Metropolitan Wings

****** Prelude ******

................................................

................................
คุณยายฮะ คนเราทุกคนมีนางฟ้าประจำตัวใช่มั๊ยฮะ

                
แล้วหลานคิดว่ายังไงล่ะจ๊ะ

                
ผมก็ไม่รู้เหมือนกันฮะ ตั้งแต่เกิดมาผมก็ยังไม่เคยเห็นเลยซักครั้ง...แต่ผมเชื่อนะฮะ เชื่อว่านางฟ้าต้องมีอยู่จริง

                
คุณยายยิ้มรับกับคำตอบของหลานชายตัวน้อย มือของหญิงชราที่มีร่องรอยเหี่ยวย่นและหยาบกร้านเป็นเสมือนสิ่งบอกเล่าถึงประสบการณ์ที่ผ่านมาอย่างโชกโชน แต่ถึงกระนั้นฝ่ามือนี้ก็แฝงไว้ด้วยความรักความอบอุ่นทุกครั้งที่สัมผัส หล่อนกำลังลูบศีรษะกลมๆของหลานชายอย่างทะนุถนอมคล้ายจะเป็นการกล่อมให้เจ้าตัวน้อยนอนหลับฝันดี เด็กชายที่นอนหนุนตักคุณยายปรือตาลงช้าๆจนปิดสนิท ลมหายใจเข้าออกที่เป็นจังหวะสม่ำเสมอบ่งบอกว่าเจ้าตัวเข้าสู่ห้วงนิทราเรียบร้อยแล้ว...หญิงชราเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า สายตาที่ทอดมองไปยังกลุ่มดาวอันแสนไกลนั้นยากที่จะหยั่งรู้ได้ว่าหล่อนกำลังนึกถึงอะไร......

                
ในเมืองใหญ่อย่างกรุงโซล สถาปัตยกรรมทุกสิ่งทุกอย่างดูสวยงามตระการตาและสะดวกสบายยิ่งนัก รถรามากมาย ตึกรามบ้านช่องอันทันสมัยแข่งกันผุดขึ้นเป็นดอกเห็ด ยิ่งตกดึกยิ่งดูสวยงามด้วยแสงสีของหลอดไฟสีสันต่างๆจากร้านรวงข้างทางที่เชื้อเชิญให้ผู้คนที่สัญจรผ่านไปผ่านมาอยากลองแวะเข้าไปดื่มด่ำกับบรรยากาศภายในร้านสักครั้ง แต่กระนั้น...ใครจะรู้บ้างว่ามีชายหนุ่มผู้หนึ่งที่อยากจะหายไปจากโลกอันแสนวุ่นวายนี้เต็มทน

                
จอง ยุนโฮ ชายหนุ่มร่างสูง ที่เกิดมาพร้อมหน้าตาที่ดูโดดเด่น ดวงตาคมเข้ม จมูกโด่งรั้นที่รับกับปากกระจับได้รูปนั้นทำให้เขาดูเป็นผู้ชายใจดีอบอุ่น ซึ่งหากดูเผินๆเขาช่างน่าหลงใหลและเป็นผู้ชายที่คงจะถูกหมายปองทั้งจากสาวเล็กสาวใหญ่ไม่น้อย แต่เขาเลือกที่จะซ่อนดวงตาอันมีเสน่ห์คู่นั้นภายใต้แว่นตาไร้กรอบดีไซน์เรียบๆ

ศิลปินหนุ่มผู้นี้มีบุคลิกที่คนภายนอกยากจะเข้าถึง พ่อแม่ได้จากเขาไปเมื่อ 6 ปีก่อนด้วยอุบัติเหตุทางเครื่องบินทิ้งไว้ให้เพียง บ้านใบไม้ บ้านหลังใหญ่หลังหนึ่งที่อยู่ห่างออกไปทางชานเมืองของกรุงโซลเล็กน้อย หลังจากอุบัติเหตุครั้งนั้นเขาตัดสินใจให้หนุ่มไฟแรงเจ้าของธุรกิจเรือขนส่งสินค้าเช่าบ้านที่เป็นของรักของหวงของพ่อกับแม่ ส่วนตัวเองนั้นย้ายมาอยู่ในคอนโดหรูใจกลางเมืองแทน ไม่ใช่เพราะเขาคิดจะทิ้งขว้างมรดกชิ้นเดียวที่ได้รับจากพ่อและแม่ แต่การที่เขาต้องอยู่คนเดียวภายในบ้านหลังใหญ่ที่ทุกตารางนิ้วบรรจุความทรงจำอันมากมายให้เขาหวนนึกถึงครั้งที่ครอบครัวยังอยู่พร้อมหน้าพร้อมตามันดูจะโหดร้ายและเจ็บปวดเกินไป อีกทั้งชายหนุ่มที่เขาให้เช่าบ้านใบไม้แห่งความทรงจำนั้นดูจะรับรู้ถึงความสำคัญของบ้านหลังนั้น รับรู้ถึงทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นบ้านหลังนั้น รักเครื่องเรือนและเฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นที่แม่ของเขาเป็นผู้ตกแต่งและเลือกด้วยตัวเองโดยไม่คิดจะเปลี่ยนมัน ยุนโฮจึงไว้ใจและยอมให้หนุ่มผู้นั้นได้เช่าบ้านใบไม้ที่เขาหวงแหนนักหนา

ลำพังแค่ค่าเช่าบ้านใบไม้ยุนโฮก็สามารถใช้ชีวิตเรียบง่ายได้อย่างสบายๆ แต่เขาชอบที่จะขีดๆเขียนๆสร้างสรรค์งานบนผืนผ้าใบมากกว่าการอยู่บ้านเฉยๆโดยไร้ความหมาย ทุกวันตอนแปดโมงเช้าเขาจะเดินออกจากบ้านมาเปิดแกลลอรี่ของเขาที่ตั้งอยู่หัวมุมถนนห่างออกไปเพียง 3 ช่วงตึก ตกดึกเขาก็จะปิดร้านแล้วเดินย้อนกลับมานอนที่คอนโดของเขา พูดง่ายๆว่าคอนโดแห่งนี้เป็นเสมือนที่ซุกหัวนอนมากกว่าที่จะเรียกได้เต็มปากเต็มคำว่าบ้าน

จอง ยุนโฮใช้ชีวิตเรียบง่ายธรรมดาๆแบบนี้ทุกวันรถยนต์ถูกทิ้งไว้และคาดว่าเจ้าตัวคงจะลืมเป็นแล้วด้วยซ้ำว่าเขาจอดมันไว้ตรงส่วนไหนในโรงจอดรถของคอนโด เขาปฏิเสธการใช้รถที่น่าจะสะดวกสบายกว่าการเดินเท้าเป็นไหนๆเพราะเขาเห็นว่าการเดินทอดน่องไปเรื่อยๆช่วยจุดประกายความคิดได้ดี อีกอย่างการมองคนในละแวกนั้นที่มีอิริยาบถท่าทางต่างๆในแต่ละช่วงเวลา มันเหมือนกับเขาได้ดูละครบทเล็กๆอันเกิดจากการรังสรรค์ของพระเจ้าที่ถูกถ่ายทอดออกมาผ่านทางผู้คนเหล่านั้น

เฮ่อ.... เสียงถอนหายใจของชายหนุ่มหลังจากพาร่างของตัวเองขึ้นมาที่ลานจอดเฮลิคอปเตอร์ด้านบนสุดของคอนโด เขามักจะขึ้นมาที่นี่ประจำเพราะมันเป็นเพียงไม่กี่มุมในกรุงโซลที่เงียบสงบพอ และเหมาะสำหรับการปล่อยใจปล่อยความคิดให้ล่องลอยไปเรื่อยๆ

วันนี้เป็นวันข้างแรมเหรอเนี่ย ดูเหมือนท้องฟ้าในค่ำคืนนี้จะมืดเป็นพิเศษมีเพียงแสงดาวไม่กี่ดวงเท่านั้นที่ยังคงแข่งกันส่องสว่างอยู่ไกลๆ แต่ถึงกระนั้นในสายตาของยุนโฮท้องฟ้ายามนี้ก็ยังสวยงามอยู่ดีเมื่อเทียบกับแสงสียามค่ำคืนที่อยู่เบื้องล่าง เขาไม่เข้าใจว่านักท่องราตรีติดใจอะไรนักหนากับร้านรวงต่างๆที่มาพร้อมเสียงเพลงดังๆชวนน่ารำคาญนั่น

พระเจ้าครับ....6 ปีมาแล้วที่ผมต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยว ผมไม่เคยขออะไรท่านเลย....ครั้งนี้ผมขอได้มั๊ยครับ.....ขอใครซักคนที่จะไม่ทำให้ผมต้องเหงาอีกต่อไป มือแกร่งของหนุ่มขี้เหงาประสานกันก่อนที่จะยกขึ้นมาอธิษฐานขอพร ลมหนาวพัดมาปะทะที่ใบหน้าคมจนผมที่ถูกตัดเข้าทรงแบบผู้ชายนั้นปลิวไหวลู่ไปกับรูปหน้าเหมือนจะเป็นสัญญาณบอกว่าคำขอนั้นถูกส่งไปถึงผู้ที่อยู่เบื้องบนแล้ว......ยุนโฮยืนอยู่ที่ลานนั้นซักพักก่อนที่จะกระชับผ้าพันคอและตัดสินใจเดินลงมายังห้องพักเนื่องจากความหนาวเริ่มโรยตัวลงมามากขึ้นทุที.....เขาคงจะเป็นหวัดแน่หากยังดื้อยืนอยู่ที่นั่นต่ออีกนิด

ภายในห้องพักขนาดไม่กว้างแต่ก็ไม่แคบจนเกินไปถูกตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์คุณภาพดีแต่ยังคงความเรียบง่ายตามสไตล์ของผู้เป็นเจ้าของ แสงยามค่ำคึนที่ลอดผ่านมาทางหน้าต่างที่ผ้าม่านถูกรวบไว้ยิ่งขับให้ห้องพักดูอบอุ่นและมีมนต์เสน่ห์อย่างเหลือเชื่อ....หลังจากประตูห้องถูกปิดลงยุนโฮก็เดินจ้ำอ้าวโดยไม่ได้สนใจสิ่งอื่นใด ขายาวๆก้าวเข้าสู่ส่วนที่เป็นห้องนอนทันที ไม่ได้รู้สึกผิดสังเกตกับสิ่งแปลกปลอมที่ก่อนหน้าเขาจะออกไปสูดอากาศข้างนอกโต๊ะข้างหน้าต่างยังคงว่างเปล่า แต่บัดนี้พื้นที่บนโต๊ะที่ว่านั้นถูกตะกร้าสานไร้หูหิ้วขนาดพอดีมือ จับจองไว้ตั้งแต่เมื่อใดไม่มีใครล่วงรู้

TBC...PART 1