คุณหนูอ้อนรัก (คนขับรถเย็นชา กับคุณหนูตัวร้าย)

เธอคือคุณหนูวายร้าย จอมดื้อ เอาแต่ใจ

ส่วนเขาคือคนขับรถคนใหม่ ควบตำแหน่งบอดี้การ์ด ที่พี่ชายส่งมาดูแลคุ้มครองเธอ

ความหลังระหว่างกันที่เธออาจจะลืมไปแล้วแต่เขายังคงฝังใจ จึงรับหน้าที่นี้เพราะอยากจะรู้ว่าเด็กแก้มแดงคนนั้น โตมาจะเป็นอย่างไรนะ

และอิฐก็พบว่าเด็กน้อยแก้มแดงคนนั้น โตมาเป็นสาวสวยที่ไม่น่ารักเลย หล่อนน่าจะถูกจับพาดตัก แล้วฟาดก้นแรงๆ สักทีสองทีจะได้หายร้ายกาจ 

ดุจนารารู้สึกว่าเธอไม่ชอบหน้าอีตาคนขับรถคนใหม่นี้เลย เขาช่างดูเย็นชา และทำให้เธอรู้สึกแปลกๆ ไปได้พร้อมกัน เขาดูคุ้นตาอย่างประหลาด แต่นึกไม่ออก...ว่าเคยเจอที่ไหน?

คืนหนึ่ง...คืนนั้น...ที่งานปาร์ตี้ของเพลย์บอยรุ่นพี่อย่างจารุพงศ์ที่เธอตั้งใจไปร่วมงานเพื่อทำให้บิดาหงุดหงิดเป็นการประชดท่าน 

เรื่องราวคืนหวามเกินต้านของเขาและเธอ ทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไป

โปรยปราย

ความลับ...

เธอเม้มปาก เธอจะเก็บตัวอยู่อีกต่อไปคงไม่ได้แล้ว เพราะมันจะน่าสงสัยมาก เธอทำใจอยู่สองวันเต็มๆ แล้ว มันก็เพียงพอแล้วที่เวลาไปเผชิญหน้ากับเขา...

พอแล้วหรือ...

เธอหน้าแดงเถือก เมื่อนึกถึงอิฐ โอ...เธอจะเอาอย่างไรดีกับเรื่องระหว่างกัน...เขาจะทำอย่างไรกับเธอ...กับเรื่องนั้น

ระหว่างที่กำลังสับสนก็มีเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น เธอสะดุ้งเฮือก ขมวดคิ้วมุ่นแล้วลุกขึ้นจากเตียง อาจจะเป็นเด็กรับใช้ที่เธอสั่งให้เอานมอุ่นกับแซนวิชมาให้ก็ได้ ดุจนาราเดินก้าวไปแล้วเปิดประตูห้องออก คนที่ยืนตระหง่านอยู่ตรงนั้นทำให้เธออ้าปากค้าง

อิฐ!

“วันนี้คุณต้องไปมหาวิทยาลัย...” เสียงขรึมนั้นเอ่ย เขากวาดตามองเธอ สายตานั้นดูอ่อนโยนชั่วแวบเมื่อกวาดมองเธอแบบหัวจรดเท้า ดุจนารายังไม่ทันจะตอบอะไร หรือทันจะตั้งตัวปิดประตูใส่หน้าเขา เขาก็ดันตัวเข้ามาแล้วล็อคประตูห้อง ทำให้เธอถึงกับตัวแข็ง หน้าซีดไปในทันที

“มีอะไรหรือเปล่า? ผมทำให้คุณเป็นอะไรไหม?” เขายืนกอดอก สีหน้านิ่งเฉย...ในแบบของเขา ใบหน้าคมสันกร้าวกระด้างนั่น ดูไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ทั้งสิ้น

“ฉัน...ฉันจะเป็นอะไรล่ะ” เหมือนจะพอตั้งตัวได้แล้ว เธอก็ถอยกรูอย่างลืมตัวจนสะดุดกับเตียงแล้วทรุดลงไปนั่งบนนั้น นัยน์ตาคมกริบไหวระริก...เพียงเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยออกมาต่อเสียงเรียบ

“ก็สิ่งที่เราทำกัน วันนั้น มันก่อให้คุณเกิดความเสียหายอะไรหรือเปล่า คุณหนู”

“ฉันไม่เป็นอะไร” เธอหน้าแดงเถือก เม้มปากแน่น...มือคว้าเอาหมอนมาถือไว้เหมือนจะใช้มันเป็นอาวุธ ถ้าเกิดเขาจู่โจมเข้ามา ท่าทางของเธอเกือบทำให้เขาหลุดยิ้ม แต่ยังควบคุมอาการไว้อย่างสุดความสามารถ

หลังจากคืนนั้น เธอก็ติดตรึงอยู่ในความทรงจำของเขา สลัดไม่ออก...

สิ่งที่ทำร่วมกันแม้จะเป็นสิ่งที่ดุจนาราทำไปเพราะฤทธิ์ของยาปลุกอารมณ์ แต่หล่อนก็ร้อนแรงและแสนหวานเหลือเกิน

หวานจนเขาลืมไม่ลง...

แต่ด้วยสถานะของเขาและเธอ อิฐก็พอจะรู้ว่ามันคงจะเป็นไปได้ยาก ถ้าเขาอยากจะสานสัมพันธ์กับดุจนารา

ทว่า...

“แล้วทำไมไม่ลงไปข้างล่าง และไม่ไปมหาวิทยาลัย คุณขาดเรียนมาสองวันแล้วนะครับ”

“แล้วยุ่งอะไรด้วยล่ะ” เธอทำตาดุๆ ใส่เขา ระงับอาการไม่ได้เลยเมื่อเห็นเขาแบบนี้ ทำไมเธอถึงหยุดหน้าแดงไม่ได้ หัวใจก็หยุดเต้นแรงไม่ได้ สมองของเธอก็นึกถึงแต่...

คุณพระ!

เธอนึกถึงแต่รูปร่างของเขาที่เห็นในยามเช้าวันนั้น ถึงจะจำอะไรไม่ได้เท่าไหร่ แต่...โอย...ทำไมกันนะดุจนารา

“ต้องยุ่งสิ” เขายังคงยืนที่เดิม ไม่ได้แสดงอาการคุกคาม หรือทวงสิทธิ์ใดๆ “คุณเป็นคนในดูแลของผม ตามที่พี่ชายคุณสั่งนี่ครับ”

“วันนี้ฉันจะไปเรียนตอนบ่าย” เธอตอบอ้อมแอ้ม หลบตาเขาวูบ ไม่มีใครเท้าความเรื่องคืนนั้น...ซึ่งมันก็ดี เพราะเธอยังคงเตรียมใจไม่ทัน

“ถ้าคุณไม่เป็นอะไร ผมก็จะได้ไม่ต้องพาไปหาหมอ ผมจะรอไปส่งคุณตอนบ่ายนะครับคุณหนู” เขาโค้งศีรษะให้เธอนิดนึง คนอย่างนี้ไม่ได้อ่อนน้อมให้เธอหรอก เขาทำเหมือนจะล้อเธอมากกว่า

เธอเม้มปากแล้วพยักหน้า ก่อนจะเมินหน้าหลบสายตาคมจัดของอิฐ ที่ยังคงมองจ้องมายังเธอ

“ออกไปได้แล้ว”

“คุณจะไม่ไล่ผมออกใช่ไหม?” เขาพูด ดุจนาราหันขวับมาจ้องหน้าเขา แล้วเอ่ยเสียงแหวอย่างลืมตัว

“ถ้าฉันไล่นายจะออกไหม?”

“ไม่ครับ” เขายิ้ม...รอยยิ้มนั้นช่างทำให้เขาดูเปี่ยมล้นไปด้วยเสน่ห์ เล่นเอาเธอถึงกับตะลึงกับรอยยิ้มนั้น หัวใจเธอเต้นแรงกว่าเดิมกับรอยยิ้มของเขา

“หึ!” เธอสะบัดหน้าหนีเขา หน้าแดงขึ้นอย่างควบคุมไม่ได้ หูแว่วได้ยินเสียงหัวเราะของเขาด้วยซ้ำ เมื่อเขาปิดประตูลงเบาๆ

คนร้ายกาจ!

เธอควรทำอย่างไรกับตัวเอง และผู้ชายคนนี้ดีนะ