คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #40 : บทที่8.เมื่อเจ้าของบ้านอยากได้กับแกล้มพิเศษ.........คุณดีที่หล่อกว่าไอดอลเกาหลีล่ะ.....55555+
สอสาวเินออมาาโรอาหารวิทยาลัย’
หลััารหาอะไรใส่ท้อนอิ่ม เนิราผู้ึ่ไม่้อวนวายทำานพิเศษเหมือนอบเย็ไปเินเล่นามห้าสรรพสิน้าเหมือนทุวัน
อบเย็เลยไปทำานึ่เวลานี้านอเธอเหลือแ่ทำานบ้านให้ีแลนเ้าเียว
เพราะ่าแรที่ปรารถนามอบให้เยอะมา อบเยเลยไม่อยาทำให้ผู้มีพระุผิหวั
เธอทุ่มเททำานให้ับีแลนเ็มที่
“ไป่อนนะเน”
อบเยมอเห็นรถเมล์สายประำวิ่รมาพอี
“อืม...พรุ่นี้เอัน้ะ”
เนิรายิ้มรับเพราะอบเยับนเอฝึานที่โรแรมเียวัน เธอะเ้อมอไปที่ถนน
เพื่อหารถประำทาที่นเอ้อาร
แ่...รถยน์หรูันหนึ่รูปทรโบเี่ยว
เป็นรถนำเ้าที่นรุ่นใหม่ระเป๋าหนันิยมรอบรอ เนิราห่อปา สะิแนอบเยยิๆ
เพราะว่ารถยน์ันนั้นแล่นมาอรหน้า ระ้าน้าลลนับหน้าาีระับนัร้อ
K-Pop ที่ำลัฮิิลมบนในเาหลียื่นหน้าออมามอ
“หนูอบๆ”
“มีอะไรเน
รถเมล์เยมาแล้วเยไป่อนนะ”
นที่ำลัะเ้อมอไปที่ถนนยืนหันหลัให้เพื่อนอบเสียเรียบ
เธอเือบะวิ่ึ้นรถเมล์ไปแล้ว ถ้า...
“อบเย...ใรไม่รู้วัมือเรียเธอน่ะ”
เสียื่นเ้นอเนิรารั้ไว้
อบเยเลยหมุนัวลับมามอ เธอมีเวลาอีนิหน่อย่อนที่รถเมล์ที่นเอำลัรอะแล่นมาอทีุ่อรถประำทา
อบเยผะ!
เผลอัวเินถอยหลั
สะุฟุบาทนหน้าเือบทิ่มเมื่อหมุนัวลับมาแล้วเห็น...
‘ีแลน หวั’
ผู้ายนเียวที่ทำให้ัหวะารเ้นอหัวใเธอ
เ้นผิปิ...
“ใรเหรอหนูอบ...”
เนิราระแะเ้ามาใล้ ระิบถามเบาๆ แ่อบเยำลัะลึเลยไม่ทันไ้อบ
“ึ้นมาเลยยัยเย
เร็วๆ รนี้เาห้ามอ” ีแลนะโนเร่ รถประำทาวิ่มา่อ้านหลันับใร้อนบีบแรเร่ถี่ๆ
อบเยละล้าละลัๆ
เธอมอรถเมล์ันที่อหลัรถยน์อีแลนาปรอย ไอ้รถบ้านี่
มาเร็วว่านี้อีนิ็ไม่ไ้
“เยไป่อนนะเน”
หิสาวอำใเินรไปยัรถยน์ที่ประู้าน้าเปิอ้ารออยู่
“เี๋ยวสิหนูอบ...ผู้ายนนั้นใรอะ?”
เนิรายัไม่วายถาม่อ เผลอส่าหวานเยิ้มเลยไปยัีแลน
“เ้าอบ้านที่เยทำานให้ไ”
อบเยยอมเลยเธอโน้มัวลทรุนั่เบาะ้าน้านับ้วยริยาสำรวมสุี
ปี๊นๆ
เสียบีบแรเร่ามประสานใร้อน
อบเยรีบปิประู้าน้า พอีับที่ีแลน็เหยียบันเร่พารถยน์วามเร็วสูทะยานออไปเบียับรถยน์ันอื่นลาถนน
“หนูอบ...ทำไมเธอไม่บอัน่อน
นอะไรหล่อเหมือนเทพบุรเลย!”
เนิรายัละเมอเพ้อพับรูปลัษ์ภายนออีแลน
แม้รถยน์อเาะหายลับไปาสายาแล้ว
“ันผ่านมาพอี
เลยแวะรับ เธอะไ้ไม่้อโหนรถเมล์เหมือนลิไ”
ีแลนพูลอยๆ
หลัับรถยน์ออมาไ้สัพั
“อบุ่ะ
เยินแล้วับารโยสารรถประำทา” อบเยยัพยายามสำรวมทั้ร่าายและำพู
“เธอะแวะุปเปอร์มาเ็่อนไหม?”
ีแลนไม่ไ้สนใท่าทาสุภาพอน้าัวเลยเาถามอบเยเหมือนับว่าำลัุยเรื่อสำั
“่ะ
ุีแวะส่เยรป้ายรถเมล์็ไ้่ะ”
หลัพูบ
อบเย็ยับัวเรียมลระยะห่าาหน้ามหาวิทยาลัย’
ับุปเปอร์มมาเ็แห่นี้ไม่ไลนั นั่รถประำทาประเี๋ยวเียว็ถึ
ยิ่รถยน์ส่วนัว้วยแล้ว มันยิ่ถึเร็วยิ่ึ้นเพราะีแลนไม่ไ้อทุป้ายเหมือนรถประำทา
เมื่อเ้าเุปเปอร์มาเ็แห่นั้น
ีแลนไม่ไ้อรุที่อบเยำหน เาเลี้ยวรถยน์เ้าไป้านใน มอหาที่อ
และเอียอมอน้าัวที่นั่ทำหน้าปั้นยา
“มีปัหาเรอะ?”
ำถามวนโทสะ แ่อบเยไม่ล้าแม้แ่ะโรธ
เธอลนลานลารถยน์
ระับระเป๋าสะพายให้แน่นึ้นอนที่ลมายืน้าน้ารถยน์หรูันนี้แล้ว
“ันอยารู้ว่าวันนี้เธอะทำอะไรให้ันิน”
ีแลนล่าวหน้าายเาลมายืน้าน้า ถอสูทสีน้ำเินเ้มที่สวมไว้โยนไว้บนเบาะ้านหลั
ปลระุม้อมือถลแนเสื้อึ้นพับนถึ้อศอ เินอ้อมไปทา้านหลัเปลี่ยนรอเท้าหนัมันวับ
เป็นรอเท้าแะหูีบใส่สบาย
อบเยลืนน้ำลายลอฝื
“ุี...ว่าเหรอะ?”
หิสาวรู้สึเสียใที่ถามแบบนั้นออไป
ีแลนวัามอ เาสอมือล้วระเป๋าาเเินมาหยุอยู่้าน้า และอบอบเยเสียทุ้ม
“็อย่าที่เธอเห็น ันว่าหรือยุ่ เี่ยวอะไรับารที่ันมาอยู่รนี้้วย”
เาใยวน
อบเยรู้ี ีแลนไม่เยหยุหาเา้อารเหน็บเธอ้วยำพู
“่ะ”
อบเยพยัหน้ารับ เธอเินนำเมื่อภาริที่้อทำ นั้น้อแ่ับเวลาหายืเยื้อ เธอเรว่านเอะรอรับพยุอารม์อีแลนไม่ไหว
หัวใอเธอเปราะบา
มันอ่อนแอั้แ่...เห้อ...
ีแลนเินาม
เาสาวเท้าเอื่อยๆ ะที่นาสั้นอยเท้าถี่ยิบแ่็ยัสลันิามไม่หลุสัที
อบเยวยรถเ็นที่อเรียรายอยู่รหน้า
เธอพยายามเฟ้นหารถเ็นที่มีสภาพีที่สุเพราะไม่อย่านั้นเสียล้อรูพื้นสร้าวามหุหิให้ีแลนอีเป็นแน่
อบเยรู้ี ผู้ายที่เินามหลัเธอมา เาือเพอร์เฟแมน ีแลนอบวามสมบูร์แบบทุอย่า
อะไรที่มีำหนิ เาะมอผ่าน เผลอๆ ะไม่แลให้เสียเวลา้วย้ำ
ใบหน้าเล็ๆ
สีหน้าเปลี่ยนไป เปลี่ยนมา นนเินามหลัอไม่ไ้ที่ะำอบเยไม่รู้ัว
หล่อนแสอารม์และวามิผ่านใบหน้าเล็ๆ นั่น
ีแลนมอามนิว่านเอเาไม่พลา วามิอหล่อนแสออมาโ่แ้มา
หิสาวยืนหมุนอยู่หน้าั้นวาอาหารส
เธอำลัปวหัวึบๆ ไม่รู้ว่ามื้อ่ำวันนี้ ะทำเมนูไหนให้เ้าอบ้าน
ที่ำลัยืนันนเออยู่้านหลัินี
อบเยส่ยิ้มแหยๆ
ให้ ทาที่ีเธอวรถามเา ะไ้ไม่เิปัหาภายหลั
“ุีอยาทานอะไระ?”
ีแลนไหวไหล่
เาเินไปแย่รถเ็นที่อบเยเ็นมาทำหน้าที่เ็นรถให้เสียเอ อบเยะไ้เินเลืออสสบายๆ
“ันินไม่เลือ”
ีแลนอบ เาไม่ไ้ยายวาม (หาอบเยเป็นนทำ เามั่นใว่า้ออร่อย)
สาวัวเล็แอบย่นมูำพูสวยหรูที่ัผ่านปาสีเ้มมาเื่อไม่ไ้
เธอรู้ีว่ามนุษย์เพศายรหน้าเป็นนเรื่อมานาไหน เาบ่นเ่ พอๆ ับารำหนิ
พูาบั้นทอนิในฟั อบเยโนนยา ันั้นหาไม่อยาอยู่ในสภาพลืนไม่เ้า
ายไม่ออ ือารทำให้นรหน้าพอใ
“เยทำมื้อหนัๆ
ใหุ้ีหลายวันแล้ว วันนี้เป็นมื้อเบาๆ แ่อิ่มท้อแล้วันนะะ”
หลายวันมานี่
อบเยทำอาหารำพวเนื้อสัว์ เป็นอาหารที่อร่อยแ่ย่อยยา
และหาีแลนไม่มีวามเห็น วันนี้เธออทำอาหาร่ายๆ และีับสุภาพเา
“ันไม่เอาสลั”
ีแลนิพู่อน
เมนู่ายๆ ีับสุภาพนั้น ไม่พ้นสลัที่ำัพลัานและแลอลี่
อบเยวัสายาใส่
มือเรียวเล็ะัเธอำลัะหยิบบล็อเอรี่ สำหรับทำสลัให้เาอยู่พอี
“ั้นเป็นุปเห็นะะ”
หิสาวเสนอแนะ
“ไม่...ไม่เอาุป”
ีแลนอบเสียแ็
เาอบฝีมืออบเยสำหรับารทำอาหาร็ริ แ่ยเว้นุป
“เยไม่รู้ว่าะทำอะไรใหุ้ีทานีนี่ะ”
ปัหาให่ที่ำลัเผิือัสินใไม่ถูว่าะทำอะไรี
“อะไร็ไ้...”
ีแลนยอมอ่อน้อให้
“หึ!”
ำอบอเาไม่ไ้่วยให้สมอีบันออบเยโล่ึ้นเลย
“ันอยาื่มเบียร์”
ีแลนเปรยลอยๆ วันนี้เาอารม์ี รึ้มอรึ้มในอยาื่มเรื่อื่มมีแอลอฮอล์ปนสัหน่อย
“ั้นเป็นับแล้มนะะ
ะไ้ไม่เลี่ยน” แสสว่ารปลายอุโม์ สว่าวาบึ้นมา
้อสรุปที่ลัวสำหรับอาหารมื้อเย็นที่น่าปวหัวรั้นี้
อบเยับีแลนไม่รู้ว่าระหว่าที่เาและเธอถเถียัน
มีสายาานรอบัวหลายู่มอาม นึมอบับวามน่ารัอนทัู้่ เหมือนสามี
ภรรยาป้ายแมา่ายับ้าวมื้อแร้วยัน หลัวันวิวาห์ที่เพิ่ผ่านพ้นไป
มันเป็นบรรยาาศแสนหวานทีู่่รัแสออ่อัน นหนึ่เ้าอน อีน็าม้อ
แม้ท่าทาะแ็ระ้าอฝ่ายายะเห็นัเน แ่นั่นือที่สุแล้ว
สำหรับารที่ผู้ายที่มีลัษะเป็นผู้นำะยอมลให้นที่อ่อนแอว่า หลายนอมยิ้ม
และอีหลายนเหมือนันที่เิวามอิา
ผู้หิหน้าาบ้านๆ
ท่าทาแสนธรรมานนั้น หล่อนทำบุ้วยอะไร?
ทำไมวาสนาี
นว้าผู้ายทีู่ีั้แ่หัวรเท้าแบบนั้นมารอบรอไ้
สอนที่ยืนเลือออยู่หน้าั้นลับไม่รู้สึ
อบเยหน้าำร่ำเร่ เธอเลืออส้วยวามพิถีพิถันที่สุ
เพื่อป้อันนัวให่ที่ยืนนาบ้าำหนิ
ธรรมาอบเยใ้เวลา1ั่วโมสำหรับารเลือื้อ
วันนี้เพราะมีีแลนิสอยห้อยามมา้วย เธอเลย้อใ้เวลาเพิ่มึ้นอีหนึ่เท่า
รถเ็นเ็มไป้วยอินอใ้นที่เินามหลัเธอมายันหยิบโยนใส่
เาถูใอะไร็หยิบใส่รถเ็น และบาอย่าอบเย้อแอบับืนที่เิม
เพราะมันเปลือเนื้อที่ในู้เย็น
และีแลนไม่มีทารับประทานหม่อนที่มันะหมอายุแน่
“เธอลัวันไม่มีเิน่ายหรือไ?”
ีแลนอไม่ไ้ที่ะถาม
“เปล่า่ะ...ุีทานมื้อเย็นที่บ้านมื้อเียว
นื้อไปแบบนี้ินไม่ทันหรอ่ะ” อบเยไม่ไ้บอเธอเสียายสา์
“รู้ี...”
หิสาวยิ้มรับไม่ไ้่อปา่อำ่อ
“ยัยเย...ันยัไม่ไ้เบียร์เลย”
ีแลนท้วเมื่อไ้อสรบ อบเย็เินนำไปยั่อ่ายสา์
“นั้นไะ
ุีอยาทานยี่ห้อไหน มีให้เลือหมแหละะ”
อบเยี้มือไปยัุที่ายเรื่อื่มประเภทมีแอลอฮอล์ผสม
ีแลนเ็นรถเ็นรไปทันที
อบเยเลยยืนรออยู่ที่เิม ีแลนเลยเ็นรถเ็นลับมาเารั้้อมือให้อบเยเินไปพร้อมๆ
ัน อบเยลืมืนัวไว้เธอเินามีแลนไปแบบอิออหน่อยๆ เพราะอบเยเริ่มสัเเห็นสายาอนรอบัวนั่นเอ
เธอแอบย่นมูโีที่สวมเสื้อลุมัวให่ทับเรื่อแบบนัศึษาไว้
นนอมอมาอาะเ้าใผิ แม้หัวใะพอโหานนอมอนเอในทำนอนั้น
“เธอไม่อบที่ันมา้วยเหรอไ?”
ีแลนถาม
“ปะ
เปล่า่ะ” อบเยรีบปิเสธ
“แ่สีหน้าเธอบอแบบนั้นอยู่นะ”
ายหนุ่มแย้
ปลายมูเล็ๆ
ย่นยู่ “ไม่ใ่แบบทีุ่ีิหรอ่ะ เยแ่ลัวนอื่นเ้าใผิ”
“เ้าใว่า...เ้านายับสาวใ้
มาื้ออ้วยันั้นเหรอหะ?” ีแลนเปรยเสียอเาลุลั
เพราะพยายามลั้นหัวเราะสุฤทธิ์
“ุี!!” อบเยรู้ี
ไม่มีใริอุศล ไม่มีสายานาีนไหนเ้าใอย่าที่เธอ้อารหรอ สภาพอเธอ
ไม่่าา ‘นใ้’ ที่ีแลนพูสันิ
เธอะเป็นอะไรสำหรับผู้ายเพอร์เฟรหน้าไ้ล่ะ
นอา...นรับใ้
เมื่อผู้ายรหน้าเธอ
ูี มาว่าะเป็น...ู่รัอเธอ
“ใระมอยัไ็่าเถอะ
ันรู้ีว่าันำลัทำอะไร และิอะไรอยู่”
ีแลนพูเสียเรียบ
เาวัระเป๋าสา์่าย่าอที่ื้อทั้หม สีหน้าอเาไม่ไ้บออะไรอื่น
นอาวามสบราบเรียบ
อบเยผ่อนลมหายใยาวๆ
สำหรับีแลน มันือเวลาว่าๆ อเา เามาับเธอเพื่อ่าเวลา แ่สำหรับอบเยแล้ว
มันือวามทรำีๆ ที่มีระหว่าัน เธอไม่ไ้ถูีแลนเหน็บให้เ็บี๊
เาสัพยอนิหน่อย ามประสานปาม แ่็ไม่ไ้ทำให้อบเย้ำใเหมือนทุรั้...
ุีผู้เรื่อมา........แ่ับแล้มยัมึน.......
 |
|
 |
|
 |
|
ความคิดเห็น