สะดุดใจรักซาตาน

                          

                                                                         เวเนสซ่า โดนาแวน(วีร่า)


                   กตพล พงศ์ปณต(กต)

                         บทนำ

       วีร่าหรือเวเนสซ่า โดนาแวนมีอดีตที่เป็นสาวจ้ำหม่ำมาก่อนเธอต้องการมีเกรดของผลการเรียนเป็นอันดับหนึ่งจึงทุ่มเทการเรียนอย่างหนัก จนไม่มี่เวลาดูแลตัวเอง วันหนึ่งเธอพบกับรูสรุ่นพี่ที่อยู่ต่างคณะและพึ่งย้ายตามครอบครัวมามาจากที่อื่น  หัวใจดวงน้อยเต้นกระหน่ำรุนแรงอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนเพียงแค่หันกลับไปพบหน้ารุ่นพี่คนนั้น ทุกๆวันวีร่าจะมานั่งรอคอยและแอบมองรูสอยู่ห่างๆจนเมื่อความรักมันแน่นอกจนแทบทะลักออกมาแล้ว วีร่าซึ่งไม่เคยทำงานที่ใช้ฝีมือตัวเองมาก่อนยังสู้อุตส่าห์เพียรพยายามทักเสื้อไหมพรมมาให้ วีร่าอดหลับอดนอนถักเสื้ออยู่เป็นเดือนๆกว่าจะดูดีและสวยไดเธอต้องรื้อและแก้หลายหนเพียงเพราะว่ามันใกล้จะถึงวันเกิดของรูส วีร่าจึงมุมานะอย่างหนักจนทรุดโซมเสื้อไหมพรมสีน้ำตาลก็เสร็จทันวันเกิดรุ่นพี่พอดี 
       วันนั้นเป็นวันที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตที่วีร่าไม่มีทางลืม เธอมาดักรอรูสอย่างอดทนทั้งๆที่อากาศหนาวเย็นแทบจะแข็งตาย วีร่าเป่ามือเพื่อเพิ่มความอบอุ่นให้ตัวเองขณะยืนรออยู่หน้าคณะที่รูสเรียนอยู่เสียงก้าวเท้าเดินมาตามทางเสียงมันดังก้องจน หัวใจสาวน้อยเต้นกระหน่ำ วีร่านับหนึ่งถึงสิบวนไปวนมาอยู่หลายรอบก่อนจะตัดสินใจก้าวเท้าออกมาจากจุดที่ยืนอยู่และเอ่ยทักรุ่นพี่คนนั้นออกไป
"เออ......ขอโทษค่ะถ้าไม่เป็นการเสียเวลามากเกินไปวีร่าขอคุยด้วยซักครู่ได้ไหมค่ะ"วีร่ากอดสิ่งที่ถืออยู่จนแน่น รุ่นพี่ทำหน้างง ก่อนจะพยักหน้าน้อยๆอณุญาติ
"ก็ได้แต่ไปทางโน้นดีกว่าตรงนี้มันเย็นเกินไป"
"ค่ะ"วีร่ารับคำแล้วก้าวเท้าตามรุ่นพี่ไป
"มีเรื่องอะไรละฉันมีเวลาไม่มากนะ นัดเพื่อนๆไว้"รูสทำหน้าเซงๆขณะเอ่ยตอบ สาวน้อยคนนี้เขามักจะเห็นเป็นประจำเธอมักจะมานั่งแอบมองเขาตลอดนับตั้งแต่ย้ายมาเรียนที่รัฐแห่งนี้ เพื่อนๆของเขายังเอ่ยแซวบ่อยๆน่าตาก็น่ารักดีแก้มใสๆแถมยังมีฐานะร่ำรวยเสียด้วย ติดแต่ว่ารสนิยมเขาไม่ได้ชอบสาวอวบเสียหน่อยจึงตัดออกไปได้เลย ยิ่งตอนนี้เขากำลังติดพันอยู่กับสาวสวยหุ่นดีมากๆคนหนึ่งอยู่จึงไม่อยากเสียเวลาที่นี่นานเกินไป
"เออ...."วีร่าตื่นเต้นจนสั่นไปหมดไม่รู้ว่าจะต้องพูดอะไรหรืออย่างไร คำพูดที่เตรียมมาหายไปจากห้วงความคิดจนหมดสิ้นจึงเอ่ยขึ้นอย่างตะกุกตะกัก
"เร็วๆซิ....."
"วีร่ามีของขวัญมาให้ค่ะ"ด้วยความตกใจวีร่าจึงรีบร้อนพูดออกมาพร้อมทั้งยื่นถุงที่ถืออยู่ไปตรงหน้ารูส
"อะไร"รูสมองถุงในมือของวีร่าอย่างเหยียดๆ ถุงยับยู่ยี่จนมองดูไม่สวยงาม
"อือ......วีร่าถักเสื้อสเวตเตอร์มาให้ค่ะ"วีร่าตอบอย่างเอียงอาย
"อะไรนะ...เสื้อ..."รูสแทบจะตะโกนออกมาในยุค2012ยังจะมี คนทำอะไรแบบนี้เหลืออยู่มันดูเห่ยและไม่น่าจะยังมีคนแบบนี้เหลืออยู่อีก
"ค่ะ"วีร่ายิ้มขณะตอบพร้อมทั้งดันกรอบแว่นแก้อาการขัดเขิน
"งั้นก็ส่งมาฉันไม่มีเวลาแล้ว"รูสยกข้อมือขึ้นดูเวลา ก่อนจะบอกไปอย่างตัดรำคาญ
"นี้ค่ะ"วีร่าส่งถุงในมือให้อย่างยินดี
   รูสรับถุงและรีบเดินหนีไปโดยไม่ได้เอ่ยขอบคุณหรืออำลา วีร่ามองตามรูสไปด้วยดวงตาทอแสงระยิบระยับ เธอมองไปรอบๆตัวและฮัมเพลงอย่างมีความสุขมองไปทางไหนก็ดูงดงามไปหมด  มีสาวๆกลุ่มหนึ่งเดินแซงหน้าไปเมื่อวีร่าจะเดินเข้าห้องน้ำในมหาลัยทั้งกลุ่มมีสามสี่คนทุกคนแต่งตัวงดงามเหมือนกำลังจะไปปาร์ตี้ที่ไหนซักแห่ง เสียงพูดคุยดักเหมือนนกที่เพิ่งกลับมาจากการหากินเธอจึงก้าวเท้าเข้าห้องน้ำเพื่อทำธุระส่วนตัวแล้วจะกลับยังที่พัก
"ลีลี่ถืออะไรมานะ"เสียงสาวๆด้านนอกคุยกัน
"อ๋อนี่รึ ...มีใครไม่รู้เอามาให้รูส  ไร้รสนิยมน่าดู"
"อะไรนะ"
"เสื้อ.....นะ"
"โห...แล้วรูสไม่กลัวคนให้เขาเสียใจรึไง"
"ก็ช่างซิ...รูสนะแฟนฉันนะยะทุกๆคนรู้กันหมดทำไมยัยนั้นจะไม่รู้ยังมีหน้ามาให้ของแฟนฉันได้ยังไง"
"แล้วเธอเอามาทำไมละ"
"ถามได้ก็เอามาทิ้งซิ จะเก็บไว้ทำไมให้รกหูรกตา"
"อิอิอิ น่าสงสารคนทำนะคงจะพยายามน่าดู"
"ดูแล้วก็สวยดีนะสีน้ำตาลเสียด้วย"วีร่าตั้งใจฟังตั้งแต่สาวๆพวกนั้นเอ่ยชื่อรูสออกมาแล้วจนรู้ว่า คนสวยๆที่เดินผ่านหน้ามาเมื่อกี้นี้กำลังเป็นแฟนกับรูส น้ำตาเม็ดน้อยๆไหลลงมาตามร่องแก้มและตกลงสู่พื้นเรื่อยๆวีร่าร้องให้เงียบๆและแอบฟังสาวๆคุยกันต่อไป ในใจร่ำไห้ออกมาอย่างสุดทน
"ชิ.... สมัยนี้ไม่มีคนทำแบบนี้แล้ว เชยสิ้นดี"
"นั้นซิ......ไม่รู้เกิดพ.ศ.ไหนเนอะ"เสียงพูดคุยค่อยๆเงียบลงเมื่อทุกคนเดินออกไป วีร่าค่อยๆแง้มประตูห้องน้ำออกมามองก่อนก้าวเท้าออกมา เธอกวาดตาไปรอบๆเพื่อมองหาสิ่งของที่สาวพวกนั้นเอ่ยถึง จึงมองเห็นว่าสิ่งที่เธอมองหานอนแอ่งแม้งอยูในถังขยะ วีร่าสืบเท้าเดินตรงไปอย่างท้อแท้ สิ่งที่เธอพยายามมาเป็นเดือนๆแต่ถูกทิ้งอย่างไม่แยแส วีร่ายกมือขึ้นเช็ดน้ำตาที่ไหลอยู่อย่างอ่อนแรงมือน้อยๆสั่นๆเอื้อมไปหยิบเสื้อที่อยู่ในถังขึ้นมาแนบอก ยกแขนขึ้นปาดน้ำตาลวกๆคนอย่างเธอทำไมต้องร้องไห้กับเรื่องไร้สาระแบบนี้ นับจากนี้ไปผู้ชายคนไหนก็ตามแต่ถ้าไม่ยอมยกเธอเป็นทีหนึ่งหรือเก็บเธอไว้เป็นตัวสำรองก็อย่าหมายว่าเธอจะมีใจให้ จากนี้ไปผู้ชายทุกๆคนจะต้องยอมสยบให้เธอเท่านั้น และจะไม่ยอมให้ใครได้มีโอกาสดูถูกเธอได้อีก วีร่าเชิดคางขึ้นมองตรงไปในกระจกเงาชี้หน้าตัวเองอย่างย่ำเตือน
"จำไว้.... วีร่าไม่ใช่ตัวเลือกและครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เสียน้ำตาให้กับผู้ชายโง่ๆ"



                                         ..............................................