Dream Explorer

บทนำ

 PROLOGUE 

"อ๊ากกก..."   เสียงคร่ำครวญของเหล่าปีศาจดังไปทั่วบริเวณแข่งกับสายฝนที่โปรยปรายลงมาอย่างหนัก

"ท่านพี่หนีไป  ข้าจะต้านไว้เอง"  ชายร่างใหญ่กวัดแกว่งและหมุนดาบเป็นวงกว้างจนเกิดเป็นพายุหมุนขนาดย่อมต้านทหารในชุดเกราะนับสิบคนที่ดาหน้าเข้ามาโจมตี

"เอริค หนีไปกับข้าเถอะพวกมนุษย์มีจำนวนมากเกินไป พวกเราสู้ไม่ไหวหรอก"  หญิงในชุดคลุมยาวพยายามขัดขืนเมื่อทหารองครักษ์ดึงตัวให้ออกห่างจากพื้นที่การต่อสู้

"องค์หญิงเฟน่าได้โปรดหนีเถอะพะยะค่ะ องค์ชายเอริคต้านเอาไว้ได้แน่นอน" หนึ่งในองค์รักพูดพลางนำมือคล้องแขน

"ไม่..ข้าจะไม่หนีไปคนเดียว"  เฟน่าพยายามขัดขืนอย่างถึงที่สุด

"พาพี่ข้าไปเดี๋ยวนี้" 

"เปิดประตูมิติ"  เสียงของเอริคตะโกนก้อง 

ทันใดนั้นวงเวทย์สีดำขนาดใหญ่พลันปรากฎขึ้น องครักษ์ดึงร่างเฟน่าพุ่งเข้าไปภายในก่อนจะหายไปราวกับไม่เคยเกิดอะไรขึ้น

"เอาล่ะ ได้เวลาเอาคืน"  เอริคกัดฟันพลางยิ้มที่มุมปาก

"แต่ว่า..องค์ชายทหารของเราเหลือไม่ถึงสองร้อยนาย พวกมนุษย์มีทหารมากกว่าหมื่นนาย เราควรถอยก่อนพะยะค่ะ"  หัวหน้าองครักษ์แนะนำด้วยความกังวล

"นายพลเอล ท่านก็รู้ว่ามนุษย์พวกนี้ทำอะไรข้าไม่ได้ ถ้าผู้พิทักษ์ไม่มาจุ้นจ้านมอบพลังให้พวกมัน" เอริคตอบขณะใช้ปลายดาบยักษ์ตวัดทหารมนุษญ์สามนายกระเด็นออกไป

"เจ้ามนุษย์พวกข้าอุตส่าห์เดินทางจากทวีปดำเพื่อมาทำสัญญาสงบศึกอย่างสันติตามที่คณะฑูตของเราได้ตกลงกันไว้ แต่พวกเจ้ากลับสับปลับลอบโจมตีพวกเราซ้ำร้ายยังมีผู้พิทักษ์คอยช่วยเหลือ"  เอริคตะโกนก้องด้วยพลังเวทมนต์ท่ามกลางการสู้รบที่กำลังดำเนินอยู่

กษัตริย์มนุษย์ได้ยินดังนั้นจึงสั่งให้ทหารทุกนายหยุดโจมตีแล้วตะโกนตอบโต้

"ข้าไม่เคยตอบรับพวกเจ้า..มนุษย์อย่างเราไม่ต้องการจับมือกับพวกปีศาจโสโครกหรอก อีกอย่างผู้พิทักษ์เองก็เห็นดีเห็นงามและช่วยเหลือพวกข้าด้วย"

ร่างเรืองรองภายใต้ชุดคลุมสีขาวสง่า ร่างกายสูงเกือบสามเมตรลอยอยู่กลางอากาศ แม้จะเห็นใบหน้าได้ไม่ชัดแต่เปี่ยมไปด้วยความเกรงขามกระจายออกมา ร่างนั้นเปล่งแสงสว่างเล็กน้อยก่อนที่เสียงทุ้มจะดังกังวาลให้ทุกคนได้ยิน

"ข้าเพียงเพิ่มความตื่นเต้นเท่านั้นเอง มนุษย์มีร่างกายและความสามารถอ่อนแอกว่าปีศาจการ เพิ่มพลังกายให้กับพวกมนุษย์ก็ดูเสมอภาคดีไม่ใช่รึ"

"ท่านเป็นผู้พิทักษ์ที่ดูแลโลกใบนี้ไม่ใช่หรือไง แทนที่จะห้ามปรามกลับสนับสนุนให้เกิดสงคราม"  เอริคตะโกนอย่างเดือดดาล เขาไม่เคยคาดคิดว่าผู้พิทักษ์ที่เขาเห็นตอนนี้จะเป็นคนเดียวกับผู้ที่มีเมตตาและปกครองโลกในนิทานที่แม่ของเขาเคยเล่าให้ฟัง

"หุบปาก เจ้าปีศาจชั้นต่ำ"  เสียงทุ้มตะโกนดังราวราชสีห์  ก่อนจะชี้นิ้วไปยังกองทัพปีศาจ

เปรี้ยง !!  ตูม !!

สายฟ้าเส้นใหญ่พุ่งตรงและระเบิดทันทีที่ปะทะกับพื้นดิน  กองทัพปีศาจกระเด็นกระจัดกระจาย เอริคเองก็บาดเจ็บไม่น้อยแม้เขาจะร่ายเวทย์กำแพงดินมาป้องกันสายฟ้าได้ทันในเสี้ยววินาที

เอริคกัดฟันด้วยความคับแค้น  พลังของเขาไม่สามารถต่อต้านพลังอันยิ่งใหญ่ของผู้พิทักษ์ เขาตัดสินใจตะโกนสั่งถอยทัพและร่ายประตูมิติที่ใหญ่ที่สุดเท่าที่จะทำได้ด้วยเวทมนต์เฮือกสุดท้ายก่อนสั่งให้ทหารที่ยังรอดชีวิตวิ่งหนีเข้าไป

"ทหารข้าหนีเข้าไปเร็ว ข้าเปิดประตูมิติได้ไม่นาน"  เอริคตะโกนเสียงแหบพร่า เลือดที่ศีรษะเริ่มไหลเข้าตาจนแสบ

"อย่าปล่อยให้มันหนีไป" กษัตริย์มนุษย์สั่งการเสียงดัง ทหารทุกนายพุ่งตรงไปยังเอริคพร้อมโจมตีทันที

เคร้ง !!  

ดาบนับร้อยที่กำลังรุมฟันถูกป้องกันด้วยโดมโปร่งใสที่สร้างจากเวทมนต์แห่งลมครอบคลุมประตูมิติและเหล่าทหารที่กำลังหลบหนี

"องค์ชายหนีไป ข้าต้านไว้ได้ไม่นาน"  ผู้ร่ายโดมป้องกันคือนายพลเอลที่กำลังกัดฟันร่ายเวทมนต์อย่างเต็มกำลังจนเลือดเริ่มออกจากมุมปาก

"นายพลเอล  นี่เจ้า.."

ทันใดนั้นโดมป้องกันพลันแตกออกและทหารปีศาจคนสุดท้ายกระโดดเข้าไปในประตูมิติ  เอริคคว้าแขนนายพลเอลก่อนจะพุ่งตัวไปยังประตูมิติซึ่งตอนนี้มีขนาดเล็กลงมาก

"อั๊ก.."  หอกยาวแทงทะลุหน้าอกของนายพลเอล เขาใช้แรงเฮือกสุดท้ายผลักเอริคให้เข้าไปในภายในประตูมิติ เอริคที่กำลังโดนประตูมิติดึงไปยังปลายทางจ้องมองด้วยความตกตะลึงก่อนที่ทุกอย่างจะหายไปเหลือเพียงร่างไร้วิญญาณของนายพลผู้เสียสละนอนจมกองเลือดอยู่บนพื้น

"เหอะ มันหนีไปหมดแล้วพวกปีศาจขี้ขลาด  พวกเราถอยทัพ"  กษัตริย์มนุษย์สบถพลางถ่มน้ำลายลงพื้น

"เดี๋ยวพวกมนุษย์  ใครบอกว่าข้าช่วยพวกเจ้าโดยไม่หวังอะไรตอบแทน"  ผู้พิทักษ์พูดก่อนจะค่อยๆลอยลงมายืนที่พื้นแล้วลดขนาดร่างกายลงจนเท่ามนุษย์ทั่วไป

"ท่านต้องการอะไรล่ะ  แก้วแหวนเงินทองพวกข้ามีมายมาย ขอให้ท่านบอกมาเถิดว่าต้องการเท่าไหร่"  กษัตริย์มนุษย์ยิ้มกว้างพลางคิดในใจอย่างเย้ยหยัน ไม่ว่าจะเป็นใครเงินทองก็สามารถซื้อได้เสมอ

"ข้าไม่ต้องการเงินทองของพวกเจ้าหรอก ขอสิ่งที่ข้าต้องการหน่อยนะ"  

ผู้พิทักษ์ยกมือขึ้นเหนือหัว แสงสีฟ้าหลายร้อยหลายพันเส้นพุ่งขึ้นฟ้าแล้วตรงไปยังเหล่าทหาร  ไม่ทันที่จะตั้งตัวร่างของทหารผู้สัมผัสกับเส้นพลังพลันกระตุกแรง ดวงตาเหลือโปน ก่อนที่ร่างกายจะค่อยๆแห้งเหี่ยวและล้มลงราวกับใบไม้แห้งที่โรยรา

"ทะ ท่าน..ทำอะไร"  กษัตริย์มนุษย์ตะโกนก้องด้วยความตกใจ

"รางวัลข้าคือพลังชีวิตของพวกเจ้า  พวกเจ้ามาขอร้องให้ข้าเพิ่มพลังให้สู้กับเหล่าปีศาจซึ่งก็สัมฤทธิ์ผลแล้วดังนั้นก็ต้องตอบแทนข้าจริงมั้ย"  ผู้พิทักษ์แสยะยิ้มในขณะที่ทหารนับพันค่อยๆล้มลง

"จอมเวทย์ร่ายมนตรานิทรา  เร็วเข้า"  กษัตริย์สั่งเสียงดังด้วยความหวาดหวั่น

กองทัพจอมเวทที่เหลืออยู่ราวหนึ่งร้อยคน พึมพำบทเวทมนต์โบราณที่สามารถล้มได้แม้กระทั่งมังกรแต่กระนั้นต้องสังเวยคนมากมายในการร่ายเวทมนต์อันตราย

แสงสีม่วงพุ่งตรงจากร่างไร้วิญญาณของจอมเวทย์ผู้เสียสละตนตรงไปยังผู้พิทักษ์ที่กำลังร่ายเวทมนต์ดูดวิญญาณ  แม้เขารู้ว่าจอมเวทย์ร่ายเวทมนต์ใส่ตนแต่ก็ไม่ใส่ใจนักเพราะเชื่อมั่นในพลังของตนที่ไม่มีใครเทียบเคียงได้  

"นี่มัน..มนตรานิทราบรรพกาล !!"  ผู้พิทักษ์ร้องอย่างตื่นตระหนก

แสงสีม่วงครอบคลุมร่างของผู้พิทักษ์ ทันใดนั้นตาของเขาค่อยๆปิดลงจนสนิท ก่อนที่ร่างจะลอยขึ้นและจางหายเป็นแสงสีทอง กระจายเป็นละอองหายไปในอากาศ

กษัตริย์มนุษย์นั่งลงกับพื้นดิน พร้อมถอนหายใจอย่างโล่งอก

"ผู้พิทักษ์ท่านมันน่ากลัวเกินไป  จงหลับฝันไปชั่วนิรันดร์เถิด"