คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : MOL :: วันใหม่
[ FIC BTS-JinV ]
Magic Off Loved สลักดักรัก
[ FIC BTS-JinV ]
Magic Off Loved สลักดักรัก
วันใหม่....
[แทฮยอง พาร์ท]
ทำไมทุกเช้ากูต้องตื่นมาพร้อมกับแสงแดดด้วยวะ !
ผมบ่นในใจในขณะที่พยายามลืมตามองดูโลกวันใหม่อันสดใสไร้สี (?) ลุกขึ้นนั่งพร้อมกับถีบผ้าห่มและหมอนข้างออกไปห่าง ๆ แดดตอนเช้าเป็นอะไรที่ผมไม่ชอบเอามาก ๆ เลยล่ะครับ เพราะอะไรก็ไม่รู้ ผมมันเป็นพวกไม่ค่อยมีเหตุผลเท่าไหร่
“แทฮยองตื่นหรือยัง”
เสียงเรียกดังมาจากหลังประตู (คิดซะว่าด้านหน้ามันอยู่ด้านในล่ะกันนะครับ งงอ่ะดิ)
“ยังเว้ยยยย”
ผมตะโกนกลับไปก่อนที่จะล้มตัวนอนลงต่อ
“งั้นหรอ งั้นพี่ไม่กวนล่ะนะ นอนให้สบาย อย่าตื่นขึ้นมาอีกล่ะ”
ยาวเป็นชุดเลยล่ะครับ พี่ผมแม่งโคตรปัญญาอ่อนเลย
“ตื่นแล้วโว้ยยยยย”
“ตื่นแล้วก็ลงไปกินข้าวซะ พี่ซื้อโจ๊กมาฝาก”โห่ อุตส่าห์ซื้อโจ๊กมาฝาก ขอบคุณมากครับ
“โจ๊กอีกแล้วหรอพี่จินนนน !” ผมวิ่งไปเปิดประตู โผล่หัวออกไป สิ่งที่เห็นคือแผ่นหลังอันสวยสดงดงามของพี่จิน
“มึงจะแดกปะล่ะ”
“แดกสิ!”
“เด็กเวร”
“พี่อย่ามาด่าผมนะ!” ถึงแม้พี่จินจะพึมพำแต่ผมหูดีครับ โดยเฉพาะเวลาพี่จินแอบด่า ผมมักจะได้ยินเสมอ
ผมเดินลงบันไดไปทีละขั้นจนถึงห้องนั่งเล่น มันอยู่ใกล้กันแหละ เรียกซะหรู บ้านผมมีสองชั้นครับ ชั้นหนึ่งจะเป็นโซนที่ไม่มีห้องนอนเลย มีแค่ห้องครัว ห้องน้ำ ห้องนั่งเล่น ห้องเก็บของ ส่วนชั้นสองจะเป็นห้องนอนทั้งหมดล่ะครับ มีห้องของผม พี่จิน แล้วก็ห้องของพี่นัมจุน หลังจากที่ล้างหน้า แปรงฟัน อาบน้ำ อาบท่าเรียบร้อย ในครัวมีเสียงก๋องแก๋งเบา ๆ ซึ่งผมชินแล้ว
ผมมองถ้วยโจ๊กที่วางอยู่บนโต๊ะเล็ก ๆ หน้าโซฟา ก่อนจะถอนหายใจดังลั่น โจ๊กเป็นมื้อเช้าของผมประมาณสิบกว่ามื้อแล้วล่ะครับ ผมนี่ล่ะเบื่อ แต่ทำยังไงได้ มีคนซื้อมาให้กินก็ดีเท่าไหร่แล้ว แต่ก็แปลกดีนะ รสชาติของโจ๊กมันเปลี่ยนไปทุกวันเลยล่ะ เหมือนร้านโจ๊กแถวบ้านมีเป็นสิบร้าน
กริ้งงงงงงงงง !
ผมมองไปยังเสียงโทรศัพท์บ้าน มันดังขึ้นครั้งหนึ่งก่อนจะเงียบไป จากนั้นก็ตักโจ๊กป้อนใส่ปากตัวเองต่อ
กริ้งงงงงงงง !
วันนี้โจ๊กอร่อยกว่าทุกวันเลยล่ะครับ กลมกล่อมสุด ๆ ตรงสเป็คมาก ต่างวันก่อน ๆ เดี๋ยวเค็ม เดี๋ยวหวาน
กริ้งงงงงงงง !
“แทฮยอง ! ทำไมไม่รับโทรศัพท์วะ !”
“ก็นึกว่าพี่จะมารับเองไง ก็เลยไม่รับ”
“ฮัลโหลสวัสดีครับ”
ผมมองหน้าพี่จินก่อนจะก้มหน้ากินโจ๊กต่ออย่างไม่สนใจ อย่าคิดว่าผมไม่รู้นะว่าพี่ชี้หน้าด่าผมอยู่ในใจ โฮ๊ะ ๆ ๆ ๆ
“แล้วไง? มึงก็ถามทางเอาดิ”
ถามไรกันวะ (อยากเศือกครับ)
“อะไรนะ บ่ายสาม?”
ดูเหมือนพี่จินจะเครียดแล้วล่ะครับ ดูหน้าพี่เขาดิคิ้วนี้แทบชนกันอยู่แล้ว นั่น ๆ ชนกันแล้ว
“เดี๋ยว เช็คเอกสารเสร็จแล้วจะให้คำตอบล่ะกัน”
ผมเหลือบตามองไปยังพี่จิน ก็พบว่าพี่เขาก็มองผมอยู่ ให้ตายเถอะ มองผมทำไมวะ
“เออ ๆ ไว้เจอกัน”
“เช็คเอกสารไรวะครับพี่จิน อยากรู้” ผมถามทันทีที่พี่จินวางโทรศัพท์ ในขณะที่โจ๊กคำสุดท้ายทยานเข้าปากของผมและไหลลงหลอดคอ หลอดลม หลอดอะไรก็ช่างมันเถอะ
“โจ๊กอร่อยป่ะ?” ชิบหายล่ะ อย่าตอบผมด้วยคำถามสิครับ
“อร่อยกว่าทุกวันอ่ะพี่ ไม่ดิร้านนี้อร่อย พรุ่งนี้ซื้อมาอีกนะ”
“ไม่เบื่อไง กินแต่โจ๊ก”
เออวะ ลืมคิดไปเลยว่าเบื่อ แถมยังบอกให้ซื้อมาให้พรุ่งนี้อีก
“ก็เบื่อนะ แต่ก็มีคนซื้อมาให้กินก็เลยต้องกิน เดี๋ยวคนซื้อจะน้อยใจแย่”
“เดี๋ยวพรุ่งนี้ซื้ออย่างอื่นมาให้กินล่ะกัน”
“ว่าแต่พี่ยังไม่บอกผมเลยนะ” ผมเตือนพี่จินที่บังอาจลืมตอบคำถามของผม ก่อนที่พี่จินจะเดินเข้าครัวไป
“ตอบไร?”
“ก็เช็คเอกสารอะไรไงเล่า โห่ ๆ”
“เออ เดี๋ยวค่อยคุย ยังเหลือเวลาอีกเยอะ” พี่จินตอบปัด ๆ ไม่ดีเลี่ยงที่จะตอบผมมากกว่า
“ก็ได้ ๆ เอาถ้วยไปล้างให้ด้วยนะพี่”
“เออ !!!”
“ไรหว้า คนอุตส่าห์ใช้ดี ๆ”
ผมมองพี่จินที่หยิบถ้วยโจ๊กและเดินกระทืบเท้าจนบ้านจะพังเข้าครัว จริงสิ เดี๋ยวนี้พี่จินเข้าครัวบ่อยมาก ทุกวันเลยดิ ต่างจากเมื่อก่อนที่ไม่รู้จักคำว่าครัว ก็คงตั้งแต่ที่พี่นัมจุนเสียล่ะมั้ง เกือบ ๆ ปี
“เฮ้อออ” ผมถอนหายใจยาว ก่อนจะนอนราบไปกับโซฟา พลางคิดอะไรเรื่อยเปื่อย
ความคิดเห็น