราว้อำให้ไ้”
“แหมๆ” สาวประเภทสอรีบลูบแนเรียวๆ อพราวพรอย่าปลอบใ
“ไม่หรอ่า
น้อพราวอ่านไม่ไหว ็อ่านเรื่อย่อ่อน็ไ้ วันนี้มีาน้อพราว แ่...
ือว่า...แ่... แ่ห้าาเอ่ะ มีเวลาอีเยอะ”
พราวพรลืนน้ำลาย
“ห้าา ! ายล่ะพี่ส้มี๊ พราวะทำไ้ไหมะนั่น ลัวริๆ ว่าะทำให้านเาไม่เินน่ะ่ะ
พี่นัวเล็ๆ ผมหยิๆ เายิ่วีนพราวอยู่้วย”
พราวพรยิ้มแหย เมื่อนึถึเมธาวี ผู้วบุมอถ่าย ที่ทำท่าั้ป้อมับเธอนออนอหน้า
ส้มี๊ทำปายื่น
“วุ้ย น้อพราว พี่เมย์น่ะเา็วีนทุนที่เป็นผู้หิ
แล้ว็สวยว่าเาน่ะ่ะ” พราวพรย่นิ้ว
ส้มี๊รีบยายวาม่อทันที เมื่อเห็นสีหน้าอพราวพร
“ือว่าพี่เมย์น่ะ
ะสปอยแ่าราผู้ายหล่อๆ หรือผู้ำับัๆ แบบุเ้มไ่ะน้อพราว ส่วนพวเราน่ะ
เป็นเหมือนนนอสายา ่อให้ทำียัไพี่เมย์็้อทำหน้าเ้าหน้าอใส่ ยิ่สวยเหมือนน้อพราว
ยิ่ไปันให่่ะ แ่เผลอหายใเสียั พี่แ็หาเรื่อไ้”
“บ้าน่ะ่ะพี่ส้มี๊” พราวพรหัวเราะิ๊ ส้มี๊เลยอหัวเราะไป้วยไม่ไ้ับำพูอัวเอ เาลุึ้นยืน
เาอยาะไปเินูรอบๆ บ้านพัและอยสำรวรวราอะไร่อมิอะไรให้พราวพร้วย
“ริๆ นะะน้อพราว
ะนั้นน้อพราวไม่้อไปสนใพี่เมย์หรอ่ะ อ่านบทไป่อนนะะ เี๋ยวพี่มา เห็นว่าุเ้มะเรียเริ่มออนสายๆ
น่ะ่ะ น้อพราวเรียมัวอ่านบทเยอะๆ ะไ้ำไ้”
“่ะ”
พราวพรยิ้มให้ และเริ่มพลิเอสารที่ส้มี๊เอามาให้ เธอเริ่มมอวาามัวอัษรเพื่อำรายละเอียไว้ให้ไ้มาที่สุ
พราวพร้อใ้เวลาทุนาทีให้เิประโยน์ให้มาที่สุ เธออ่านบทละรอย่าร่ำเร่
ั้ห้าาะไหวไหมเนี่ย
พราวพรเอ้ย...หิสาวเริ่มใ้สมาธิับานรหน้าและเริ่มเพลินนลืมทุอย่าไปนหมสิ้น
“อะแฮ่ม”
เสียระแอมทำให้พราวพร ที่ำลันั่สนใับบทละรรหน้าสะุ้โหย
และมอเ้าอเสียอย่าใ นที่ยืนเอามือล้วระเป๋าอยู่รหน้า ทำให้เธอลืนน้ำลายึ้นมาื้อๆ
บ้านพัที่เ่าไว้ให้พวอละรพัผ่อน
เป็นแบบี่ปุ่นโบรา ที่สร้าไว้โยมีสวนสวยอยู่รลา มีระเบียเปิโล่และเป็นบ้านั้นเียว
ึสามารถลาระเบียมาเินเล่นในสวนไ้ พราวพรนั่อ่านบทละรอยู่รระเบียพอี
ึเป็นเป้าสายาอนที่ำลัามหาเธอไ้ในทันที เาเินมาหยุอยู่รหน้าเธอ
พร้อมับรอยยิ้มน้อยๆ
“สวัสี่ะ ุ เอ่อ
ุเ้ม”
“รับ” เแนเลิิ้วับำทัทายอนรหน้า ปิิริยาอเธอไม่เหมือนรั้หลัสุที่เาเอมา
พราวพลอยพยายามหลบหน้าหลบาเา แถมถ้ามอสบาันเ้า
เ้าหล่อน็ะทำาเหมือนนาเสือ ที่ห้ามเาเ้าไปใล้เป็นอันา
เาผิเอที่บุ่มบ่ามเินไป ใระไปรู้ว่าเ็อพี่ส้มี๊นนี้ไม่เหมือนน่อน โนเธอบมาทีหนึ่นหน้าา
ารันรีไ้เลยว่าสิ่ที่เาิน่ะมันไม่ใ่ แ่วันนี้เธอลับมอเาเหมือนไม่เยมีเรื่อโรธเือันมา่อน
เแนหรี่า ่อนะพยัหน้าให้เธอเป็นเิทัทายอบ
“เป็นยัไบ้านรับ
อาาศที่นี่สื่นีนะ ฤูนี้อไม้บานสวยมา ยันั อ่านบทอยู่เหรอรับ ?”
“อ้อ...่ะ” พราวพรยิ้ม เป็นรอยยิ้มที่ทำให้เแนรู้สึแปลๆ
หัวใเ้นผิัหวะอย่าประหลา นัยน์ามริบสีำสนิทอเา มอสบเ้าไปในนัยน์ามหวานอนรหน้า
อะไรบาอย่า ทำให้เารู้สึเหมือนว่านัยน์าเธอ ไม่เหมือนที่เาเยมอสบ้วย
อืม...ท่าะบ้าแล้วนายเแน ็นี่
...เ้าหล่อนนนั้นนั่นแหละ พราวพลอย ภานุอมร
แ่ทำไมถึท่าทาไม่เหมือนเิมที่เาเยำไ้ …
เแน็อบัวเอไม่ไ้เหมือนันว่าทำไมถึรู้สึแบบนั้น
“ยัไ็เป็นานแร
ผม้ออวามร่วมมือับุพลอย้วยนะรับ เี๋ยวอนสิบโมเราะเริ่มถ่ายาแรัน”
“่ะ ยัไ็่วยบอพราว
เอ้ย พลอย้วยถ้าเิว่าทำอะไรไม่ีไป” พราวพรรีบออัว เพราะว่าเแนเป็นถึผู้ำับอละรเรื่อนี้ ะอย่าไรไม่ว่าน้อสาวอเธอะมีเรื่อุ่นอะไรับเา็่า
แ่เธอในราบอพราวพลอยหนนี้ ็วระพูาีๆ ับเา เพราะ้อทำานร่วมัน
เธอไม่อยามีปัหา แ่ที่้อมาสวมรอยแทนพราวพลอยนี่ ็ปัหาหนัหนาอเธอแล้ว
หิสาวแอบมอนรหน้าอย่าลอบสำรว
วันนี้เแนสวมเสื้อยืสีาวล้วน ับาเยีนสีีระับัว
เหมือนะอวร่าเพรียวำยำอเา บ่าเาว้า สรีระอนรหน้า น่าะับมาวาภาพเหมือนลผืนผ้าใบ
เพราะมีสรีระที่สมบูร์ามอายแท้
ใบหน้าเรียว
นัยน์ายาวรีสีำสนิทที่ส่อประายเร้นลับ ผมยาวประบ่าอเารวบไว้ลวๆ
เแนปล่อยให้มีไรเราเียวรึ้ม นั่นยิ่ทำให้เาูเ้มมและน่า้นหามาึ้น
พราวพรมอเาแล้ว็อนึมในใไม่ไ้ว่า เาเป็นนที่มีีทั้รูปร่าและหน้าาริๆ
แ่ถ้าพราวพลอยไม่อบ เธอ็้อระวัึ้นเหมือนัน เพราะน้อสาวอเธอไม่เยเลียใรมามา่อน
น้อถึนาเล่นลับพราวพรแบบนี้
“ไม่มีปัหาเลยรับ เอ่อ...” เแนมอเธอ้วยสายาเร้นลับแบบเิม สายาที่ทำให้พราวพรรู้สึแปลๆ
“เรื่อนั้นผม้ออโทษ
ผมเ้าใอะไรผิไป ผมหวัว่าุะไม่โรธและถือเอาเป็นอารม์นะรับ”
“ะ ?” พราวพรมอเาอย่าสสัย แ่แล้วสมออเธอ็ิไ้อย่ารวเร็ว ว่าเแนำลัพูเรื่ออะไร
สสัยะเป็นเรื่อที่ส้มี๊เล่าว่า เาเยมาเาะแะับน้อสาวเธอ
‘อืม...แ่มาอโทษรๆ
แบบนี้ แสว่าหมอนี่็้อใ้ไ้เหมือนัน’ เธอิ พลายิ้มว้าให้เาอย่าเป็นมิร ถ้าเายอมสำนึผิและอโทษ
็้อให้อภัยัน อีอย่าหนึ่้อทำานร่วมัน้วย พราวพรไม่อยามีปัหา เพราะานที่เธอทำมันไม่ใ่สิ่ที่เธอุ้นเยหรืออบเลย
ถ้าเป็นมิรับนรหน้าแล้ว บาทีานอเธออาะ่ายมาึ้น็ไ้ เธอรีบส่ายหน้าอย่ารวเร็ว
“พลอยไม่ถือหรอ่ะ
็อาะเป็นแ่เรื่อเ้าใผิัน”
“เหรอรับ” เแนยิ้มอบเธอ ทำเอาพราวพรหัวใระุ ับรอยยิ้มเปี่ยมเสน่ห์แบบนั้นอเา
ายหนุ่มยื่นมือมาให้เธอพร้อมับพูเสียทุ้ม
“ถ้าอย่านั้น
ผมอยาะอับมือับุพลอย เพื่อเป็นารระับไมรี
แล้วถือเสียว่าเราไม่เยมีปัหาันมา่อน ผมอยาให้เราทำานแบบราบรื่น”
“ไ้่ะ” พราวพรส่มือนุ่มให้เาพร้อมับรอยยิ้ม เแนบีบมือเธอนิหนึ่
พร้อมับมอพราวพร้วยสายาหมายมา
้อแบบนี้สินะ
ายหนุ่มิในใ มอนรหน้าอย่าประเมิน ...เ้าหล่อนอบแบบนี้
เริ่มแบบเป็นมิร ...นุ่มนวล ...แล้ว็่อยรุืบ หึ หึ
“ว้าย ! ุเ้ม” เสียอุทานอย่าใ ทำให้สอหนุ่มสาวปล่อยมือ
ที่ำลัระับันไว้ทันที เแนเอามือล้วระเป๋าาเ
พลามอเ้าอเสียาเม็
ส้มี๊เอามือปิปาอย่าใ ที่เห็นผู้ำับหนุ่มที่นี่
เหุเพราะลัวว่าเแนะมาราวีอะไรพราวพร ในราบพราวพลอยเอาอี
แ่หน้าายิ้มแย้มอพราวพร ็ทำให้ส้มี๊แทบถอนหายใ้วยวามโล่อ
ว่ายัไม่เิอะไรึ้นแน่ๆ เพราะถ้าเแนพูอะไรบ้าๆ อีพราวพระไม่ยิ้มหวานแบบนี้
“ผมไม่ใ่ผีนะรับ
ถึ้อในานั้นเวลาเห็นเ้า”
“ือ...แหะ แหะ” ส้มี๊หัวเราะอ่อยๆ เแนอมยิ้ม ่อนะหันมาพูเสียทุ้มับพราวพร
“ผมไป่อนนะรับ
สิบโมเอัน และหวัว่าุทำานไ้ี”
“เอ่อ...ุเ้มมาุยับน้อพราวเหรอะ
ุยเรื่ออะไรเหรอะ” ส้มี๊เริ่มเลียบๆ เียๆ ถาม เมื่อล้อยหลัเแนแล้ว
“็เรื่อทั่วๆ ไปน่ะ่ะ
เามาอโทษยัยพลอย พราว็ไม่เห็นว่าเาะเลวร้ายอะไรนี่่ะพี่ส้มี๊
ยัยพลอยิไปเอหรือเปล่า เฮ้อ...” พราวพรถอนใ
เแนูไม่เหมือนที่เธอิไว้ริๆ แม้บุลิะูลึลับไปหน่อย แ่็สุภาพี
แถมมาอโทษน้อสาวเธอแล้ว้วย
‘พลอยนะพลอย...ยันหาเรื่อลุ้มมาให้พราวริๆ’ หิสาวิในใอย่าเพลียๆ
“เหรอะ” ส้มี๊ย่นิ้ว
เแนมาอโทษ เอ... แ่ยัไเา็ยัไม่น่าไว้วาใอยู่ี เแนเหมือนับเสือ
ที่มาแบบนิ่ๆ เียบๆ ไว้ใไม่ไ้หรอ ส้มี๊มอใบหน้าสวยเ๋อพราวพร ที่ำลั้มลอ่านทบทวนบทในมืออีรั้
พราวพรสวยสะุานานี้ เสือร้ายอย่าเแน...มีเหรอะปล่อยันไปไ้่ายาย
ารมาอสบศึรั้นี้ อาะมีอะไรเลือบแฝอยู่้วย็ไ้...
........................................................................................................................................
“ุพราวรับ
รบวนหาแฟ้มเอสารให้ผมหน่อยรับ”
เสียโทรศัพท์ิ่อภายในัึ้น ทำให้พราวพลอย ที่ำลัพิมพ์เอสารอยู่เลิิ้ว
แล้วรอเสียลับไปเสียใส อย่าระือรือร้นว่า
“ไ้่ะุภิน”
พราวพลอยลุึ้นอย่ารวเร็ว ทันที่ที่วาสายไป
ารมาทำานแทนพราวพรวันแรน่าสนุนั เมื่ออนพัเที่ยเธอ็รู้ัเพื่อนใหม่ไปหลายน
ทุน่าบอว่าวันนี้ พราวพลอยเปลี่ยนไป ร่าเริึ้น และ้อสำัือ สวยึ้นนผิหูผิา
พราวพลอย้อแอบยิ้มำ สสัยว่าลอเวลาพี่สาวอเธอ
้อทำัวเป็นแม่แ่แน่ๆ พราวพรอบอยู่เียบๆ มาแ่ไหนแ่ไรแล้ว แ่นี่ือพราวพลอย
ันั้น...วามร่าเริและสใสและ่าุย ย่อมทำให้ใร่อใรประหลาใเป็นธรรมา
รวมถึเ้านายอพราวพร้วย
เสียเาะประูทำ ให้ภินเยหน้าึ้นมาาออมพิวเอร์
และพึมพำอนุาเสียทุ้ม ร่าเพรียวไ้ส่วน และใบหน้ายิ้มสใสที่้าวเ้ามา ทำให้ายหนุ่มรู้สึแปลๆ
ยัไเา็รู้สึว่าเลานุารอเาวันนี้ ไม่เหมือนเิมริๆ ภินระแอมเบาๆ
่อนะพูับเธอว่า
“รบวนหาเอสารทาบัีให้ผมหน่อยสิรับุพราว
ผมหาไม่เอ ุพราวเอาเ็บไว้ไหนรับ?”
“เอ่อ...” พราวพลอยเม้มปา มอวาไปรอบๆ ห้อทำานอเา
แฟ้มเอสารถูเ็บเป็นระเบียบอยู่รู้เอสาร้านในสุ
“เี๋ยวพราวหาให้นะะ
ุภิน” พี่สาวฝาแฝเธอมัะเ็บอไว้เป็นระเบียบเรียบร้อยะาย
หา่ายอยู่แล้ว เพียแ่ไอ้เอสารที่ว่ามันเอสารอะไรันนะ พราวพลอยิ
“รบวน้วยนะรับ
ผมะมีประุมับแผนบัีพรุ่นี้”
“่ะ”
พราวพลอยรับำ และเินไปยัู้ใส่เอสาร แล้วเริ่มหาเอสารทาบัีที่ภินว่า
มือเรียวไล่ามสันแฟ้มไปเรื่อยๆ เธอไม่แน่ใ ึถามเาอีรอบหนึ่ เพื่อะหยิบเอสารไปให้ไ้ถู
“ุภินะ
เอสารที่ว่านี้ะเอาอปีอะไระ พลอยหาเอแ่อปีที่แล้วน่ะ่ะ” ประโยหลุปา เรียื่อเล่นอัวเอออไปว่าพลอย
ทำเอาภินย่นิ้วอย่าสสัย
เาลุาเ้าอี้ทำานอัวเอ แล้วเินรไปหาพราวพลอย
ที่ำลั้มๆ เยๆ อยู่หน้าู้เอสาร เาพึมพำเสียทุ้มอยู่้านหลัพราวพลอย ทำเอานที่ำลัหาเอสารเพลินๆ
ถึับสะุ้
“ไหนรับ
ผมำไ้ว่าหารนี้แล้ว อปีนี้แหละรับ ไรมาสแร”
“อืม
...นั่นไะเอแล้ว่ะ” พราวพลอยเอื้อมมือไปับแฟ้มเอสาร พร้อมๆ
ับมือให่อภิน ที่ับแฟ้มไว้เหมือนัน มืออบอุ่นอเาุมทับมือบาอพราวพลอย
เธอเยหน้ามอนที่บัเอิ มายืน้อน้านหลัเธอพอี
ภินเอ็้มลมอใบหน้าสวยเ๋อพราวพลอยเ่นัน นัยน์าู่สีน้ำาลอบอุ่นอเา ำลัสะพราวพลอยไว้ให้เผลอมอมันอย่าหลใหล
และใเ้นอย่าประหลา ภินเผลอสบับนัยน์ามหวาน อนที่แหนเยมอเาอยู่
นัยน์าเธอวาวหวาน ส่ประายสใสาม ราวับวาวยามรัิาล ปริเธอ่อนมันไว้ภายใ้แว่นรอบหนา
แ่นัยน์าู่นั้นที่เาเยำไ้ ว่ามันทำให้เาหวั่นไหว
็ไม่ไ้ส่ประายสใสนานี้ เหมือนที่เาำลัมอสบอยู่นี่
“เอ่อ... อโทษรับ” ภินพึมพำึ้นทันที ที่รู้ัวว่าเผลอมอาเธอนิ่นานนาไหน
แถมยัุมมือนิ่มอเธอไว้เสีย้วย
พราวพลอยหลบาเา ใบหน้าามแเรื่อ
นี่เธอเป็นอะไรันนะ หิสาวอแอบมอร่าสูไหล่ว้าอภิน ที่เินลับไปที่โ๊ะทำานอเาไม่ไ้
หัวใอเธอเ้นประหลา...
นัยน์าู่อบอุ่นู่นั้น
ำลัสร้าวามรู้สึบาอย่า ให้ับพราวพลอยเสียแล้ว
เป็นวามรู้สึที่ไม่เยเิึ้นมา่อนในีวิเสีย้วย
ความคิดเห็น