คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : บทที่8.ยอมจำนน
บทที่8.ยอมำนน
โมินิรีบามวราพิา เ้าไปในห้อ หลัาพริสาลับไปแล้ว เาเปิประูเ้าไป็เห็นว่าวราพิาเรียมัวะนอน เธอเปลี่ยนุเป็นุนอน และำลันั่หวีผมอยูหน้าระเา โมินิทำเนียนเินเ้าไปถอนาฬิาวาล้าๆ เห็นวราพิาสะุ้นัวโยน
“เรียมน้ำให้หน่อยสิอยาอาบน้ำ…” เาบอแล้ว็เินไปนั่บนเียทำไม่รู้ไม่ี้
“่ะ” วราพิารับำ เินเลี่ยไปทำามำสั่ที่ไ้รับ
วราพิาส่้อนมาให้โมินิ และเินเ้าห้อน้ำไปเียบๆ นึทำร้ายร่าายโมินิเป็นรั้แร หาเห็นเลือ่วยให้อารม์นเอีึ้น เธอถอนใ พยายามปล เาเพิ่ะี๋๋าับผู้หิอื่นมา ยัมีหน้ามาป่วนเปี้ยนใล้ๆ ให้เธอเรียมน้ำให้อาบ พอเปิน้ำใส่อ่านเ็ม วราพิาึเินออมาเพื่อะบอับโมินิ เป็นัหวะเียวับที่โมินิเินสวนเ้ามาพอี ายหนุ่มปลระุมออนหมแถว ปล่อยายเสื้อแว่ไปมาเห็นล้ามท้อึ้นเป็นลอนอย่าสวยาม วราพิาหน้าแแปล๊ รีบะออาห้อน้ำไป โมินิเินเียมาใล้นน่าหวาเสียว เาแว่แนเบียแผ่นหลัเธอไปนร้อนวูบวาบ
วราพิาระโนออาห้อน้ำไปอย่าร้อนรน ถ้าไม่รีบหันหลัหนี โมินินหน้าอวราพิาเ็มๆ หัวใเธอเ้นแรนแทบระอนออมา้านอ วราพิายมือลูบอไปมาอย่าปลอบโยนัวเอ
เมื่อออมาพ้นบริเวห้อน้ำไ้ ็รีบหัน้ายหันวาหาทาเอาัวรอ สถานาร์แปลๆ ไม่น่าไว้วาใ เมื่อลายอาารื่นใ็รีบปีนึ้นเียนอน ยผ้าห่มึ้นห่มนปิมิไปทั้ร่าาย แสร้ทำเป็นนอนหลับไปทั้ที่ใยัเ้นึั โมินิอาบน้ำนเสร็เรียบร้อย เินออมาาห้อน้ำอย่าอารม์ี ายหนุ่มนุ่ผ้าเ็ัวเพียผืนเียวออมาาห้อน้ำ หยน้ำเาะพราวเ็มัว
โมินิว้าผ้าเ็ัวที่าอยู่มาเ็ามลำัว ไ้ลิ่นหอมอ่อนๆ เย็นื่นใ แ่ไ้ลิ่นุ้นเยนั่นร่าายเา็มีปิิริยาึ้นมาทันที
“เย็นไว้ลู...เย็นไว้” โมินิพึมพำออมา้วยน้ำเสียแผ่วเบา
ายหนุ่ม้าวึ้นเีย ุายเ้าไปใ้ผ้าห่มผืนเียวัน วราพิายับายหนีนสุอบเีย มือหนาเอื้อมไปว้าเธอไว้ ลาเ้ามานิอแร่ ไอร้อนแผ่ออมาาายเานวราพิาสะท้านไปทั้ัว ลิ่นโโลนหลัอาบน้ำหอมฟุ้ไปในอาาศ นหัวสมอเบลอิอะไรไม่ทัน วราพิาเร็ัวไว้ไม่ยอมให้แผ่นหลัแนบิับแผออเา พยายามโ่ัวไว้้วยรู้ว่าทั้เนื้อัวอโมินิ น่าะมีเพียผ้านหนูผืนเียว ายหนุ่มับัววราพิาพลิร่าเธอลับมา พร้อมับรีบสอมือสวมอไว้นเ็มอ้อมแน ฝ่ามือ้าหนึ่เริ่มสำรวรวรา ไล้เรื่อยมาั้แ่บั้นท้ายหนั่นแน่น ลูบไล้ไปทั่วๆ โมินิ ูบลบนหน้าผามนแผ่วเบา ระเรื่อยไปนถึออาว ่ำลมานถึเนินเนื้อหวานน่าหลใหล วนเวียนอยู่อย่านั้น ท่วทำนอแห่รัที่ผผันามแรอารม์ นวราพิาล่อลอยอยู่ับวามรู้สึวาบหวามนี้อย่าไม่หยุหย่อน เผลอายอ่ายเาเอาไว้นแน่น โมินิพอใับารอบสนออหิสาว เายิ้มมุมปา่อนใ้มืออี้าที่ว่าอยู่ ลูบไล้ไปามเรือนายบอบบาแ่นุ่มนิ่มละมุนมือ บราเียร์ัวน้อยถูสะิให้หลุออไป วราพิาัวสั่นไหว เมื่อรับรู้ถึวามเย็นวูบที่พัผ่าน ไม่นานมือแร่็ทาบทับามมา ายหนุ่มเล้นลึอย่าแผ่วเบาสัมผัสรุมร้อนนั่นวนหลใหลไม่น้อย
“อือ...” น้ำเสียสั่นพร่าราออมาเบาๆ โมินิเลื่อนัวึ้นมาเสมอวหน้าหวาน ่อนุมพิลบนลีบปาบา ่อยลึเล้าอย่า้าๆ ในราแร แล้ว็ปรับให้รุนแรึ้น ะที่ปาทำหน้าที่ ฝ่ามือหนา็ลูบไล้ไปามลำัวอย่าเร่ร้อน โมินิประพรมุมพิวาบหวามไปทั่วทั้ัว ปลายนิ้วที่สัมผัสแผ่วเบาไปยัเนินเนื้อแสนหวาน แ่ปลายนิ้วแะเบาๆ ายสาว็สะท้านเยือไปทั้ัว ร่าายเหมือนะปริแออมาเป็นิ้น ลื่นสเน่หาที่ัระหน่ำลบนายเธอแทบะทานไม่ไหว มือแร่ันาเรียวึ้น เารีบหลอมรวมายเ้า้วยันเป็นหนึ่เียว เนื้อนวลโอบรัายแร่บีบรัแน่นนยับแทบไม่ไ้
“อือ...”
“อือ...” เสียราัสอประสานึ้นมาพร้อมัน มือบายึ้นโอบอโมินิแน่น ายแร่ยับเร่เร้าัระหน่ำอย่าไม่เหน็เหนื่อย เม็เหื่อร้อนๆ ไหลาปลายาหยลบนออิ่มเป็นระยะ วาหวาน่ำเยิ้มไป้วยไฟพิศวาส เผลอัวยับอบสนอไปอย่าไม่รู้ัว ัหวะรัสอประสานันเป็นบทเพลแห่รั ท่วทำนอที่บรรเลโยนสอนเาะเี่ยวันไปนสุปลายรุ้
ความคิดเห็น